«Είμαστε “κουρδισμένοι” για το χρυσό!»

Την ώρα που εσείς θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές και ενδεχομένως να γυρίζετε 20 χρόνια πίσω ή να χαζεύετε στο youtube τα ουκ ολίγα videos που θα σας μεταφέρουν νοητά στο ονειρικό εκείνο δεκαπενθήμερο του Ιούλη του 1995, ο τότε κορυφαίος 19χρονος μπασκετμπολίστας στον κόσμο, σήμερα έχει την τύχη να είναι ένας πολυπράγμων “σαραντάρης” (σ.σ.: sorry Θύμιο, 39 είσαι ακόμη, το ξέρουμε...), που εκτός από πετυχημένος γενικός διευθυντής της ομάδας μπάσκετ της πόλης του (Τρίκαλα), είναι ιδρυτής της “Triple Crown Academy”, ενώ ταυτόχρονα είναι περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας αλλά και επιχειρηματίας.

Ο λόγος για τον Ευθύμη Ρεντζιά, που κατά πολλούς είναι ένα από τα 2-3 μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε ποτέ η ελληνική παραγωγική διαδικασία του αθλήματος. Οι μεγαλειώδεις εμφανίσεις του στο Μουντομπάσκετ εφήβων, που διεξήχθη πριν από 20 χρόνια στην χώρα μας, δεν του χάρισαν απλά τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη του τουρνουά, που βρήκε την Εθνική Ελλάδας στην κορυφή του κόσμου, αλλά καθόρισαν την μετέπειτα καριέρα του στην Ευρώπη και το ΝΒΑ. Ο ψηλός από τα Μεγάλα Καλύβια των Τρικάλων, υπέγραψε μεγάλα συμβόλαια, έπαιξε σε σπουδαίους συλλόγους, ήταν βασικός στέλεχος της Εθνικής ανδρών, κατακτώντας τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά σύμφωνα με μία σημαντική μερίδα των μπασκετόφιλων, δεν στάθηκε στο ύψος των προσδοκιών που δημιούργησε το ταλέντο του.

Η εικοστή επέτειος της μεγάλης επιτυχίας της "χρυσής γενιάς" των εφήβων, αποτέλεσε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για μία μπασκετική συζήτηση μαζί του, που αποδείχτηκε πιο ενδιαφέρουσα απ’ ό,τι αναμενόταν. Ο 39χρονος παλαίμαχος διεθνής σέντερ, μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής, διηγείται τις στιγμές που πέρασε τότε, σαν έμπειρος 19ρης μίας ομάδας φτιαγμένης για να κερδίσει και απαντάει με ειλικρίνεια σε ένα λεπτό θέμα που αφορά στην άποψη που έχει εκείνος για την καριέρα που έκανε...

«Το εξαιρετικό κλίμα! Τα περισσότερα παιδιά εκείνης της ομάδας, οκτώ ή εννιά αν δεν κάνω λάθος, είμαστε μαζί στα κλιμάκια και βρισκόμαστε στα τουρνουά Χριστουγέννων και τα καλοκαίρια στις συγκεντρώσεις των Εθνικών ομάδων, από το 1991! Η τρομερή παρέα που είχαμε γίνει μέσα κι έξω από τις τέσσερις γραμμές και οι πολύ στενές, φιλικές – καρδιακές θα τις χαρακτήριζα – σχέσεις, που είχαμε οικοδομήσει, είχαν δημιουργήσει ένα σπάνιο “δέσιμο” το οποίο δύσκολα βρίσκει κανείς σε ομάδες.»

«Ενσωματώθηκα στην προετοιμασία της Εθνικής εφήβων, περίπου δέκα μέρες πριν την έναρξη του Μουντομπάσκετ, σχεδόν αμέσως μόλις ολοκληρώθηκαν οι υποχρεώσεις της Ανδρών στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται και παρ' ότι είχα παίξει καλά κόντρα σε σπουδαίους αντιπάλους όπως ο Ντίβατς και ο Σαμπόνις, στην προσπάθεια των εφήβων, είχα πολύ περισσότερο άγχος, πολύ μεγαλύτερη πίεση! Αυτή η φουρνιά, βλέπετε, είμαστε μαζί πολλά χρόνια, είχαμε αποκτήσει “χημεία” και λίγο-πολύ όλοι ξέραμε, ότι αυτό το τουρνουά ήταν η μεγάλη μας ευκαιρία για μία επιτυχία που δεν θα έχει προηγούμενο, αλλά συνάμα και το “διαβατήριο” για την μετέπειτα καταξίωσή μας σε επαγγελματικό επίπεδο.»

«Ήξερα ότι θα είχα πολύ σημαντικό ρόλο, ότι πολλά θα κρίνονταν από την απόδοσή μου, αλλά όχι, δεν αισθανόμουν ότι είμαι ξεχωριστός ή ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης. Η ομάδα είχε πολλά παιδιά με ιδιαίτερο ταλέντο και γι' αυτό υπήρχε καταμερισμός των επιθέσεων, έστω κι αν πολλά από τα συστήματα ήταν επικεντρωμένα πάνω μου. Θα έλεγα ότι μέσα από την ομαδική λειτουργία, παρουσίασα εκείνη την κυρίαρχη αγωνιστική εικόνα και μέσα από την σωστή συνεργασία των συμπαικτών μου, ανακηρύχτηκα MVP!»

«Σε καμία περίπτωση κι αυτή ήταν η διαφορά μας με τις υπόλοιπες ομάδες. Παρά το νεαρό της ηλικίας μας, δεν πήραμε ούτε ένα ματς αψήφιστα. Εγώ, μπορεί να είχα ήδη παίξει δύο χρόνια στην Α1 Κατηγορία με τον ΠΑΟΚ και το προηγούμενο καλοκαίρι να είχα αγωνιστεί στο Μουντομπάσκετ των ανδρών στο Τορόντο, θυμάμαι όμως, ότι ήμουν τρομερά συγκεντρωμένος απέναντι σε όλους τους αντιπάλους. Γενικά επιδείξαμε πρωτοφανή ωριμότητα και τεράστια σοβαρότητα και σ' αυτό έπαιξε ρόλο η συμπεριφορά των προπονητών μας, του Γιώργου Προεστού, του Λάκη Τσάβα και του Αντώνη Χρηστέα, που όταν χρειαζόταν, ήταν αυστηροί και όταν έπρεπε, ήταν στο πλευρό μας. Εντάξει υπήρχε και ο Καράγκουτης για να σπάει κάθε τόσο τον πάγο με τις πλάκες του, αλλά κι αυτός για τα δεδομένα του, είχε μειωμένη απόδοση στην καζούρα γιατί εκείνες οι μέρες ήταν τόσο γεμάτες, που δεν είχαμε τον χρόνο για να χαλαρώσουμε...»

«Στην Θεσσαλονίκη μέναμε στο Φιλίππειο που βρίσκεται στο δάσος Σέϊχ Σου, ενώ στην Αθήνα στο Grand Chalet που είναι στην Πολιτεία, οπότε είμαστε αρκετά απομονωμένοι κι αυτό ήταν καλό. Η μοναδική ώρα που είμαστε λίγο χαλαροί ήταν τα βράδια μετά τους αγώνες ή την προπόνηση, αλλά είχαμε τόση υπερένταση, που δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε και νωρίς! Εντάξει, όλο και θα μαζευόμαστε σε κάποιο δωμάτιο, αλλά δεν το ξενυχτάγαμε γιατί είμαστε κουρασμένοι από τις προπονήσεις, τις θεραπείες και τις συναντήσεις, που δεν είχαμε κουράγιο. Γενικά, θα έλεγα ότι εκείνη η ομάδα, ήταν “κουρδισμένη”, προγραμματισμένη για να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο και λειτουργούσε βήμα-βήμα στην πορεία προς την δόξα, λες και το 'χε ξανακάνει και ήξερε τον τρόπο.»

Ζήσατε όμως τρομερές στιγμές και αυτό που έγινε τότε, ήταν μία “μικρογραφία” του ντελίριου που προκάλεσε η επιτυχία του 1987; Μέσα σε λίγες μέρες γίνατε πασίγνωστοι και μετατραπήκατε σε κανονικούς rock stars...

«Από ένα σημείο και μετά και ειδικότερα μετά το τέλος των αγώνων, ίσως να μην είναι υπερβολή αυτό που λες (σ.σ.: γελάει...)! Αλλά αυτό που πετύχαμε εμείς τότε, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μπει στην ίδια μοίρα με το έπος του '87, που άλλαξε την θεώρηση του Έλληνα για τον αθλητισμό. Εμείς εισπράξαμε τρομερή αγάπη και στήριξη από τον κόσμο για μία ομάδα εφήβων... Τα περισσότερα παιδιά υπέγραψαν επαγγελματικά συμβόλαια και πήραν μεταγραφή, ενώ εγώ, από 'κει που δεν είχα ούτε ατζέντη, ουσιαστικά δημιούργησα τις προϋποθέσεις για να μπω στο ντραφτ του ΝΒΑ και να στήσω την καριέρα μου εκτός Ελλάδας...»

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μπορούσα να είχα κάνει πολύ περισσότερο πράγματα στην καριέρα μου, αλλά και πολύ λιγότερα! Ο πολύς ο κόσμος, δεν ξέρει ότι από τα 21 μου, μπαινόβγαινα στα χειρουργεία και ότι έχω κάνει συνολικά πέντε εγχειρήσεις στα γόνατά μου, οπότε δεν μπορεί να γνωρίζει την υπερπροσπάθειά μου να ξεπεράσω τους τραυματισμούς. Θα μπορούσα κάλλιστα να μην είχα αντέξει μέχρι τα 30 μου και να είχα τελειώσει νωρίτερα την καριέρα μου, οπότε δεν είμαι αχάριστος κι ευχαριστώ το Θεό γι' αυτό που ήταν γραφτό να γίνει! Θα μπορούσα να είχα παίξει άλλα 3-4 χρόνια ακόμη με καλά χρήματα, αλλά δεν το έκανα από σεβασμό προς εμένα και το άθλημα. Γι' αυτό και παρά τις προτάσεις είχα (σ.σ.: από την ΤΣΣΚΑ, τη Ρόμα, τη Μπολόνια και τον ΠΑΟΚ) το καλοκαίρι του 2006, πήρα την πιο δύσκολη και σημαντική απόφαση να σταματήσω το μπάσκετ, χωρίς να έχω δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα... Στην θεωρία πολλά μπορεί να πει κανείς, στην πράξη όμως, όταν βιώνει τις καταστάσεις, δεν μπορεί να κάνει περισσότερα...»

«Δεν υπάρχει λόγος να προβούμε σε κανενός είδους σύγκριση, ειδικότερα επειδή η φουρνιά που είχε υπό τις οδηγίες του ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, είναι γεμάτη παιδιά με σπουδαίο ταλέντο και μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον. Συνολικά ήταν μία πετυχημένη πορεία, που αν δεν σημαδευόταν από την ατυχία κάποιων τραυματισμών (σ.σ.: Χαραλαμπόπουλος) και από την συγκυρία της πολιτικής και τραπεζικής κρίσης στην πατρίδα μας, θα είχε αναγκάσει πολύ περισσότερο κόσμο να ασχοληθεί με αυτά τα παιδιά και σίγουρα θα μας είχε χαρίσει κι ένα ακόμη μετάλλιο.»