Ελλάδα – ΗΠΑ: 101 – 95! Ένα ονειρεμένο μεσημέρι (pics & vids)

Το Mundobasket στην μακρινή Ιαπωνία ήταν το γεγονός που έμελλε να μας δημιουργήσει κάποιες από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της ζωής μας. Τουλάχιστον σε... εθνικό, αθλητικό επίπεδο.

Τι και αν έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια από το 2006, τι κι αν τα πράγματα είναι πλέον διαφορετικά για τους Έλληνες, τι κι αν ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Ντικούδης, ο Κακιούζης και τα άλλα παιδιά δεν φορούν πλέον τα γαλανόλευκα ή κάποιοι φορούν πλέον... μόνο πολιτικά, τι κι

αν όλα πλέον φαντάζουν πιο δύσκολα και πιο ζοφερά στην καθημερινότητα μας, όλα παίρνουν μια πιο γλυκιά απόχρωση στη ανάμνηση εκείνης της παρέας, όταν στο μυαλό κάθε Έλληνα έρχεται η 1η Σεπτέμβρη του 2006.

Έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια και εκείνες οι στιγμές μοιάζουν ακόμα τόσο ζωντανές που νομίζεις ότι το παιχνίδι αυτό έχει αποτυπωθεί... σαν βίντεο μέσα στο μυαλό και το επαναφέρεις όταν χρειάζεσαι μια όμορφη ανάμνηση.

Κατάρ, Λιθουανία, Αυστραλία, Βραζιλία, Τουρκία οι πρώτοι 5 σταθμοί που το... τρένο του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν έκανε στάση, αντίθετα έβαλε τις βάσεις για την συνέχεια.

Στους «16» αντίπαλος ήταν η Κίνα και στους «8» της διοργάνωσης η Γαλλία.

Οι δύο αυτοί αντίπαλοι δεν γινόταν να σταθούν εμπόδιο στην διαδρομή της ελληνικής ομάδας.

Όλα έμοιαζαν ιδανικά, ακόμα κι αν στον δρόμο της Εθνικής μας για τον τελικό βρισκόταν η... τρομακτική «Dream Team»!

Τα αποτελέσματα μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν απόλυτα επιτυχημένα και το άγχος της διάκρισης είχε πλέον φύγει από το πνεύμα των παικτών της ελληνικής αποστολής.

Η 1η Σεπτέμβρη ξημερώνει και φτάνει η ώρα οι διεθνείς να βρεθούν απέναντι στους αστέρες του ΝΒΑ.

Ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για τις 10:30 το πρωί, ώρα Ελλάδας και για τους Έλληνες δεν ήταν ένα συνηθισμένο παιχνίδι...

Όλοι έψαχναν τρόπο να καταφέρουν να παρακολουθήσουν την μεγάλη «μάχη» της «γαλανόλευκης».

Άλλοι βρίσκονταν στην δουλειά, άλλοι στο σπίτι, άλλοι στο δρόμο άλλοι ακόμα σε κάποιο νησί γα διακοπές. Όλοι, όμως, με έναν σκοπό... Να δουν έναν αγώνα που έμελλε να μείνει για πάντα χαραγμένος στη μνήμη του καθενός.

Η Dream Team κατέβηκε σε αυτόν το ματς με στόχο να σβήσει την αποτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Το γήπεδο ήταν γεμάτο από Ιάπωνες και Αμερικανούς, έτοιμους να θαυμάσουν ακόμα μια παράσταση της Dream Team και να πανηγυρίσουν γι' αυτούς.

Με εξαίρεση τον Κόμπι όλοι ήταν εκεί για να στεφθούν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές...

Ο Άντονι, ο Λεμπρον, ο Χάουαρντ, ο Πολ, ο Ουέιντ έφτασαν με τον... αέρα του ΝΒΑ και με τη νοοτροπία πως ουδείς μπορούσε να τους σταματήσει.

«Say hello to Melo...», φώναζαν όλοι σε κάθε προσπάθεια του Καρμέλο Άντονι και η ομάδα των Η.Π.Α. φάνταζε το απόλυτο φαβορί.

Το αγωνιστικό κομμάτι είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Κανείς δεν μπορούσε να τους κατηγορήσει για έπαρση, αλλά αυτό που τελικά συνέβη, ναι, δεν το είχε φανταστεί κανείς!

Η προσοχή στο σκάουτινγκ, σύμφωνα με τον Τομζάνοβιτς (συνεργάτης τους Σιζέφσκι) ήταν στραμμένη στον... σουτέρ Δημήτρη Διαμαντίδη.

«Εγώ σουτέρ; Μάλλον έχουν κάνει κάποιο λάθος», είχε απαντήσει ο «Μητσάρας» και τους είχε προετοιμάσει...

Πόσο πιο καθαρά να το πει o Έλληνας γκαρντ; Προσέξτε μας!

Όντως κάτι είχε πάει λάθος με τον τρόπο που διάβασαν το παιχνίδι οι Αμερικανοί, κάτι δεν είχαν προσέξει, κάτι δεν είχαν δει...

Επιθετικά οι Έλληνες παίκτες έκαναν ΤΟ ονειρεμένο παιχνίδι...

Ποιον να πρωτοπροσέξεις;

O Σπανούλης σταμάτησε στους 22 πόντους, ο Σχορτσανίτης στους 14, ο Διαμαντίδης στους 12, ο Κακιούζης στους 15 και ο Παπαλουκάς φάνταζε ασταμάτητος με 8 πόντους, 12 ασίστ και 5 ριμπάουντ.

Όποιος έμπαινε συνέχιζε από τον προηγούμενο. Σε ένα... ευλογημένο μεσημέρι, όλοι «έλαμπαν» μέσα στις λευκές τους φανέλες.

Βασίλης Σπανούλης, Μιχάλης Κακιούζης, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Αντώνης Φώτσης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Δήμος Ντικούδης, Θοδωρής Παπαλουκάς, Κώστας Τσαρτσαρής, Νίκος Χατζηβρέττας, Παναγιώτης Βασιλόπουλος και φυσικά ο άτυχος Νίκος Ζήσης αποτελούσαν το

καλύτερο ρόστερ που είδε ποτέ η Εθνική μας ομάδα, η παρέα που ξεκίνησε μαζί από το 2004 και ανταμείφθηκε κάνοντας το παιχνίδι της ζωής της.

Ένα παιχνίδι που σόκαρε το παγκόσμιο μπάσκετ και τρέλανε τους Έλληνες!

Ένα παιχνίδι που αποτελεί την μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης!

«Σιγά ρε γιατί να μην κερδίσουμε;» είχε πει ο «Δράκος» τότε και το πίστευε.

​

Η Εθνική ομάδα χαλυβδώθηκε μέσα από την πορεία αυτού του τουρνουά και ουσιαστικά δημιούργησε την νοοτροπία που επέτρεπε τους παίκτες να πιστεύουν ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης πήρε τα... υλικά που είχε και έφτιαξε την «μαγική» συνταγή.

Ο Ουέιντ δεν μπορούσε να πιστέψει πως έχασαν μόνο από ένα σύστημα.

Αυτό που έπαιζε ο Παπαλουκάς με τον Σχορτσανίτη.

Το πικ εν ρολ, οι Έλληνες το εκτελούσαν τέλεια και φάνταζαν ασταμάτητοι.

Οι λεπτομέρειες σε ένα τέλειο παιχνίδι λίγη σημασία έχουν, όπως ακριβώς συνέβαινε εκείνη την ημέρα.

Οι στιγμές, έμειναν για πάντα...

Αυτές τις στιγμές, που έφτιαξε ο καθένας μας από εκείνο το ματς.

Άλλος θυμάται το μεγάλο τρίποντο του Σπανούλη, άλλος του Τσαρταρή, άλλος τα καρφώματα του Σχορτσανίτη, άλλος τις αγκαλιές και τα χαμόγελα στο τέλος.

Οι Έλληνες δημοσιογράφοι που βρίσκονταν στην Ιαπωνία, είχαν μείνει μόνοι τους να υποστηρίζουν την Εθνική μέσα σε ένα γήπεδο που... γούσταρε σαν τρελό τους Αμερικανούς.

Οι Έλληνες σε κάθε γωνιά της γης που έψαχναν ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα, κάποιον δίπλα τους για να πανηγυρίσουν έναν τεράστιο αθλητικό άθλο.

Τους Έλληνες παίκτες που έκαναν τον 11ο όροφο του ξενοδοχείου όπου διέμεναν, χώρο για να ξεκινήσει ένα απίστευτο τσουνάμι συναισθημάτων που έφταναν από την Ιαπωνία μέχρι το τελευταίο χωριό της Ελλάδας.

Ο πίνακας έγραψε 101-95!

Μετά από τον πίνακα του ΣΕΦ το 87', ένα άλλο αποτέλεσμα ήρθε για να πάρει την θέση του σε αυτά που ουδείς θα ξεχάσει και πάντοτε θα γεννά συναισθήματα!

Οι Έλληνες παίκτες χορεύουν συρτάκι στην μέση του γηπέδου, οι Αμερικάνοι σαστισμένοι δεν ξέρουν τι τους έχει «χτυπήσει», οι δημοσιογράφοι τρέχουν για να βρεθούν κοντά στους

θριαμβευτές, ο καθένας πίσω στην Ελλάδα ζει ένα μεσημέρι διαφορετικό απ' όλα τα άλλα... τόσο γλυκό και τόσο ονειρεμένο και οι στιγμές γράφονται στα κατάστιχα της ιστορίας.

ΕΛΛΑΔΑ (Π. Γιαννάκης): Σπανούλης 22 (3), Κακιούζης 15 (1), Σχορτσιανίτης 14, Διαμαντίδης 12 (2), Φώτσης 9, Παπαδόπουλος 8, Ντικούδης 8, Παπαλουκάς 8 (12 ασίστ, 5 ριμπάουντ), Τσαρτσαρής 3 (1), Χατζηβρέττας 2, Βασιλόπουλος

ΗΠΑ (Μ. Σιζέφσκι): Αντονι 27 (3), Ουέιντ 19 (1), Τζέιμς 17, Χάινριχ 12 (4), Χάουαρντ 10, Πολ 3, Μπος 3, Τζόνσον 3 (1), Μπάτιερ 1, Μπραντ

ΟΤΑΝ ΣΟΚΑΡΑΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Τα λόγια είναι περιττά, ο Παγκόσμιος τύπος δίνει το στίγμα...

ESPN: «Η αμερικάνικη ομάδα υποφέρει από την ελληνική τραγωδία»

NBA.com: «Το μεγαλύτερο σοκ στο Mundobasket, οι Η.Π.Α. Θύμα έκπληξης από την Ελλάδα»

SI: «Η Ελλάδα εκπλήσσει τις Η.Π.Α.»

Associated Press: «Η Πρωταθλήτρια Ευρώπης θα παίξει για το κορυφαίο τρόπαιο, το καλύτερο που μπορούν να κάνουν οι Αμερικάνοι είναι να ελπίζουν στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου»

Reuters: «Η Πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ελλάδα, σόκαρε, κόντρα στους οιωνούς, το φαβορί των Η.Π.Α. Με 101 – 95, πήγε το τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπάσκετ»

USA Basketball: «Οι Η.Π.Α. έπεσαν πάνω στην Ελλάδα»

USA Today: «Η Ελλάδα χτύπησε τις Η.Π.Α.»

CBS: «Στάση Ελλάδα»

​ΤIMES: «Η Ελλάδα σόκαρε τις Η.Π.Α.»

OLE: «Εφιάλτης Νο.3. Η Ελλάδα με μεγάλη καρδιά και ομαδικό παιχνίδι νίκησε 101-95 και γιορτάζει»

Αs: «Η ελληνική νίκη ήταν νίκη αυθεντικού μπάσκετ»

Μarca: «Η Ελλάδα νίκησε τις Η.Π.Α. Και προκρίθηκε στον τελικό»

Sport: «Η Ελλάδα έσπασε τον μύθο του ΝΒΑ»

L'EQUIPE: «Η Ελλάδα δίνει το μάθημα. Οι Λεμπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι και Ντουέιν Γουέιντ υπέκυψαν στην τακτική και τον έλεγχο των Ελλήνων»

ZDF: «Οι Έλληνες νίκησαν τις Η.Π.Α. και πάνε στον τελικό»

gazzetta.it: «Η τεράστια Ελλάδα πέταξε έξω τις Η.Π.Α.»

BBC: «Η Ελλάδα πέταξε έξω τις Η.Π.Α. σε μια τεράστια έκπληξη»

O ΣΙΖΕΦΣΚΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΠΟΤΕ...

Ο Μάικ Σιζέφσκι στο βιβλίο του «The Golden Standard», αποτυπώνει όλες του τις σκέψεις για αυτό τον αγώνα, περιγράφοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο το σοκ που υπέστησαν οι

ακριβοπληρωμένοι αστέρες του ΝΒΑ, σε ένα κοινό που έχει μάθει απλά να κοιτάζει απλά το αποτέλεσμα για να δει με πόση διαφορά κέρδισε η «Dream Team».

«Ήταν η πρώτη φορά που υπέφερα τόσο πολύ μετά απ' αυτή την ήττα. Μόλις έληξε το παιχνίδι και είδα το ταμπλό να γράφει 101-95, κοίταξα τον Τζέρι Κολάντζελο (πρόεδρος ομοσπονδίας) και

δεν ήξερα τι να κάνω.

Το μόνο που σκεφτόμουν να πω ήταν “I’m sorry, I’m so sorry”.

Με είχε προσλάβει ως προπονητή για μία αποστολή πολύ σημαντική για το μέλλον του μπάσκετ στην Αμερική και τον απογοήτευσα. Ένιωθα ότι είχα απογοητεύσει τη χώρα μου, τους παίκτες

μου, την ομάδα μου και τον εαυτό μου.

Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα και στα αποδυτήρια.

Χάσαμε από την Ελλάδα γιατι η ομάδα μας δεν έπαιξε ποτέ ένα τόσο δυνατό αγώνα.

Στα προηγούμενα παιχνίδια μας εκείνο το καλοκαίρι κανένα δεν ήταν ισάξιο σε πάθος και ταχύτητα όσο αυτό με την Ελλάδα.

Η συνάντηση με την ελληνική ομάδα, ήταν η επιτομή του διεθνούς μπάσκετ.

Ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε εκτός Αμερικής και εμείς δεν είχαμε μάθει να παίζουμε σ’ ένα άλλο στυλ υψηλού επιπέδου.

Όπως κι αν αισθανόμουν έπρεπε να αντιμετωπίσω τους δημοσιογράφους.

Εγώ και ο Καρμέλο καθίσαμε στο πάνελ μπροστά σε πολλούς εκπροσώπους του Τύπου και ξέραμε ότι δεν θα ήταν κάτι εύκολο.

Και ο πρώτος που ρωτήθηκε ήταν ο Καρμέλο. “Πόσο σοκαρισμένοι είστε;”.

Ο Καρμελο απάντησε: “Το να χάσουμε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι είναι σοκ για εμάς.

Μπήκαμε με την νοοτροπία να κερδίσουμε, να συνεχίσουμε και να πάρουμε το χρυσό.

Δυστυχώς, οι Έλληνες μπήκαν στο παιχνίδι δυναμικά και κέρδισαν δίκαια. Δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου για εμάς. Κερδίσουμε μαζί χάνουμε μαζί”.

Τρία πράγματα έμαθα απ΄ αυτή την ήττα εκείνο το καλοκαίρι.

Το πρώτο ήταν ότι έπρεπε ίσως να φέρουμε πιο έμπειρους παίκτες.

Το δεύτερο ήταν η προετοιμασία. Ίσως έπρεπε να κάνουμε καλύτερη προετοιμασία.

Και το τρίτο και πιο σημαντικό είναι ότι αναρωτήθηκα τι έκανα λάθος στην προπόνηση και στο κοουτσάρισμα της ομάδας και τι έπρεπε να αλλάξω.

Από την πρώτη στιγμή είχαμε πει ότι θα παίζουμε χωρίς να είμαστε υπερόπτες.

Όταν έχασα, συνειδητοποίησα ότι παρότι το είχαμε αναφέρει, κοουτσάριζα κι εγώ με υπεροψία».

Επίλογος δεν χρειάζεται, οι αναμνήσεις όλων των Ελλήνων φτάνουν...