Το ...στιγμιαίο λάθος του Αλέξη! (vids)
Ψάχνοντας θέμα για τα «ρετρό ακούσματα» αυτής της Πέμπτης, μίλησα με έναν εκ των «ειδικών επί της μουσικής» από την παλιοπαρέα των έιτις. «Ρε Παππού, ρίξε καμιά ιδέα», του είπα για να τον βάλω σε διαδικασία και πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε, μου μπουμπούνισε το πρώτο λινκ. Ένα παλιό τραγούδι του Πασχάλη ήταν και τότε (ξανα)θυμήθηκα πως ο τραγουδιστής των Ολύμπιανς με την μετέπειτα μεγάλη σόλο καριέρα (πριν τον πάρουν ...σόλο τα μεσημεριανάδικα για το περίφημο «στιγμιαίο λάθος»), ήταν από τις αγαπημένες του φωνές. Ο Παππούς, με σπουδές κλασικής κιθάρας και εξίσου κλασικά ροκ ακούσματα (σε πρώτη γραμμή τα σολαρίσματα του Ρίτσι Μπλάκμορ), όταν ερωτευόταν γινόταν πολύ ρομαντικούλης και ...πάλι καλά που δεν άκουγε Πουλόπουλο!
Τέλος πάντων, ο Παππούς μου πρότεινε να κάνω ένα αφιέρωμα στον Πασχάλη και η αλήθεια είναι πως τον πρόγκηξα, γιατί δεν έβρισκα καμία αφορμή. «Να βάλω και τον Αλέξη που κρύβεται πίσω από τις λέξεις;», τον ρώτησα και λίγο μετά ...νάτος μπροστά μου ο Αλέξης με το δικό του στιγμιαίο λάθος, από τη Βουλή. «Τέσσερα ετοιμοπαράδοτα υποβρύχια» ήθελε να πει ο Τσίπρας, «τέσσερα ετοιμαράδοτα ...υπουργεία» είπε (προφανώς έτσι τα βλέπει στα όνειρά του, «ετοιμοπαράδοτα»), γέλασε, γελάσανε όλοι, εγώ δεν γέλασα, αλλά χάρηκα γιατί πλέον είχα το θέμα έτοιμο!
Ο συγκεκριμένος Αλέξης, λοιπόν, δεν κρύφτηκε πίσω από τις λέξεις, αλλά προδόθηκε από αυτές. Ο παλιός, εκείνος του Πασχάλη, που μας συντρόφεψε ως φανταστικός φίλος σε αμέτρητα πάρτι τα χρόνια της εφηβείας μας, εμφανιζόταν σε μαθητικά βιβλία, έφερνε μελαγχολίες, έκλεινε το πιάνο, το μπαλκόνι, ήταν όσο πιο γλυκανάλατος γινόταν, ωστόσο ήταν ο Αλέξης που μπήκε σε όλα τα σπίτια και που αν είχε βάλει υποψηφιότητα μεταξύ των εφήβων, εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, τότε όλα τα υπουργεία ετοιμοπαράδοτα θα τα είχε...
Ο φίλος μου ο Παππούς, πάντως, δεν μου έστειλε πρώτο πρώτο αυτό το τραγούδι. Μου έστειλε κάτι σαφώς πιο ψαγμένο, το οποίο αν το άκουγε ο «σκυλάς» Φώτης, θα τον πασάλειβε με πίσσα και πούπουλα. Ήταν το «Πώς», ένα τραγούδι αναμνήσεων, που αναδείκνυε την πραγματικά εξαιρετική φωνή του Πασχάλη. Και την τρυφερή -σαν καρδιά μαρουλιού- ψυχή του Παππού. «Και σ΄ αγαπούσα, ναι, σ΄αγαπούσα, ζούσα μακριά σου, πώς το μπορούσα;»...
Το αγαπημένο του τραγούδι από τον Πασχάλη, όμως, ήταν άλλο. Σαφώς πιο ρυθμικό, αλλά εξίσου αγαπησιάρικο και απεγνωσμένο. «Αν μια μέρα σε χάσω, θα πάψω να υπάρχω, θα πάψω να ζω», σε μια ελληνική διασκευή ενός κομματιού των Ρόσι-Μπελφιόρε-Ινγκλέσιας, το οποίο συνεχίζει να διασκευάζεται μέχρι και σήμερα!
Εκείνο, ωστόσο, από το οποίο οι περισσότεροι έχουμε αναμνήσεις από ...στενές επαφές τρίτου τύπου (ή ...τρύπιου τοίχου), ήταν ένα άλλο παλιό κομμάτι από την εποχή των Ολύμπιανς. Η «Συγνώμη», στις πρώτες νότες της οποίας στρώναμε το πουκάμισο, παίρναμε μοιραίο ύφος με μισόκλειστα μάτια και -συνήθως σκοντάφτοντας λόγω ημίκλειστων ματιών και ημίφωτος- πλησιάζαμε το υποψήφιο θήραμα της βραδιάς με προσμονή για ένα γλυκό «ναι» στη -γελοία- ερώτηση «δεσποινίς, χορεύετε ένα μπλουζ;». Όσες χόρευαν, δεν ήξεραν τις τις περίμενε, ειδικά αν αυτό το «ναι» το έλεγαν στον Φώτη. Μπαλαμούτσιασμα χωρίς ...συγνώμη και μετά, «τώρα αγάπη μου, όλα τελειώσανε...»!
Η αλήθεια είναι πως ο Πασχάλης, προ της οικογενειακής του περιπέτειας, πάντα μας έφερνε νοσταλγία καθώς όλοι μας, όλο και από κάποιο ρομαντικό καψουροτράγουδό του είχαμε αναμνήσεις. Για να μη βγάζω την ουρά μου απέξω, λίγο πριν πάω φαντάρος είχα ...χαϊδέψει τη συμμαθήτριά μου τη Γιάννα, σωστό τούμπανο, και ...σιγοτραγουδούσα όσο πιο δυνατά μπορούσα «Τζοάνα, σ΄ αγαπώ, Τζοάνα ατελείωταααα», σε ακόμα μία από τις αμέτρητες διασκευές του Πασχάλη. Έστω κι αν το πρωτότυπο τραγούδι, το «Τζοάνα γκίμε χοπ» του Έντι Γκραντ ήταν ένα καθαρά πολιτικό τραγούδι κατά του Απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική...
Μέχρι να σταματήσω να κάνω ξεκούδουνες συνδέσεις στα «ρετρό ακούσματα της Πέμπτης», εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ. Φίλε giannulias pana, επειδή θεώρησες «παράλειψη» την απουσία του Τόλη Τσιμογιάννη από τα «ρετρό ακούσματα» της προηγούμενης Πέμπτης, θα υπενθυμίσω πως του έχω κάνει ειδικό αφιέρωμα σχετικά πρόσφατα! Καλή ακρόαση!
Υ.Γ.2: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
