Τσάμπι Αλόνσο: Ωδή στον μάγο της πάσας (pics+vids)

Από τους πιο cool τύπους.

Από τις πιο ήρεμες μορφές στον αγωνιστικό χώρο, σε κάθε παιχνίδι.

Από τους ποδοσφαιριστές που το μυαλό τους παίρνει τρομερές στροφές και αυτή η ηρεμία στο πρόσωπο και το βλέμμα σε κάνει να πιστεύεις πως έχουν σκεφτεί με χίλιους τρόπους την κάθε επόμενή τους κίνηση, αλλά και έχουν υπολογίσει με ένα νοητό... μοιρογνωμόνιο την κάθε τους μεταβίβαση της μπάλας ή την κατεύθυνση που θέλουν να δώσουν όταν σουτάρουν προς την αντίπαλη εστία.

Ο όρος «απόλυτος χαφ» χάνει κομμάτι της πραγματικής και γεμάτης ουσίας, ερμηνείας του, με την απόσυρση του Ισπανού μέσου από το ποδόσφαιρο, αφού, πρόκειται για έναν εκ των κορυφαίων στη θέση που αγωνίζεται.

​

Με 16 τρόπαια στην καριέρα του μέχρι και αυτή τη στιγμή και διεκδικώντας μερικά ακόμα μέχρι και το καλοκαίρι με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου, όταν θα ρίξει οριστικά τους τίτλους τέλους, ο Τσάμπι Αλόνσο ήθελε και πέτυχε κάτι που φανερώνει και την ιδιοσυγκρασία του, ως άνθρωπος.

Ήθελε να ολοκληρώσει την καριέρα του στο υψηλότερο επίπεδο κι όχι να επιλέξει κάποιες διαφορετικές εμπειρίες παραπάνω από κάποιο άλλο πρωτάθλημα και δη, εκτός Ευρώπης. Έστω κι αν θα γέμιζε αρκετά ο τραπεζικός του λογαριασμός για λίγους μήνες μπάλας επιπλέον...

Ο άνθρωπος που σκόραρε στον επικό τελικό της Πόλης το 2005 με τη φανέλα της Λίβερπουλ, ο άνθρωπος που ήταν ενεργότατο και σημαντικότατο κομμάτι της εθνικής ομάδας της Ισπανίας στα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας στον πλανήτη κι όχι μονάχα στη γηραιά ήπειρο, από το 2008 έως και το 2012, που έχει κάνει πολύ κόσμο στο χώρο του ποδοσφαίρου να πίνει νερό στ' όνομά του και να τον «χαζεύει» προσπαθώντας να μάθει από εκείνον...

Τι ακριβώς; Αρχικά πως γίνεται να εμφανίζεται επιβλητικός στη μεσαία γραμμή και μόνο με την φυσιογνωμία και το ύφος της απόλυτης ηρεμίας και ποδοσφαιρικής σοφίας, αποχωρεί, σεβόμενος την εξέλιξη του αθλήματος και τις ανάγκες, τόσο του σπορ όσο και τις δικές του, στην ηλικία των 35 ετών.

«Ήταν όνειρο αυτό που ζήσαμε στην Πόλη... Ήταν τρελό. Ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι από την αρχή του αγώνα όμως το πρώτο ημίχρονο δεν μας βγήκε σε καλό. Ωστόσο, διατηρήσαμε σε καλό επίπεδο την ψυχολογία μας και την αυτοπεποίθησή μας, συνεχίσαμε να το πιστεύουμε και παρά το γεγονός πως έμοιαζε για αποστολή που δεν μπορούσε να επιτευχθεί, κάναμε το αδύνατο – δυνατό. Ήταν θαύμα. Νομίζω ότι το πρόσωπό μου πριν από το χτύπημα του πέναλτι στο δεύτερο ημίχρονο, τα έλεγε όλα. Η ευθύνη που βάραινε τους ώμους μου, η ένταση στο βλέμμα. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας μου. Δεν θα ξεχαστεί από κανέναν αυτό το ματς. Όπου κι αν πάω, πάντοτε θα λέω την ιστορία του τελικού...» είχε αναφέρει πριν από μερικά χρόνια σε συνέντευξή του για όσα είχε ζήσει με τη Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη, το 2005.

Ο άνθρωπος που ισοφάρισε στο 3-3 της κανονικής διάρκειας εκείνης της αναμέτρησης, σε ηλικία που θα μπορούσε όλη αυτή η ηρεμία που τον διέκρινε και τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο χαλαρούς και διόλου νευρικούς ποδοσφαιριστές, είχε δείξει ήδη γιατί ήταν αφεντικό σε κάθε μάχη για τον χώρο του κέντρου.

​

Η Λίβερπουλ ήταν η δεύτερη ομάδα της καριέρας του, στην οποία μεταπήδησε έπειτα από τα όσα έδειξε με τη φανέλα της Ρεάλ Σοσιεδάδ. Στον ισπανικό σύλλογο συμπλήρωσε αρχικά συμμετοχές με το τμήμα Νέων προτού πάρει την «προαγωγή» και για μια τετραετία (2000-2004 με σύντομο πέρασμα ως δανεικός από την Εϊμπάρ) διεκδίκησε και πέτυχε το στόχο της παρουσίας στο κορυφαίο πρωτάθλημα, αυτό της Πρέμιερ Λιγκ. Είχε ξεχωρίσει το 2003 στη La Liga, βοηθώντας τη Σοσιεδάδ να τερματίσει στη 2η θέση, στο -3 από την Πρωταθλήτρια – και μετέπειτα ομάδα του – Ρεάλ Μαδρίτης!

Μάλιστα, στους «κόκκινους» μετακόμισε μαζί με τον Λουίς Γκαρσία, στις 20 Αυγούστου του 2004. Και οι δύο μαζί, κόστισαν περί τα 18 εκατ.ευρώ εκείνη την εποχή και ήταν επιλογές του Ράφα Μπενίτεθ.

Η τεχνική του και ο τρόπος που «διάβαζε» την εξέλιξη κάθε φάσης που θα ξεκινούσε από τα δικά του πόδια για να στείλει τη μπάλα εκεί ακριβώς που έπρεπε, στην ακριβή κίνηση του συμπαίκτη του που θα γινόταν αποδέκτης της μπαλιάς, άρχισε να συνοδεύει τ' όνομά του, για να φτάσει να θεωρείται ένας από τους καλύτερους στη θέση του. Και με διάρκεια. Αυτό τον έκανε κορυφαίο και του χάρισε τόσες στιγμές και τίτλους.

Η αγάπη του για τα μακρινά σουτ, ήταν τέτοια που στην παρουσία του στην Πρέμιερ Λιγκ, το 79% των τερμάτων που πέτυχε (δηλαδή 11 στα 14) είχαν προέλθει από προσπάθειες εκτός περιοχής. Μάλιστα, είχε σκοράρει δύο φορές πίσω από το κέντρο, ενώ, από τα αξιομνημόνευτα ήταν το πρώτο γκολ στη νίκη (2-1) επί της Άρσεναλ, τον Νοέμβρη του 2004 στο «Άνφιλντ».

Ακόμα και ο τρόπος που αποχαιρέτησε τον ποδοσφαιρικό κόσμο, στην ανακοίνωση της απόφασής του ν' αποσυρθεί στο φινάλε της τρέχουσας σεζόν, δείχνει την κλάση που έχει αυτός ο άνθρωπος. «Το έπαιξα, το έζησα. Αντίο όμορφο παιχνίδι...» έγραψε στο twitter και αποθεώθηκε.

Αυτός ο τύπος στον τελικό του 2014 έκλεψε τις εντυπώσεις με το στυλ του, το οποίο δεν νοιάστηκε να τσαλακώσει και να λερώσει όταν πήδηξε από την εξέδρα των επισήμων για να πανηγυρίσει με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του στη Ρεάλ. Ο άνθρωπος αυτός... εισέβαλε στο στούντιο του ITV απλά και μόνο για να χαιρετήσει τον Στίβεν Τζέραρντ, με τον οποίο ήταν εξαιρετικοί φίλοι από την συνύπαρξή τους στη Λίβερπουλ.

​

Είναι αυτός που έχει... ζητήσει συγγνώμη από σημαιάκι του κόρνερ όταν χτύπησε αυτό αντί της μπάλας, αυτός που αφήνει παντού φίλους και το φάνηκε όταν αντιμετώπισε τη Ρεάλ Μαδρίτης όντας ποδοσφαιριστής της Μπάγερν Μονάχου, με τους παίκτες της «βασίλισσας» να τον χαιρετούν εγκάρδια.

Αυτός που έκανε ακόμα και την χορηγό εταιρείας ένδυσης με την οποία συνεργάζεται, να βασίσει καμπάνια προϊόντος της, πάνω στη... χαλαρότητά του, βάζοντάς τον να κάνει «γκελάκια» με τη μπάλα τη στιγμή που διάβαζε βιβλίο.

Αυτός ο ποδοσφαιριστής που «γέμιζε» κάθε μεσαία γραμμή και που πολλοί θα ήθελαν να έχουν τον τρόπο σκέψης και τα δουλεμένα στην ακρίβεια, πόδια του, γίνεται ακόμα ένας που αποχαιρετά το όμορφο άθλημα και αφήνει κενό...

Farewell pass master...