Ο Βασιλαντωνόπουλος δουλεύει πολύ και μιλάει λίγο

Η ιστορία ενδεχομένως μοιάζει με αυτή άλλων ποδοσφαιριστών. Ένα παιδί από μια μικρή πόλη της ελληνικής επαρχίας βλέπει τη μπάλα να πιάνει περισσότερο χώρο στη σχολική τσάντα από τα βιβλία και τελικά την προτιμάει. Δεν έχει σημασία αν είναι καλός μαθητής ή όχι. Ο Βασιλαντωνόπουλος άλλωστε ήταν και μάλιστα εξαιρετικός. Απλά εκεί που η καρδιά βρήκε τη λογική κι ένας πιτσιρικάς με τη μπάλα στα πόδια μπορεί να βρει το δρόμο του για την εστία, όπως θα έκανε ένας υποψήφιος φοιτητής νομικής ή ιατρικής μπροστά από τις σελίδες των βιβλίων και με «άριστα» στα διαγωνίσματα, εκεί ήταν και το σημείο θραύσης. Εκεί ήταν που ο Σταύρος είπε να παίξει ποδόσφαιρο.

Πρώτο τραπέζι Vista! Με ανανεωμένη πλατφόρμα και νέο mobile site. (21+)!

Τα «κλισέ» σημεία, ίσως θα πει κάποιος, διαβάζοντας παρακάτω, συνεχίζονται. Οι τσακωμοί με τους γονείς για την αμέλεια των μαθημάτων και των επιδόσεων στη σχολική αίθουσα, η «καψούρα» για την προπόνηση και το μάτι που τρέχει στο γκαζόν, πίσω από τη μπάλα, οι ώρες των προπονήσεων σε ομάδες, η μεταπήδηση από την ομάδα του χωριού στην ακαδημία και στη συνέχεια σε κανονική ομάδα. Όλα αυτά μοιάζουν κοινά για όλους. Τότε, που είναι η διαφορά; Γιατί αυτή σίγουρα κάπου υπάρχει, διαφορετικά όλοι θα έπαιζαν μπαλίτσα, που στην τελική, είναι πιο διασκεδαστική από το να «βγάζεις» τα μάτια σου μπροστά από τα βιβλία και μια οθόνη υπολογιστή.

Η διαφορά είναι στη νοοτροπία και στη «σκυλίσια» δουλειά, μέχρι να βγει άκρη. Αυτό είναι το «κάτι», που δεν κάνουν όλοι. Επιμονή, προπόνηση, βελτίωση, κάτω το κεφάλι, δουλειά. Όπως λέει και ο ίδιος ο Βασιλαντωνόπουλος, «όποιος δουλεύει, στο τέλος δικαιώνεται, είναι σίγουρο αυτό».

ΧΩΡΙΟ, ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ ΚΑΙ… «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ»

Γεννημένος στις 28 Ιανουαρίου 1992 στο Αίγιο, ο Σταύρος είχε εξαρχής τη δυνατότητα να παίξει ποδόσφαιρο. Όπως όλοι οι πιτσιρικάδες, πρώτα τα έβλεπε στην τηλεόραση και μετά τα έκανε στο γήπεδο. Με τους φίλους του, με την ομάδα του χωριού, της Άβυθου Αιγιαλείας, όπου μπορούσε, την Αναγέννηση/Αία Συμπολιτείας. Η Θύελλα Αιγίου τον πήρε με υποσχετική στα 15, του έδωσε φανέλα και ο μικρός την πήρε σοβαρά. Παίζοντας, έγινε καλός και στη συνέχεια καλύτερος. Ακόμα πιο μετά, στα 17 ήρθε ο Παναιτωλικός.

Ήταν η πρώτη απόδειξη πως «το ‘χε». Μέχρι τότε ήταν το όνειρό του, αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί πως θα έβγαζε χρήματα από το ποδόσφαιρο, πως θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα. Γι’ αυτό και η πορεία του δεν ήταν επικεντρωμένη γύρω απ’ αυτό. Στο σχολείο έδινε τη δέουσα προσοχή και οι βαθμοί του το αποδείκνυαν. Αν δεν γινόταν σαφές πως θα μπορούσε να γίνει ποδοσφαιριστής, σήμερα θα είχε τελειώσει το Πανεπιστήμιο και θα έψαχνε για δουλειά ή μεταπτυχιακό. Καμία σχέση με καριέρα ποδοσφαιριστή δηλαδή, ως τότε. Σιγά-σιγά όμως, το… είδε να ‘ρχεται!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

Εύκολο να το καταλάβεις όταν στο λένε, αλλά στην πράξη δεν είναι τόσο απλό. Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει την έκφραση «οι κόποι δικαιώνονται», ή «τίποτα δεν πάει χαμένο»; Το θέμα όμως είναι να το βάλεις καλά μέσα στο μυαλό σου, ώστε να δεις πως είναι ο μόνος δρόμος για να προοδεύσεις. Ο Σταύρος Βασιλαντωνόπουλος το κατάλαβε νωρίς, το «φύτεψε» στο κεφάλι του και αποφάσισε να το κάνει ως την τελευταία μέρα που θα βάζει τα παπούτσια για να πάρει θέση στα δεξιά του γηπέδου, λίγο μπροστά ή πίσω και να κλωτσήσει τη μπάλα.

Όπως και να ‘χει, όταν σκεφτόταν πως θα πάει μακριά, δεν είχε στο μυαλό του πως θα φτάσει ως την ΑΕΚ! Αυτό «άνοιξε» την όρεξη, όμως μέχρι να φορέσει τα «κιτρινόμαυρα» έπρεπε να περιμένει και να καλύψει το ενδιάμεσο έδαφος.

Στα 20 είχε βρεθεί να αλλάζει ομάδα, κατηγορία και πόλη. Ο Παναιγιάλειος ήταν στη Γ’ Εθνική, υποβιβάστηκε και ξανανέβηκε, αλλά ο Βασιλαντωνόπουλος ήταν για… καλύτερα. Έτσι, βρέθηκε στην Παναχαϊκή της Football League και του υψηλότερου επιπέδου, αφού, όσο ανεβαίνεις «σκαλιά», τόσο διαπιστώνεις και τις διαφορές στην ποιότητα και στις δυσκολίες.

Δυσκολίες που ήταν αγωνιστικές, αλλά και εξωαγωνιστικές. Για παράδειγμα, για πρώτη φορά έφευγε από το σπίτι του. Δεν το βίωσε σαν κάτι τόσο τρομερό, αφού το δρομολόγιο Αίγιο-Πάτρα δεν είναι και… αμάκρυτο! Όπως και να ‘χει όμως, κλήθηκε να ζήσει μόνος του και να κάνει πράγματα που δεν είχε κάνει ως τότε. Προσαρμόστηκε στη ζωή μακριά από φίλους, συγγενείς και δικούς του ανθρώπους κι έκατσε να δουλέψει, για να συνειδητοποιήσει πως ποτέ η προπόνηση δεν είναι αρκετή! Εν πάση περιπτώσει, σίγουρα όχι γι’ αυτόν που πάντα θέλει να βελτιώνεται…

Η ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ, Η ΡΙΖΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ «ΑΛΜΑ» ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Πολλοί αγώνες, περισσότερες απαιτήσεις και πολύ κούραση είχε το μενού με τα «ροσονέρι» της Παναχαϊκής. Άλλη εμπειρία για ένα παιδί που είχε μάθει το ποδόσφαιρο σε άλλους ρυθμούς. Μόνο έτσι όμως θα μπορούσε να γίνει καλύτερος, όπως παραδέχεται ο ίδιος σήμερα. Η θέση του ήταν η ίδια με πάντα, δεξιά στη μεσαία γραμμή και με το «βλέμμα» μπροστά, στην επίθεση. Αυτό έκανε ως τότε, αυτό θα πίστευε πως θα κάνει για καιρό ακόμα. Οι 53 συμμετοχές του στην Αγυιά τον καθιέρωσαν στη δεύτερη τη τάξει εθνική κατηγορία και τότε ήταν που ήρθε η πρόκληση του Απόλλωνα Σμύρνης. Βελτιωμένος πια, μετακόμισε ακόμα πιο μακριά από το σπίτι του, αλλά για καλό, όπως καταλάβαινε τότε κι όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα.

Εκεί βρήκε έναν από τους προπονητές (σ.σ όλους βασικά), που τον «σημάδεψαν» θετικά και τον βοήθησαν να προσανατολιστεί προς όφελός του στο γήπεδο. Ο Αλέκος Βοσνιάδης είδε έναν ταχύ και τεχνίτη μεσοεπιθετικό, που δούλευε σαν σκύλος και εκτελούσε κατά γράμμα τις οδηγίες του. Έτσι, του έδωσε μια ακόμα. Να οπισθοχωρήσει λίγο στο χόρτο, να γίνει δεξιός αμυντικός και να δοκιμάσει άλλα «κόλπα» στο παιχνίδι του. Πίστευε πως ήταν το καλύτερο για τον 22χρονο (τότε) παίκτη του και μάλλον σήμερα νιώθει δικαιωμένος. Με 23 συμμετοχές στη σεζόν, που γινόταν πιο τακτικές όσο πλησίαζε το φινάλε της, έδειχνε ικανός να ανταπεξέλθει και σε αυτά που τον έβαζαν να κάνει, αλλά και στα επόμενα…

ΝΟΜΙΖΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΠΛΑΚΑ!

Στα πλέι οφ της Football League τη σεζόν 2014-15, η ΑΕΚ επιβεβαίωνε την επιστροφή της στα «σαλόνια» της Superleague, μετά τη διετή εμπειρία της και την επούλωση των βαθιών «πληγών» της. Στους αγώνες των μπαράζ, βρήκε μπροστά της την «Ελαφρά Ταξιαρχία» και οι υπεύθυνοι του προπονητικού τιμ έβαλαν στο μάτι τον δεξιό της οπισθοφύλακα.

Στο τέλος του αγώνα, ο Βασίλης Δημητριάδης τον πλησίασε, ώστε να του δώσει συγχαρητήρια και να του μεταφέρει τις καλές εντυπώσεις, που μεταφράζονταν σε ενδιαφέρον. Την επόμενη μέρα, οι «κιτρινόμαυροι» είχαν ήδη τα στοιχεία επικοινωνίας του και ο Βασιλαντωνόπουλος αποτελούσε κατά πάσα… βεβαιότητα παίκτη της ΑΕΚ. Όνειρο για τον ίδιο, και βάλε μάλλον, αφού στην αρχή κυριολεκτικά δεν το πίστευε! Αφού πείστηκε πως δεν του έκαναν πλάκα, γύρισε το διακόπτη στο γνωστό mode: δουλειά και πάλι δουλειά, αφού τα πράγματα σοβάρεψαν!

Οι διαφορές που είδε στη μετακόμιση στα Σπάτα ήταν εμφανείς με τη μια. Σε επίπεδο οργάνωσης, ποιότητας των παικτών, νοοτροπία. Εκεί ήταν που είπε πως «τώρα πρέπει να τα δώσεις όλα, εδώ είσαι». Τα μαθήματα αυτά που πήρε στη μια σεζόν που έμεινε στην ΑΕΚ, πριν μετακινηθεί ως δανεικός στη Βέροια. Μαθήματα πολύτιμα όμως, που εξαργυρώθηκαν με γεμάτες σεζόν στη συνέχεια και καθιέρωση στη Superleague.

ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η... ΜΠΑΛΑ!

Η ΑΕΚ σαν ομάδα είναι «ταβάνι» για σχεδόν όλους τους πιτσιρικάδες που παίζουν σε τοπικά και μικρότερες κατηγορίες, κοιτώντας ψηλότερα. Κι αν οι φίλοι του υποστήριζαν στην πλειοψηφία τους την ΑΕΚ, εκείνος απείχε από οπαδικές προτιμήσεις, αφού η δική του προτίμηση ήταν η μπάλα αυτή καθ' αυτή!

Αυτή ήταν η «καψούρα» του, ο λόγος για να τα φορτώσει στον «κόκκορα» στο σχολείο, για να τσακωθεί με τους δικούς του που δεν διάβαζε και με τη μάνα του συγκεκριμένα που της έσπαγε τα βάζα στο σπίτι! Αν είχε σκεφτεί ποτέ όμως πως θα παίξει επαγγελματικά σε μια ομάδα, όπως η ΑΕΚ; Ούτε μια στο εκατομμύριο!

ΛΑΜΙΑ, ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΚΑΙ… ΒΛΕΠΟΥΜΕ

Κι αν η σεζόν στη Βέροια, η πρώτη μετά την εμπειρία της Ένωσης ήταν ατυχής στο τέλος, οι 28 συμμετοχές του και οι καλές εντυπώσεις που άφησε σε όλους, του βρήκαν αμέσως τη νέα του ομάδα. Ξανά ως δανεικός, αποτέλεσε επιλογή του Μπάμπη Τεννέ για τη νεοφώτιστη Λαμία. Ακόμα πιο βόρεια, αλλά κι ακόμα πιο καλά για τον ίδιο τον Βασιλαντωνόπουλο.

Μια ομάδα-οικογένεια, με έδρα γεμάτη από κόσμο που στηρίζει την προσπάθεια, έμπειρους συμπαίκτες, οι Φθιωτοί ξεκίνησαν να παλεύουν για τη σωτηρία τους, αλλά πάει αρκετά καλά για να κοιτάει λίγο παραπάνω. Ή μήπως όχι; Ο 25χρονος δεξιός αμυντικός πάει μέχρι εκεί. Α, και να βελτιώσει τις αδυναμίες του. Τα αμυντικά του καθήκοντα, που λίγο παραμελεί, αλλά και ό,τι άλλο χρήζει διόρθωσης. Πως γίνεται άλλωστε, σκέφτεται, να πεις ότι δεν χρειάζεται πια να προπονείσαι;

Το πρόγραμμα για φέτος λοιπόν έχει Λαμία. Καφέδες με τον Πίτκα, συμπαίκτη του και στην Παναχαϊκή και στον Απόλλωνα, ήρεμη ζωή με την κοπέλα του, χαβαλέ και ωραίες στιγμές με όλους τους συμπαίκτες του, με τους οποίους είναι μια καλή παρέα και μακριά από το ΔΑΚ και προπόνηση υπό τις οδηγίες του Τεννέ, που με την εμπερία του τους κάνει όλους καλύτερους.

Όσο για το μέλλον; Μακάρι να κρύβει μια ευκαιρία στην ΑΕΚ. Ενα ακόμα τεστ, ώστε να τα δώσει όλα, για άλλη μια φορά και να πείσει ότι μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο. Εκεί κοιτάζει ο Σταύρος Βασιλαντωνόπουλος, που μιλάει λίγο, προπονείται πολύ και συνεχίζει να ονειρεύεται…