Σε ήρεμα νερά…

Η ζωή στη στεριά…

Στις 5 Αυγούστου θα κλείσει τα 37 του χρόνια. Θα πάρει αγκαλιά τη γυναίκα του και θα γιορτάσει μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά του. Ίσως να έχει μαζευτεί όλη η οικογένεια στη Θεσσαλονίκη και να κάνουν μια μεγάλη γιορτή. Θα ξεκινήσουν από την Αλεξανδρούπολη, όπου εγκαταστάθηκαν στις αρχές του 1990 όταν άφησαν τον Σάρατοφ της Ρωσίας για να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Οι γονείς του είναι ποντιακής καταγωγής, όπως και ο Ανδρέας κι έτσι δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι επέλεξε τον Ναυτικό Όμιλο Καλαμαριάς για να ακολουθήσει το άθλημα που αγαπούσε από παιδί. Περίεργο είναι η αλήθεια για την Ελλάδα. Όχι, όμως, για τη γενέτειρά του.

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι στο εξωτερικό, όπου και γεννήθηκα, στη Ρωσία. Το κανόε-καγιάκ είναι ένα διαδεδομένο και προσιτό άθλημα στον κόσμο σε επίπεδο οργάνωσης και γνώσης. Στα 17 μου, που ήρθα στην Ελλάδα, απλώς συνέχισα να κάνω το άθλημα που αγάπησα από μικρός», θα πει σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, που μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο. Ήταν στο site cobrasports.gr τότε που προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο και ονειρευόταν να κλείσει την καριέρα του με μια μεγάλη επιτυχία. «Το μοναδικό μου κίνητρο, που θα το καταλάβουν όχι μόνο οι πρωταθλητές αλλά και όσοι έχουν ασχοληθεί με τον αθλητισμό έστω και λίγο, είναι να τελειώσω την καριέρα μου αξιοπρεπώς. Τα τελευταία γεγονότα σε οδηγούν να αποσυρθείς από τον πρωταθλητισμό. Θέλω μετά από 17 χρόνια εκπροσώπησης της Ελλάδας στο Παγκόσμιο στερέωμα να αποσυρθώ από το «μεγάλο» αθλητισμό με ένα ολυμπιακό μετάλλιο».

Στο Λονδίνο δεν κατόρθωσε να κάνει τέσσερις τις Ολυμπιάδες που θα είχε λάβει μέρος και πιθανόν να έψαχνε στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τη διάκριση που ήθελε για την υστεροφημία του. Είχε προ πολλού, εξάλλου, πάρει την απόφαση ότι έπρεπε να αφήσει τον πρωταθλητισμό πίσω του. «Δυστυχώς είναι δύσκολοι καιροί για κάθε Έλληνα. Φυσικά ο αθλητισμός δεν έχει μείνει ανεπηρέαστος. Οι αθλητές, όμως, υποφέρουν περισσότερο, ειδικά αν δεν έχουν τις κατάλληλες συνθήκες προετοιμασίας για να πετύχουν τους στόχους τους. Δεν έχεις άλλη επιλογή, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς, αν έχεις γερά νεύρα», πρόσθετε περίπου ένα χρόνο πριν, όταν στο μυαλό του άρχισε να γεννιέται η ιδέα να βοηθήσει από άλλο πόστο στην ανάπτυξη του αθλήματος στην Ελλάδα.

Εξάλλου, είχε κουραστεί να βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του. «Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αφήνω την οικογένειά μου και να φεύγω για προετοιμασία και αγώνες. Ο στόχος είναι μεγάλος όμως και χρειάζονται πολλές θυσίες. Ευτυχώς, έχω την αμέριστη κατανόηση και συμπαράσταση από την οικογένειά μου».

Η ζωή στο κανό!

Το άθλημά του μοναχικό. Και μερικές φορές σκληρό. Όπως τότε στο Μιλάνο που έχασε την ευκαιρία να διεκδικήσει μετάλλιο, επειδή τραβούσε κουπί από τα αριστερά και οι συνθήκες ευνοούσαν το αντίθετο. «Έχω μάθει να είμαι πειθαρχημένο άτομο, να αγωνίζομαι και να βάζω όλα τα πράγματα σε σειρά και να τα κυνηγώ», απαντάει στην ερώτηση τι έχει κερδίσει από το άθλημά του, το οποίο τον έστειλε σε τρεις Ολυμπιάδες.

Το 2000 στην Αυστραλία, ήταν ο πρώτος Έλληνας αθλητής που εκπροσώπησε τη χώρα μας στο κανόε καγιάκ. «Ξεχωρίζω λίγο την πρώτη μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σύδνεϋ, η οποία είναι χαραγμένη στο μυαλό μου». Το 2003 ήταν εκείνος που κατέκτησε την πρώτη θέση στο test event, το οποίο εγκαινίασε τις εγκαταστάσεις στο Σχοινιά. «Ήταν μια καλή κούρσα που την περίμενα, αλλά αυτό που με ξάφνιασε ευχάριστα ήταν η εγκατάσταση. Είναι υπέροχη και είναι κάτι που έλειπε από τη χώρα μας. Νιώθω υπερήφανος σαν Έλληνας για αυτό το κωπηλατοδρόμιο, το οποίο είναι ανώτερο του Σίδνεϊ και στο οποίο ελπίζω να πηγαίνω καλά όποτε αγωνίζομαι», δήλωνε μετά τον αγώνα τον Αύγουστο του 2003, όμως ένα χρόνο μετά δεν κατόρθωνε τη μεγάλη διάκριση που ονειρευόταν.

Η προσπάθειά του, ωστόσο, δε σταμάτησε. Σε πείσμα της παρακμής που ακολούθησε ο ελληνικός αθλητισμός μετά το 2004, ο Ανδρέας Κιλιγκαρίδης κατόρθωσε να προκριθεί και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Κατέκτησε και εκεί την ενδέκατη θέση, μένοντας με το παράπονο ότι και πάλι δεν μπόρεσε να αναδειχθεί Ολυμπιονίκης. «Ο αθλητισμός πάντα θα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει, ο κόσμος τον αγαπάει. Αλλά μέχρι εκεί. Κρίμα για τη χώρα που έχτιζε τόσα χρόνια τον Αθλητισμό και τώρα αυτός γκρεμίζεται σιγά-σιγά», έλεγε κι ενώ προετοιμαζόταν για έναν ακόμα αγώνα σε ήρεμα νερά. Ήταν η κατηγορία του. Τα νερά, όμως, αγρίεψαν. Και ο Αντρέας πρέπει να βρει τρόπο να βγει πάλι νικητής.

Οι διακρίσεις του:

* 1994 -Έως σήμερα Πρωταθλητής Ελλάδος στο C1 Ανδρών.
* 2006 - 4η θέση στον Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών.
* 2008 – 5η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών.
* 2004 και 2008 – 11η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. (Αθήνα – Πεκίνο)
* 2003 και 2008 - 3 μετάλλιο σε Παγκόσμια Κύπελλα.
* 2007 – 3η θέση σε Πανευρωπαϊκό Κύπελλο.
* 2003- 1η θέση στο Test Event
* 2001 – 1η θέση στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα
* 1997 – 4η θέση στους Μεσογειακούς Αγώνες