Ο ΕΘΝΙ - ΚΑΡΑ σεληνιάζεται!

Νέα σελήνη...

Αν υπάρχει ορισμός για το παιδί που μεγάλωσε με μια μπάλα στα πόδια, τότε ο Γιώργος Καραγκούνης αποτελεί το πρότυπο στο μυαλό των περισσότερων Ελλήνων φιλάθλων. Είναι τέτοιο το «κόλλημά» του με την ασπρόμαυρη θεά, που δεν μπορεί παρά να απαντούσε από μωρό «ποδοσφαιριστής» στην ερώτηση τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. Γεννημένος στις 6 Μαρτίου του 1977 και από την ομάδα του χωριού του – τον Αμπελώνα – βρέθηκε στην Παιανία σε ηλικία 13 ετών. Η εισήγηση ήταν του Χουάν Ραμόν Ρότσα και προπονητής στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ο Λάκης Πετρόπουλος.

Μετά από λίγες προπονήσεις, ο Καραγκούνης πείθει ότι αξίζει να φοράει τη φανέλα με το τριφύλλι και η οικογένειά του εγκαταλείπει τον Πύργο για την Αθήνα. Η μητέρα του, η κ. Ξένια, θα δουλέψει στη καντίνα της Παιανίας, προκειμένου να βγαίνουν τα προς το ζην, κάτι που βόλευε τον Καραγκούνη, προκειμένου να μένει με τις ώρες στο γήπεδο. Κολλητός του εκείνο το διάστημα ο Λάμπρος Χούτος, με τον οποίο για λίγο μοιράστηκαν τα κοινά τους όνειρα, αφού ο μετέπειτα επιθετικός του Ολυμπιακού έφυγε σε μικρή ηλικία για τη Ρώμη.

Ο Καραγκούνης έμεινε πίσω… Έψαχνε τρόπο να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και μέσω της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» τον βρήκε. Ο Παναθηναϊκός τον παραχώρησε δανεικό το 1996 στον Απόλλωνα Αθηνών, όπου έμεινε και την επόμενη σεζόν. Εκεί, παίζει δύο γεμάτες χρονιές και ειδικά τη δεύτερη ξεχωρίζει με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην Παιανία και να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο. Οι απολαβές του είναι μέχρι και σήμερα… μυθικές. Το περίφημο συμβόλαιο του 1 εκ. δραχμών με το οποίο αγωνιζόταν επί χρόνια στον Παναθηναϊκό είναι από τα γεγονότα που μέτρησαν πολλά χρόνια αργότερα στην απόφασή του να φύγει από τον Παναθηναϊκό.

Όσο για τα δύσκολα χρόνια; «Στη χώρα μας συμβαίνει κάτι μοναδικό με τα ταλέντα. Είναι δύσκολο να καθιερωθεί ένας ποδοσφαιριστής 17-18 ή και 19 ετών σε μία ομάδα. Τον... Μαραντόνα να είχαν σε αυτή την ηλικία, δεν θα τον έβαζαν να παίξει γιατί θα ήταν μικρός. Αν είχε και βαμμένο το μαλλί ή φορούσε και κανένα σκουλαρίκι, μπορεί να τον είχαν και στην... απομόνωση. Εγώ σε αυτήν την ηλικία έπαιξα με την Εθνική Ελπίδων στο τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και δεν «χωρούσα» στο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Μου είπαν, τότε, ότι «πρέπει να πάω να παίξω στον Απόλλωνα... για να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα».

Νέος μηνίσκος…

Στις 8 Νοεμβρίου του 1998 έρχεται η μέρα που θα του άλλαζε τη ζωή. Ο Βασίλης Δανιήλ του εμπιστεύεται φανέλα βασικού με τον Παναθηναϊκό και ο Γιώργος Καραγκούνης κάνει το ντεμπούτο του στο επαγγελματικό πρωτάθλημα σε ηλικία 21 ετών. Εκείνη τη σεζόν θα αγωνιστεί σε 24 ματς πρωταθλήματος και πέντε κυπέλλου θέτοντας τις βάσεις για να εκτοξευτεί η καριέρα του. Μερικές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται η δυστυχία του ενός για να έρθει η ευτυχία του άλλου. Ο Καρλς Χάιντς Πφλίπσεν είχε αποκτηθεί από τον Παναθηναϊκό για να γεμίζει τη μεσαία γραμμή, όμως ο τραυματισμός του Γερμανού «αναγκάζει» τον Γιάννη Κυράστα να εμπιστευτεί στον Καραγκούνη τη θέση του βασικού.

Ο 22χρονος, τότε, μέσος μοιάζει έτοιμος από καιρό. Μπαίνει στα βαθιά και σε συνολικά 31 συμμετοχές πετυχαίνει έντεκα γκολ. Χρόνο με το χρόνο γίνεται καλύτερος και αποτελεί παίκτη του βασικού κορμού του Παναθηναϊκού σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αναδεικνύεται σε ηγετική φυσιογνωμία και συνεχίζει να παλεύει για ένα καλύτερο συμβόλαιο. Οι εμφανίσεις του στα ευρωπαϊκά κύπελλα, προσελκύουν ξένες ομάδες και κυρίως ιταλικές. Η Μπολόνια και η Ουντινέζε εμφανίζονται να τον διεκδικούν.

Το καλοκαίρι του 2001 φημολογείται ότι ο Παναθηναϊκός τον καλεί να επιστρέψει άρον-άρον από τις διακοπές του γιατί η Μπολόνια είχε καταθέσει πρόταση 1,5 εκ. δραχμών. Η μεταγραφή του δεν γίνεται ποτέ και το επόμενο καλοκαίρι η ίδια ομάδα, αλλά και άλλες ιταλικές επιστρέφουν για να τον αποκτήσουν. Ο Καραγκούνης επέμενε ότι δεν ήθελε να πάει με μικρομεσαία ομάδα της Ιταλίας και δεν τον ενδιέφερε να φύγει από τον Παναθηναϊκό μόνο και μόνο για να πάει στο εξωτερικό. Η σχέση του με τον Παναθηναϊκό μπήκε σταδιακά σε άλλη φάση. Το συμβόλαιό του έληγε το καλοκαίρι του 2003 και άρχισαν οι συζητήσεις για ανανέωση, αφού δεν υπήρχε η πιθανότητα πώλησης. Ο Άγγελος Φιλιππίδης του πρόσφερε συμβόλαιο κοντά στα 300 εκ. δραχμές με τα μπόνους, αλλά ο Καραγκούνης αρνήθηκε, ζητώντας εγγυημένο το παραπάνω ποσό.

«Η απόφασή μου να μείνω ήταν ρίσκο. Το γεγονός ότι βάσει του συμβολαίου μου κερδίζω 1 εκατομμύριο δρχ. το χρόνο. Δεν το λέω από παράπονο, απλά θέλω να δείξω ότι πράγματι η απόφαση μου να συνεχίσω στον Παναθηναϊκό ήταν ένα ρίσκο», θα πει στη διάρκεια της επόμενης σεζόν και αρχίζουν να διαφαίνονται οι τάσεις φυγής. Τον Δεκέμβριο του 2002 πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Μέσω αθλητικού περιοδικού ανακοινώνει ότι φεύγει από τον Παναθηναϊκό, εμφανώς πικραμένος. «Θα ψάξω να βρω το δρόμο μου. Να κάνω ένα καλό συμβόλαιο και να πάω να παίξω κάπου αλλού. Μπορεί να υπάρχει τώρα κρίση στο ποδόσφαιρο, αλλά η δικιά μου περίπτωση είναι ιδιάζουσα. Είμαι 5 χρόνια στον Παναθηναϊκό με συμβόλαιο 800.000 δρχ.. Όταν οι εποχές ήταν καλύτερες ποτέ δεν με κάλεσαν για αναπροσαρμογή. Θα έπρεπε να σκεφτούν την προσφορά μου και να με αντιμετωπίσουν διαφορετικά».

Πρώτο τέταρτο…

Η απόφασή του να φύγει δεν αλλάζει. Το τέλος δεν θα είναι εκείνο που ονειρευόταν, αφού ο Παναθηναϊκός χάνει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό στο επεισοδιακό παιχνίδι της Ριζούπολης, μετά το οποίο ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα της Παιανίας. Το νέο ξεκίνημα, όμως, ήταν εκείνο που ονειρευόταν ο Γιώργος Καραγκούνης. Μια μεγάλη ομάδα στο Campionato. Ο 26χρονος, τότε, μέσος αναχωρεί για το Μιλάνο και την Ίντερ. Στις 18 Ιουνίου ανακοινώνεται η μεταγραφή του στην Ίντερ και ο ίδιος μιλάει για το όνειρο που έγινε πραγματικότητα. «Δεν θα μου λείψει η θάλασσα όπως έλειψε στον Γεωργάτο. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το ποδόσφαιρο. Είμαι εδώ για να μείνω και να παίξω».

Η τελευταία φράση θα γίνει «μότο ζωής» τα επόμενα χρόνια. Δύσκολα, αφού δεν μπορούσε να βρει θέση στο ρόστερ της Ίντερ και σπάνια έπαιρνε ευκαιρίες να αγωνιστεί. Σε κάθε μεταγραφική περίοδο, οι «νερατζούρι» τον είχαν προς παραχώρηση, αλλά το πείσμα του Καραγκούνη να πετύχει τον κρατούσε στο Μιλάνο. «Έχει μεγάλη ψυχή», είχε δηλώσει για εκείνον ο Μάσιμο Μοράτι, ενώ οι κατά καιρούς προπονητές του αναγνώριζαν πως τον αδικούσαν. Ενδεικτικά είναι τα λόγια του Αλμπέρτο Τζακερόνι, μετά από μια καλή εμφάνιση του Καραγκούνη. «Σε αυτό το παιδί αξίζουν περισσότερες ευκαιρίες. Διαθέτει δύναμη, ταχύτητα, είναι πολύ συνεργάσιμος και παίζει για την ομάδα. Είναι ένας ποδοσφαιριστής που αξίζει της εμπιστοσύνης μας γιατί ανταποκρίνεται σε αυτή». Στην Ιταλία θα μείνει δύο χρόνια και θα παίξει σε 36 παιχνίδια, αλλά θα ξεφύγει κατά πολύ από το συμβόλαιο των 800.000 δραχμών, αφού οι αμοιβές του έφταναν 1,2 εκ. δραχμές.

Το σίριαλ της αποχώρησής του από την Ίντερ κράτησε και το καλοκαίρι του 2005. Μια μέρα πριν την ολοκλήρωση των μεταγραφών, η Μπενφίκα ανακοινώνει την απόκτησή του ως προσωπική επιλογή του Ρόναλντ Κούμαν. Ο Γιώργος Καραγκούνης υπογράφει συμβόλαιο τριών ετών και δηλώνει ευτυχισμένος: «Είμαι περήφανος που θα αγωνιστώ στη Μπενφίκα και στόχος μου είναι να βοηθήσω την ομάδα να κατακτήσει τίτλους». Στην πρώτη του σεζόν με τους «αετούς» ο Καραγκούνης παίζει σε 31 ματς και πετυχαίνει ένα γκολ, αλλά η Μπενφίκα χάνει τον τίτλο στην Πορτογαλία και το καλοκαίρι έρχεται η αλλαγή στο τεχνικό τιμ.

Ο Φερνάντο Σάντος επιστρέφει στον πορτογαλικό σύλλογο και παρότι με τον Καραγκούνη υπάρχει μια σχέση εκτίμησης από παλαιά, οι σχέσεις τους στην αρχή περνάνε κρίση. Ίσως σαν τις μεγάλες αγάπες που αργείς να καταλάβεις ότι έχουν έρθει. Ο Έλληνας μέσος αντιδρά όποτε αντιλαμβάνεται ότι δεν βρίσκεται στα πλάνα του Πορτογάλου τεχνικού και η κόντρα ξεσπάσει με αφορμή την αλλαγή του πριν συμπληρωθούν 30 λεπτά σε φιλικό με την ΑΕΚ στην Αθήνα στις αρχές Αυγούστου. Ο Καραγκούνης θα ζητήσει να φύγει, αλλά τελικά οι δυο τους θα συνεργαστούν μια χαρά. Ο «τυπάρας» θα παίξει σε 36 ματς και θα σκοράρει δύο φορές, αλλά όταν έρχεται το καλοκαίρι θέτει εκ νέου το θέμα αποχώρησης.

«Σε όποια ομάδα και να παίζει, έχει πάντα ένα πρόβλημα. Δεν τον χωράει ο τόπος. Είναι στον Παναθηναϊκό, θέλει να φύγει. Είναι στην Ίντερ, πάλι θέλει να φύγει. Παίρνει μεταγραφή στην Μπενφίκα, ψάχνει ξανά για καινούρια ομάδα. Στην Μπαρτσελόνα να πάει, μετά από ένα χρόνο θα αναζητάει άλλο σύλλογο»… Ο Φερνάντο Σάντος έδινε τη δική του εξήγηση στις τάσεις φυγής του Καραγκούνη και τον χαρακτηρίζει – κομψά – γκρινιάρη. Μόνο που ο Καραγκούνης το είχε πάρει απόφαση…

Νέος αμφίκυρτος…

Στα κατά καιρούς σενάρια επιστροφής του, η ΑΕΚ ακουγόταν ως πιθανότερος προορισμός. Οι καλές του σχέσεις με τον Ντέμη Νικολαΐδη, η αποκάλυψη ότι είχε αγοράσει εισιτήρια διαρκείας το καλοκαίρι του 2004 για να ενισχύσει τον πρώην συμπαίκτη του στην Εθνική, αλλά και οι μέτριες σχέσεις του με τη διοίκηση του Παναθηναϊκού οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα θα μπορούσε να φορέσει μόνο τα κιτρινόμαυρα. Ο ίδιος θα αποκάλυπτε ότι είχε πρόταση από την Ένωση, όπως και όσο ήταν παίκτης της Ίντερ, από τον Ολυμπιακό.

Ο Γιώργος Καραγκούνης, όμως, είναι τύπος καρδιάς. «Αν κάποια στιγμή επιστρέψω στην Ελλάδα θα το κάνω μόνο για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στην ομάδα που με ανέδειξε και που είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Είναι η ομάδα που ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά, η ομάδα που αγάπησα από μικρό παιδί». Πολλοί τα έχουν πει, λίγοι τα έχουν κάνει… Κάποτε, όμως, το είχε πει ξανά. Σε προπόνηση της Εθνικής ομάδας για τα προκριματικά του 2004. Είχε μπει στη Λεωφόρο και τα μάτια του έλαμψαν. «Μια μέρα θα παίξω ξανά σε αυτό το γήπεδο», έλεγε στους συμπαίκτες του. Και γύρισε… Για να ξεκινήσει πάλι μια νέα σελήνη με τον Παναθηναϊκό.

Στις 12 Ιουλίου του 2007, ξεκινάει η επιστροφή στο μέλλον. Ο πρώτος σταθμός του Γιώργου Καραγκούνη στην επαγγελματική του καριέρα, θα είναι όπως φαίνεται και ο τελευταίος. «Μετά από τέσσερα χρόνια είναι κάτι διαφορετικό για μένα να επιστρέφω στον χώρο που μεγάλωσα ποδοσφαιρικά. Βλέπω πολλές αλλαγές και θα χρειαστώ κι εγώ κάποια προσαρμογή. Είμαι συγκινημένος και χαρούμενος που επιστρέφω στην ομάδα που ανδρώθηκα», θα πει συγκινημένος στην παρουσίασή του από τον Παναθηναϊκό και θα καλέσει όλους τους πρώην του συμπαίκτες και νυν φίλους του να πράξουν το ίδιο. «Από τον Παναθηναϊκό έχουν φύγει πολλοί καλοί παίκτες. Το εύχομαι και ελπίζω να επιστρέψουν παιδιά που έχουν πονέσει τη φανέλα και το έχουν αποδείξει. Άλλωστε, όσο πιο πολλούς Έλληνες παίκτες υπάρχουν στην ομάδα, τόσο καλύτερο για τον κόσμο».

Είναι αυτονόητο πως από τις πρώτες κιόλας μέρες του στην ομάδα, είναι ηγετική φυσιογνωμία και οι συμπαίκτες του τον ψηφίζουν ανάμεσα στους αρχηγούς. Ο ίδιος πιο ώριμος, πλέον, από το πέρασμά του από το εξωτερικό νιώθει την ευθύνη για την ομάδα που χτίζεται και δεν διστάζει προκειμένου να την υπερασπιστεί, να... προκαλέσει τον κόσμο. «Ας το πάρουμε το πρωτάθλημα και ας μην το πανηγυρίσει κανένας. Δεν θα απολογηθούμε επειδή είμαστε πρώτοι», είχε πει σε συνέντευξη Τύπου τον Φεβρουάριο, αδυνατώντας να καταλάβει – και εκείνος – τη συμπεριφορά του κόσμου απέναντι στην ομάδα.

Το πρωτάθλημα που ήθελε ο Γιώργος Καραγκούνης δεν ήρθε, όμως το φινάλε για τον Παναθηναϊκό ήταν τουλάχιστον απελευθερωτικό. Όπως και για τον ίδιο, που πραγματοποίησε ηγετικές εμφανίσεις στα πλέι οφ και οδήγησε την ομάδα στα προκριματικά του Champions League. «Ξέρεις τι είναι να αγωνίζεσαι σε άδειο γήπεδο και σε τέτοια αρρωστημένη ατμόσφαιρα; Είναι ό,τι χειρότερο! Εγώ δεν χάρηκα τους αγώνες. Δεν ευχαριστήθηκα ρε παιδί μου, πώς το λένε», θα πει μετά το τέλος της σεζόν σε συνέντευξή του και θέτει εκ νέου τον κόσμο προ των ευθυνών του.
Η επόμενη σεζόν θα είναι μια από τις καλύτερες της καριέρας του σε ατομικό επίπεδο με 35 συμμετοχές και δέκα γκολ, με μια πολύ καλή πορεία στην Ευρώπη, αλλά και πάλι χωρίς εγχώριο τίτλο. Το πρωτάθλημα που τόσο ήθελε – με δεδομένο ότι σε εκείνο του 2004 έλειπε – ήρθε το 2010, σε μια σεζόν στην οποία ο Γιώργος Καραγκούνης έπαιξε σε 41 ματς, τα περισσότερα της καριέρας του. Και μετά την κατάκτησή του, μπορούσε να πανηγυρίσει για εκείνο που του έλειπε. «Δεν είχαμε σηκώσει πρωτάθλημα και κύπελλο -πολύ άδικα κατά τη γνώμη μου - και είχαμε ονομαστεί, όπως είχαμε ονομαστεί, ζώντας άσχημες στιγμές, αποδείχθηκε ποικιλοτρόπως μετά ότι όλα αυτά ήταν άδικα. Δεν δικαιωθήκαμε λοιπόν μόνο τώρα, αλλά και νωρίτερα όταν πήραμε το Euro και ήμασταν μέσα τόσοι παίκτες από την ομάδα που έλεγαν ότι δεν ήμασταν... νικητές».

Δύο χρόνια μετά θα έβαινε και πάλι προς ένα φινάλε, έχοντας τουλάχιστον την ανάμνηση του νταμπλ. Στο φινάλε του 2012, έχοντας παίξει μόλις πέντε από τα 30 του παιχνίδια ως βασικός θα αναζητήσει νέο σταθμό για την καριέρα του, εγκαταλείποντας το όνειρο να κλείσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό. «Μπορεί να σχεδιάζεις κάτι, αλλά δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Είχαμε κάποιες διαφορές με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα. Δεν έπαιζα όσο ήθελα. Στα περισσότερα παιχνίδια δεν έπαιζα καθόλου. Ήταν πολύ σκληρό για εμένα να το δεχτώ αυτό», θα δηλώσει, χωρίς ωστόσο να κλείσει εντελώς την πόρτα. «Έχω μεγαλώσει στον Παναθηναϊκό και είμαι Παναθηναϊκός. Η ομάδα δεν είναι τα πρόσωπα. Και αυτά για μένα δεν αλλάζουν! Όπως έχω δείξει, και όταν γύρισα από τη Μπενφίκα, το έκανα με λιγότερα χρήματα. Δε θα υπάρχει θέμα οικονομικό».

Ο επόμενος σταθμός τον βρήκε στην Αγγλία. Μα, στην Premier League στα 35 του χρόνια; Ο Γιώργος Καραγκούνης το κατάφερε και αυτό! «Σίγουρα αντικειμενικές δυσκολίες υπήρχαν πάρα πολλές. Ότι θα φτάναμε στον Μάιο και θα έχω παίξει 28 παιχνίδια στην Πρέμιερ λιγκ ίσως δεν το φανταζόμουν ούτε εγώ, το κίνητρο όμως για μένα ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Και όταν ένα αθλητής έχει κίνητρο αυτό είναι προσόν για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες», εξηγούσε το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν και πάλι βρισκόταν χωρίς συμβόλαιο. Η Φούλαμ, εντέλει, ανανέωσε τη συνεργασία με τον Γιώργο Καραγκούνη και στα 36 του συνεχίζει να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο.

Πανσέληνος…

Σε όποια φάση κι αν βρισκόταν το φεγγάρι του, υπήρχε πάντα μια στιγμή που για εκείνον ήταν πανσέληνος! «Από τα 14 υπηρετώ τις εθνικές ομάδες. Ξεκίνησα από την παίδων, έπαιξα στη νέων, στην ελπίδων και από το 1999 στην Ανδρών». 20 Αυγούστου του 1999 και ένα φιλικό με το Ελ Σαλβαδόρ σημάνει το ξεκίνημα του Γιώργου Καραγκούνη. Έκτοτε, και 14 χρόνια μετά φαίνεται να τα έχει ζήσει όλα. «Στο ξεκίνημά μου δεν φανταζόμουν τι θα ακολουθούσε. Τόσες μοναδικές στιγμές. Τόσες επιτυχίες». Η κατάκτηση του Euro μνημονεύεται ακόμα ως η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του. Τα πειράγματα που έκανε στους Ιταλούς φίλους του και συναδέλφους που είχαν κλείσει το ξενοδοχείο που έμεινε τελικά η Ελλάδα παραμονές του τελικού στη Λισσαβώνα.

Σε εκείνον τον αγώνα που χωρίς να το ξέρουμε θα άλλαζε τη μοίρα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος θα ήταν ο σκόρερ του μοναδικού γκολ. Στο ντεμπούτο του Ότο Ρεχάγκελ στη Φινλανδία, όταν η Ελλάδα θα έχανε με το βαρύ 5-1. Ήταν βασικός στα περισσότερα ματς που αγωνίστηκε, ήταν πρωταγωνιστής στην Πορτογαλία, ήταν μπροστά στα δύσκολα. Στις 11 Οκτωβρίου του 2012 δεν ήταν βασικός. Έπαιξε μόλις για 14 λεπτά απέναντι στη Σλοβακία, αλλά αρκούσαν για να περάσει στην ιστορία. 121 συμμετοχές και άφησε πίσω του τον Θοδωρή Ζαγοράκη.

«Είμαι πολύ χαρούμενος για το ρεκόρ, αλλά και διότι ένιωσα και χθες την αγάπη του κόσμου σε υπέρμετρο βαθμό. Με συγκινεί αυτό. Αυτές οι στιγμές μένουν χαραγμένες στη μνήμη σου, γιατί όταν υπάρχει αναγνώριση από τον κόσμο και ιδιαίτερα από το φίλαθλο κοινό της Εθνικής Ελλάδας, είναι το καλύτερο για κάθε ποδοσφαιριστή. Για όλες τις θυσίες που έχω κάνει αυτά τα χρόνια, ήταν η καλύτερη ανταμοιβή». Στη Ρουμανία σφράγισε την 131η συμμετοχή του με τα γαλανόλευκα. Έδωσε την 14η ασίστ του, έδωσε παράταση στην καριέρα του στην Εθνική και τώρα μπορεί να γυρίσει πίσω το χρόνο και να θυμηθεί τη δήλωση που έκανε τον προηγούμενο Οκτώβριο. Όπως μπορεί να γυρίσει πίσω περήφανος και στον γιο του, τον Νάσο.

«Θα ήταν ιδανικό να κλείσω με ένα Μουντιάλ. Πρόκειται για την σπουδαιότερη διοργάνωση και θα ήθελα να συμμετέχω ξανά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ωστόσο, αργεί ακόμη… Δεν μπορώ να σκεφτώ τόσο μακριά. Καλά να είμαστε και θα δούμε».