Μίκαελ Σουμάχερ: Μικρές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από την ζωή του.

Η ζωή του είναι γεμάτη επιτυχίες. Γεμάτη πρωτιές. Δεν είναι τα παγκόσμια πρωταθλήματα που κέρδισε. Δεν είναι οι αμέτρητοι αγώνες στους οποίους άνοιξε τη σαμπάνια. Δεν είναι η σύγκριση μόνο με τον αείμνηστο Άιτον Σένα, δεν είναι η αμύθητη περιουσία του, δεν είναι οι αμέτρητοι ορκισμένοι οπαδοί του, ούτε οι αμέτρητοι ορκισμένοι εχθροί του, δεν είναι τα ρεκόρ του, δεν είναι τα βιβλία που έχουν γραφτεί ή εμπνευστεί από εκείνον, δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά. Είναι μόνο Ένα. Φόρμουλα Ένα. Το άθλημα με το οποίο συνέδεσε το όνομά του ο Μίκαελ Σουμάχερ. Το άθλημα που συνδέθηκε με τον Γερμανό πιλότο.

Το gazzetta.gr παρουσιάζει ορισμένες από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες και πτυχές του χαρακτήρα του Μίκαελ Σουμάχερ, του πρώτου αθλητή που έγινε εκατομμυριούχος, εκείνου που έχει στην ιδιοκτησία του ένα νησί, εκείνου που αποτέλεσε έμπνευση για την ανέγερση πύργου, εκείνου που άλλοι λατρεύουν και άλλοι λατρεύουν να μισούν. Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες προσωπικότητες. Εκείνου που δήλωσε αιώνιος στρατιώτης της Φεράρι, όταν καλείτο να επιστρέψει εσπευσμένα μετά τον τραυματισμό του Φελίπε Μάσα κι εκείνου που έκανε την ανατροπή της χρονιάς με την υπογραφή του στην Μερσεντές.

Η παιδική ηλικία!

Το σπορ που διάλεξε ο Μίκαελ δεν χρειαζόταν να κλωτσάει μια μπάλα. Δεν αρκούσε να τη βάζει σε ένα αυτοσχέδιο καλάθι ή να έχει μια ρακέτα στο χέρι και να παίζει με τον τοίχο. Συνήθως, απαιτείται η βοήθεια της οικογένειας και κυρίως οικονομική, αφού είναι από τα πιο ακριβά σπορ. Οι πιλότοι της Φόρμουλα Ένα είθισται να είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών, αντίθετα ο Μίκαελ – όπως και ο αδελφός του Ραλφ – μεγάλωσαν σε μια οικογένεια που δεν είχε ιδιαίτερη άνεση.

Ο πατέρας του, Ρολφ, νοίκιαζε καρτ και ειδικά τον χειμώνα έπεφτε ιδιαίτερα η ζήτηση στο Χερτ, όπου ο Μίκαελ Σουμάχερ γεννήθηκε και μεγάλωσε. Κάπως έτσι, όμως, δημιουργήθηκε η αγάπη του για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Τράκαρε το πρώτο του καρτ στα τέσσερά του χρόνια, κέρδισε τον πρώτο αγώνα σε ηλικία έξι ετών, πήρε δίπλωμα για καρτ στα 12 (κόντρα στη νομοθεσία που θέλει τουλάχιστον 14 συμπληρωμένα χρόνια) και σύντομα θα επέστρεφε στους γονείς του όλα όσα έκαναν για να στηρίξουν την τρέλα του. Εκείνοι είχαν πιάσει διπλές δουλειές και ο Ραλφ τους χάρισε τα 30.000 δολάρια μετά τη νίκη του σε μικρή κατηγορία της Φόρμουλα Ένα.

«Ήταν χρεωμένοι και κάτι έπρεπε να κάνω για να στηρίξω την οικογένειά μου. Έτσι, έδωσα στον πατέρα μου μια βαλίτσα γεμάτη λεφτά. Κι εκείνος δεν το πίστευε. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή».

Φόβοι και αδυναμίες!

Από τη στιγμή που πήρε το δίπλωμα στα καρτ, ακολούθησε μια τρελή κούρσα. Όμοια με εκείνες που του έφερναν τίτλους και πρωταθλήματα, δόξα και χρήματα. «Ξέρω πόσο γρήγορα πρέπει να πάω σε μια στροφή, χωρίς απαραίτητα να έχω κάνει τη διαδρομή πολλές φορές. Είναι καθαρό ένστικτο», είχε εξηγήσει για το στοιχείο που τον κάνει διαφορετικό από τους υπόλοιπους πιλότους. Μετά από δεκάδες ευρωπαϊκούς τίτλους στα καρτ και αργότερα στις μικρές κατηγορίες της Φόρμουλα, πέρασε στην Φόρμουλα Ένα όπου έκανε ντεμπούτο το 1991. 15 χρόνια μετά αποσύρθηκε έχοντας κατακτήσει 7 πρωταθλήματα, πέντε εκ των οποίων συνεχόμενα. Επέστρεψε για δύο χρόνια από το 2010 ως το 2012, μια επιστροφή που παρομοιάστηκε με εκείνες που είχαν κάνει ο Νίκι Λάουντα και ο Νίγκελ Μάνσελ και η οποία τον έκανε περίπου 50 εκ. ευρώ πλουσιότερο, όμως δεν του πρόσφερε τίποτα παραπάνω.

Μέσα στα 15 χρόνια, είχε ένα σοβαρό ατύχημα, απ' το οποίο βγήκε μόνο με ένα σπασμένο πόδι και μια μεγάλη φοβία. Το βρεγμένο οδόστρωμα. Η οδήγηση υπό βροχή τον γέμιζε πάντα με άγχος, παρότι ήταν σχεδόν πάντα νικητής σε τέτοιες συνθήκες. Γι' αυτό, άλλωστε, και πήρε το παρατσούκλι «άρχοντας της βροχής». Πριν τους αγώνες του συνήθιζε πάντα να γυμνάζεται σχεδόν τέσσερις ώρες, κυρίως για τον λαιμό και την πλάτη, όπου ασκείται η μεγαλύτερη πίεση.

Θεωρεί ως σπουδαιότερο τίτλο του εκείνον του 2000, αφού «μετά από πέντε χρόνια που προσπαθούσα και ήμουν πολύ κοντά, τα κατάφερα το 2000», δήλωσε και, φυσικά, αγαπημένη του πίστα είναι η Σπα στο Βέλγιο. «Μ' αρέσει να την αποκαλώ «το σαλόνι μου». Εκεί έτρεξα για πρώτη φορά, εκεί κέρδισα τον πρώτο μου τίτλο και το τελευταίο μου πρωτάθλημα».

Πρέσβης και φιλάνθρωπος!

Όπως οι περισσότεροι αθλητές και παγκόσμιες προσωπικότητες, έτσι και ο Μίκαελ Σουμάχερ δραστηριοποιείται σε φιλανθρωπικό έργο. Το 2005 πρόσφερε το ποσό των 10 εκ. δολαρίων στις πληγείσες από το Τσουνάμι περιοχές, ένα ποσό που ήταν από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο εκείνη την εποχή. Ίσως γιατί τον άγγιξε προσωπικά, αφού εκεί σκοτώθηκε ο σωματοφύλακάς του με τα δύο του παιδιά. Επίσημα, είναι πρέσβης της Unesco, στην οποία έχει προσφέρει 1,5 εκ. ευρώ. Έχει πληρώσει για την κατασκευή σχολείου στο Ντακάρ της Σενεγάλης και υποστηρίζει τα θύματα του πολέμου στο Σαράγεβο. Επιπλέον, δημιούργησε στη Λίμα στο Περού το «Παλάτι των φτωχών», ένα κέντρο που βοηθάει άστεγα παιδιά να αποκτήσουν στέγη, φαγητό και μόρφωση. Υπολογίζεται πως οι δωρεές του μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια της καριέρας του έφτασαν τα 50 εκ. δολάρια.

«Η ιδέα να βοηθάω παιδιά υπήρχε στο μυαλό μου πριν καν ξεκινήσω στη Φόρμουλα Ένα, όταν οδηγούσα στην Φόρμουλα Τρία. Έτρεξα σε δύο αγώνες και το έπαθλο για τη νίκη μου και στους δύο αγώνες ήταν 20.000 δολάρια. Μέχρι τότε μάζευα όσα κέρδιζα, όμως τότε μου γεννήθηκε η επιθυμία να βοηθήσω», έχει περιγράψει ο ίδιος για το φιλανθρωπικό του έργο.

Αμύθητη περιουσία!

Το περιοδικό «Eurobusiness» το 2005 τον ανακήρυξε ως τον πρώτο αθλητή που κατάφερε να φτάσει την περιουσία του σε επίπεδα δις.. Τον πρώτο δισεκατομμυριούχο αθλητή. Η περιουσία του παραμένει αμύθητη και δεν έχει δημιουργηθεί μόνο από τις επιτυχίες του στην Φόρμουλα Ένα, αλλά και από δεκάδες διαφημίσεις. Η πιο χαρακτηριστική όλα αυτά τα χρόνια είναι της εταιρίας καυσίμων «Shell» και φυσικά, δεκάδων άλλων εταιριών, με υψηλότατες αμοιβές.

Για πολλά χρόνια θεωρείτο ο πιο πλούσιος αθλητής του κόσμου κι έφτασε στο σημείο να έχει έσοδα ύψους 80 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο. Στα χρόνια που δεν έτρεψε, είχε την ευκαιρία να απολαύσει ορισμένα από τα προνόμια του πλούτου του. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο με την οικογένειά του, τη γυναίκα του από το 1995 Κορίνα Μπετς και τα παιδιά του Τζίνα Μαρία και Μαρκ. Το σπίτι τους στην Ελβετία, κοντά τη λίμνη Γενέβα είναι 650 τετραγωνικών μέτρων και εκτός των συνηθισμένων πολυτελειών, περιλαμβάνει ειδικό γκαράζ κάτω από το έδαφος και σταθμό καυσίμων! Ο Σουμάχερ έχει και προσωπικό τζετ, με το οποίο ταξίδευε για να παραβρίσκεται στους αγώνες.

Ποδοσφαιριστής και μηχανόβιος!

Η τρέλα του για το ποδόσφαιρο είναι γνωστή από τους δεκάδες αγώνες που έχει δώσει για φιλανθρωπικό σκοπό. Αν μπορούσε, όμως, να είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, τότε σίγουρα θα το ήθελε. Προτιμά, ωστόσο, να παίζει με την τοπική ομάδα FC Echchens και με τους κατά καιρούς φίλους Ρονάλντο, φίλους Ζιντάν, φίλους Ροναλντίνιο ή τους πραγματικούς του φίλους. Εκείνους που όλα τα χρόνια δούλευαν μαζί για τη Φεράρι και συνήθιζαν να το ρίχνουν στο ποδόσφαιρο λίγες ώρες πριν τους αγώνες.

Επίσης, όμως, έχει τρέλα και με τις μηχανές και, μάλιστα, μετά την απόσυρσή του από την Φόρμουλα Ένα έτρεξε σε αγώνες. Γενικότερα, θεωρεί τον εαυτό του έναν υπερκινητικό άνθρωπο που θέλει να δοκιμάζει νέα πράγματα. Έκανε παλαιότερα βόλτες στον κόσμο με μηχανή Harley και άλλους άντρες που είχαν την ίδια τρέλα και το χαρακτηρίζει ό,τι πιο επικίνδυνο έχει κάνει στη ζωή του. Και δεν έχει κάνει λίγα, όντας ορειβάτης και αλεξιπτωτιστής!! Κάνει τα πάντα, αρκεί να διασκεδάζει, να περνάει καλά και να έχει λιγάκι παραπάνω αδρεναλίνη!

Ταξιτζής!

Μια από τις περίεργες ιστορίες που τον αφορούν και είχαν γίνει πρωτοσέλιδο στην Γερμανία έχει να κάνει με την... αρπαγή ενός ταξί. Ο Μίκαελ Σουμάχερ με τη γυναίκα του, τα παιδιά του και το μικρό τους κουταβάκι (έχουν δύο σκυλιά) βιάζονταν να προλάβουν το αεροπλάνο, όμως ο Γερμανός πιλότος έκρινε ότι ο ταξιτζής πήγαινε πολύ αργά. Έτσι, τον έβαλε στη θέση του συνοδηγού και ανέλαβε εκείνος την αποστολή!

Οδηγώντας ένα Opel Vivaro, κατάφερε να το φτάσει στα όριά του στους γερμανικούς αυτοκινητόδρομους και να αφήσει τον ταξιτζή άναυδο μετά να διηγείται πως «οδηγούσε με τέρμα το γκάζι και έμπαινε από κάτι απίστευτες γωνίες και έκανε σφήνες». Προφανώς και πρόλαβε το αεροπλάνο.

Ο πύργος και το νησί!

Ανάμεσα στα περιουσιακά του στοιχεία, συγκαταλέγεται και ένα νησί! Η δική του Ανταρκτική... Ο Μίκαελ Σουμάχερ, μάλιστα, δεν χρειάστηκε να πληρώσει ούτε ένα ευρώ για να την κάνει δική του. Πρόκειται για το γνωστό σχέδιο «The World» που υπάρχει στο Ντουμπάϊ για τη δημιουργία του παγκόσμιου χάρτη στο μέσω του ωκεανού. Παρότι η δημιουργία του σταμάτησε ελλείψει οικονομικών πόρων και λόγω της οικονομικής κρίσης, ο Γερμανός πιλότος έχει στην ιδιοκτησία του ένα από τα μικρά νησάκια. Ο πρίγκιπας του Ντουμπάι, Σεΐχης Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ Αλ Μακτούμ, έκανε δώρο στον Σουμάχερ το αξίας 7 εκ. δολαρίων νησάκι για την απόσυρσή του από την Φόρμουλα Ένα.

Στο όνομα του Μίκαελ Σουμάχερ έχει ξεκινήσει και η ανέγερση πύργου στο Άμπου Ντάμπι και είναι ο πρώτος από τους εφτά πύργους που θα χτιστούν παγκοσμίως. Οι αρχιτέκτονες Κρις Μποσέ και Τομπάιας Γουάλισερ εμπνεύστηκαν από την αεροδυναμική που υπάρχει σε ένα αυτοκίνητο Φόρμουλα Ένα και την οποία απέδιδε ο τρόπος που οδηγούσε ο Γερμανός πιλότος. Για το project υπάρχει και η η συνεργασία του ίδιου του Σουμάχερ, ο οποίος έχει πάρει ζεστά τη σχέση με την αρχιτεκτονική και όπως είπε ο Αλεξάντερ Ρίεκ, που εργάζεται για το εγχείρημα «μας έχει δώσει πολλές καινούργιες ιδέες».

Σοφές κουβέντες!

«Ο κόσμος δεν θα χαθεί, αν χάσεις έναν αγώνα. Απλά, θα πιεις ένα ποτό λίγη ώρα νωρίτερα». Ήξερε να αγωνίζεται με πάθος για τη νίκη, αλλά έμαθε να χάνει. Ίσως όχι πάντα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, αφού πολλές φορές είχε τσακωθεί με οδηγούς ανταγωνιστικών ομάδων ή ακόμα και της ίδιας της ομάδας του. Το σημαντικότερο, όμως, για έναν άνθρωπο και για έναν αθλητή είναι να παίρνει αναγνώριση από τους αντιπάλους του. «Αν ποτέ χρειαστώ εγχείρηση καρδιάς, τότε ελπίζω να μου την κάνει ο Σουμάχερ, γιατί ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς πάνω του για την επιτυχία», είχε πει ο Ντέιμον Χιλ, ο οποίος ήταν ο μεγάλος του αντίπαλος τη δεκαετία του '90.

«Δεν είμαι μύθος. Είμαι απλά κάποιος που είναι καλός σε κάτι που απολαμβάνει», θα πει λίγη ώρα μετά την απόσυρσή του το 2006, έπειτα από 250 αγώνες. Στις 22 Οκτωβρίου εκείνου του χρόνου έπεφτε η αυλαία για τον Μίκαελ Σουμάχερ. Που δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι ήταν και παραμένει μύθος. Ίσως γιατί ήταν πραγματικότητα. Όλα αυτά τα χρόνια θεωρούταν ως ένας από τους μεγαλύτερους του παγκόσμιου αθλητισμού.

Μαζί με τον Τάιγκερ Γουντς, τον Μάικλ Τζόρνταν, ίσως και τον Λανς Άρμστονγκ (σ.σ. έστω κι αν η δική του κυριαρχία αποδείχθηκε εν μέρει ψεύτικη), που έγραφε το 2010. «Είναι ενθουσιασμένος που θα δω τον Μίκαελ Σουμάχερ να αγωνίζεται ξανά. Ο σπουδαιότερος όλων των εποχών». Ο σπουδαιότερος όλων των εποχών έπεσε. Με τρόπο που μόνο ως τραγική ειρωνεία μπορεί να χαρακτηριστεί για έναν άνθρωπο που ζούσε από τα δώδεκά του χρόνια στα άκρα. Πλέον, δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι για εκείνον. Μετράει μόνο τι θα πει εκείνος.

«Πάντα πίστευα ότι δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ να εγκαταλείπεις και πρέπει πάντα να συνεχίζεις να μάχεσαι, ακόμα κι αν δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα».