Η ζωή του Μάρντι Κόλινς

1. Γυμνάσιο και συγκρίσεις…

Το γυμνάσιο που φοίτησε είναι ο πρώτος λόγος σύγκρισης. Ο Μορίς Ρόντνεϊ Κόλινς, όπως είναι το πλήρες του όνομα ξεκίνησε να φτιάχνει το όνομά του από το «Simon Gratz», ένα σχολείο στη Φιλαδέλφεια απ’ το οποίο είχε περάσει στο παρελθόν τόσο ο Ρασίντ Γουάλας όσο και ο Άαρον ΜακΚί. Κι επειδή προφανώς δε θα τον συνέκριναν με τον σπουδαίο σέντερ που έπαιξε τα καλύτερα χρόνια στους Ντιτρόιτ Πίστονς, οι συγκρίσεις γίνονταν με τον άλλοτε γκαρντ τον 76ers.

«Θα έλεγα ότι είναι μια κολακευτική σύγκριση για μένα. Καμιά φορά ερχόταν ο Άαρον κι έπαιζε μαζί μας και μου δίδαξε πολλά για το παιχνίδι και τι πρέπει να περιμένω στο πιο υψηλό επίπεδο. Έχουμε το ίδιο ύψος και γνωρίζουμε αμφότεροι καλά το παιχνίδι», δήλωνε ο Μάρντι Κόλινς, ο οποίος έτυχε να κάνει ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του στο ΝΒΑ απέναντι στους Φιλαδέλφεια του assistant ΜακΚί. «Ούτε εγώ είχα ποτέ την ταχύτητα της αστραπής, όμως ήξερα πώς να παίρνω σωστή θέση στο γήπεδο και από ποιες γωνίες να πασάρω. Ο Μάρντι είναι ο τύπος του παίκτη για τον οποίο πάντα υπάρχει χώρος σε μια ομάδα. Μ’ αρέσει ο τρόπος που προσεγγίζει το παιχνίδι και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα μείνω σε αυτό το πρωτάθλημα για όσο καιρό ο ίδιος το θέλει». Η γνώμη του ίδιου του Άαρον ΜακΚί το 2007 μαρτυρούσαν τις δυνατότητες του Μάρντι Κόλινς. Όπως ακριβώς και όσοι τον είχαν δει το κολέγιο!

2. Ο ήσυχος σούπερ-σταρ!

«Το όνομά του είναι από εκείνα που ποτέ δεν αναφέρονται, όμως είναι ο πιο πολύτιμος. Δεν ήταν καν πλέι μέικερ όταν ανέλαβα εγώ, οπότε φαντάζεστε τι δουλειά έχω κάνει μαζί του. Ο συγχρονισμός του γίνεται ολοένα και καλύτερος και δεν με ενδιαφέρει αν σκοράρει ή όχι. Με ενδιαφέρει ότι πάντα είναι έτοιμος για κάθε πρόκληση. Είναι πραγματικός ηγέτης, ο δικός μου τύπος πλέι μέικερ. Δεν πετάει τη μπάλα απ’ τα χέρια του και τους βάζει όλους στη θέση τους». Ο Τζον Τσέινι, ένας από θρυλικούς προπονητές στο κολεγιακό μπάσκετ, ήταν πάντα πρόθυμος να πει μια καλή κουβέντα για τον Μάρντι Κόλινς. Όχι πως δεν τις άξιζε ο παίκτης του, που πήγε στο πανεπιστήμιο του Temple χωρίς εγγυημένη υποτροφία και κατόρθωσε να γίνει ένας από τους καλύτερους παίκτες των «κουκουβαγιών» από το 2000 και μετά.

Στην πρώτη του χρονιά είχε 12 πόντους μέσο όρο, 2,9 ριμπάουντ και 2,6 ασίστ, στη δεύτερη χρονιά 15,5 πόντους, 4,9 ριμπάουντ και 2,6 ασίστ, ενώ η τρίτη και η τέταρτη σεζόν, στις οποίες ήταν και υπαρχηγός της ομάδας, ήταν οι καλύτερές του. 17,5 πόντοι, με 5,9 ριμπάουντ, 3,6 ασίστ και 2,8 κλεψίματα στην προτελευταία του χρονιά και αποφοίτησε με 16,8 πόντους, 4,7 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 2,8 κλεψίματα. Κυρίως ξεχώρισε για τις εμφανίσεις του στα μεγάλα ματς, όπως για παράδειγμα όταν αντιμετώπισε τον Κρις Πολ και είχε 25 πόντους και εφτά κλεψίματα, ένα εννέα πόντων και εννέα ασίστ του μετέπειτα σούπερ σταρ των Χόρνετς. «Αυτός ο παίκτης είναι εξίσου καλός με οποιονδήποτε παίκτη στο κολεγιακό πρωτάθλημα», έλεγε εκείνο το βράδυ ο αντίπαλος προπονητής. Για τον Μάρντι, όμως, πάντα είχε σημασία τι πίστευε ο δικός του.

«Είναι εκπληκτικός δάσκαλος. Είναι πάρα πολύ καλός να σου διδάσκει μικρά πράγματα για το παιχνίδι, που οι περισσότεροι προπονητές δεν ασχολούνται. Ο κόουτς Τσέινι μου έδωσε την ευκαιρία. Μου έβαλε τη μπάλα στα χέρια και με άφησε ελεύθερο». Και ο Κόλινς την άρπαξε…

3. In New York…

Το καλοκαίρι του 2006 ήταν το πιο σκληρό στην καριέρα του. Πιο σκληρό κι από τα είκοσι λεπτά που πέρασε ένα βράδυ στο κολέγιο σωριασμένος στο παρκέ, όταν είχε χτυπήσει το κεφάλι μου. «Απλά κάθομαι και ακουμπάω τα πόδια μου σε μια καρέκλα», ήταν η περιγραφή του για το πώς περνούσε από summer camp σε summer camp, προσπαθώντας να πείσει τις ομάδες ότι αξίζει να τον επιλέξουν στο ντραφτ. «Είναι η πιο κουραστική εμπειρία της ζωής μου», έλεγε, όμως έβλεπε τον κόπο του να ανταμείβεται. Η Ιντιάνα τον ενημέρωσε πρώτη για την πρόθεσή της να τον επιλέξει στο νούμερο 17, αλλά τελικά η Νέα Υόρκη θα ήταν εκείνη που θα του πρόσφερε συμβόλαιο και μια θέση στο ΝΒΑ, μέσα από το νούμερο 29.

«Δεν άκουσα ποτέ το όνομά μου. Με είχαν πάρει τηλέφωνο ένα λεπτό πριν κι έτσι το ήξερα. Ήμουν με τη μαμά μου, τις αδελφές μου και την μνηστή μου. Όλοι στο σπίτι είχαν τρελαθεί. Μετά από καιρό κατάφερα να βρω κάποιον που το είχε γράψει και μπόρεσα να το δω», δήλωνε μετά την επιλογή του κι ενώ ανυπομονούσε να ζήσει το όνειρο. «Κάποια στιγμή απλά το συνειδητοποίησα. Θα ήμουν, πλέον, και επίσημα μέλος ομάδας και όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνω, θα μπορώ να πω ότι παίζω στους Νιου Γιορκ Νικς».

4. Επιθετική αδυναμία…

Το πρώτο του συμβόλαιο στο ΝΒΑ ήταν κοντά στα 900 χιλιάδες δολάρια και το δεύτερο λίγο πάνω από τις 950 χιλιάδες δολάρια. Αφού κατάφερε να βρει και τρίτο και τέταρτο, πρέπει να θεωρείται τυχερός! Ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ σπάνια έχει θέση για ρολίστες, που ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι, είναι πανέξυπνοι και παίζουν σε πολλές θέσεις. Το γεγονός ότι δεν ήταν ακριβώς πλέι μέικερ, αλλά και ούτε ακριβώς σούτινγκ γκαρντ, κάτι που βγαίνοντας από το κολέγιο καταμετρούταν ως πλεονέκτημα, γύρισε μπούμερανγκ στο επαγγελματικό μπάσκετ.
Κατόρθωσε να παίξει 189 παιχνίδια στο ΝΒΑ, αλλά συνήθως ήταν εξαφανισμένος.

Τόσο εξαφανισμένος που μια καλή του εμφάνιση (σ.σ. απέναντι στους Μπακς είχε 12 πόντους, 11 ασίστ, τέσσερα ριμπάουντ και τέσσερα κλεψίματα) οι οπαδοί των Νικς την υποδέχτηκαν ως «η επιστροφή του Κόλινς από τους νεκρούς». Το πρόβλημα που δεν κατόρθωσε ποτέ να λύσει ο Αμερικάνος ήταν με το σουτ του. Στην τελευταία του σεζόν με τους Κλίπερς και στα πρώτα εννέα παιχνίδια είχε το εξής σπάνιο στατιστικό: Είχε επιχειρήσει 29 σουτ και είχε σκοράρει μόλις τα δέκα. Από τα υπόλοιπα 19, τα 13 δεν είχαν βρει στεφάνι!!!!!!

5. Σκληρό ροκ!

Η πιο διάσημη στιγμή του στο ΝΒΑ ήταν εκείνη που αναφέρθηκε και στο gazzetta.gr χθες. Το ξύλο με τον Καρμέλο Άντονι, εξαιτίας ενός πολύ σκληρού φάουλ που έκανε ο Μάρντι Κόλινς και που είχε ως αποτέλεσμα να επιβληθούν πολύ αυστηρές ποινές στους αρνητικούς πρωταγωνιστές. Μια φάση ή ιστορία, η οποία έχει μπει και σε top ten παρόμοιων καταστάσεων. Με εξαιρετικό, μάλιστα, πλασάρισμα, αφού χτύπησε την πέμπτη θέση! Εκείνη την εποχή, όμως, προείχε για τον Κόλινς να ξεκαθαρίσει τη θέση του.

«Αυτός είναι ο τρόπος που ανατράφηκα με τον κόουτς Τσέινι. Δεν μπορείς απλά να αφήνεις τον άλλο να κάνει λέι απ. Δεν είναι ότι προσπαθώ να χτυπήσω κάποιον εσκεμμένα, αλλά δεν μπορείς να τον αφήνεις. Είναι κάτι που έκανα μεγαλώνοντας. Στη Φιλαδέλφεια, έτσι παίζουμε μπάσκετ», θα πει εκείνη την εποχή με αυστηρό τόνο, ώστε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, προσθέτοντας παράλληλα ότι δεν είναι «σκληρός» παίκτης. «Ελπίζω πως όταν γυρίσω από την τιμωρία μου θα μπορέσω να αυξήσω τα λεπτά συμμετοχής μου και να δείξω στον κόσμο ότι μπορώ να παίξω και μπάσκετ. Ελπίζω πως θα μείνει στο παρελθόν το επεισόδιο και δε θα είναι κάτι που θα χρειαστεί να με ανησυχήσει ξανά το μέλλον».

6. Καλώς τα παιδιά…

Γιώργος Σουρλής, Βασίλης Ξανθόπουλος, Βαγγέλης Μόρφης, Κώστας Βασιλειάδης, Γιώργος Αποστολίδης, Νίκος Αγγελόπουλος, Θέμης Κουπίδης, Παναγιώτης Καραβάνας, Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, Βασίλης Ζεφκίλης, Ίαν Βουγιούκας, Παναγιώτης Βασιλόπουλος. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάτω των 21 ετών που διεξήχθη στην Αργεντινή το 2005, η Ελλάδα είχε κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο. Είχε ηττηθεί με δύο πόντους στον τελικό από τη Λιθουανία. Γεγονότα που μοιάζουν πλήρως ασύνδετα με την ιστορία μας. Όχι απαραίτητα… Στο ίδιο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέκτησε την πέμπτη θέση. Δεν αναμετρήθηκε ποτέ με την Ελλάδα, αλλά υπάρχει ένα match-up με τη δική του ιστορία.

Ο Μάρντι Κόλινς ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας της Αμερικής, στην οποία ξεχώριζαν τα ονόματα του Ρούντι Γκέι και του Ρέιζον Ρόντο. Ο νέος άσος του Ολυμπιακού έπαιξε και στα οκτώ ματς με μέσο όρο συμμετοχής 18 λεπτά και 7,3 πόντους ανά αγώνα. Υπήρχε ένα ματς που έκανε τη διαφορά και ήταν το καλύτερο παιχνίδι του με 14 πόντους σε 23 λεπτά. Αντίπαλος; Η Λιθουανία! Ποιος έπαιζε στη Λιθουανία; Ο Γιόνας Ματσιούλις!! Βέβαια και ο Λιθουανός άσος του τριφυλλιού δεν τα πήγε άσχημα με… 16 πόντους σε 20 λεπτά! Επιστροφή στο μέλλον λοιπόν… Η συνέχεια προσεχώς!