Τελεία και παύλα!

Η… Κυψέλη του!

Κέντρο της Αθήνας… Σε γειτονιές που έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας τους, σε γειτονιές που στο άκουσμα τους έφερναν διαφορετικές εικόνες πριν μερικά χρόνια και διαφορετικές τώρα. Στην πλατεία Αμερικής πέρασε τα περισσότερα παιδικά του χρόνια ο Κώστας Φιλιππίδης. Κοντά στο Πεδίο του Άρεως βίωνε τις αθλητικές του στιγμές, γέμιζε με κάθε είδους γνώσης που στην πορεία θα του ήταν χρήσιμη. Αν και γεννήθηκε το 1986, δηλαδή σε μια γενιά που… γλυκάθηκε και αποπλανήθηκε από τις επιτυχίες του μπάσκετ, ο μικρός είχε άλλο σχέδιο στο μυαλό του. «Η πρώτη μου επαφή με τον αθλητισμό ήρθε το 1990, όταν σε ηλικία τεσσάρων ετών εγγράφηκα στο τμήμα ενόργανης γυμναστικής του Πανελληνίου Γ.Σ».

Η ενόργανη γυμναστική, επίπονη και απαιτητική, έγινε μέρος της καθημερινότητάς του. Ειδικότερα από το 1994 και μετά όταν ο Κώστας θα πάρει μεταγραφή στο σύλλογο Ειρήνη Περιστερίου και θα προστεθεί στο πρόγραμμα και η μετακίνηση προς και από τα διάφορα γήπεδα που στεγαζόταν το σωματείο εκείνη την εποχή. Άξιζε, όμως, η προσπάθεια αφού ο Φιλιππίδης είχε το ταλέντο και ήθελε να δουλέψει εξειδικευμένα στην εξέλιξή του. Μπορούσε, άλλωστε, να μάθει πολλά κοντά στον Βλάση Μάρα, ο οποίος όντας τρία χρόνια μεγαλύτερος και αθλητής της Ειρήνης είχε να τον συμβουλέψει.

Ο Κώστας Φιλιππίδης θα έμενε πιστός στην ενόργανη γυμναστική για έξι χρόνια. Διάστημα αρκετό για να τον αναδείξει πανελληνιονίκη στην ηλικία του και να του χαρίσει μια θέση στα κλιμάκια της εθνικής ομάδας. Το εθνόσημο θα τον έκανε να ονειρεύεται. Η πραγματικότητα, όμως, έμοιαζε με ερώτηση πολλαπλών απαντήσεων και ο μικρός έπρεπε να διαλέξει μια για το μέλλον του.

Η επιλογή του!

Τα παιδιά στην εφηβεία και ειδικότερα τα αγόρια είναι απρόβλεπτα! Κάπως έτσι, έπρεπε να αλλάξει και ο προσανατολισμός του 14χρονου τότε αθλητή της ενόργανης. Το καλοκαίρι πήρε απότομα ύψος και το σώμα του δεν ήταν πλέον ενδεδειγμένο για τέτοιες πλαστικές κινήσεις. «Ο παλαιός προπονητής μου στην ενόργανη Δημήτρης Νυχτερής μου πρότεινε να ασχοληθώ με το στίβο και συγκεκριμένα με το άλμα επί κοντώ, βάσει της σωματοδομής μου και της ευκολίας στην κίνηση που είχα αποκτήσει με τη γυμναστική». Κάπως έτσι έγινε η αρχή. Ο δύσπιστος Κώστας Φιλιππίδης θα συναντηθεί με τον Δημήτρη Κυτέα και το γλυκό θα δέσει από την πρώτη στιγμή.

«Μου άρεσε από την αρχή. Αν κάνεις κάτι αγγαρεία, το κάνεις λάθος. Πάντα είχα στόχο να βελτιώνομαι, διότι στην ενόργανη έκανα πρωταθλητισμό ως και τα 14 μου», θυμάται ο Φιλιππίδης, που βρήκε μια δεύτερη οικογένεια στο προπονητήριο του ΟΑΚΑ και είδε τον προπονητή του να γίνεται ο δεύτερος πατέρας του.

«Το ότι ταιριάζεις και δένεσαι με έναν άνθρωπο είναι το πιο σημαντικό», θα πει για τον Δημήτρη Κυτέα, υπό τις οδηγίες του οποίου θα αρχίσει να ανεβαίνει προς την κορυφή. «Μου λέει πράγματα στα οποία επαληθεύεται. Είναι δύσκολο ο προπονητής να πείθει τον αθλητή. Το ότι δικαιώνεται είναι ζήτημα γνώσεων, εμπειρίας, ικανοτήτων και του τι έχει περάσει. Αν μου έλεγαν να πάω στον θεωρούμενο καλύτερο προπονητή του κόσμου, δεν θα πήγαινα. Αφού έχω φτάσει σε αυτό το σημείο, σημαίνει πως είναι πολύ καλός. Και οι ξένοι τον αναγνωρίζουν και ζητούν την γνώμη του».

Οι διακρίσεις ήρθαν μέσα σε δύο χρόνια. Ο Κώστας Φιλιππίδης άρχισε να γίνεται ο αθλητής που θες να δεις, αφού έκανε ρεκόρ, έφερνε διακρίσεις και είχε φτάσει στο σημείο να ψάχνεται για να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων. Το 2004 θα βγει τέταρτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων και το 2005 θα πάρει την 13η θέση σε εκείνων των ανδρών, μαζί με πέντε ακόμα διακρίσεις. Η κορυφαία εξ αυτών ήταν η δεύτερη θέση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων, σε εποχές και αγώνες που είχε ως βασικό αντίπαλο τον Ρενό Λαβινελί, τον άνθρωπο που από τον περασμένο Φεβρουάριο έχει ξεπεράσει τον Σεργκέι Μπούμκα.

Στο αποκορύφωμα της εξέλιξής του, ο Κώστας Φιλιππίδης θα κάνει ένα βήμα πίσω προκειμένου να εκτίσει τη θητεία του χωρίς αναβολή και θα επιστρέψει το 2006 για τη στιγμή που θεωρούσε ότι θα είναι η κορύφωση της καριέρας του.

Το λάθος του!

«Δεν φοβάμαι το ύψος. Στο στρώμα πέφτεις. Αν πέσεις έξω, φταις εσύ. Με το σπάσιμο του κονταριού, μπορεί να τραυματιστείς. Αλλά δεν το σκέφτομαι. Δεν μπορείς να ζεις με φόβους». Υπήρχε ένας ακόμα φόβος που δεν είχε σκεφτεί. Και μια πτώση που δεν υπολόγιζε. Λίγο καιρό μετά το πανελλήνιο πρωτάθλημα του 2007, η είδηση ξεκίνησε με τη μορφή φημολογίας. Στις 11 Ιουλίου ανακοινωνόταν ότι βρέθηκε θετικό και το δεύτερο δείγμα του Κώστα Φιλιππίδη και ένας αθλητής που έχει μάθει στα ύψη, καλείται να ξεπεράσει την πτώση απ’ τα σύννεφα.

«Θέλω να προσθέσω ότι την ημέρα που μου είχαν κάνει τον έλεγχο ντόπινγκ, τον Ιούλιο του 2007 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, ήταν η μοναδική φορά που ο προπονητής μου δεν ήταν μαζί μου γιατί ήταν άρρωστος. Και η πρόεδρος του δικαστηρίου που με αθώωσε μου είπε: «Όταν λείπει ο γάτος χορεύουν τα ποντίκια», έλεγε εκ των υστέρων σε μια συνέντευξή του, προσπαθώντας να εξηγήσει πώς ακριβώς είχε συμβεί το κακό. «Θα έλεγα πως δεν έχω πάρει τίποτα, όμως αυτό όλοι το λένε», απολογούταν εκείνη την εποχή και παράλληλα ξεκινούσε δικαστικό αγώνα για τη δικαίωσή του.

Η ουσία που βρέθηκε στα ούρα του ήταν διεγερτική, η οποία απαντάται σε φάρμακα για υποτασικούς ανθρώπους. Η διέγερση, ωστόσο, δε μπορεί να βοηθήσει στο άλμα επί κοντώ, καθότι είναι ένα άθλημα υψηλών απαιτήσεων και συγχρονισμένων κινήσεων. «Η ουσία για την οποία μιλάμε είναι το Εφορτίλ που την παίρνουν οι υποτασικοί, δηλαδή τα 2/3 των Ελλήνων. Ένας επικοντιστής για ποιο λόγο να το πάρει; Μιλάμε για ένα διεγερτικό ειδικής αναφοράς με επίδραση τριών ωρών και δεν είναι ίδιο με συστηματική χρήση στεροειδών αναβολικών και ορμονών».

Η υπερασπιστική του γραμμή δε συγκινούσε και πολύ κόσμο στην Ελλάδα. Ο σύλλογος του τον διέγραψε, η κοινή γνώμη είναι εύκολη στον αφορισμό και στα 21 του χρόνια ο Φιλιππίδης τιμωρήθηκε με αποκλεισμό δύο χρόνων. Δεν τα παράτησε. Με μοναδικούς συμμάχους τον προπονητή του την πρόεδρο του ΕΣΚΑΝ, Χαρά Σπηλιοπούλου, κατόρθωσε να ρίξει την ποινή. «Ήταν ένας πολύ μεγάλος αγώνας που τον έδωσα μαζί με τον Δημήτρη και τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας. Τελικά δικαιωθήκαμε γιατί η ομοσπονδία (ΣΕΓΑΣ) ακύρωσε την τιμωρία μου, ενώ αθωωθήκαμε και στο ποινικό δικαστήριο. Η άρση της τιμωρίας δεν έχει συμβεί ποτέ στα χρονικά του παγκόσμιου αθλητισμού. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίστηκαν κάποια πράγματα. Η ουσία για την οποία με κατηγόρησαν έγινε «ειδικής αναφοράς», που σημαίνει ότι δεν ήταν μια ουσία που μπορούσε να βοηθήσει σε κάτι».

Στις 16 Φεβρουαρίου του 2009 ανακοινώθηκε ότι η ποινή του μειώθηκε και τον Απρίλιο ήταν έτοιμος να αγωνιστεί ξανά στο διασυλλογικό πρωτάθλημα. Ο Κώστας Φιλιππίδης είχε επιστρέψει…

Το θαύμα του!

Στην επιστροφή του ήταν πλέον πιο ώριμος. Εκτός των άλλων, ήταν και πτυχιούχος από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων, ενώ συνεχίζει κάνοντας και master με εξειδίκευση στην επικοινωνία της διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις. «Αν έχεις στόχους μπορείς να το κάνεις. Είναι δύσκολο, χρειάζεται τεράστια προσπάθεια και υπομονή. Πιστεύω ότι καθένας πρέπει να σπουδάζει και να μη στηρίζεται μόνο στον αθλητισμό. Σε αυτό με βοήθησε και ο προπονητής μου, που με παρότρυνε να σπουδάζω ταυτόχρονα. Είναι ένα άλλο πλαίσιο ζωής που με ικανοποιεί και με εκφράζει», εξήγησε ο Φιλιππίδης για τον τρόπο που κατάφερε να τα συνδυάσει, ενώ ο προπονητής του ήταν πιο σκληρός.

«Προϋπόθεση της σχέσης μας ήταν το να σπουδάσει. Αν δεν το έκανε, θα είχε φύγει. Διαμορφώνουμε το πρόγραμμα της προπόνησης με βάση το αντίστοιχο της σχολής του». Το οργανόγραμμα ήταν απολύτως πετυχημένο. Ο Φιλιππίδης επέστρεφε αργά, αλλά σταθερά στο προσκήνιο. Δεν είχε καταφέρει να ανέβει σε βάθρο ευρωπαϊκών αγώνων, όμως κατάρριπτε τα πανελλήνια ρεκόρ, έφτασε στην έκτη θέση του παγκοσμίου πρωταθλήματος το 2011, την 7η στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, πέρασε τα 5μ.80, πέρασε τα 5μ.82 και περίμενε τη στιγμή του.

Εκείνη έφτασε το 2014. Με ένα άλμα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Ήταν στα 5.80. Ήξερε από τέτοιες μέρες, όταν έμοιαζε καταδικασμένος στην απομόνωσή του. Τότε σταμάτησε στα 586. Χωρίς την τελεία που δίνει ταυτότητα σε έναν αριθμό.