Σέρχιο Ράμος: Από τη σελήνη στο... Μόναχο!

Ο φόβος της μάνας…

Στο γεμάτο τατουάζ σώμα του, υπήρχε χώρος για όλους. Για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων σε Νέα Υόρκη και Μαδρίτη, για τη θρησκεία, για το ποδόσφαιρο, για το μουντιάλ, για τον Αντόνιο Πουέρτα, το εθιμοτυπικό κινέζικο, ένα tribal, όμως πριν απ’ όλους η οικογένεια. Οι γονείς του, οι γιαγιάδες και οι παππούδες του, τους οποίους έχει πια χάσει και στους οποίους προσεύχεται πριν από κάθε ματς και τα αδέλφια του. Ο Ρενέ, που ως μεγάλος αδελφός τον είχε σώσει πολλάκις από μπελάδες και η Μίριαν, η αδυναμία του. Το οικογενειακό τραπέζι στο Κάμας, μια γειτονιά έξω από το κέντρο της Σεβίλλης, είχε πάντα πολύ κόσμο, πολλά γέλια, πολλή αγάπη και ατελείωτες σκανδαλιές.

Στις καλές του μέρες ο Σέρχιο Ράμος θα σκαρφάλωνε στα δέντρα, θα χόρευε φλαμένκο στο σπίτι, θα τραγουδούσε, θα έπαιζε με τους φίλους του στην πλατεία και θα παραμόνευε σε ένα γνωστό στέκι ζευγαριών με τη γνωστή περιέργεια των παιδιών. Στις κακές του θα έφευγε από την πόλη κρυφά για να πάει σε καρναβάλι και θα στηριζόταν στον Ρενέ για να μην φάει τιμωρία. Στις συνηθισμένες θα έπαιρνε την… ποδιά της μαμάς του και θα ονειρευόταν ότι είναι ταυρομάχος. Κι αυτό τον έκανε ποδοσφαιριστή! «Ήταν προφανές από μικρός ότι θα ασχοληθώ με κάποιο σπορ. Για παράδειγμα, λατρεύω το τένις. Επίσης, από παιδί μου άρεσαν οι ταυρομαχίες, όμως ήταν κάτι που τρόμαζε τη μαμά μου και αναγκαστικά απομακρύνθηκα από αυτό τον κόσμο. Έβλεπε την επιθυμία που είχα τότε και μου έλεγε «πήγαινε να κλωτσήσεις καμιά μπάλα. Καλύτερα αυτό, παρά να εκτίθεσαι μπροστά σε ένα ταύρο».

Και ο γιος της το έκανε. Παρότι κράτησε την αγάπη του για το άθλημα και, μάλιστα, είναι πολύ καλός φίλος μ’ έναν από τους διασημότερους Ισπανούς ταυρομάχους, την εκτονώνει μόνο με τους πανηγυρισμούς. Ο Σέρχιο Ράμος μεγαλώνοντας ανέπτυξε ιδιαίτερη αγάπη για το μπάσκετ, αλλά και τα άλογα, έχοντας μάλιστα στην κατοχή του ένα αραβικό κι ένα ισπανικό, τα οποία ιππεύει όταν έχει τον χρόνο. Γιατί είναι η αλήθεια πως το ποδόσφαιρο δεν του αφήνει και πολύ. Ποτέ δεν του άφηνε.

Μικρός-μικρός παντρέψου…

Η κλασική ερώτηση σε έναν ποδοσφαιριστή φέρνει μια αρκετά συνηθισμένη απάντηση. Ο Σέρχιο Ράμος ποτέ δεν ένιωσε ο πιο ταλαντούχος στην μικρή ομάδα στο Κάμας, όπου ξεκίνησε από έξι χρονών να παίζει ποδόσφαιρο. Δεν ένιωθε έτσι ούτε καν στη γειτονιά. «Χρειάζεται τύχη και θυσίες», εξομολογείται, παρατάσσοντας μια σειρά από στερήσεις που βίωσε ως παιδί. Έμοιαζε, άλλωστε, και με παιδί-θαύμα της Σεβίλλης στην οποία πήγε στα οκτώ του χρόνια.

«Πάντα θα ερχόταν κάποιος σκάουτερ της ομάδας να μας δει και μετά από ένα χρόνο στη Κάμας επέλεξαν εμένα. Υπόγραψε εκεί και πραγματικά πέρασα εκπληκτικά. Είναι αλήθεια ότι τότε αντιλήφθηκα ότι πρέπει να αφήσω στην άκρη πολλά πράγματα και να προσπαθήσω με αυτοσυγκέντρωση και πειθαρχία να πετύχω τον στόχο μου. Έχασα πολλά, όμως δε χωράει συζήτηση αν άξιζε ή όχι». Η οικογένειά του φαινόταν να το ξέρει από πριν. Είχαν αναλάβει εκ περιτροπής το δρομολόγιο για να μην χάνει προπόνηση ο Σέρχιο και πάντα κάποιος θα τον πήγαινε και πάντα κάποιος θα τον γυρνούσε σπίτι. Πάντα; Ε, σχεδόν…!

«Είναι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα και νύχτωνε νωρίς. Γύρω στις έξι δεν είχε φως. Η προπόνηση ήταν στις 4μ.μ. και μετά από μια ώρα είχαμε τελειώσει. Έφευγαν πολλοί συμπαίκτες μου με τους γονείς τους και θα περνούσαν από το Κάμας. Με ρωτούσαν αν θέλω να με αφήσουν σπίτι μου, αλλά απαντούσα αρνητικά. Ήξερα πως θα έρθει ο πατέρας μου ή ο αδελφός μου να με πάρουν». Ο Σέρχιο θα περίμενε για ώρες. Θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει την τεχνική του σκαρφαλώματος στα δέντρα, όταν δύο ροντβάιλερ κι ένα μπόξερ θα τον έπαιρναν στο κυνήγι πριν τα μαζέψει ο φύλακας, θα έβλεπε – χωρίς αυτή τη φορά να το επιδιώξει – ζευγαράκια που έρχονταν με τα αυτοκίνητα, μέχρι που επιτέλους κάποιος θα αντιλαμβανόταν ότι το παιδί λείπει! «Ο πατέρας μου είχε καταλάβει ότι θα ερχόταν ο αδελφός μου και το αντίθετο. Είχε νυχτώσει πολύ όταν πια ήρθαν και είχα φοβηθεί».

Τον ίδιο φόβο είχε ως παιδί και μέσα στο γήπεδο. Ήταν 14 ετών όταν έκανε την πρώτη προπόνηση με την αντρική ομάδα και μετά από ένα σκληρό τάκλιν, ένας από τους μεγαλύτερους κόλλησε το πρόσωπό του σε εκείνο του Σέρχιο. «Είναι κάτι που συνηθίζεται στο ποδόσφαιρο στις προπονήσεις. Μόνο που τότε δεν το ήξερα», θυμάται, όπως θυμάται και την αντίδραση του Χοακίν Καπαρός. ««Την επόμενη φορά να του κάνεις ακόμα πιο δυνατό τάκλιν», μου είπε». Ο 57χρονος τεχνικός που ήταν την πενταετία 2000 ως 2005 στη Σεβίλλη, ήταν και εκείνος που πίστεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στο ταλέντο του νεαρού αμυντικού.

«Έχω διδαχτεί πράγματα απ’ όλους τους προπονητές που είχα. Όμως εκείνος με υποστήριξε όσο κανένας άλλος, όταν έμοιαζε σχεδόν αδιανόητο να με εμπιστευτεί. Ήμουν ένα παιδί με μηδενική εμπειρία και με έβαλε να παίξω στην Primera Division. Θα του είμαι πραγματικά ευγνώμων». Ο Σέρχιο Ράμος έκανε το ντεμπούτο του στο ισπανικό πρωτάθλημα την 1η Φεβρουαρίου του 2004 και μετά την πρώτη του γεμάτη σεζόν θα έπαιρνε τη μεταγραφή των ονείρων του. Κι ας ήταν μόλις 19 χρονών!

Νύχτες φλαμένκο!

«Όταν ήμουν μικρός οι γονείς μου έβαζαν φλαμένκο μουσική στο σπίτι κι εμένα πάντα μου άρεσε να χορεύω». Σύντομα τα γρήγορα βήματα και ο έντονος ρυθμός θα του ήταν απαραίτητα. Γιατί όλα θα άλλαζαν πιο γρήγορα και απότομα απ’ όσο φανταζόταν! Ένα συνηθισμένο μεσημέρι στη Σεβίλλη, ο Σέρχιο και ο Ρενέ πήγαν για φαγητό στο κέντρο. Εκεί θα συναντούσαν τον Χοσέ Μερκέ, έναν από τους διασημότερους τραγουδιστές και χορευτές φλαμένκο της Ισπανίας. «Για μένα, μαζί με τη Νίνα Παστόρι, ήταν είδωλα. Τους θαύμαζα από παιδί», θυμάται ο Ράμος που διστακτικά τον πλησίασε και του ζήτησε ένα αυτόγραφο.

«Όταν με είδε, με αγκάλιασε και μου είπε να μην ανησυχώ και πως σύντομα θα πήγαινα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Μου είπε ότι θα μιλούσε στον Φλωρεντίνο για μένα και πως ο σύλλογος χρειάζεται παίκτες με φιλοδοξίες και δίψα για διάκριση. Έμοιαζε σαν τη νεράιδα του παραμυθιού». Ο Χοσέ Μέρκε όχι απλώς έδωσε το αυτόγραφο, αλλά κράτησε και την υπόσχεσή του. Ο Φλωρεντίνο ήταν, φυσικά, ο Πέρεθ κι ένα χρόνο μετά το περιστατικό ο Σέρχιο Ράμος θα γινόταν η πιο ακριβή μεταγραφή Ισπανού παίκτη της ηλικίας του. Η «βασίλισσα» θα πλήρωνε 27 εκ. ευρώ στη Σεβίλλη και ο 19χρονος αμυντικός θα υπέγραφε οκταετές (!!) συμβόλαιο συνεργασίας.

«Ήμουν εκείνες τις μέρες στην Εθνική ομάδα. Είχα ελάχιστα πράγματα μαζί μου, αφού φυσιολογικά θα έπαιζα το ματς και θα γυρνούσα σπίτι μου. Υπέγραψα στις 11.30μ.μ., γνωρίζοντας ότι μισή ώρα μετά τελείωνε η μεταγραφική περίοδος. Όταν υπέγραψα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μέσα σε λίγη ώρα έλαβα χιλιάδες μηνύματα. Νομίζω ότι ποτέ ξανά δεν είχα τόσα μηνύματα στο κινητό μου. Ήταν ένα βήμα μπροστά, μια μεγάλη ευθύνη, μια τεράστια αλλαγή. Ακόμα νιώθω ότι είμαι παιδί, πόσω μάλλον τότε. Ξύπνησα ως παίκτης της Σεβίλλης και κοιμήθηκα ως ποδοσφαιριστής της Ρεάλ. Εκείνη τη στιγμή γνώριζα ότι είχα δύο επιλογές. Είτε θα πίστευα ότι είχα κατορθώσει τα πάντα, είτε θα αποδεχόμουν την πραγματικότητα που ήταν ότι δεν είχα καταφέρει τίποτα κι έπρεπε να αποδείξω την αξία μου».

Ο Σέρχιο Ράμος θα έπρεπε να πορευτεί με το βάρος των χρημάτων που είχαν ξοδευτεί για εκείνον, αλλά και της φανέλας με το νούμερο «4», που δύο χρόνια πριν είχε αφήσει ο Φερνάντο Ιέρο. Ο νεαρός αμυντικός θα καθιερωνόταν με την πρώτη του σεζόν και κάθε χρόνο θα είχε βασικό ρόλο στη Ρεάλ, όπως παράλληλα και στην Εθνική Ισπανίας. Θα γινόταν αρχηγός της «βασίλισσας», θα κατακτούσε τίτλους σε συλλογικό και Εθνικό επίπεδο, θα έγραφε μουσική, θα έβλεπε ταυρομαχίες, θα παρακολουθούσε ανελλιπώς μπάσκετ και τένις, ενώ ετοιμάζεται σε μερικούς μήνες να γίνει και πατέρας.

Η δημοσιότητα, όμως, δεν ήταν πάντα θετική. «Υπάρχουν φορές που θέλω να φωνάξω «αφήστε απλά να παίξω ποδόσφαιρο», έχει δηλώσει κι ενώ ο συζήτηση συνήθως επικεντρώνεται στις 19 κόκκινες κάρτες που έχει δεχτεί στην καριέρα του με τη Ρεάλ, τις περισσότερες από κάθε άλλο παίκτη στην ιστορία της βασίλισσας. Η πρώτη στις 18 Σεπτεμβρίου του 2005 και η πρώτη ευρωπαϊκή στις 29 Σεπτεμβρίου του 2005 κόντρα στον Ολυμπιακό.

Κυρίως, όμως, δέχτηκε κριτική για το χαμένο πέναλτι απέναντι στη Μπάγερν στον ημιτελικό του Champions League. Η εκτέλεσή του έγινε αντικείμενο μελέτης και, φυσικά, σχολιασμού. Η μπάλα έφτασε στη σελήνη, έγινε πείραμα της ΝΑΣΑ, παρομοιάστηκε με τον κομήτη Χάλεϊ, μετατράπηκε σε παιχνίδι, μπήκε στο πλανητικό σύστημα και για εβδομάδες η μία γελοιογραφία διαδεχόταν την άλλη. «Την ημέρα που έχασα το πέναλτι είπα στην οικογένειά μου ότι θα περάσουμε άσχημα για λίγο καιρό. Και περάσαμε».

Δύο χρόνια μετά, όλα ήταν διαφορετικά. «Το Champions League μου χρωστούσε ένα ακόμα ένας εναντίον ενός με την Μπάγερν». Days are forgotten.