Κατσικάρης: Η πορεία του νέου προπονητή της Εθνικής

Ο... μπαμπάς Γιαννάκης!

Όταν είχε βρεθεί απέναντί του στον αγώνα της Ντιναμό με το Μαρούσι, είχε μιλήσει για την παιδική του ανάμνηση. Όταν είχε ερωτηθεί για τη σχέση του Παναγιώτη Γιαννάκη με την Εθνική ομάδα, είχε πει πως πρόκειται για τον «τέλειο άνθρωπο στην τέλεια θέση». Ήταν και παλιότερα υποψήφιος για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και τότε ήταν για να διαδεχτεί το πρότυπό του. «Ήταν ένας αγώνας Ιωνικού-Ολυμπιακού που με πήγε ένας θείος μου. Είχε πεθάνει ο πατέρας του Γιαννάκη και αυτός πήρε το ματς μόνος του απέναντι στην μεγάλη ομάδα που είχαν τότε οι ερυθρόλευκοι (Μελίνι, Καστρινάκης, Διάκουλας, Γιατζόγλου)». Αυτή ήταν η αφορμή να ασχοληθεί με το μπάσκετ, σε ηλικία μόλις 7 ετών.

Ο Γιαννάκης ήταν το απόλυτο πρότυπο για τον Φώτη Κατσικάρη, αλλά και κάτι περισσότερο. «Ήταν προπονητής μου στα μικρά τμήματα του Ιωνικού Νικαίας!». Ο μετέπειτα προπονητής της ΑΕΚ μεταπήδησε από τον Ιωνικό στο Σπόρτιγκ και από εκεί στην Ένωση. Η καριέρα του έμοιαζε επισφαλής, όταν τέθηκε το δίλημμα μπάσκετ ή σπουδές. Για τον Κατσικάρη το δεύτερο έμοιαζε να έχει προτεραιότητα. Βρέθηκε, όμως, ο άνθρωπος να του αλλάξει γνώμη. Ο Κρέζιμιρ Τσόσιτς, ο οποίος τον πίστεψε και τον πήρε στην ΑΕΚ. «Ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε τη ζωή μου . Ήμουν αποφασισμένος να γυρίσω στην Αμερική και να συνεχίσω τις σπουδές μου, αλλά παίρνοντας την απόφαση τελικά να έρθω στην ΑΕΚ τώρα βρίσκομαι εδώ, περήφανος γι' αυτά που έχω κάνει, νιώθωντας το αγνό χαμόγελό του από κει ψηλά που μας βλέπει».

Στην ΑΕΚ θα περάσει τα περισσότερα χρόνια στην σκιά του Κώστα Παταβούκα, αλλά και των μετέπειτα μεταγραφών, ωστόσο θα χαρακτηρίζεται πάντα για το έξυπνο παιχνίδι του. Έξυπνο στα όρια του σοφιστικέ και ορισμένες περιπτώσεις. Θα μείνει αρκετά ώστε να γίνει κολλητός και κουμπάρος με τον Νάσο Γαλακτερό, να θαυμάσει τον Ρολάντο Μπλάκμαν, να ζήσει τις στιγμές του «Γ. Μόσχος», όπου η ΑΕΚ μπορούσε να κάνει θαύματα, να ζήσει την ακμή και την παρακμή, να μάθει από δεκάδες προπονητές που θα περνούσαν την πόρτα της Ν. Φιλαδέλφειας. Έφυγε μόνο για να κλείσει την καριέρα του στο Ηράκλειο και θα επέστρεφε. Για να συνεχίσει να μαθαίνει...

Σοφότερος του... σοφού!

Η θητεία του με διαφορετική αμφίεση θα ξεκινήσει το 1998 δίπλα στον Κώστα Καλαφατάκη. Για την ΑΕΚ θα έχουν αλλάξει πολλά από την εποχή του «Γ. Μόσχος». Γήπεδο, διοίκηση, φιλοδοξίες... Το ίδιο και για τον Φώτη Κατσικάρη που θα ξεκινήσει ως βοηθός προπονητή και μέσα στον πρώτο του χρόνο θα βρεθεί για δύο παιχνίδια να είναι head coach, λόγω τιμωρίας του «Καλάφα». Θα έχει δύο νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, ένα σημάδι που ίσως κανείς δεν αντιλήφθηκε τότε.

Ακολουθούν πολλές αλλαγές στον πάγκο της ΑΕΚ, ωστόσο εκείνος θα παραμείνει εκεί. Δίπλα στον Κώστα Πολίτη, τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και τον Ντράγκαν Σάκοτα. Θα γίνει πιστός μαθητής του «σοφού», τον οποίο θεωρεί τον καλύτερο που συνεργάστηκε και τον οποίο ακόμα και σήμερα συμβουλεύεται και παρακολουθεί. Θα κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδας και το κύπελλο Σαπόρτα μαζί με τον νυν προπονητή της Εφές Πίλσεν, το πρωτάθλημα Ελλάδας με τον Σάκοτα, ο οποίος θα διαψεύσει εκείνη την εποχή ότι υπήρχε πρόβλημα στις σχέσεις τους. Στη χώρα μας καμιά φορά θεωρούμε αυτονόητο πως αν ο βοηθός διαδεχτεί τον πρώτο προπονητή, σημαίνει ότι εκείνος τον έδιωξε!

Μέσα από όλα αυτά τα χρόνια θα έχει χτίσει τη δική του φιλοσοφία. Ως υπεύθυνος «κατασκοπίας», άλλωστε, διάβαζε αναγκαστικά όλους τους μεγάλους προπονητές της Ευρώπης και ταυτόχρονα μάθαινε από εκείνους. Η συρρίκνωση της ΑΕΚ σε προϋπολογισμό και αγωνιστικό επίπεδο είχε ξεκινήσει, όμως τα εφόδια ήταν αρκετά για να μπορεί να ονειρεύεται. «Το όνειρό μου είναι να κάνω μια αυτοκρατορία-πρότυπο με αγνό και τίμιο τρόπο, που να κάνει περήφανους όλους τους οπαδούς της», έλεγε κάποτε και θα το προσπαθούσε.

Έφτασε την ΑΕΚ στον τελικό του πρωταθλήματος το 2005 και στους «16» της Ευρωλίγκα, φέρνοντας αρκετό κόσμο πίσω στο γήπεδο για να παρακολουθήσει συγκλονιστικά παιχνίδια, όπως εκείνα με την Μπενετόν και την Εφές Πίλσεν με το αλησμόνητο τρίποντο του Νίκου Ζήση. Σύντομα, όμως, θα έφτανε η στιγμή που οι δικές του φιλοδοξίες θα ξεπερνούσαν εκείνες της ΑΕΚ. Ή για την ακρίβεια, η διοίκηση της Ένωσης δεν θα είχε πια το όραμα να καλύψει ούτε τις στοιχειώδεις φιλοδοξίες ενός προπονητή.

Ο επαγγελματίας... Κατσικάρης!

Έχοντας ζήσει μια ζωή στην ΑΕΚ, έπρεπε να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο. Ένα δρόμο που ουδείς είχε τολμήσει στο παρελθόν. Έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής με... διεθνή καριέρα, ίσως γιατί οι μεγάλες πόρτες στην Ελλάδα ήταν κλειστές και δεν ήθελε να περιμένει για να τις διαβεί. «Ελπίζω ποτέ να μη φτάσει η στιγμή αυτή να πρέπει να πάω σε μια από τις δυο αυτές ομάδες», είχε πει σε ανύποπτο χρόνο, δηλώνοντας έτσι την πίστη του στην ΑΕΚ.

Μια πίστη που το καλοκαίρι του 2006 δοκιμαζόταν. Στις 24 Ιουνίου έκλεινε το κεφάλαιο που σημάδεψε τη ζωή του. «Μετά από επτά χρόνια παραμονής μου στο προπονητικό τιμ της ομάδας και έπειτα από τη συνάντηση μου με τον γενικό διευθυντή της ΚΑΕ ΑΕΚ, κ. Δημήτρη Φιλίππου δεν επιτεύχθηκε συμφωνία για το σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς. Κατόπιν τούτου δεν ήταν δυνατό να παραμείνω στην ομάδα. Προσπάθησα δύο χρόνια τώρα να προσφέρω τα πάντα και όπως είπα από την πρώτη ημέρα που ανέλαβα την ΑΕΚ στόχος της είναι να κάνει πάντα πρωταθλητισμό. Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους της ομάδας για τη συνεργασία και ιδιαίτερα τον κόσμο της ένωσης που για 14 ολόκληρα χρόνια με περιέλαβε με αγάπη. Εύχομαι στην ΑΕΚ πάντα επιτυχίες και να βρίσκεται ψηλά, εξάλλου η ΑΕΚ είναι για μένα ένα ξεχωριστό κομμάτι στη ζωή μου».

Το αντίο του ήταν ειλικρινές και εκτός από τον δικό του κύκλο, έκλεινε και ο κύκλος της ΑΕΚ όπως την ξέραμε για μια δεκαετία (1996-2006). Τα λόγια που είπε εκείνη τη στιγμή δεν ήταν για να γεμίσουν μια ρομαντική ανακοίνωση, αλλά γιατί τα πίστευε. Θα τα επαναλάμβανε, άλλωστε, σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε συνέντευξη που θα επακολουθούσε του διαζυγίου. «Δεν θέλω να κλείσω το κεφάλαιο. Η ΑΕΚ παραμένει για μένα το δεύτερο σπίτι μου. Δεν θα «γυρίσει» αυτή η αγάπη σε μίσος! Μπορεί να πληγώθηκε η σχέση μου μαζί της, αλλά παραμένει ζωντανή. Εκεί μεγάλωσα. Εκεί ανδρώθηκα. Αυτή η ομάδα μου έδωσε την ευκαιρία και σαν παίκτη, αλλά πιο πολύ σαν προπονητή, να βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι. Μόνο καλές αναμνήσεις μπορώ να έχω, παρόλο που μου έχει μείνει μία πίκρα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλό, να φτιάξουμε χωρίς υπερβολές μια αυτοκρατορία, να έχουμε μια συνέχεια και μια ομάδα που θα μπορούσε να συνεχίσει, για πολλά χρόνια, να πρωταγωνιστεί και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε».

Το συννεφάκι πάνω απ' το κεφάλι ενός ονειροπόλου ανθρώπου και προπονητή έφευγε κι εκείνο του φιλόδοξου επαγγελματία ερχόταν. Μαζί με την πρόταση από την Ρωσία. Μόλις πέντε μέρες μετά ο Φώτης Κατσικάρης θα αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία της Ντιναμό Αγ. Πετρούπολης, όντας προσωπική επιλογή του Βλαντιμίρ Ραντιόνοφ, ο οποίος δεν δίσταζε να πει πως «ο νέος μας τεχνικός είναι σε θέση να ξεπεράσει την εμπειρία των Μεσίνα και Ίβκοβιτς». Το μακρινό ταξίδι και το άγνωστο δεν φόβιζαν τότε τον Φώτη Κατσικάρη. Μαζί με την γυναίκα του Κατερίνα, τον πεντάχρονο τότε Αλέξανδρο και την οκτάχρονη τότε Κατερίνα ετοιμάζονταν για το κρύο στην Ρωσία.

«Δεν το αρνούμαι, θα μας κακοφανεί στην αρχή η όλη ατμόσφαιρα, γιατί εκεί δεν είναι Ελλάδα. Κι είμαστε κακομαθημένος λαός, ξέρεις, επειδή ζούμε σε έναν ευλογημένο τόπο, και ουσιαστικά τα έχουμε όλα. Ενώ στη Ρωσία, πού να βρεις τον ήλιο, τη ζέστη, τη θάλασσα...».

Πού να βρεις και... λιμάνι θα προσθέταμε, αφού 15 μήνες μετά η συνεργασία του με την Ντιναμό θα λυθεί. Παρότι η ομάδα της Αγ. Πετρούπολης είχε πετυχημένη παρουσία και τερμάτισε στην 3η θέση, τα οικονομικά προβλήματα και η διαφορά φιλοσοφίας θα έφερναν το διαζύγιο. «Η Ρωσία ήταν το πιο δυνατό κρας-τεστ της καριέρας μου, γιατί εκεί το μπάσκετ δοκιμάζει τις αντοχές τόσο του ανθρώπου όσο και του προπονητή. Πήρα μέρος σε ένα πρωτάθλημα οκτώ δυνατών ομάδων, γεγονός που με βοήθησε ν' αλλάξω τόσο τη σκέψη μου όσο κι ορισμένες μεθόδους», θα πει λίγο καιρό αργότερα κι ενώ μπροστά του ανοιγόταν μια άλλη πόρτα. Εκεί υπήρχε ζέστη, ήλιος, θάλασσα και το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Εκεί θα έβρισκε το δεύτερο σπίτι του.

Η περίεργη Βαλένθια!

Ο Τζόνι Ρότζερς είχε ακούσει για τον Φώτη Κατσικάρη απ' όταν ήταν ακόμα στην Ελλάδα. Και ως τεχνικός διευθυντής της Βαλένθια, που έψαχνε για προπονητή, ήξερε τι μπορούσε να περιμένει. Στις 24 Οκτωβρίου του 2006, ο Έλληνας τεχνικός θα διαδεχόταν τον Ρικάρντ Κάσας στον πάγκο των «νυχτερίδων» και πέντε μήνες μετά θα έχει πείσει για την αξία του. Στα μέσα Μαρτίου του επόμενου χρόνου θα δεχτεί και θα αποδεχτεί πρόταση για πρόωρη ανανέωση του συμβολαίου του κι όλα έμοιαζαν να κυλούν ιδανικά στην ισπανική πόλη. Η δουλειά του θα αφήσει ικανοποιημένο τον Τζόνι Ρότζερς, αλλά και τον κόσμο στην Βαλένθια, ενώ ο ίδιος θα κερδίζει μέσω εξωτερικού ολοένα και περισσότερους πόντους στην πατρίδα που άφησε πίσω του.

Ο αποκλεισμός από τη Μπανταλόνα στο «final eight» του Uleb Cup την άνοιξη του 2008 θα φέρει τα πρώτα σύννεφα και το καλοκαίρι θα ξεκινούσε ο πόλεμος. Ο Μάνολο Γιορέντε ένας ποδοσφαιρικός έμμισθος πρόεδρος στο τμήμα μπάσκετ θα είναι εκείνος που θα κινεί τα νήματα και θα φέρνει ολοένα και σε πιο δύσκολη θέση τον Έλληνα τεχνικό και τον Τζόνι Ρότζερς. Μέσω διαρροών στον Τύπο και εν μέσω ψυχρού πολέμου μέσα από την ίδια την ομάδα, η θέση του Φώτση Κατσικάρη θα είναι, πλέον, επισφαλής παρότι είχε πάντα στο πλευρό του τους παίκτες του. Εκείνο το είχαν αποδείξει στο παρκέ, αλλά και με δηλώσεις τους έπαιρναν ανοικτά θέση υπέρ του. Μόνο που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν αρκετό.

«Πήρα την απόφαση να αντικαταστήσω τον προπονητή και να απολύσω τον Τζόνι Ρότζερς, γενικό διευθυντή της ομάδας. Το σκέφτηκα πολύ στους τελευταίους αγώνες. Πιστεύω ότι είναι υποχρέωσή μας να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη δυναμική της ομάδας όσον αφορά τις απαιτήσεις και τους στόχους. Αποτελεί προσωπική απόφαση. Πιστεύω ότι είναι φθορά ανθρώπινη και προσωπική, είναι η πρώτη φορά που απολύω προπονητή, αλλά υπάρχουν φορές που πρέπει να το κάνεις». Το τέλος θα έρθει στις 3 Νοεμβρίου του 2008 δια στόματος Μάνολο Γιορέντε και ο Φώτης Κατσικάρης θα έχει την ατυχία να πέσει σε... ελληνική νοοτροπία στην Βαλένθια.

Η συνέχεια στη σεζόν δεν θα είναι καλύτερη για την Βαλένθια και κληθείς να σχολιάσει εκείνη την απόφαση, ο Φώτης Κατσικάρης θα πει: «Είχαμε ξεκινήσει ένα πολύ σωστό πρότζεκτ, για να μπορέσουμε να κάνουμε κάποια βήματα παραπάνω. Όμως είναι μία πόλη που διψάει για διακρίσεις, για επιτυχίες, για τίτλους -λογικό αυτό και επιθυμητό-, αλλά δεν υπήρχε ανάλογη υπομονή, πιο πολύ από τον ιδιοκτήτη της ομάδας και τον πρόεδρο. Έχει έναν ιδιοκτήτη με αρκετά χρήματα, η φιλοσοφία όμως είναι λάθος δομημένη όσον αφορά το πώς θα φτιάξουν μια ομάδα που θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει. Πρέπει να σας πω ότι ο συγκεκριμένος πρόεδρος ήταν «ερωτευμένος» μαζί μου, είχε κάνει κάποιες συνεντεύξεις οι οποίες σε μένα φάνηκαν στην αρχή υπερβολικές. Με είχε παρομοιάσει με τον Ράφα Μπενίτεθ, τον προπονητή της Λίβερπουλ, που είχαν συνεργαστεί παλιότερα στις «νυχτερίδες». Δεν γνωρίζω τι άλλαξε. Ευθύνη δεν έχω και το λέω πολύ ειλικρινά».

Το ταμείο... ανεργίας συνδυάστηκε με την λίγο καιρό μετά απομάκρυνση του Παναγιώτη Γιαννάκη από την Εθνική ομάδα. Το όνομα του Φώτη Κατσικάρη ήταν ανάμεσα στους υποψηφίους, αν και ορισμένες φορές το ενδεχόμενο να διαδεχτεί το πρότυπό του φάνταζε τρομακτικό ακόμα και για έναν τόσο φιλόδοξο και ονειροπόλο άνθρωπο. Επίσημα, δεν τέθηκε ποτέ θέμα. Ανεπίσημα, δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται και να κοιτάει ψηλά.

Η δική του… αυτοκρατορία!

Για την Εθνική ομάδα έμοιαζε ίσως λίγο άγουρος ακόμα, όμως η σύνδεση με το πρότυπο που τον ακολουθούσε θα ερχόταν με έναν άλλο τρόπο. Ο Φώτης Κατσικάρης θα έμενε ένα χρόνο χωρίς δουλειά και τον Οκτώβριο του 2009 θα αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία του Άρη. «Ήταν η καλύτερη επιλογή για μένα ο Άρης. Αν δεν το πίστευα, δεν θα ερχόμουν. Πρώτος στόχος μας είναι να κάνουμε μία ομάδα αντάξια της ιστορίας και του ονόματος του Άρη. Μια ομάδα ανταγωνιστική σε υψηλό επίπεδο, που να αρέσει στον κόσμο, ο οποίος έχει μεγάλη μπασκετική γνώση. Είμαστε στην αρχή και ο χρόνος δεν είναι πολύς, αλλά θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Δεν μπορώ να υποσχεθώ πράγματα, πριν μπω στο γήπεδο. Από τη στιγμή που είμαι εδώ, πάει να πει ότι είμαι αισιόδοξος. Θα πετύχουμε αυτά που θέλουμε με σκληρή δουλειά. Ο Άρης έχει όραμα. Τόσα χρόνια που ήμουν στο εξωτερικό, διαπίστωσα πόσο μεγάλο όνομα έχει ο Άρης και πόσο τον σέβονται».

Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε. Ούτε ένα μήνα μετά την πρόσληψή του, ήταν στον πάγκο του Άρη στην βαριά ήττα από τον ΠΑΟΚ με 83-49 και προσπαθούσε να βρει λύση για όσα προβλήματα είχε να αντιμετωπίσει. Ένα εξ αυτών ήταν και ο Χουάν Ντίξον για τον οποίο μετά το τέλος ενός αγώνα έφτασε να δηλώσει πως «χρειάζομαι ντεπόν». Εκείνο που τελικά χρειαζόταν ήταν μια διέξοδος… Η ξαφνική παραίτηση του προπονητή που βρισκόταν το 2010 στον πάγκο της Μπιλμπάο φαίνεται πως του την έδωσε και ο Έλληνας τεχνικός έθετε την παραίτησή του στη διοίκηση του Άρη στα μέσα Ιανουαρίου. Μια παραίτηση, που όπως έλεγε δεν συσχετιζόταν με την πρόταση από την ισπανική ομάδα, έστω κι αν «ξέρω πως κανείς δε θα με πιστέψει». Ο Κατσικάρης έσπασε το διετές συμβόλαιο που είχε υπογράψει και λίγες μέρες μετά βρισκόταν στο Μπιλμπάο.

Εκεί, όπου έμελλε να φτιάξει το σπίτι του. Πήρε την Μπιλμπάο στα πρόθυρα του υποβιβασμού και την έφτασε μια θέση από τα πλέι οφ και ταυτόχρονα στο final four του ΕuroCup. Την επόμενη σεζόν κατόρθωσε να την φτάσει ως τον τελικό του ισπανικού πρωταθλήματος, αποκλείοντας κατά σειρά Βαλένθια και Ρεάλ πριν χάσει από την Μπαρτσελόνα. Μετά από πολλά χρόνια καριέρας ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος, έστω κι αν είχε χρειαστεί να δουλέψει για να νιώσει έτσι.

«Όταν ήρθα εδώ στο Μπιλμπάο, καταλάβαινα τις ιδιαιτερότητες της περιοχής. Εγώ έπρεπε να γίνω μέλος της ομάδας και να κατανοήσω το χαρακτήρα της πόλης και του κόσμου και όχι το αντίστροφο. Έχω τη δική μου φιλοσοφία την οποία οφείλω να περάσω στους αθλητές μου. Ερχόμενος εδώ δεν ήμουν παρά ένας ξένος που ήρθε με το βιογραφικό του. Και επιπλέον γνωρίζω ότι δεν είμαι ο (Ζέλικο) Ομπράντοβιτς», θα έλεγε σχεδόν δύο χρόνια πριν, όταν δικαιολογημένα είχε όλο τον κόσμο με το μέρος του. Η Μπιλμπάο έφτασε να παίζει ευρωλίγκα και, μάλιστα, με θετικό απολογισμό, αφού αποκλείστηκε από την ΤΣΣΚΑ στα προημιτελικά της διοργάνωσης.

Ο Κατσικάρης έγινε μόνιμος κάτοικος της πόλης και όταν ανανέωνε το 2011 το συμβόλαιο του για τρία ακόμα χρόνια, ονειρευόταν να περάσει όλη του τη ζωή εκεί. «Μου αρέσει αυτή η χώρα. Λατρεύω το Μπιλµπάο. Ποτέ δεν περίµενα ότι θα απολάµβανα τόσο πολύ τη ζωή εδώ στον Βορρά της Ιβηρικής χερσονήσου, ανάµεσα στον Ατλαντικό και στα Πυρηναία. Μια λέξη µόνο ταιριάζει στην περιοχή: «Μαγεία». Το Μπιλµπάο µε γοητεύει ακόµη και όταν βρέχει δυνατά και έχω έτσι την ευκαιρία να «χωθώ» στα καφέ στα εκπληκτικά μουσεία, όπως το περίφηµο Γκουγκενχάιµ».

Τα όνειρα πιθανότατα θα είχαν μια άλλη ονομασία αν ήταν όλα να πραγματοποιούνται. Τα οικονομικά προβλήματα θα λυγίσουν τον σύλλογο και ο Κατσικάρης θα αναγκαστεί να φύγει από το… σπίτι του μετά από 3,5 χρόνια. «Ήθελα να μείνω εννέα χρόνια. Από την πρώτη ημέρα που ήρθα είχα το προαίσθημα ότι μπορούμε να πετύχουμε όμορφα πράγματα. Είμαι ικανοποιημένος με τη δουλειά μου κάναμε, περάσαμε υπέροχες στιγμές και θα τις πάρω μαζί μου», είπε στον αποχαιρετισμό του τον Ιούνιο του 2013, μια εποχή που ετοιμαζόταν για την επόμενή του δουλειά. Εκείνη που από τον Δεκέμβριο είχε αναλάβει. Ο Έλληνας τεχνικός είχε αποδεχτεί την πρόταση της ρωσικής ομοσπονδίας να είναι ο προπονητής που θα την οδηγήσει στο Ευρωμπάσκετ του 2013, όμως το καλοκαίρι τρεις μέρες πριν την πρώτη του προπόνηση παραιτήθηκε ως αντίδραση στην απόλυση του ανθρώπου που τον έφερε, τον Όλεγκ Ουσάκοφ.

Δεν ήταν μοιραίο να οδηγήσει τη Ρωσία στα γήπεδα της Σλοβενίας, δεν ήταν γραφτό του να αντιμετωπίσει την Ελλάδα ως αντίπαλος προπονητής. Ίσως γιατί η μοίρα ήξερε να έχει υπομονή…