Καραγκούνης: «Πρέπει να είσαι τρελός για να μην τρελαθείς!»

• Το ποδόσφαιρο και το τέρας: Η μάχη με την κατάθλιψη!

Ένα μεγάλο ταλέντο, παίρνει μεταγραφή στην Ολλανδία και κατακτά Κύπελλο στην πρώτη του χρονιά, με αντίπαλο στον τελικό τον μεγάλο Άγιαξ. Το σενάριο μοιάζει ονειρικό. Το μέλλον, φαντάζει χωρίς όρια. Όμως τότε ακούγεται το «κρακ». Τα τηλέφωνα σταματούν να χτυπούν, η ποδοσφαιρική ρουτίνα εγκλωβίζεται στη μοναξιά του νοσοκομείου και της αποθεραπείας, οι κάμερες κλείνουν. Κι έπειτα, το “κρακ” ακούγεται ξανά. Και όταν το γόνατο πονάει και πάλι, κανείς δεν πιστεύει ότι ο πόνος είναι πραγματικός.

Αυτά που πέρασε ο Θανάσης Καραγκούνης στην Ολλανδία τον έφεραν κοντά στο να παρατήσει το ποδόσφαιρο και να βυθιστεί στην κατάθλιψη. Όμως, κατάφερε να βρει στήριγμα για να επιστρέψει. Ο 27χρονος μεσοεπιθετικός, ο οποίος την σεζόν που πέρασε επέστρεψε στη Λαμία για να βρει τον εαυτό του σε όλα τα επίπεδα, μίλησε στο ντοκιμαντέρ του gazzetta.gr με τίτλο “Το Ποδόσφαιρο και το τέρας”, για τις δυσκολίες και τον τρόπο που μέσα από αυτές έγινε πιο δυνατός. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή του.

Δείτε το ντοκιμαντέρ

Ας ξεκινήσουμε λίγο από την απόφασή σου να πας στο εξωτερικό, το 2014. Ήταν κάτι που το κυνήγησες πολύ;

«Δεν το συζητάω, ήθελα πάρα πολύ να πάω εξωτερικό. Σκέψου έφυγα Δεκέμβριο και το καλοκαίρι έμενα ελεύθερος. Τόση κάψα που είχα να πάω στο εξωτερικό, παρότι θα μπορούσα να περιμένω λίγους μήνες ακόμα και να πάω σαν ελεύθερος. Θα ήταν καλύτερο για μένα. Έφυγα Δεκέμβριο και σίγουρα η ψυχολογία ήταν στα ύψη. Το περίμενα πολλά χρόνια, έκατσα μια πενταετία στον Ατρόμητο και θεωρούσα ότι είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή για να κάνω το κάτι παραπάνω».

Πώς ήταν οι πρώτες μέρες, μέχρι τον τραυματισμό και πώς αντιμετώπισες τον πρώτο χιαστό;

«Πήγαν, όλα τέλεια, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Δεν άργησα να προσαρμοστώ θεωρώ, εντάξει η γλώσσα ήταν λίγο δύσκολη αλλά στην πορεία ήρθαμε στα ίσα μας. Τέλος πάντων, έκλεισε η χρονιά τέλεια, πήραμε το Κύπελλο. Πήγα εκεί Δεκέμβριο και τον Απρίλιο παίρνουμε το Κύπελλο με 5-1 εναντίον του Άγιαξ. Και θεωρούσα ότι η επόμενη χρονιά θα είναι τέλεια, θα είναι η χρονιά μου. Κάναμε προετοιμασία, Αύγουστο παίρνουμε και το Σούπερ Καπ, ξανά επί του Άγιαξ και μετά κάπου στον Νοέμβριο, αν δεν κάνω λάθος, σε μια προπόνηση σε ανύποπτη φάση πήγα να πάρω την μπάλα να γυρίσω και τα είδα όλα.

Δηλαδή το κατάλαβα κατευθείαν ότι έπαθα ζημιά. Κατάλαβα ότι είναι κάτι που δεν το έχω ξανανιώσει, άρα συνειδητοποίησα ότι έχει να κάνει με γόνατο θα είναι κάτι σοβαρό. Μετά, μέσω εξετάσεων και τα λοιπά είδαμε ότι είναι το γνωστό, ρήξη πρόσθιου χιαστού. Βέβαια δεν είχα πάθει μηνίσκο ή κάτι άλλο, ήταν μόνο χιαστός, αλλά ήξερα ότι ξεκινάει όλος ο Γολγοθάς: Έξι με οκτώ μήνες, όσο πάρει. Ψάχτηκα για να έρθω στην Ελλάδα να κάνω το χειρουργείο, δεν με άφηνε τόσο πολύ η ομάδα. Ήθελε να είμαι κοντά τους επειδή ήμουν καινούργιος εκεί, να κάνω όλη την αποκατάσταση στην Ολλανδία.

Βρήκα ένα φανταστικό κέντρο στην Ολλανδία που είναι της Εθνικής ομάδας να κάνω εκεί την αποκατάσταση. Όλα πήγαιναν τέλεια και το χειρουργείο και η αποκατάσταση, ήταν ένα καινούργιο πράγμα για μένα και ταυτόχρονα μου έκανε και καλό. Προσπαθούσα να δουλέψω εκεί που υπολειπόμουν, σωματικά και ψυχικά. Δηλαδή δούλεψα πολύ στο ότι “όπα, έχω τραυματιστεί, δεν το έχω ξαναπάθει στη ζωή μου. Πρέπει να επανέλθω πιο δυνατός”. Όλα πήγαν καλά, μου πήρε 6-7 μήνες. έχει φτάσει Ιούλιος όπου ξεκινήσαμε προετοιμασία και μην στα πολυλέω, πήγα στο κέντρο αποκατάστασης για να πάρω το τελικό ok και να μπω με την ομάδα και συνέβη ξανά στην πρώτη προπόνηση. Στην πρώτη προπόνηση! Πάλι σε μια ανύποπτη φάση έχω την μπάλα, πάω να κάνω ένα σουτ και το κατάλαβα απευθείας το “κρακ” αυτό. Στο ίδιο πόδι. Μετά δεν χρειαζόμουν εξετάσεις, ήξερα τι έχω πάθει ακριβώς».

Εκεί ήταν που σε πήρε από κάτω;

Εκεί. Όταν έπαθα αυτό μετά από επτά μήνες που ήμουν από τις 8.00 το πρωί -δεν το συγκρίνω με άλλες δουλειές, αλλά ο καθένας έχει το πρόβλημα του- 200 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα και να κάθομαι 7 ώρες εκεί και να δουλεύω για το πόδι μου. Επτά μήνες. Κάθε μέρα. Χωρίς διακοπές και να έχω την τότε κοπέλα μου, τώρα γυναίκα μου, σπίτι απλά να με περιμένει. Στο εξωτερικό, χωρίς να έχω γονείς, χωρίς φίλους, χωρίς τίποτα. Και αφού περνάει αυτό και λες “βγήκε, επιτέλους να παίξω λίγη μπάλα, να είμαι πάλι νορμάλ σε ομάδες να μην προπονούμαι μόνος μου”, συμβαίνει ξανά. Πρέπει να είσαι τρελός για να μην τρελαθείς. Εκεί την άκουσα καλά δηλαδή. Δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν, ούτε στη μάνα μου την ίδια. Δεν ήθελα να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο, δηλαδή μαχαίρι τώρα να σταματήσω, δεν θέλω. Κι όχι ότι πονάς, να πεις ότι κάτι έπαθα. Μην τα κάνω και γελοία, είναι ένας τραυματισμός που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο ή σε κάποια άλλα αθλήματα κυρίως. Τώρα υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα γύρω μας από αρρώστιες κτλπ. Αλλά όταν το ζεις εκείνη τη στιγμή, θεωρείς κι εσύ ότι είναι το τέλος του κόσμου αυτό που έχεις πάθει. Πόσω μάλλον όταν μιλάς για την καριέρα σου, για το ψωμί σου, για το πού θα βρίσκεσαι, για την οικογένειά σου και τα λοιπά. Και τότε δεν ήξερα.

Τι να σου πω, το παθαίνω και δεν θέλω να μπω χειρουργείο. Περνά ένας μήνας και απλά ήθελα να κάθομαι σπίτι να μην κάνω τίποτα. Η γυναίκα μου με πήρε να πάμε κάπου να είμαστε με την οικογένειά μου, τους φίλους μου κι αυτά έτσι ώστε ψυχολογικά μήπως γυρίσει το πράγμα. Και πιστεύω αυτό ήταν που μου έκανε καλό. Δεν το συζητάμε, δεν χτύπησε τηλέφωνο ποτέ από κανέναν. Τα έχω πει. Αλλά με ξέχασαν όλοι, και ξαδέρφια μου με ξέχασαν. Είχα μόνο την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου και φιλαράκια που τα μετράω στο ένα χέρι. Τέλος πάντων αυτοί με σήκωσαν και κυρίως η γυναίκα μου που ήταν όλη μέρα πάνω από το κεφάλι μου, δηλαδή τράβηξε πολλά. Αυτοί με σήκωσαν στο ότι "κοίτα, εντάξει. υπάρχουν και χειρότερα πράγματα, ξύπνα, ψηλά το κεφάλι, δεν μπορείς να τα παρατήσεις έτσι απλά". Και εγώ μετά, τώρα τουλάχιστον, καταλαβαίνω ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου να τα παρατάω. Αν το κάνεις, αργότερα δεν γίνεται να μην το μετανιώσεις. Και έτσι ξεκίνησα να κάνω πάλι την ίδια διαδικασία, ενώ ξέρω ότι θα τραβήξω πάλι -και τουλάχιστον έναν με δύο μήνες παραπάνω- το ίδιο πράγμα. Διάλεξα εγώ τον χειρούργο αυτή τη φορά γιατί δεν πρέπει να έγιναν και οι καλύτερες δουλειές στο πρώτο χειρουργείο. Το χειρουργείο πήγε τέλεια. Πολύς πόνος σε σχέση με την πρώτη φορά. Διπλάσια δουλειά στην αποκατάσταση και να μην μακρηγορώ, έφτασα σχεδόν εννιά μήνες για να γυρίσω πάλι. Δηλαδή το είχα πάθει Νοέμβριο, γυρνάω Ιούλιο, το ξαναπαθαίνω Ιούλιο και ξαναγύρισα Ιούνιο μετά. Και κάπως έτσι μετά το άφησα πίσω μου και αυτό και προσπάθησα να ενταχθώ πάλι σαν ποδοσφαιριστής».

Η μεγαλύτερη απογοήτευση ποια ήταν; Ένιωσες ότι σου κόβεται το ποδόσφαιρο, ότι πάει στράφι η δουλειά σου; Από που ένιωθες να πηγάζουν αυτά τα συναισθήματα;

«Εκείνη τη στιγμή περνάνε όλα από το μυαλό σου. Σε τι σειρά να τα βάλω τώρα... Νιώθεις ότι απογοητεύεις ανθρώπους, νιώθεις ότι μπορεί να χρειαστεί να σταματήσεις το ποδόσφαιρο. Η καριέρα που νόμιζες ή θέλεις να κάνεις πώς θα γίνει; Το οικονομικό, όλα είναι στη μέση. Η αμφισβήτηση. Αυτό ήταν το χειρότερο, αυτό με έριξε πιο πολύ. Με έριξε... δεν μπορούσα να νιώθω ότι κάποιος με λυπάται, αυτό με τρέλαινε. Για να πω την αλήθεια και εγώ παλιότερα που δεν ήξερα πολλά πράγματα όταν άκουγα ότι αυτός ο ποδοσφαιριστής έπαθε χιαστό ήταν σαν να έλεγα "κρίμα, άρα δεν είναι ο ίδιος που ήταν", ότι μετά από τους τραυματισμούς δεν θα γινόμουν ο ίδιος, ξανά. Πόσω μάλλον αν ήταν δύο. Και δεν τελείωσε εκεί το κακό. Όταν γύρισα πάλι ξανά προετοιμασία, μια χαρά και τους αγώνες μου έπαιρνα σιγά-σιγά, έβρισκα τον εαυτό μου.

Και μετά πάλι Νοέμβριο-Δεκέμβριο εκεί μέσα σε αγώνα, όχι σε προπόνηση, σε φάση που δεν κατάλαβα πήγα να γυρίσω, ένιωσα μια περίεργη αίσθηση, αλλά όχι σαν τις άλλες φορές, δεν ήξερα τι ήταν. Με ταλαιπώρησε έναν μήνα, δύο μήνες και πήγα και είπα στον χειρουργό αυτόν που με χειρούργησε τη δεύτερη φορά "δεν αντέχω, πονάω, το πόδι μου, νιώθω ότι δεν είμαι ο εαυτός μου. Μπες μέσα άνοιξε το γονάτο και δες τι γίνεται". Όντως, έτσι έγινε και εκείνος βαρέθηκε να με ακούει. Και θα ήθελα να τονίσω ότι σε εκείνη την περίοδο, μιλάμε τώρα για έναν-δύο μήνες που δεν άντεχα εγώ, η ομάδα πήγε να με τρελάνει, δηλαδή η γιατρός να σου λέει “ρε παιδί μου είναι ψυχολογικό το κομμάτι, να σε πάμε σε ψυχολόγους, μην το σκέφτεσαι, βγάλτο από το κεφάλι σου, έχεις περάσει πολλά γι' αυτό σου φαίνονται έτσι περίεργα”. Ο ψυχολόγος θεωρητικά της ομάδας που πρέπει να έχει το απόρρητο, να του λέω δύο πράγματα εγώ, να τα κρατάει για τον εαυτό του και να προσπαθεί να βοηθήσει εμένα, τα έλεγε κατευθείαν στον προπονητή και γινόταν αυτό. Άρα τι ψυχολόγος είσαι; Ο ψυχολόγος της ομάδας έτσι, όχι γενικά κάποιος ψυχολόγος. Πέρασαν δύο-τρεις μήνες, ενώ το έπαθα Δεκέμβριο, Μάρτιο μπήκα και είπα στον χειρούργο να μπει στο γόνατο να δει τι γίνεται. Σε αυτό το διάστημα εγώ ήμουν τρελός. Δηλαδή το έχεις στο μυαλό σου. Πήγα στο χειρουργό και του είπα “δεν είμαι τρελός, άνοιξε το να δεις”. Ξύπνησα μετά από 15 λεπτά από το χειρουργείο και είχα ένα κομματάκι δίπλα μου από τον μηνίσκο. "Είχες δίκιο τελικά". Και πίσω στην ομάδα, "είχες δίκιο τελικά". Ναι, είχα δίκιο, έχασα τρεις μήνες από τη ζωή μου και από την καριέρα μου άλλη μια φορά. Εντάξει ο μηνίσκος δεν είναι σαν τα άλλα. Δηλαδή μέσα σε ενάμιση μήνα ήμουν καλά. Τελείωσε όμως κι αυτή η χρονιά, άλλη μια χρονιά στράφι και μετά όταν ξεκινάει η σεζόν πρέπει να μπεις δυνατά. Και κάπως έτσι πήγε, πέρασε άλλη μια χρονιά. Τουλάχιστον είχα την υγεία μου, και ήρθε το κεφάλαιο Ελλάδα».

Η ομάδα; Τι κάνει η ομάδα σε μια τέτοια περίπτωση;

«Δεν σε κοιτάνε σαν άνθρωπο. Αυτό είναι το γελοίο της υπόθεσης. Είσαι ένα αντικείμενο. Και μένα το κινητό αν μου πέσει κάτω, δεν θα κοιτάξω να φτιάξω αυτό, για παράδειγμα. Θα πάρω ένα άλλο, καινούργιο. Να δώσω λεφτά να φτιάξω αυτό; Κάπως έτσι είναι. Είσαι επένδυσή τους, περνάς ζόρι, θα σε βοηθήσουν μέχρι εκεί που μπορούν. Αν δεν επανέρχεσαι, τραυματίζεσαι και ξανατραυματίζεσαι, γιατί ν μην πάρουν άλλον παίκτη; Αλλά όμως δεν παύει να είμαστε άνθρωποι. Δηλαδή εντάξει, είναι το κομμάτι το ποδοσφαιρικό που θέλεις να επικεντρωθείς; Ωραία. Το ανθρώπινο; Εγώ γιατί να έχω ψυχολογικά μετά; Έκατσα άλλον έναν χρόνο να τελειώσει το συμβόλαιό μου και μετά κοιτάξαμε τις επιλογές που είχαμε με τη γυναίκα μου και την οικογένειά μου. Θεωρούσα, επειδή έχω και το κοριτσάκι το μικρό, ότι θα μου έκανε καλό λίγος χρόνος ή μια επιστροφή στην Ελλάδα που να έχει να κάνει με την οικογένεια μου και τους φίλους μου και θεώρησα ότι η Λαμία, που είναι η ομάδα της πόλης από την οποία κατάγομαι, θα είναι καλή επιλογή στο να βρω τον εαυτό μου. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και εσωτερικά. Να βρω τα πατήματά μου, να δω και την πραγματικότητα πως είναι εδώ και τα λοιπά. Και έκανα αυτή την επιλογή».

Σκέφτεσαι ακόμα τις στιγμές εκείνες;

«Έχω ουλές πάνω μου. Και να μην θες, το βλέπεις. Δεν είναι ότι το σκέφτεσαι. Αλλά δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν δεν πάθαινα τον “χ” τραυματισμό. Γιατί πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Και αυτά που έγιναν στην στιγμή που έγιναν, με οδήγησαν στο να ωριμάσω ή στο να γίνω αυτός που είμαι αυτή τη στιγμή. Ο καθένας περνάει τον δικό του Γολγοθά, διανύει τον δικό του αγώνα, τον δικό του δρόμο. Εγώ έπρεπε να περάσω από αυτή την πλευρά. Το είδα,. Είναι πράγματα που δεν φανταζόμουν. Όταν παίζεις μπάλα δεν φαντάζεσαι πώς θα είναι αν τραυματιστείς, ή αν για παράδειγμα πάθεις κάτι κακό. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Το πιο εύκολο είναι να το βάλεις κάτω, όπως και εγώ πήγα να το κάνω, το πιο εύκολο είναι να τα παρατήσεις. Το δύσκολο είναι να συνεχίσεις. Αλλά αν το κάνεις ,αυτός μετά ο σεβασμός που νιώθεις προς τον εαυτό σου ή που βλέπεις προς τους δικούς σου ανθρώπους δεν το αλλάζεις με τίποτα».

Παρόλα αυτά, η ομάδα είχε ψυχολόγο, αυτή την οργάνωση. Στην Ελλάδα ακόμα κι αυτό σπανίζει...

«Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό. Δεν θέλω να πω ότι είναι το πιο σημαντικό, αλλά είναι ίσως από τα πιο σημαντικά να υπάρχει ένας ψυχολόγος αθλητών. Κάτι το οποίο νομίζω ότι στην Ελλάδα τώρα αρχίζει και καταφτάνει. Αλλά στο εξωτερικό ναι, δεν υπάρχει ομάδα, τουλάχιστον στην Ολλανδία που ήμουν, χωρίς ψυχολόγο».

Πώς λειτουργεί η παρουσία του; Μιλάει στον παίκτη; Περιμένει να του μιλήσεις εσύ;

«Είναι εκεί όλη την εβδομάδα. Ό,τι τον χρειαστείς, όποτε τον χρειαστείς, ό,τι πρόβλημα και να έχεις. Πόσω μάλλον για άτομα που είναι από το εξωτερικό, που μπορεί να τραβάνε ζόρια, να τους λείπει η οικογένειά τους, οι φίλοι τους δεν ξέρω και 'γω τι. Ειδικά οι ποδοσφαιριστές ,από αυτά που ζούσα εγώ, έχουν προβλήματα που τους οδηγούν σε ένα είδος κατάθλιψης να το πω έτσι, το οποίο δεν το καταλαβαίνουν ούτε αυτοί. Ο ποδοσφαιριστής σαν ποδοσφαιριστής βλέπει το “κάνω προπόνηση,παίζω αγώνα”. Οπότε αν είσαι τραυματίας δεν κάνεις κανένα από τα δύο, δεν μπορείς να συνηθίσεις στο “δεν κάνω προπόνηση, δεν παίζω αγώνα”. Και η άλλη πλευρά είναι όταν δεν παίζεις, όταν δεν είσαι επιλογή του προπονητή, όταν η ομάδα σε έχει εκτός αποστολής όλη την ώρα. Είναι και όλα αυτά τα οποία όσο ήρεμος και να είσαι, όσο καλός άνθρωπος να είσαι, από την οικογένειά σου να έχεις την καλύτερη ανατροφή, ή να έχεις τους σωστούς ανθρώπους γύρω σου να σε κατευθύνουν, κάποια στιγμή σου πέφτουν πολλά. Δηλαδή αυτό που θες τόσο πολύ να κάνεις και το γουστάρεις να μην μπορείς να το κάνεις ή να μην σε αφήνουν να το κάνεις. Γιατί και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό γίνεται, έχουμε δει πάρα πολλές φορές άτομα να έχουν το τάδε πρόβλημα με τον τάδε προπονητή ή τεχνικό διευθυντή για παράδειγμα και να μην μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν, να περνάνε άλλα προβλήματα».

​

Για να βγεις από το σκοτάδι αυτό το σημαντικότερο είναι η στήριξη των δικών σου ανθρώπων;

«Σε μένα αυτό λειτούργησε. Αυτό είχα εγώ. εκεί ήταν το δικό μου άσπρο φως. Αλλά δεν ξέρω ο καθένας πώς μπορεί να το περάσει. Θέλει πολλή εσωτερική δύναμη για να το περάσεις μόνος σου. Όχι μόνο για τραυματισμό, γενικά όταν βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση. Και στη ζωή την ίδια. Οπότε βοηθάει όταν έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να πιστεύουν σε σένα όταν εσύ δεν πιστεύεις τόσο πολύ στον εαυτό σου ή όταν έχεις αυτά τα προβλήματα που σε κάνουν να μην μπορείς να κοιτάξεις έξω από αυτό. Και είναι άτομα που δεν θα σε εκμεταλλευτούν ποτέ. Όταν έχεις την ίδια σου την οικογένεια είναι άτομα που πραγματικά σε αγαπάνε, νοιάζονται και θέλουν το καλύτερο για σένα. Γιατί ο ψυχολόγος της δικιάς μου ομάδας τότε, δεν κοιτούσε πώς να βοηθήσει εμένα. Κοίταγε πώς να βοηθήσει την ομάδα. Δηλαδή λέω ότι εγώ έχω αυτό το πρόβλημα, στο λέω εσένα, εσύ το λες στον προπονητή ότι κοίτα αυτός έχει το πρόβλημα... Ε, δεν βοηθάει αυτό. Κατάλαβες πώς στο λέω;»

Στην Ελλάδα γιατί δεν μιλάνε οι ποδοσφαιριστές;

«Γενικά από φίλους αν το πάρω και από αυτή την εμπειρία που είχα, όταν κάποιος έχει κάποιο πρόβλημα αν του πεις πήγαινε στον ψυχολόγο, όπως έχω πει σε πολλούς φίλους μου, είναι σαν να νομίζουν ότι τους λες πήγαινε στο τρελάδικο. Το βλέπουν έτσι, δεν θέλουν να πάνε. Δεν είναι μόνο στο αθλητικό κομμάτι .Όμως, όπως είπα πριν από αυτό που βλέπω ίσως το πιο σημαντικό είναι η ψυχολογία του κάθε αθλητή. Δεν πα να σαι παιχταράς, δεν πα να 'χεις το ταλέντο του Μέσι, αν δεν έχεις ψυχολογία, πώς θα παίξεις μπάλα; Αν σε απασχολούν δηλαδή τέτοιου είδους πράγματα -που ο καθένας περνάει στη ζωή του-, πώς να αποδόσεις τα μέγιστα; Γι' αυτό κάθε ομάδα, από τη στιγμή που επενδύει σε έναν ποδοσφαιριστή, για να βγάλει τον καλύτερό εαυτό του ώστε να παίρνει και η ομάδα αυτό που θέλει, πρέπει τουλάχιστον ψυχολογικά να είναι όπως πρέπει για να δίνει το 100%. Τουλάχιστον έτσι νομίζω».

Αν σου έλεγε κάποιος μετά από όσα πέρασες ότι “θέλω να το παρατήσω, να πηδήξω από το παράθυρο”. Τι θα του έλεγες;

«Είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω ακριβώς τι θα έλεγα, αλλά και σε αυτόν που στο λέει δεν μπορείς να του αλλάξεις γνώμη εκείνη τη στιγμή. Και γώ όταν το έπαθα δεν πα να μου έλεγες μην αγχώνεσαι, δεν καταλάβαινα. Εκείνη τη στιγμή είσαι εκεί, ζεις αυτό το πρόβλημα. Στην περίοδο που ζεις την καινούργια αρχή, αλλάζεις σελίδα, κάνεις ένα βήμα, ξαναγυρίζεις δυνατός, τότε είναι στην ουσία η εμπιστοσύνη που χτίζεις στον εαυτό σου, η αυτοπεποίθηση που έχεις. Τώρα, εμένα μέσα από αυτά που πέρασα και από τα δικά μου βιώματα και όσα ακούστηκαν παραέξω έχω δει πάρα πολλά παιδιά να παθαίνουν ένα πρόβλημα και να μου λένε πήρα δύναμη από σένα και δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Πάρα πολλά παιδιά. Που εγώ δεν πήγα να το παίξω ήρωας. Εγώ απλά είχα τη δική μου ιστορία έκανα αυτό που μου βγήκε να κάνω και μπόρεσα να κάνω. Μέχρι εκεί. Και αυτή τη στιγμή απολαμβάνω πάλι να παίζω ποδόσφαιρο. Ο κολλητός μου ο ίδιος έπαθε χιαστό, δεν έχουν περάσει 3-4 μήνες. Δεν είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ούτε τίποτα. Και πάλι όμως, δεν παύει να είσαι στα κάτω σου, να μην θέλεις να βλέπεις κανέναν. Και μου λέει "δεν αντέχω άλλο, θέλω το ένα, θέλω το άλλο". Όχι ρε φίλε ,δεν πάει έτσι. Γιατί; Δεν θα κάτσεις στο κακό. Όπως θα έλεγα και σε αυτόν που μου είπες, αν μου έλεγε ότι θέλει να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στο κακό. Πρέπει να συγκεντρωθείς στα επόμενα καλά που είναι γύρω στη ζωή σου. Δεν μπορείς με ένα κακό να χαλάσεις όλα τα υπόλοιπα. Και πας κάπως έτσι. Αναγκαστικά πρέπει να πιάσεις τα θετικά και να πιάνεσαι από τα θετικά και να συνεχίζεις με αυτά. Γι' αυτό μετά από όλα αυτά κατάλαβα, γιατί είχα και εγώ λίγο αυτή τη γκρίνια τη μίρλα ότι όλα μου φταίνε. Αλλά δεν μπορώ πλέον να είμαι με άτομα που έχουν αρνητική ενέργεια. Θέλω μόνο θετική ενέργεια ότι ό,τι και να γίνει δεν γίνεται να υπάρχει μόνο η κακή μεριά, υπάρχει και η καλή. Όσα κακά κι αν είναι να περάσεις θα μπορείς να τα προσπεράσεις από μερικά άλλα καλά. Κι εγώ με όσα πέρασα μου ήρθε να την κόψω την μπάλα, έβλεπα το ένα νοσοκομείο μετά το άλλο, δεν έκανα τίποτα από αυτά που είχα σαν όνειρο να κάνω από μικρός. Όμως όλα αυτά τα χρόνια, όσο ήμουν στην από εκεί πλευρά που δεν μου άρεσε, βρήκα τον άνθρωπο μου, παντρεύτηκα, έκανα την κόρη μου. Τα οποία, πες ότι δεν πάθαινα τίποτα, θα γίνονταν;»

Υπάρχουν και πολλοί που περνούν σε μια τέτοια κατάσταση όταν τελειώνει το ποδόσφαιρο και δεν έχουν σχεδιάσει το επόμενο βήμα...

Αυτό το συζητάω πολλές φορές και με τον πατέρα μου και με τον αδερφό μου. Από την μία διαβάζεις ότι “ο τάδε τρελαίνεται, πέφτει σε κατάθλιψη” και λες “πώς γίνεται ρε γαμώτο, εσύ έπαιξες τόσα χρόνια εκεί, έβγαλες τόσα λεφτά, πώς γίνεται να πέφτεις σε κατάθλιψη”; Κι όμως. Γενικώς η ζωή των ποδοσφαιριστών είναι σαν να είναι μια γρήγορη ζωή. Ότι πρέπει να τα ζήσεις όλα γρήγορα και να βγάλεις και γρήγορα λεφτά και γρήγορη φήμη, τα οποία είναι εφήμερα. Δηλαδή είναι όλο αυτό ανακύκλωση. Πάντα θα βγαίνει κάποιος άλλος, πάντα θα υπάρχουν μικρότεροι που θα είναι καλύτεροι και κάποια στιγμή έρχεται το τέλος. Γι' αυτό, για να φτάσεις στο τέλος, πρέπει να προετοιμαστείς πολύ καιρό πιο πριν.

Όταν ένας άνθρωπος είναι μόνο μέσα στη φήμη, σε μια μεγάλη ομάδα, στα λεφτά και όλα αυτά σταματάνε από τη μία μέρα στην άλλη και ξαφνικά δεν πας ούτε προπόνηση, δεν πας ούτε αγώνα, δεν σου μιλάνε όλοι αυτοί που σου μίλαγαν, που αυτό είναι κάτι που και εγώ κατάλαβα νωρίς, δεν είναι ίδια η ζωή που είχες πριν με το τώρα. Πλέον είσαι ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν μπορεί κάποιος να το χωνέψει αυτό. Και λέμε τώρα για τις ομάδες ότι θα έπρεπε να έχουν ψυχολόγο και τα λοιπά. Πώς θα ήταν τα πράγματα, αν από τις ακαδημίες υπήρχε αυτό; Όταν χτίζεις αυτό το πράγμα και λες στο παιδί ότι “ναι, είναι το καλύτερο πράγμα να είσαι αθλητής, να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι δεν είναι η φούσκα μόνο. Είναι κι άλλα έξω από τη φούσκα”. Και όταν είσαι προετοιμασμένος από μικρός, ξέρεις τι να αντιμετωπίσεις αργότερα.

Αρχίζουν μερικές ακαδημίες να το κάνουν αυτό. Και δεν το συζητάμε, οι μεγάλοι σύλλογοι που έχουν ομάδες σε κάθε ηλικία, θα έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρχει,. Αν το χτίσεις αυτό, τα προβλήματα θα μειωθούν. Πόσοι ποδοσφαιριστές σταματάει η καριέρα τους, χωρίζουν; Διαλύονται σπίτια, πέφτουν σε κατάθλιψη, πέφτουν στο αλκοόλ, στο τζόγο. Αν τα δεις ψυχρά, λες πώς γίνεται αυτό; Αλλά από την άλλη πώς δεν γίνεται; Όλοι άνθρωποι είμαστε. Δηλαδή βλέπουμε όλοι ήρωες και δαίμονες παράλληλα. Είναι φυσιολογικά πράγματα, τα οποία ένας ψυχολόγος ξέρει να κατευθύνει και έναν αθλητή και τον άνθρωπο . Μακάρι κάποια στιγμή τα ποσοστά όλα αυτά που ακούω και είναι τρελά, να μειωθούν .Σίγουρα δεν μπορούν να πάψουν να υπάρχουν, αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι όπως είπα πριν είναι άλλα πράγματα πιο σημαντικά στη ζωή. Δεν είναι το ποδόσφαιρο, ή η φήμη. Υπάρχουν πιο σημαντικά και είναι μερικές φορές αυτά που μας κάνουν και συνεχίζουμε και ζούμε και όχι η επιτυχία που κάποτε είχαμε στο ποδόσφαιρο».

Το ποδόσφαιρο και το τέρας: Η μάχη με την κατάθλιψη!