Άγιαξ-ΠΑΟΚ: «Γιατί είσαι στην Ευρώπη…» (pics & vids)

Κότμπους - Μπάγερν Μονάχου με αξεπέραστο Live Στοίχημα και 150+ ειδικά στοιχήματα! (21+)

Ο ΠΑΟΚ πέραν από κάθε λογική πάντοτε μακριά από την Τούμπα έχει ένα μαγικό τρόπο να φέρνει… τούμπα τα πράγματα και να ζει μεγάλες στιγμές, άλλωστε η μακρόχρονη παρουσία -αυτός θα είναι ο 187^ος αγώνας- του στα κύπελλα Ευρώπης, έχει συνδυαστεί με αξέχαστες βραδιές εκτός συνόρων.

Μόναχο, Λονδίνο, Κωνσταντινούπολη, Ντόρτμουντ, Φλωρεντία μερικές από τις πόλεις, όπου ο ΠΑΟΚ έχει γράψει τη δική του (ευρωπαϊκή) ιστορία, κατά μια περίεργη συγκυρία λες και συνωμοτεί το σύμπαν όταν παίζουν μακριά από τη Θεσσαλονίκη οι «ασπρόμαυροι» φορούν το καλό ευρωπαϊκό πρόσωπό τους

Η περιπλάνηση στα ευρωπαϊκά γήπεδα ξεκίνησε με ισοπαλία (0-0) στο «Ernst Happel Stadion» κόντρα στη Ραπίντ Βιέννης, για να ακολουθήσουν άλλες δύο με Λέγκια Βαρσοβίας (1-1) και Λυών (3-3) στην πορεία προς τους «8» του κυπέλλου κυπελλούχων την σεζόν 1973-74. Ειδικά, η εμφάνιση της ομάδας στο «Stade de Gerland», καταγράφηκε ως η πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή βραδιά του. Ήταν 24 Οκτωβρίου του 1973.

Οι νταμπλούχοι Ελλάδας διατηρούν ακόμη και σήμερα τα πρωτεία, σ’ ότι αφορά τη μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκης ελληνικής ομάδας, με το 0-7 επί της Λοκομοτίβ Τιφλίδας (16/9/1999), αλλά όπως και να το κάνουμε όταν μιλάς για εκτός έδρας ευρωπαϊκές στιγμές το μυαλό θα πάει στο «θρίλερ του Μονάχου», στο «Zissis the end» στο Highbury, στην «Αλωση της Πόλης», το «διπλό» στο παλιό «White Hart Lane», και πάει λέγοντας.

Θυμηθείτε πως αυτή η ομάδα δεν έχει αποκλείσει ποτέ τον Άγιαξ, αλλά δεν έχει χάσει στις δύο προηγούμενες επισκέψεις στη «Johan Cruyff Arena», δεν έχει περάσει ποτέ σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και δεν ηττήθηκε ούτε στη «Veltins Arena» (Σάλκε – ΠΑΟΚ 1-1, 2013-14), ούτε πέρσι στο «St. Jakob-Park» (Βασιλεία – ΠΑΟΚ 0-3), ούτε στην «Otkritie Arena» (Σπαρτάκ Μόσχας – ΠΑΟΚ 0-0), ούτε και στο «Estádio da Luz» (Μπενφίκα – ΠΑΟΚ 1-1). Καλά, εκεί κόντεψε το Νοέμβριο του 1999, για το β’ γύρο του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, να πετύχει μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές, αλλά λύγισε στη διαδικασία των πέναλτι κι αφού νωρίτερα με δύο γκολάρες, ο Σπύρος Μαραγκός και ο Αμπντελσατάρ Σάμπρι, είχαν ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα (1-2) στην Τούμπα.

Η «κατάληψη» του παλιού Ολυμπιακού Σταδίου του Μονάχου, τον Νοέμβριο του 1983, από σχεδόν 10.000 οπαδούς του ΠΑΟΚ δεν συνοδεύτηκε από μια ιστορική πρόκριση επί της Μπάγερν Μονάχου στον γ’ γύρο του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αλλά γι’ αυτό φρόντισε να βάλει το χεράκι του ο Άγγλος ρέφερι Άλαν Ρόμπινσον. Η ομάδα του Τσερνάι λύγισε και πάλι στα πέναλτι, μόνο που εκείνη τη φορά χρειάστηκαν να εκτελεστούν τα τριπλάσια (9-8) πέναλτι απ΄ ότι στη Λισαβόνα.

Η πρόκριση επί της γαλλικής Σοσό στον δεύτερο γύρο του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ την σεζόν 1982-83, μπαίνει στη λίστα με τις σημαντικές ευρωπαϊκές βραδιές μακριά από τη Θεσσαλονίκη, μιας και ήρθε στην παράταση, χάρη σ’ ένα γκολ του Χρήστου Δημόπουλου, ενώ οι Γάλλοι είχαν ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα, με το πέναλτι-φάντασμα του Φιλίπ Ανζιανί στο 90^ο λεπτό της κανονικής διάρκειας.

Στην ίδια κλίμακα και το «διπλό» την σεζόν 1991-92 κόντρα στη Μαλίν για τον πρώτο γύρο του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Επικρατώντας 1-0 του Άγιαξ, η βελγική ομάδα είχε αναδειχτεί κυπελλούχος Ευρώπης την σεζόν 1987-88 και από τη μέρα της κλήρωσης η ομάδα του Μίροσλαβ Μπλάζεβιτς ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ. Το 1-1 της Τούμπας ψαλίδισε κι άλλο τις ελπίδες του, ωστόσο στο «Achter de Kazerne» ο Στέφανος Μπορμπόκης «χτύπησε» τέσσερα λεπτά πριν από τη λήξη χαρίζοντας μια ανέλπιστη πρόκριση (0-1) και βλέποντας για πολλά χρόνια το όνομά του γραμμένο σ’ έναν τοίχο στον κεντρικό δρόμο της Άνω Τούμπας.

Εκεί κάπου στα… χασομέρια του αγώνα με τη Γκρασχόπερ είχε «χτυπήσει» και ο Δημήτρης Μάρκος στο «Hardturm» της Ζυρίχης, που είχε μετατραπεί σε μικρή Τούμπα με έξι χιλιάδες και πλέον Έλληνες στις κερκίδες του, «ζηλεύω γιατί οι φίλαθλοι μας αποτελούσαν τη μειοψηφία στο γήπεδο» είχε πει ο Μαρσέλ Κόλερ, μετά το τέλος του αγώνα, που το τελικό 1-1 είχε στείλει το «Δικέφαλο» στην επόμενη φάση του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Όση τύχη είχε στην Ελβετία δεν ήταν είχε κάποια χρόνια αργότερα στη Ρωσία (σεζόν 2010-11) απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, χάνοντας την πιο μεγάλη ευκαιρία για πρόκριση στους «16» του Europa League. Με το θερμόμετρο να «σημαδεύει» διαρκώς τους μείον 15 βαθμούς κελσίου το γκολ του Ζλάταν Μουσλίμοβιτς έδωσε ελπίδες πρόκρισης στην ομάδα του Μάκη Χάβου, αλλά οι χαμένες ευκαιρίες, κυρίως μια του Δημήτρη Σαλπιγγίδη, σε συνδυασμό με την ολιγωρία των παικτών του στο χαμένο πέναλτι του Ιγκνάσεβιτς, έφεραν τον αποκλεισμό. Ο «Σάλπι», για να τα λέμε όλα, λίγες εβδομάδες πριν είχε χαρίσει ένα μεγάλο «διπλό» πρόκρισης στους «32» της διοργάνωσης στο παγωμένο Ζάγκρεμπ επί της Ντινάμο (0-1).

Ήταν το τέλος μιας πορείας που είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι του 2010, με τον αποκλεισμό στο πρώτο από τα τρία ραντεβού με τον Άγιαξ στον 3^ο προκριματικό γύρο του Champions League, αλλά και την συμμετοχή για πρώτη φορά στους ομίλους του Europa League, μετά την ιστορική πρόκριση επί της Φενέρμπαχτσε με το γκολ του Μουσλίμοβιτς στην παράταση.

Ο,τι δε του έδωσε ο Θεός στΗ ρεβάνς με τον Άγιαξ, το καλοκαίρι του ’16, του το ’δωσε απλόχερα τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς κόντρα τη Φιορεντίνα. Σα να του το χρωστούσε… Ο ΠΑΟΚτσής «φούσκωσε» και πάλι από περηφάνια. Μέχρι να φτάσουμε στις καθυστερήσεις και ο Γκάρι Ροντρίγκες να βρει τις… αράχνες της εστίας του Λετσερίνι, δεν είχε κερδίσει ΠΟΤΕ στην Ιταλία. Το έκανε σε μια στιγμή που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Σχεδόν αποκλεισμένος πήγε στην Τοσκάνη ο «Δικέφαλος». Με το ένα πόδι εκτός διοργάνωσης. Κι όμως, αυτός ο μισοδιαλυμένος, μ’ ένα κάρο προβλήματα, πήγε και κέρδισε το φαβορί του ομίλου, τη Φιορεντίνα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε πάει αποκλεισμένος να παίξει με την πανίσχυρη Ντόρτμουντ και την κέρδισε 0-1. Μέσα στη Γερμανία. Εκεί, όπου μέχρι τότε δεν είχε κερδίσει ΠΟΤΕ, εκεί που δεν κερδίζουν και πολλές ομάδες… Γι’ αυτό τέτοιες νίκες θα μνημονεύονται για πάντα από τους φίλους του.

Γι’ αυτό έρχονται όλες αυτές οι στιγμές, που συνειδητοποιείς, πως συνωμοτεί το σύμπαν για να πεις «ήμουν κι εγώ εκεί», όπως στο Λονδίνο, στην Πόλη, στο Ντόρτμουντ, στη Φλωρεντία, στιγμές που θα αποτελούν εσαεί χρυσά κεφάλαια στο βιβλίο της ευρωπαϊκής ιστορίας των νταμπλούχων Ελλάδας.