Συγκλονίζουν οι βετεράνοι του Ολυμπιακού στο Gazzetta για τη Θύρα 7: «Αρχικά ακούσαμε ότι έπεσε η κερκίδα, δεν το ξεπεράσαμε ποτέ»! (vids)
Οι Νίκος Σαργκάνης, Νίκος Βαμβακούλας και Μάικ Γαλάκος εξιστορούν στο Gazzetta.gr το πως βίωσαν την πιο μεγάλη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού, την τραγωδία της Θύρας 7 στις 8 Φεβρουαρίου του 1981!
- Βαμβακούλας: «Είναι σαν ένα μεγάλο τραύμα, δεν το ξεπέρασα ποτέ»!
- Σαργκάνης: «Αρχικά ακούσαμε ότι είχε πέσει η κερκίδα, η πιο μεγάλη απώλεια στον ελληνικό αθλητισμό»!
- Γαλάκος: «Μακάρι να μην είχα βάλει αυτά τα γκολ και να γύριζαν πίσω όλα τα παιδιά...»
Από τις πλέον δύσκολες στιγμές και για τον Ολυμπιακό αλλά και συνολικά για τον ελληνικό αθλητισμό. Δύσκολο το να εκφράσεις το πόσο άσχημα νιώθεις και ακόμα πιο δύσκολο το να αποτυπώσεις αυτό το συμβάν. Όχι μόνο για εμάς που κάνουμε την καταγραφή των γεγονότων. Κυρίως για όσους βίωσαν εκείνες τις στιγμές.
Είκοσι ένα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα στις 8 Φλεβάρη του 1981 αλλά δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ. Ήταν η ιστορία που κλόνισε τον Ολυμπιακό και αποτέλεσε μία ημέρα θρήνου και μνήμης. Η τραγωδία της Θύρας 7 στις 8/2/1981 που έγινε στο πλαίσιο του αγώνα της 20ής αγωνιστικής με αντίπαλο την ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός είχε παραταχθεί τότε με τους Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο.
Επικράτησε με το επιβλητικό 6-0 της ΑΕΚ, όμως εκείνο που θα ακολουθούσε δεν το περίμενε κανείς. Ο κόσμος του Ολυμπιακού άρχισε να τρέχει πριν τελειώσει ο αγώνας για να βγει από το γήπεδο, με προορισμό την έξοδο της Θύρα 1, απ' όπου οι παίκτες θα αποχωρούσαν μετά το παιχνίδι για τα σπίτια τους. Η πόρτα της Θύρα 7 όμως ήταν μισάνοιχτη. Κάποιος γλίστρησε και μετά όλοι άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο.
Πολλοί τραυματίες και είκοσι ένας νεκροί. Άνθρωποι που δεν θα λησμονηθούν ποτέ και είναι πάντα στο Καραϊσκάκη «στεκούμενοι» στα 21 μαύρα καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί στο νέο στάδιο. Οι 21 αδικοχαμένες ψυχές ήταν οι: Παναγιώτης Τουμανίδης, 14, Κώστας Σκλαβούνης, 16, Ηλίας Παναγούλης, 17, Γεράσιμος Αμίτσης, 18 - οπαδός της ΑΕΚ, Γιάννης Κανελλόπουλος, 18, Σπύρος Λεωνιδάκης, 18, Γιάννης Σπηλιόπουλος, 19, Νίκος Φίλος, 19, Γιάννης Διαλυνάς, 20, Βασίλης Μάχας, 20, Ευστράτιος Λούπος, 20, Μιχάλης Κωστόπουλος, 21, Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, 23, Σπύρος Ανδριώτης, 24, Κώστας Καρανικόλας, 26, Μιχάλης Μάρκου, 27, Κώστας Μπίλας, 28, Αναστάσιος Πιτσόλης, 30, Αντώνης Κουρουπάκης, 34, Χρήστος Χατζηγεωργίου, 34 και Δημήτριος Αδαμόπουλος, 41.
Το «αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε» ηχεί από τότε κάθε χρόνο στο Καραϊσκάκη για όσους και όσες χάθηκαν την 8η Φεβρουαρίου του 1981 και φυσικά θα συνεχίσει να ηχεί για πάντα! Το Gazzetta.gr μίλησε με τρεις παίκτες εκείνης της ομάδας του Ολυμπιακού για το πως θυμούνται εκείνη τη «μαύρη» ημέρα. Τον Γαλάκο, τον Σαργκάνη και τον Βαμβακούλα.
Βαμβακούλας: «Είναι σαν ένα μεγάλο τραύμα, δεν το ξεπέρασα ποτέ»!
Ο Νίκος Βαμβακούλας ήταν και ένας εκ των σκόρερ σε εκείνο το ματς με την ΑΕΚ. Μετά από τόσα χρόνια δεν μπορεί να ξεχάσει όλα όσα έγιναν και τα εξιστορεί στο Gazzetta.gr.
«Δεν μπορεί να ξεχαστεί αυτό που έγινε (κάνει μία μικρή παύση). Ποτέ... Ποτέ. Θυμόμαστε τα παιδιά αυτά σαν να ήταν χθες. Όχι μόνο εμείς αλλά και όλος ο κόσμος. Ο κόσμος που ήταν στο γήπεδο και όλοι όσοι είδανε τι έγινε από την τηλεόραση και τα ΜΜΕ», θα μας πει αρχικά.
Ο βετεράνος άσος των Πειραιωτών φυσικά και έχει ακόμα μνήμες από εκείνη την ημέρα: «Πηγαίναμε για να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί και ξαφνικά ακούγαμε σειρήνες. Μετά μάθαμε το τι είχε συμβεί. Θυμάμαι ο συγχωρεμένος ο Νταϊφάς με τον Μιλτιάδη Μαρινάκη πήγανε στο νοσοκομείο. Εκεί οι εικόνες ήταν απίστευτες. Αδέρφια, συγγενείς και οικογένειες όσων ήταν στην κερκίδα. Να φωνάζουνε 'που είναι το παιδί μου';. Να μην ξανάρθει ποτέ τέτοια μέρα».
Ο ίδιος παραδέχεται ανοιχτά πως για εκείνον η συγκεκριμένη ημέρα είναι «σαν ένα μεγάλο τραύμα, δεν το ξεπέρασα ποτέ»!
Συμπληρώνει πως «μου έχει μείνει ως τραύμα. Δεν μπορώ να το ξεχάσω. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Δεν μπορούμε να τα ξεχάσουμε αυτά. Ήταν κάτι συγκλονιστικό και για τον Ολυμπιακό και για όλη την Ελλάδα». Φυσικά ήταν ένας από τους ποδοσφαιριστές που πήγανε στα δωμάτια των ανθρώπων που τα είχαν καταφέρει: «Ο ένας πάταγε τον άλλον σε εκείνη τη στιγμή. Γλίτωσε από θαύμα τόσος κόσμος. Για αυτό κάθε χρόνο ο Ολυμπιακός και όλες οι άλλες ομάδες αφιερώνουν ένα λουλούδι. Είναι μία ημέρα μνήμης. Αυτά τα παιδιά θα είναι πάντα στη μνήμη μας. Πάντα στην καρδιά μας. Δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ. Θα είναι πάντα ζωντανά για εμάς. Για αυτό κάθε χρόνο τα τιμάμε. Κάθε χρόνο και έτσι πρέπει».
Σαργκάνης: «Αρχικά ακούσαμε ότι είχε πέσει η κερκίδα, η πιο μεγάλη απώλεια στον ελληνικό αθλητισμό»!
Ο Νίκος Σαργκάνης ήταν βασικός γκολκίπερ στον Ολυμπιακό σε εκείνο το ματς. Προσπαθεί να περιγράψει τις στιγμές αλλά δεν του είναι εύκολο. Αλλάζει ο τόνος και η χροιά της φωνής του. Είναι από τη θλίψη και όλες εκείνες τις μνήμες.
Ο «Φάντομ» μετέφερε αρχικά στο Gazzetta.gr πως «είναι το πιο θλιβέρο γεγονός στο ελληνικό αθλητισμό. Το μόνο που θυμάμαι αρχικά είναι ότι ακούγαμε και ακούσαμε ότι έπεσε η κερκίδα στην Θύρα 7. Υπήρχε παραπληροφόρηση αρχικά. Βλέπαμε μία κινητικότητα αλλά δεν ήμασταν σίγουροι. Δεν είχαμε σιγουριά για το τι είχε συμβεί. Δεν υπάρχαν κινητά για να μιλήσουμε. Δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειές μας να πούμε ότι είμαστε καλά. Ακούγανε τι είχε γίνει και δεν ξέρανε».
Εξιστορώντας το τι είχε γίνει σημειώνει πως «είχαμε πάει στα αποδυτήρια. Μετά ξαφνικά ακούμε ότι έπεσαν οι κερκίδες. Όχι ότι ποδοπατήθηκαν οι φίλαθλοι. Μετά μάθαμε την αλήθεια. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο άδικη στιγμή για τον ελληνικό αθλητισμό. Ήταν και η μεγάλη απώλεια των παιδιών αλλά και ο τρόπος που φύγανε. Ήταν πολύ άσχημο».
Κλείνοντας ο Σαργκάνης υπογραμμίζει ακόμα ότι «χαθήκανε και τα παιδιά στα Τέμπη και ο φίλαθλος στη Λάρισα. Να φύγουν έτσι 21 παιδιά όμως είναι εντελώς διαφορετικό. Ένα πανηγύρι χαράς έγινε λύπη, θλίψη, απογοήτευση και ερωτηματικά. Αυτό το γιατί. Ήταν ένα μάθημα ζωής για όλους μας. Πως και τη χαρά εάν δεν τη διαχειριστείς σωστά μπορεί να καταλήξει σε θλιβερό γεγονός».
Γαλάκος: «Μακάρι να μην είχα βάλει αυτά τα γκολ και να γύριζαν πίσω όλα τα παιδιά...»
Συγκλονισμένος παραμένει μέχρι σήμερα από την τραγωδία της Θύρας 7 και ο Μάικ Γαλάκος. Ένα πρόσωπο που δεν βγαίνει ιδιαίτερα στα media και έχει παραμείνει χαμηλών τόνων όλα αυτά τα χρόνια.
«Μακάρι να μην είχα βάλει αυτά τα γκολ και να γύριζαν πίσω όλα τα παιδιά... Όλα αυτά τα παιδιά», λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια στο Gazzetta.gr ενώ κάθε χρόνο θυμάται τις αδικοχαμένες ψυχές (ειδικά αυτήν την περίοδο μνήμης) και αποτίει τον δικό του φόρο τιμής με ένα λουλούδι και με το να σκέφτεται αυτά τα παιδιά που χάθηκαν. Ο Γαλάκος δυσκολεύεται να φέρει στο μυαλό του αυτές τις στιγμές διότι πραγματικά... πονάνε πολύ. «Είναι κάτι που το είχα ξαναπεί και το εννοώ. Μακάρι να μην είχα παίξει και να μην είχα σκοράρει και να μην είχαν 'φύγει' αυτά τα παιδιά. Ακούγαμε τις σειρήνες.
Εμείς το μάθαμε πιο μετά το τι συνέβη. Δεν μας είχαν πει τίποτα. Πήγαμε σπίτι και μετά το μάθαμε. Δεν το ξέραμε στα αποδυτήρια», υπογράμμισε.
Το σοκ ήταν μεγάλο και ο Μάικ Γαλάκος κατάλαβε το τι είχε γίνει όταν «μπήκα στο σπίτι και είδα τη μάνα μου να κλαίει. Πέταξα αμέσως όλα μου τα πράγματα κάτω και έφυγα για το γήπεδο και το Τζάνειο. Προσπαθούσα και εγώ να δώσω ανακούφιση. Τα παιδιά που ήταν στο νοσοκομείο με έβλεπαν και σήκωναν τα χέρια τους χαρούμενα γιατί έπαιρναν κουράγιο. Δεν ήταν εύκολο και δεν είναι εύκολο να τα λέμε αυτά μετά από τόσα χρόνια. Αυτά τα παιδιά ήταν δικά μας παιδιά.
Δεν μπορεί να το ξεχάσει κανείς αυτό που έγινε. Κανείς. Και εμείς όπου μπορέσαμε βοηθήσαμε». Ο Γαλάκος που είχε σκοράρει δύο φορές στο ματς εκείνο με την ΑΕΚ υπερθεματίζει πως «ότι γίναμε στη ζωή μας το οφείλουμε στον κόσμο. Δεν υπάρχει για μένα χειρότερη μέρα.
Είναι η χειρότερη ημέρα που έχω ζήσει. Δεν την ξεχνάω ποτέ. Έχει μείνει μέσα μου και το ίδιο και αυτά τα παιδιά. Μακάρι να μην έπαιζα. Μακάρι να μην είχα σκοράρει. Να μην είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά. Μία τόσο μεγάλη νίκη και να χαθούν αυτά τα παιδιά. Τελειώνοντας πάντα θέλανε να έρθουν να μας αγκαλιάσουν. Πάντα μας περιμέναμε έξω από το γήπεδο. Δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Δεν θα τα ξέχασουμε ποτέ. Ακόμα δεν πάει στο μυαλό μας το πως και το γιατί. Γιατί αυτά τα παιδιά και γιατί χάθηκαν έτσι. Να πεθάνουν τα παιδιά έτσι. Δεν μας εξήγησε ποτέ κανείς πως 'έφυγαν' αυτά τα παιδιά. Τι έγινε τότε. Δεν την ξεχνάω ποτέ εκείνη την ημέρα και αυτά τα παιδιά.
Τόσος κόσμος που πήγε στο νοσοκομείο. Με πολύ μεγάλη ανησυχία. Πήγαινε κόσμος να δώσει αίμα. Ήταν τραγικό. Γονείς φώναζαν. Ωρύονταν. Δεν ήξεραν. Ζουν τα παιδιά τους ή όχι; Φώναζαν για τα παιδιά τους. Δεν ήταν εύκολο. Αυτά τα παιδιά θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μας. Εγώ πάντα πηγαίνω και αφήνω λουλούδια. Πηγαίνω και ανάβω και ένα κεράκι. Το οφείλουμε να το κάνουμε στον κόσμο και σε αυτά τα παιδιά. Πηγαίνω ακόμα και μόνος μου. Το χρωστώ σε αυτά τα παιδιά. Ακόμα και στη μάνα εκείνου του παιδιού, την κ. Κανελλοπούλου που της έδινα κουράγιο. Πάντα πήγαινα για να είμαι εκεί. Για αυτά τα παιδιά...». Λόγια καρδιάς, λόγια μνήμης και κατάθεση ψυχής για αυτά τα παιδιά. Από αυτούς τους τρεις παίκτες που δεν ξεπέρασαν ποτέ αυτήν την ημέρα και ήταν ότι πιο δύσκολο έχουν βιώσει ποτέ στην καριέρα τους και τη ζωή τους...
- Το αφιέρωμα στην τραγωδία της Θύρας 7 από το Olympiacos TV
- Η Μηχανή του χρόνου για το χρονικό της ανείπωτης τραγωδίας
- Το ντοκιμαντέρ του Gazzetta TV για την τραγωδία της Θύρας 7.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
