Όχι, δεν δίνουμε το «πρασινο φως» για χαστούκια στα παιδιά μας

Περιμένω να δώσω τον (5χρονο τότε) Ανδρέα στη δασκάλα κολύμβησης και βρίσκομαι μπροστά στον εξής διάλογο άλλης μαμάς με δάσκαλο στην πισίνα.

Δάσκαλος: «Τα πάει μια χαρά, λίγο το ύπτιο θέλει δουλίτσα, αλλά σύντομα θα το διορθώσει»
Μαμά (με τον περίπου 10χρονο γιο της από δίπλα): «Να κάνουμε έξτρα προπονήσεις γι' αυτό. Πότε μπορείτε; όχι Πέμπτη απόγευμα, έχει καράτε. Σάββατο πρωί; στις 10 είναι καλά;».

Έρχεται η σειρά μας, επειδή όμως εγώ είχα ήδη αγχωθεί από το προηγούμενο επεισόδιο είπα να το ξεκαθαρίσω: «Κοιτάξτε, εμένα με ενδιαφέρουν δύο πράγματα: Να μάθει να κολυμπάει και να περνάει καλά. Δεν με ενδιαφέρει να γίνει πρωταθλητής».

Σχεδόν 4 χρόνια μετά, ο Ανδρέας και η Διοχάντη συνεχίζουν τις προπονήσεις τους στην πισίνα, όπως τις είχαν ξεκινήσει από 6 μηνών. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Και κυρίως ο σκοπός. Να περνούν καλά. Και να μαθαίνουν. Νομίζω προτιμώ αυτή τη σειρά. Και τη διατηρούμε σε όποια εξωσχολική δραστηριότητα έχουν ρίξει το ενδιαφέρον τους. Ξέρω καλά πως με το πέρασμα των χρόνων, αυτό πιθανώς να αλλάξει. Οι σύλλογοι θέλουν αθλητές, αφοσιωμένους, πιστούς, δυνατούς, πρωταθλητές. Λογικό.

Αυτό που στο δικό μου μυαλό μοιάζει εντελώς παράλογο, είναι η δίψα για πρωταθλητισμό. Ο φανατισμός για διάκριση. Να έχουμε να λέμε για τα μετάλλια του γιου και τα ρεκόρ της κόρης. Με όποιο κόστος. Ξεχνώντας ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που μετρούν μόλις λίγα χρόνια εμπειριάς πάνω στη Γη.

«Το μόνο πράγμα που πρέπει να ρωτάς ένα παιδί, μετά από προπόνηση ή αγώνα είναι 'πέρασες καλά;'. Όχι το πρώτο. Το μοναδικό!», μου είχε πει κάποτε ένας προπονητής στίβου με ειδικότητα στις μικρές ηλικίες.

Η χθεσινή είδηση με το κορίτσι του τάε κβο ντο, πήγε τα πράγματα σε άλλη διάσταση. Μαζί και την φρίκη μου.

Το στιγμιότυπο με το χαστούκι που έφαγε η 13χρονη αθλήτρια, πέρασε μπροστά από τα μάτια μου ξανά και ξανά όσο παρακολουθούσα το σχετικό ρεπορτάζ. Κάθε φορά το σφίξιμο στο στομάχι γινόταν όλο και πιο έντονο. Κάθε φορά που ο προπονητής της «την έχω σαν κόρη μου» την έπιανε από τον λαιμό, κοβόταν η δική μου ανάσα. Κάθε φορά που έβλεπα την -σαν κουτάβι που έχει μεγαλώσει με ξύλο- μη αντίδρασή της, φούντωνε όλο και πιο πολύ η επιθυμία να σηκωθεί το δικό μου χέρι. Πάνω του.

Ώσπου άκουσα την πλευρά της μάνας.

Η κάλυψη -ξέπλυμα το είπαν κάποιοι και δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις γι’ αυτό- που του προσέφερε με τις δηλώσεις της, ήταν πιο ισχυρή από τις «μπατσούλες» του προπονητή.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ιστορία κουβαλάει στις πλάτες της αυτή η μονογονεϊκή οικογένεια που κατέληξε να βρει στήριγμα σε έναν τέτοιο άνθρωπο, σίγουρα όμως δεν θα είναι βαμμένη με ωραία χρώματα. Φαίνεται πάντως πως οι ρίζες της δυστυχίας είναι βαθιές.

Το βέβαιο όμως, είναι ότι αν η νεαρή αθλήτρια μαθαίνει στις νίκες της να τρώει ξύλο, στις ήττες και στα λάθη της, θα περιμένει -για να μην πω θα επιζητά- την πιο σκληρή τιμωρία. Εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Αν ο προπονητής της ισχυρίζεται πως «την έχει σαν κόρη του» και η αγάπη του διοχετεύεται στο μάγουλό της μέσω της παλάμης του, δεν θα έχει ποτέ την προσδοκία-επιθυμία για ένα χάδι.

Αν η ίδια η μάνα της «δίνει το πράσινο φως να πέφτει και κανά χαστούκι», ο σύντροφος της δεν θα περιμένει κανενός είδους σημάδι για να το κάνει.

Ο αθλητισμός δεν πρέπει να είναι ένα κακό αντίγραφο της ζωής. Ο αθλητισμός οφείλει να είναι η απόλυτη διέξοδος, η λύτρωση, η χαρά, η απόλαυση. Και άνθρωποι σαν αυτόν τον προπονητή δεν επιτρέπεται να περνούν ούτε έξω από τους αγωνιστικούς χώρους.