Chris Clarey (New York Times) στο Gazzetta: «Ο Τσιτσιπάς είναι στο Top-3 μου για τα επόμενα πέντε χρόνια»

• «Ο Φέντερερ δεν είναι πια ο κορυφαίος»
• «Ο Αλκαράθ ξεχωρίζει από τη νέα γενιά»
• «Η Σάκκαρη πρέπει να διαχειριστεί την πίεση»
• «Τα social media έχουν αλλάξει εντελώς το παιχνίδι»
• «Η απόφαση του Wimbledon από τα δυσκολότερα θέματα που έχω καλύψει»

Ελάχιστοι δημοσιογράφοι γνωρίζουν το παγκόσμιο τένις τόσο καλά όσο ο Κρίστοφερ Κλάρεϊ.

Έχοντας καλύψει δεκάδες grand slam, Ολυμπιακούς Αγώνες και μερικούς από τους πιο συγκλονιστικούς αγώνες στην ιστορία του αθλήματος, ο ανταποκριτής τένις των New York Times, με έδρα το Παρίσι, έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον τρεις γενιές αθλητών να προσθέτουν τη δική τους πινελιά στο παιχνίδι, με αποκορύφωμα τα πρόσφατα κατορθώματα των Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς.

Στο περιθώριο του φετινού Roland Garros, το Gazzetta συνομίλησε μαζί του σε ένα καφέ στο Τροκαντερό, μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον Πύργο του Άιφελ, για το βιβλίο του για τον Ρότζερ Φέντερερ, τη νέα γενιά που έρχεται φουριόζα, την πορεία του Στέφανου Τσιτσιπά και της Μαρίας Σάκκαρη, καθώς και την αμφιλεγόμενη απαγόρευση συμμετοχής των Ρώσων αθλητών στο Wimbledon.

- Τί κάνει τον Ρότζερ Φέντερερ έναν τόσο ξεχωριστό αθλητή; Γιατί αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο για αυτόν;

Kάνω αυτή τη δουλειά εδώ και πολύ καιρό, είμαι αθλητικογράφος 35 χρόνια, καλύπτοντας κυρίως τένις, αλλά και άλλα αθλήματα, π.χ. τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα σας το 2004. Όταν ξεκίνησα ως νέος δημοσιογράφος, μόλις είχε κάνει την εμφάνιση της η γενιά των Σάμπρας, Άγκασι, Κούριερ, Τσανγκ. Ήμουν εκεί στο πρώτο US Open του Πιτ, το πρώτο French Open του Κούριερ. Οπότε ένιωσα πραγματικά συνδεδεμένος με εκείνη τη γενιά και όταν αποσύρθηκε, πίστευα ότι δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερη. Φυσικά έκανα λάθος.

Ο Φέντερερ νίκησε τον Σάμπρας στο Wimbledon και ξεκίνησε να απογειώνεται. Λόγω της θέσης μου εκείνη την εποχή, μπόρεσα να τον γνωρίσω όταν ξεκίνησε ως επαγγελματίας και να παρακολουθήσω την πορεία του από κοντά. Έκανα συνεντεύξεις μαζί του σε όλη του τη διαδρομή. Ωστόσο ήμουν απασχολημένος, είχα τρία παιδιά και ταξίδευα συνεχώς, οπότε δεν είχα το χρόνο για ένα βιβλίο. Ήταν ένα όνειρό μου και όταν συνειδητοποίησα ότι περνάω τόσο χρόνο με τον Ρότζερ, τον Ράφα και τον Νόβακ, σκέφτηκα ότι θα το μετάνιωνα αν δεν το έκανα.

Συζήτησα με τον εκδότη μου πολλές ιδέες και ένα βιβλίο για τον Ρότζερ ήταν μία από αυτές. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον Ρότζερ ως αφορμή για να μιλήσω για αυτήν την εποχή του τένις. Επειδή είχα προνομιακή πρόσβαση, προσπάθησα να διηγηθώ την ιστορία του μέσα από τη δική του φωνή, αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο. Για να τον συναντήσω, έπρεπε να επισκεφθώ πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο, γιατί έτσι λειτουργεί το σύγχρονο τένις. Ήθελα να δείξω την παγκόσμια δομή του αθλήματος, οπότε έχτισα το βιβλίο γύρω από τα μέρη όπου έγιναν οι συνεντεύξεις και έχουν σημασία για τον Ρότζερ, όπως η Νότια Αφρική και η Ελβετία. Πήρα άδεια από την εφημερίδα και νομίζω ότι άξιζε, δεδομένου ότι μπήκε στη λίστα των μπεστ σέλερ των New York Times. Αυτό δείχνει τι σημαίνει ο Ρότζερ για πολλούς ανθρώπους. Είναι ίσως είναι το πρώτο βιβλίο που τον προσεγγίζει μέσα από το πρίσμα της σύγχρονης κουλτούρας του τένις.

«Ο Φέντερερ δεν είναι πια ο κορυφαίος»

- Είναι ο καλύτερος όλων των εποχών; Πριν από λίγα χρόνια ίσως δεν θα υπήρχε αμφιβολία, ωστόσο ο Τζόκοβιτς μοιάζει να αμφισβητεί την κυριαρχία του, και φυσικά υπάρχει πάντα ο Ναδάλ.

Είναι δύσκολο να πεις κάτι τέτοιο για το αντρικό τένις. Όσο περισσότερο μαθαίνεις για αυτό, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι είναι δύσκολο να έχεις σαφή ορισμό του GOAT και αν υπάρχει πραγματικά τέτοιος. Ο λόγος είναι ότι στο παρελθόν οι παίκτες δεν είχαν τους ίδιους στόχους που έχουν οι σημερινοί τενίστες. Δεν είναι όπως το ποδόσφαιρο που όλοι θέλουν να πάρουν το Champions League ή το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σίγουρα όλοι έπαιξαν στο Wimbledon, όλοι έπαιζαν στο γρασίδι τότε, αλλά δεν πήγαιναν όλοι να παίξουν στην Αυστραλία παραδείγματος χάριν.

Για αρκετό καιρό στο παρελθόν το τένις ήταν διασπασμένο, υπήρχαν πολλές διαφορετικές ομοσπονδίες, WTA, ATP κτλ. Το Γαλλικό Όπεν ήταν κάπως πεσμένο, ο Κόνορς δεν είχε παίξει σε αυτό για κάποιο διάστημα. Οπότε νομίζω ότι υπάρχουν ένα σωρό παίκτες που αν τους μετέφερες στις σημερινές συνθήκες, όπως ο Μπιλ Τίλντεν, ο Κεν Ρόζγουολ, ο Τζακ Κρέιμερ ή ο Πάντσο Γκονζάλες, θα μπορούσαν ίσως να ήταν GOAT. Ωστόσο ποτέ δεν κυνηγούσαν αυτό που κυνηγούν οι παίκτες σήμερα. Ρώτησα μάλιστα έναν από αυτούς εάν μετρούσε τα grand slam του και μου απάντησε ότι διεκδικούσαν μεν τα grand slam την ίδια χρονιά, αλλά δεν τα χρησιμοποιούσαν ως μέτρο σύγκρισης. Κανείς δεν το έκανε αυτό.

Αυτό ξεκίνησε με τον Πιτ Σάμπρας, ήθελε να κυνηγήσει το ρεκόρ του Ρόι Έμερσον. Όταν εμφανίστηκε στη σκηνή, συνειδητοποίησε ότι ήταν εφικτό. Πολλοί από τους προηγούμενους δεν έπαιζαν για 20 χρόνια σε grand slam και έτσι το κυνήγησε και έγινε στόχος. Οπότε, για μένα αυτή η συζήτηση για τον GOAT είναι λίγο προβληματική. Ειδικά στο ανδρικό παιχνίδι, καθώς οι παίκτες έγιναν επαγγελματίες, αντί να παραμείνουν ερασιτέχνες. Αλλά νομίζω ότι μπορούμε να συγκρίνουμε από την εποχή του Πιτ και μετά, περίπου το 1990.

- Οπότε, είναι ο Φέντερερ ο καλύτερος από το 1990 και μετά;

Ο Ρότζερ ήταν ο καλύτερος κάποια περίοδο. Ειδικά στις αρχές των ’00s, εκείνη την εποχή ήταν κυρίαρχος με έναν απίστευτο τρόπο. Αλλά και πιο μετά, όταν επανήλθε το 2017 και κέρδισε άλλα τρία σλαμ, κέρδισε τον Ράφα σε τελικό. Εκείνη την εποχή σίγουρα ήταν ο καλύτερος. Δεν νομίζω ότι είναι πια. Είναι κοντά ωστόσο. Έχει ακόμα φοβερά επιτεύγματα. Πιστεύω ότι σε μια σύγκριση με βάση τη διάρκεια του κάθε παίκτη και δεδομένου των 21 grand slam του Ράφα (πριν το τελικό του φετινού Roland Garros όπου έγιναν 22), και ότι οι άλλοι δύο έχουν κερδίσει τουλάχιστον από δύο slam σε κάθε επιφάνεια, ο Ρότζερ πλέον ίσως έχει μείνει λίγο πίσω.

- Θα υπάρξει ελληνική έκδοση του βιβλίου;

Ρώτησα για αυτό, σκέφτηκα ότι λόγω του Στέφανου και της Μαρίας ίσως υπάρχει ενδιαφέρον. Αυτό ήταν το πιο ωραίο με το βιβλίο, ότι έχει μεταφραστεί σε 17 γλώσσες. Σκέφτηκα την Ελλάδα και την Πολωνία γιατί είναι οι δύο χώρες που έχουν ανέβει περισσότερο τα τελευταία χρόνια στο τένις, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει αγορά για ένα τέτοιο βιβλίο στην Ελλάδα. Ίσως επειδή το μπακχάντ του Στέφανου βασίζεται σε αυτό του Ρότζερ!

«Ο Αλκαράθ ξεχωρίζει από τη νέα γενιά»

- Αυτή η γενιά βαδίζει πλέον προς την έξοδο λόγω ηλικίας. Θα ξαναδούμε ποτέ μια τόσο καλή φουρνιά στο αντρικό τένις;

Λόγω της εμπειρίας μου, διστάζω να πω τη λέξη «ποτέ». Όταν βλέπεις έναν καταπληκτικό παίκτη όπως ο Φέντερερ, ή ο Νόβακ και ο Ράφα, σίγουρα ο πήχης είναι ψηλά. Βέβαια πλέον βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι άνθρωποι μαθαίνουν πως να αναρρώνουν καλύτερα, έχουν τεράστια χρηματικά ποσά και είναι σε θέση να χτίσουν ολόκληρες ομάδες γύρω τους. Η νεότερη γενιά μεγάλων αθλητών δεν ελκύεται από το τένις όσο πριν από 20-30 χρόνια, εστιάζουν σε άλλα αθλήματα. Στη χώρα μου (τις ΗΠΑ), εάν κάποιος είναι καλός αθλητής, θα διαλέξει να παίξει τένις; Μια γυναίκα ίσως, αλλά για τους άντρες οι πιθανότητες είναι μικρότερες. Οπότε νομίζω ότι αυτό βοήθησε αυτούς τους παίκτες να μείνουν σε αυτή τη θέση για καιρό.

Από την άλλη είναι απίστευτο να βλέπεις τον Αλκαράθ, είναι τόσο νέος, μπορεί και και να μην κερδίσει καν ένα grand slam, ωστόσο έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Είναι ένας εξαιρετικός παίκτης και είναι λίγο τρελό να το σκέφτεσαι, αλλά είναι ίσως και λίγο καλύτερος από τους τρεις θρύλους όσον αφορά το σετ δεξιοτήτων. Εάν κερδίσει γρήγορα 1-2 σλαμ, οι άλλοι παίκτες θα αισθανθούν ότι πρέπει να γίνουν εξίσου καλοί. Οπότε ίσως να δούμε το 2025 κάποιους τενίστες να ξεφεύγουν από τους υπόλοιπους, έστω κι να πάρει λίγο καιρό για να γίνει.

- Υπάρχει κάποιος από αυτή τη νέα γενιά που πιστεύετε ότι ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους;

Πάλι, ο Κάρλος Αλκαράθ. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι έχει πολύ καλό παιχνίδι σε όλο το γήπεδο και έχει ήδη στοιχεία που πήρε καιρό στο Νόβακ, το Ράφα και το Ρότζερ να αποκτήσουν. Έχει ήδη τη σωστή νοοτροπία για μεγάλα ματς. Για να φτάσεις αυτούς τους αθλητές, πρέπει να ξεκινήσεις από νεαρή ηλικία, δεν γίνεται να ξεκινήσεις αργά όπως ο Μεντβέντεφ. Απλά δεν πρόκειται να συμβεί αν ξεκινάς στα μέσα της δεκαετίας των είκοσι. Δεν νομίζω ότι ο Ντανιίλ Μεντβέντεφ θα είναι ποτέ κυρίαρχος στο χώμα ή στο γρασίδι. Πρέπει να απειλείς σε πολλές επιφάνειες, πράγμα που ο Ρότζερ, ο Ράφα και ο Νόλε έκαναν από νωρίς.

Όταν βλέπεις τον Αλκαράθ, με το επίπεδο που ήδη έχει δεν βλέπω γιατί να μην γίνει κυρίαρχος εάν μείνει υγιής. Έχει πολύ καλό παιχνίδι στην baseline, χρησιμοποιεί και τα δύο χέρια, δεν είναι ευάλωτος όπως ήταν ο Ρότζερ σε ορισμένες συνθήκες και λατρεύει να επιτίθεται. Του αρέσει πολύ να έρχεται κοντά στο φιλέ για να παίρνει μεγάλους πόντους, κάτι που είναι πολύ διαφορετικό από ότι έκαναν Ναδάλ και Τζόκοβιτς νωρίτερα στην καριέρα τους. Έχουν και οι δύο καλό volley, αλλά δεν ήταν μέρος του παιχνιδιού τους από την αρχή, και νομίζω ότι ήδη ο Κάρλος το έχει. Έχει δομήσει σωστά το παιχνίδι του και είναι επίσης πολύ γρήγορος επιθετικός.

«Η Σάκκαρη πρέπει να διαχειριστεί την πίεση»

- Ποιa είναι η άποψή σας τους Έλληνες αθλητές; Είναι έτοιμοι να κατακτήσουν ένα grand slam;

Στην ηλικία τους, μάλλον δεν έχουν φτάσει στο πικ τους. Σίγουρα μπορείς να δεις ότι δουλεύουν σκληρά. Η Μαρία είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση. Αισθάνομαι ότι πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί τα μεγάλα ματς και την πίεση, κάτι που δεν έχει δείξει ακόμα. Έχει φτάσει κοντά, αλλά είναι λίγο ευάλωτη στα κρίσιμα σημεία, κάτι που είναι εμπόδιο για αυτήν. Υπάρχει τόση πίεση σε αυτό το παιχνίδι, πρέπει να μπορείς να διαχειρίζεσαι τα μεγάλα ματς. Νομίζω ότι η Μαρία έχει πολύ καλά αθλητικά προσόντα, έχει καλή αίσθηση του πώς να παίρνει πόντους και είναι παίκτρια πολλαπλών επιφανειών, αλλά μέχρι τώρα είναι λίγο μηχανική στο παιχνίδι της, ίσως δεν έχουμε δει ακόμα όλα τα απαραίτητα στοιχεία στο court. Ωστόσο στο γυναικείο παιχνίδι καμία εκτός από τη Σβιόντεκ δεν φαίνεται να έχει όλο αυτό το πακέτο αυτή τη στιγμή.

Ο Στέφανος έχει τη θέληση, τα προσόντα και τα αθλητικά στοιχεία που χρειάζονται για να είναι ένας τοπ παίκτης σε βάθος χρόνου και να κερδίσει grand slam. Βλέπουμε να έρχεται ήδη μια νέα γενιά με τον Αλκαράθ και τον Ρούνε. Δεν νομίζω ότι ο Στέφανος έπαιξε σπουδαίο ματς (αναφέρεται στο ματς με τον Ρούνε), αλλά καμιά φορά συμβαίνει αυτό. Ωστόσο η επόμενη γενιά, ο Αλκαράθ, ο Αλιάσιμ, ο Σίνερ, ο Σεμπάστιαν Κόρντα, ίσως αυτή να είναι καλύτερη από τους λίγο μεγαλύτερους, τον Μεντβέντεφ, τον Ρούμπλεφ, τον Ζβέρεφ κτλ. Κάποιος με είχε ρώτησε πρόσφατα, ποια θα είναι η πρώτη τριάδα σε πέντε χρόνια από τώρα και είπα ο Αλκαράθ, ο Μεντβέντεφ και ο Στέφανος. Θα επιμείνω σε αυτό.

- Για την Ελλάδα, το να έχει τόσο μεγάλες επιτυχίες στο τένις είναι κάτι σχεδόν πρωτοφανές. Είναι κάτι που σας προκαλεί έκπληξη; Υπάρχει κάποιο προηγούμενο με άλλη χώρα;

Το τένις γενικά είναι άθλημα που βασίζεται στους σταρ, ειδικά στις μικρότερες χώρες. Ίσως η Σουηδία με τον Μποργκ, αλλά υπήρχαν παίκτες πριν από αυτόν που ήταν αρκετά καλοί. Και η Σερβία, αλλά πριν υπήρχε η Γιουγκοσλαβία που είχε καλούς παίκτες. Η Ελλάδα όντως ήρθε από το πουθενά. Ίσως παρόμοιες περιπτώσεις να είναι η Λετονία ή η Εσθονία, αλλά είχαν την παράδοση της ΕΣΣΔ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι ανάλογο. Ίσως μια παρόμοια περίπτωση να είναι η Σερβία ως παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί σε μια χώρα παρόμοιου μεγέθους, αλλά κι αυτοί είχαν κάποια παράδοση στο άθλημα.

- Είναι σύμπτωση ότι έχουμε ταυτόχρονα δύο αθλητές αυτού του επιπέδου;

Τα τένις είναι οικογενειακό σπορ. Στην περίπτωση της Μαρίας έχουμε τη μητέρα της, όπως και στην περίπτωση του Στέφανου, που είναι επίσης και μια ιστορία μετανάστευσης, κάτι που δίνει μια έξτρα ώθηση. Είναι ένα βάναυσο άθλημα το τένις και πρέπει να έχεις θέληση. Πολλές φορές, αν η ζωή σου έχει φερθεί καλά, είναι δύσκολο να το επαναλάβεις, αν και ο Ρότζερ και ο Ράφα το κατάφεραν. Σκεφτείτε τον Πιτ Σάμπρας, τον Τσανγκ, όλες αυτές είναι ιστορίες μεταναστών. Αλλά αυτός ο συγχρονισμός και η ταχύτητα του να εμφανιστούν ταυτόχρονα δύο κορυφαίοι αθλητές, είναι όντως κάτι σπάνιο.

Είναι πιο εύκολο τώρα, επειδή παλιότερα υπήρχε ένα είδους απομόνωσης, μπορούσες να ζήσεις σε μια φούσκα, ενώ τώρα είναι πραγματικά δύσκολο να απομονωθεί κανείς με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το διαδίκτυο και όλη αυτή την πληροφορία. Μπορείς να συνδεθείς με τον κόσμο με έναν τρόπο που δεν ήταν δυνατός παλιότερα.

«Τα social media έχουν αλλάξει εντελώς το παιχνίδι»

- Προλάβατε την επόμενη ερώτηση μου. Παρακολουθείτε το τένις πριν από την εμφάνιση των social media και ακόμα και πριν το διαδίκτυο. Πόσο έχουν αλλάξει το παιχνίδι και τους ίδιους τους παίκτες ως σταρ και αθλητές;

Σίγουρα έχουν αλλάξει πολύ το παιχνίδι, ειδικά για εμάς στα ΜΜΕ. Δεν ξέρω αν το βιβλίο που έγραψα για έναν αθλητή του μεγέθους του Ρότζερ, με αυτό το είδος πρόσβασης για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, θα είναι δυνατό να γραφτεί από ένα ρεπόρτερ όπως εγώ στο μέλλον. Οι αθλητές πλέον έχουν ένα άμεσο δίαυλο επικοινωνίας. Μπορεί να είναι απλώς PR, όχι δημοσιογραφία, αλλά είναι ένας τρόπος άμεσης επικοινωνίας με το κοινό. Και επίσης υπάρχουν οι πλατφόρμες streaming, το Netflix και το Amazon, που κάνουν reality shows για τενίστες, που σημαίνει ότι οι αθλητές μπορούνε να πούνε την ιστορία τους οι ίδιοι. Η Σερένα έκανε ένα μεγάλο ντοκιμαντέρ με το HBO και είχε την καλλιτεχνική επίβλεψη.

Οπότε οι αθλητές πάνε προς αυτή την κατεύθυνση, πλέον σπάνια δίνουν άμεση πρόσβαση σε ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Καμιά φορά συμβαίνει με λιγότερο σημαντικούς ή νεότερους αθλητές. Προς τιμήν της, η Ίγκα Σβιόντεκ, μου έδωσε αυτού του είδους την πρόσβαση, μόλις πέρασα 1-2 μέρες μαζί με την ομάδα της πριν το French Open για να καταλάβω τη μέθοδο της, αλλά πλέον αυτό είναι σπάνιο. Με τα social media οι αθλητές μπορούν να ελέγξουν το μήνυμα τους μαζί με τον ατζέντη τους ή το σύμβουλο επικοινωνίας. Είναι διαφορετικό παιχνίδι πλέον και για τους αθλητές όπως και για όλους όσοι είναι νεότεροι σε ηλικία. Εκτίθενται σε κάθε είδους άποψη κι αν το πάρεις όλο αυτό στα σοβαρά μπορεί να σε επηρεάσει. Παλιότερα αν αγνοούσες τις εφημερίδες και έπαιζες απλά τένις, μπορούσες να ζήσεις σε μια φούσκα, σήμερα πρέπει να παλέψεις για να το κάνεις αυτό.

Κατά πόσο σχετίζεται αυτή η πίεση των social media με το θέμα της ψυχικής υγείας που ανέδειξε η Ναόμι Οσάκα; Πριν λίγες ημέρες η Σιμόνα Χάλεπ έπαθε κρίση πανικού στο γήπεδο και μίλησε ανοιχτά για αυτό. Είναι σύμπτωση ότι πλέον οι αθλητές και οι αθλήτριες μιλάνε ανοιχτά για τέτοια θέματα;

Δυστυχώς τα στατιστικά δείχνουν ότι αυτή η γενιά έχει τεράστιο άγχος και κατάθλιψη σε σύγκριση με τις προηγούμενες. Δεν ξέρω αν ο λόγος είναι ότι τώρα δεν είναι ταμπού να μιλάς για αυτό, ή γιατί οι νέες τάσεις στις κοινωνίες μας δημιουργούν προβλήματα ψυχικής υγείας που είναι πιο ακραία. Μάλλον ένας συνδυασμός, σαν πατέρας νομίζω ότι είναι ένα ευρύτερο θέμα. Ωστόσο το τένις είναι ατομικό άθλημα, δημιουργεί μεγάλα αστέρια που έχουν παγκόσμια επίδραση. Ίσως το γυναικείο ποδόσφαιρο να το ξεπεράσει σε δημοφιλία κάποια στιγμή, αλλά για αρκετά καιρό θα είναι το νούμερο ένα γυναικείο σπορ.

Όταν ξεκίνησα, για να μιλήσει κάποιος αθλητής για την ψυχική υγεία χρειαζόταν κάποιου είδος εξειδίκευσης, σχετικής επαφής με τα ΜΜΕ, δεν θα μπορούσες να προμοτάρεις τον εαυτό σου έτσι. Αλλά τώρα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορείς να διαλέξεις την πλατφόρμα που θες αν έχεις εκατομμύρια ακολούθους, όπως κάνει η Ναόμι, και να επικοινωνήσεις ανοιχτά για οποιοδήποτε θέμα, και μάλιστα με μεγάλη επίδραση στο ευρύ κοινό. Νομίζω ότι τελικά έκανε καλό αυτή η ιστορία με την Οσάκα.

- Ίσως ανέδειξε και τον αμφιλεγόμενο ρόλο των ΜΜΕ;

Πέρυσι ήταν πολύ πιο περίπλοκο από ό,τι είχε παρουσιαστεί. Νομίζω ότι τώρα έχει κατακαθίσει λίγο η σκόνη και έχει μείνει η εντύπωση ότι της συμπεριφέρθηκαν άδικα για ένα ευαίσθητο θέμα, αλλά εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλά αναπάντητα ερωτηματικά, δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρο ότι αντιμετώπιζε αυτό το θέμα.

Όταν έφτασε στο Παρίσι ήταν αναστατωμένη επειδή ρωτήθηκε για το πόσο κακή ήταν στο χώμα και σχολίασε ότι δεν ήθελε να δώσει συνεντεύξεις τύπου επειδή της έκαναν συνεχώς τις ίδιες ερωτήσεις. Οπότε δεν ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν θέμα ψυχικής υγείας. Μόνο αφού ξέσπασε, και ο κόσμος άρχισε να μιλάει για αυτό, και επενέβησαν τα grand slam, αποσύρθηκε και είπε ότι είχε σοβαρή κατάθλιψη μετά το US Open που κέρδισε κόντρα στη Σερένα, και έδινε αυτή τη μάχη για πολύ καιρό. Νομίζω ότι αν είχε ξεκαθαρίσει νωρίτερα γιατί δεν ήθελε να μιλήσει στα ΜΜΕ, θα ήταν διαφορετική η αντίδραση.

Στην αρχή είχε δοθεί η εντύπωση ότι είχε δεχθεί λογικές ερωτήσεις για το πόσο καλά παίζει σε ορισμένες επιφάνειες ή αν είναι έτοιμη να γίνει πρωταθλήτρια, και ήθελε να το αποφύγει όλο αυτό γιατί δεν της άρεσαν οι ερωτήσεις. Νομίζω αυτό θα ήταν κακό προηγούμενο. Απλώς πιστεύω ότι ένα κομμάτι από αυτό θα ξεχαστεί με το πέρασμα του χρόνου, πολλοί θα μείνουν με την εντύπωση ότι έφταιγαν τα ΜΜΕ, ενώ το θέμα ήταν πιο σύνθετο.

«Η απόφαση του Wimbledon από τα δυσκολότερα θέματα που έχω καλύψει»

- Ποια είναι η άποψη σας για την απαγόρευση των Ρώσων και Λευκορώσων αθλητών στο Wimbledon και την μη προσμέτρηση πόντων για την παγκόσμια κατάταξη;

Είναι ένα από τα δυσκολότερα θέματα που έχω συναντήσει σε αυτά τα 35 χρόνια. Έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους του αθλήματος για αυτό, και νομίζω ότι πολλοί είναι αναποφάσιστοι, επειδή δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο. Εάν κάποια κυβέρνηση μπορεί να πει στους αθλητές «μην έρθετε στο τουρνουά μας για κάποιο πολιτικό ζήτημα», τί μπορεί να σταματήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση από το να το κάνει αυτό; Πού είναι το όριο;

Ωστόσο σε αυτή την περίπτωση υπήρξε ένα αρκετά ισχυρό κίνημα κυρώσεων από τη Δύση, μια προσπάθεια να αφαιρέσουν από τον Πούτιν τις ευκαιρίες για προπαγάνδα, γιατί συνδέει ανοιχτά τα σπορ με το καθεστώς του, π.χ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και η ΔΟΕ ζήτησε ισχυρή δράση, καθώς και σε άλλα αθλήματα, πχ στον στίβο, οπότε ήδη υπάρχει προηγούμενο και για αυτό.

- Ωστόσο στην περίπτωση του τένις, μόνο οι διοργανωτές του Wimbledon πήραν μια τέτοια απόφαση.

Το σκέφτηκαν και οι άλλοι, αλλά δεν το έκαναν. Ούτε στο Wimbledon δεν θα το είχαν κάνει, εάν δεν υπήρχε η σύσταση της κυβέρνησης – δεν ήταν μεν υποχρεωτική η απαγόρευση, αλλά έγινε σαφής σύσταση. Το έκαναν λόγω της κυβερνητικής σύστασης, μετά από αυτό που συνέβη με τον Τζόκοβιτς στην Αυστραλία. Η ομοσπονδία της Αυστραλίας είχε πει ότι ο Τζόκοβιτς μπορούσε να πάει στην Αυστραλία χρησιμοποιώντας το παράθυρο της εξαίρεσης για τον εμβολιασμό και η κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν το δέχτηκε. Οι Βρετανοί ήξεραν ότι θα μπορούσε να γίνει ξανά χαμός εάν καλούσαν αθλητές από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία και η κυβέρνηση διαφωνούσε με αυτό.

- Γιατί δεν υπήρξε συντονισμός με τα άλλα grand slam;

Είναι το γενικότερο πρόβλημα του τένις, είναι ακόμα διασπασμένο. Τα grand slam δεν είναι επίσημα μαζί, αλλά ανεπίσημα συντονίζονται σε κάποιο βαθμό. Ωστόσο υπάρχουν επτά διαφορετικές ομοσπονδίες. Είναι σαν το ποδόσφαιρο, ένα πολύ δημοφιλές και παγκόσμιο άθλημα με καλούς παίκτες παντού, αλλά δεν υπάρχει μία ομοσπονδία, κάτι που κάνει τη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων πολύ δύσκολη. Υπήρξε κάποια κίνηση για συντονισμό τα τελευταία χρόνια σε ορισμένα θέματα. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα πολύ διχαστικό και νομίζω ότι μόνο το Wimbledon θα κάνει τέτοιο. Θα μπορούσε και το US Open, αν η Αμερικανική κυβέρνηση επέμβει και απαγορεύσει την είσοδο σε Ρώσους και Λευκορώσους, αλλά δεν το βλέπω να γίνεται.

A. ΚΑΤΣΟΜΗΤΡΟΣ