«Ακριβοί» στην επιτυχία και «φτηνοί» στη… λαμογιά

Η Μαρία Σάκκαρη ηττήθηκε στον πρώτο γύρο του Roland Garros από την Καρολίνα Μούχοβα και αποχαιρέτησε από νωρίς το Παρίσι. Αυτή είναι η είδηση στην οποία απαραίτητα προστίθεται ότι το Νο7 της παγκόσμιας κατάταξης έχασε από το Νο43 (που ανέβηκε δύο θέσεις μετά από αυτή την επιτυχία). Δεν είμαι ειδικός στο τένις για να κάνω τεχνική ανάλυση ώστε να καταλήξω στα «πώς» και «γιατί» αυτής της πρόωρης εξόδου της Σάκκαρη από ένα grand slam τουρνουά, που είναι από τους βασικούς στόχους, όλων των παικτών και παικτριών που βρίσκονται ανάμεσα στους κορυφαίους του κόσμου. Αν στέκομαι κάπου είναι στις δηλώσεις της Μαρίας μετά τον αγώνα και σε ένα συμπέρασμα που σημαίνει πολλά για τον αθλητισμό υψηλού επιπέδου στις μέρες μας και δεν πρέπει να αγνοείται.

Ανάμεσα σε άλλα λοιπόν η Σάκκαρη τόνισε: «Εδώ με κράζουν όταν χάνω σε τελικούς και ημιτελικούς που δεν χάνω από μικρές παίκτριες, αλλά από τοπ. Αλλά θα τύχει να χάσεις και άσχετα από το ranking». Στο υπόλοιπο δίλεπτο των δηλώσεων (που προηγήθηκαν της συγκεκριμένης αναφοράς) στο Eurosport δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει τον εαυτό της, ώστε να πει κάποιος ότι και αυτή η πρόταση ήταν συνέχεια μιας τέτοιας προσπάθειας. Και ήταν και η έκφραση στο πρόσωπό της όταν είπε «εδώ με κράζουν όταν…» που έβγαλε μέρος της πίκρας που νιώθει για αυτή την αντιμετώπιση. Και κάπου εδώ ερχόμαστε στην μεγάλη κουβέντα που έχει να κάνει με τη διαχείριση των συναισθημάτων στον πρωταθλητισμό, που δεν είναι καινούργια (η κουβέντα), αλλά έχει γιγαντωθεί από την εποχή της έκρηξης των social media και όλων των… δεινών που έχουν αυτά προκαλέσει. Όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε δεκάδες τομείς όπου ο κάθε ελάχιστα σχετικός ή παντελώς άσχετος έχει την άποψη πως, όχι απλά πρέπει να πει την άποψή του, αλλά θεωρεί ότι αυτή είναι περίπου η… απόλυτη αλήθεια.

• Σάκκαρη: Οι Τσέχες έγιναν κακός μπελάς

Γνωρίζω καλά τι θα πείτε αρκετοί. Ότι στο σημείο που βρίσκεται η Σάκκαρη, όπως και πολλές και πολλοί άλλοι αθλητές και αθλήτριες σε πολλά σπορ, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τη διαχείριση αυτής της κατάστασης, που είναι ένας νέος επικίνδυνος αντίπαλος ο οποίος μπορεί να σε νικήσει χωρίς καν να μπεις στο γήπεδο. Και (θα προσθέσουν οι περισσότεροι) «παίρνεις τόσα λεφτά ώστε οφείλεις να το αντέξεις». Κάπου εδώ βέβαια θα παραθέσω το πόνημα μου για την υπόθεση των ρατσιστικών επιθέσεων στον Βινίσιους χωρίς να θεωρώ ότι αλλάζουν στην ουσία πολλά πράγματα. Στο συμπέρασμα, βέβαια, όχι στο βάρος του περιστατικού.

Αν κάτι μου κέντρισε το ενδιαφέρον ακόμα περισσότερο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η Σάκκαρη δεν ρωτήθηκε για κάτι σχετικό ώστε να πάει την κουβέντα στην αμφισβήτηση. Έφτασε εκεί όμως μέσα από τη ροή της απάντησής της για την ήττα από αντίπαλο (αρκετά) χαμηλότερου ranking. Δείχνοντας έτσι αυθόρμητα πόσο την απασχολεί, όχι η κριτική αλλά το κράξιμο και πόσο βάρος μπορεί να φέρει στην πλάτη της. Έχοντας δει αρκετά βίντεο της προπόνησης της Μαρίας στο κομμάτι της ενδυνάμωσης και της αντοχής, όπου έκανε πράγματα πέρα από κάθε λογική για το «μέγεθός» της και τα οποία θέλει πραγματική, «θρησκευτική» προσήλωση στον στόχο για να τα πετύχεις, σκέφτομαι πόσο κρυφό αλλά παντοδύναμο θηρίο είναι το βάρος της «ακύρωσης» και πόση δουλειά απαιτεί με τον εαυτό σου (και πιθανότατα με τη βοήθεια ειδικού) για να μη σε καταβάλει. Μπορεί να σηκώνεις πολλά κιλά, σε πάρα πολλές επαναλήψεις αλλά να είναι κάτι άυλο που μοιάζει κάποιες φορές ασήκωτο. Σίγουρα δεν συμβαίνει μόνο στον αθλητισμό, σίγουρο όχι μόνο σε υψηλό επίπεδο. Αλλά δεν έχουμε όλοι ένα πλήθος έτοιμα να μας κράξει, όταν δεν τα καταφέρνουμε.

Είναι σαφές πως όλα τα παραπάνω, ειπωμένα για μια αθλήτρια η οποία στα μάτια του πολύ κόσμου έχει λυμένα τα προβλήματα της (είπαμε ότι τα «λεφτά» καθορίζουν σχεδόν πάντα την κρίση μας) θα χαρακτηριστούν από υπερβολικά μέχρι και…κατευθυνόμενα. Επειδή όμως δεν έχω πει ούτε «γειά» στη Σάκκαρη, αυτό που πραγματικά σκέφτομαι είναι το αντίστοιχο βάρος που πρέπει να διαχειριστούν όσοι και όσες βρίσκονται αντιμέτωποι με την ισοπέδωση, μέχρι και την…σκατοψυχιά αυτών που απλά θέλουν να προκαλέσουν. Κυρίως επειδή είναι πραγματικά επιτυχημένοι στο χώρο τους. Ειδικά μάλιστα αν αυτοί έχουν παλέψει για να φτάσουν ψηλά. Και δεν μιλάω για την επίκαιρη μπούρδα της… φανφαρονικής «αριστείας» αλλά για την επιτυχία μέσα από τον κόπο. Στις επιστήμες, στη δουλειά, στον αθλητισμό. Παντού! Βλέπετε, εσχάτως, έχουμε φτάσει να είμαστε πιο επιεικείς με τα λαμόγια. Ίσως γιατί θεωρούμε πως είναι πιο εύκολο να γίνουμε ένα τέτοιο. Εδώ που τα λέμε στη χώρα που ζούμε και με τα παραδείγματα που έχουμε γιατί να μη σκεφτεί κάποιος; Άλλωστε η προσπάθεια απαιτεί και «άντερα».