Τσιτσιπάς, US Open: Το τότε και το σήμερα

• Το πνευματικό και το αγωνιστικό πρόβλημα
• Όσα έγιναν στο Μόντρεαλ δεν είναι αρκετά

«Δεν μοιάζω σε τίποτα σε σύγκριση με τον παίκτη που ήμουν πριν». Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς δε βρίσκεται σε άρνηση, για το επίπεδο του τένις του το τελευταίο διάστημα. Και αυτό είναι το μοναδικό θετικό με το οποίο φεύγει από τη Νέα Υόρκη.

Νωρίς, ξανά. Για ακόμα μία χρονιά το US Open μετατρέπεται σε… μαύρη τρύπα. Αν έριχνε κάποιος μια ματιά στα νούμερα του Κοκκινάκη, δίχως να έχει δει το αποτέλεσμα, τότε θα συμπέραινε πως εύκολα η δύσκολα, ο Τσιτσιπάς τη βρήκε την άκρη. Μόλις 49% περασμένο πρώτο σερβίς, 46 αβίαστα και μία εικόνα αστάθειας σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού κατέγραψε τελικά ο Αυστραλός.

Αντ’ αυτού, ο Έλληνας τενίστας όχι μόνο δεν εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες του στη διάρκεια της αναμέτρησης, για να πάρει μία νίκη που χρειάζεται κυρίως πνευματικά. Αλλά επιτρέπει στον Κοκκινάκη να πανηγυρίσει στο φινάλε, επιβεβαιώνοντας πως δε συνιστά, δα και κάποιου είδους τεράστιας έκπληξης.

Στο μοναδικό Grand Slam που δεν έχει ποτέ πέραν από τον 3ο γύρο, αντιμετώπισε έναν τενίστα με βαρύ σερβίς και άκρως επικίνδυνο για πρεμιέρα, φεύγοντας με σκυμμένο κεφάλι. Δεδομένα πολύ μακριά από τα στάνταρ του τενίστα που ήταν πριν καιρό.

Το πνευματικό και το αγωνιστικό πρόβλημα

Δεν αποτελεί άλλωστε και κοινό μυστικό. Το είχαμε συζητήσει και μετά τον αποκλεισμό του Roland Garros για το πόσο μακρινό μοιάζει το 2021. Όσα αναφέραμε για το μπάκχαντ τότε, δεν παύουν να ισχύουν. Ο Τσιτσιπάς έχει παρουσιάσει αυτήν την τρομερή αδυναμία, δίχως να έχει τη βελτίωση που θα έπρεπε στο βάθος αυτών των ετών.

Αυτό όμως υπήρχε και τότε. Το μπάκχαντ του αποτελούσε κομμάτι που έβαζε στο… σημάδι του ο Ναδάλ, επειδή δε φοβόταν την επίθεση στην ευθεία. Δεν όριζε όμως το ταβάνι του, αφού είχε τον τρόπο να το υπερκαλύψει. Ένα τρανό παράδειγμα αποτελεί και η κόντρα του με τον Τζόκοβιτς στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το αφήγημα πως ο Σέρβος δε βρισκόταν σε καλή κατάσταση, κατέρρευσε σα χάρτινος πύργος με την πορεία του ως το χρυσό μετάλλιο. Ο Τσιτσιπάς δεν είχε παίξει καθόλου άσχημα τότε. Τουναντίον, πραγματοποίησε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του στη σεζόν αλλά τα βήματα της εξόδου από το Παρίσι τον βρήκαν λυπημένο με ένα βαρύ, όπως εξελίχθηκε, 0-2 στην πλάτη. Για να κοντράρεις την ελίτ, πρέπει να είσαι clutch. Και κάτι τέτοιο δεν το κατάφερε όχι απέναντι στον Τζόκοβιτς, αλλά ούτε σε στιγμές που χρειαζόταν με τον Κοκκινάκη.

Μέχρι που το έκανε τα δύο λάθη από 40-0, στο 4-3 του 3ου σετ. Λυγίζοντας άλλη μια φορά, πρώτα πνευματικά. Και από ‘κει, δεν υπήρχε γυρισμός, χωρίς τη «δίψα», την «πείνα» και τη συνέπεια που είχε κάποτε. Το μπάκχαντ μπήκε στο σημάδι και οι λύσεις που βρήκε από το σερβίς/βολέ σε ένα κομμάτι του 2ου σετ, δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά.

Όσα έγιναν στο Μόντρεαλ δεν είναι αρκετά

Αυτή η ατάκα του Τσιτσιπά, μεταξύ άλλων κρύβει και μία ακόμα αλήθεια. Την οποία πιθανότατα να μη σκέφτεται άμεσα, ούτε να την έχει φιλτράρει στο μυαλό του, αλλά θα πρέπει να τον βοηθήσει να οριοθετήσει τα «θέλω» του από εδώ και στο εξής. Ναι, δε μοιάζει ο παίκτης που ήταν κάποτε. Που συστήθηκε με μερικές από τις πιο… ηχηρές νίκες αυτής της γενιάς κόντρα στους Big3. Αλλά τα δεδομένα στο τένις αλλάζουν από πόντο σε πόντο, πολλώ δε μάλλον σε διάστημα ετών.

Δε μοιάζει με τον παίκτη που ήταν κάποτε, αφού δεν εκπέμπει στους μεταγενέστερους τενίστες το δέος που κουβαλούσαν οι Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς. Κάτι που δεν είναι δική του ευθύνη, θα ήταν άλλωστε παρανοϊκό να συμβαίνει. Ωστόσο η εξέλιξη τον βγάζει και πάλι πίσω στην κούρσα. Με τον Τζόκοβιτς ακόμα και τώρα, μπροστάρη στα μεγάλα τουρνουά και τους Αλκαράθ και Σίνερ να τον έχουν ξεπεράσει ερχόμενοι με φούρια. Η γενιά στην οποία ανήκει, έχει μεταξύ άλλων και αυτό το βάρος να διαχειριστεί. Πρέπει να κερδίσει και τα ιερά τέρατα του παρελθόντος και όλο το φρέσκο ταλέντο που βλέπει να φτάνει στο διάβα της. Και τελικά, πότε είναι η δική του σειρα;

Και ναι, εδώ και αρκετό καιρό δε μοιάζει να έχει την «πείνα» που είχε κάποτε. Δεν μπορεί να κυνηγήσει με τον ίδιο ζήλο την επιβίωσή του στο κορτ. Ο πνευματικός τομέας που λέγαμε… Όμως η εικόνα του απέναντι στον Κοκκινάκη και η γλώσσα του σώματος, έδειχνε πως αργά η γρήγορα θα λυγίσει. Ακόμα και στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης, δεν μπορούσε να επιβληθεί απέναντι σε έναν αντίπαλο αρκετά ταλαιπωρημένο στην καριέρα του.

Και όσα συνέβησαν στο Μόντρεαλ δεν μπορούν να αλλάξουν εν μία νυκτί, ούτε απλώς με την απομάκρυνση του πατέρα του. Το ξέσπασμά του λειτούργησε κατά κάποιον τρόπο αποσυμπιεστικά για όσα τον πίεζαν εντός και εκτός κορτ. Αλλά η επάνοδός του μπορεί να συμβεί μονάχα με ολικό restart και όχι απλώς πατώντας το κουμπί του πανικού.

Αρχής γενομένης από το team και όχι μόνο τον προπονητή που θα επιλέξει να πορευτεί. Οι αποτυχίες σαφώς και βρίσκονται μέσα στο πρόγραμμα. Η σεζόν μπορεί να κλείσει μονάχα με τον τίτλο στο Μόντε Κάρλο και την ανάμνηση μιας clay season που σταμάτησε ξανά στον Αλκαράθ. Αλλά για ποιον τενίστα, μιλάμε τελικά; Για αυτόν που σάρωνε στο διάβα του από το 2019 και έπειτα ή για τον Τσιτσιπά που δεν πατάει αυτήν την ώρα στη 10άδα της παγκόσμιας κατάταξης.

Η οποία, στην τελική, μαρτυρά αυτό που είπε και ο ίδιος. Ο Τσιτσιπάς αυτήν την περίοδο δε βρίσκεται στο επίπεδο που θα 'πρεπε, ούτε πνευματικά, ούτε αγωνιστικά. Δε μοιάζει με τον παίκτη που ήταν κάποτε, ασχέτως αν το potential του και το ταβάνι που γνωρίζουμε ότι μπορεί να πιάσει, τον τοποθετεί ανάμεσα στους κορυφαίους. Οπότε, ναι. Δεν ήταν έκπληξη η ήττα από τον Κοκκινάκη. Και δε θα είναι οποιοδήποτε αποτέλεσμα, θετικό ή αρνητικό, μέχρι που αυτή η βαλβίδα αποσυμπίεσης η οποία άνοιξε στο Μόντρεαλ, κλείσει τον κύκλο της. Μέχρι να ξαναβρεί τη «δίψα» που θα τον οδηγήσει στη συνέπεια.