Στέφανος Τσιτσιπάς: Οι «τσιτσί» οι «αντιτσιτσί» και o…Dirty Harry

Δεν γνωρίζω τον Στέφανο Τσιτσιπά και πιθανότατα δεν θα τον γνωρίσω ποτέ. Κινούμαι στην Ελλάδα εσχάτως, κινείται εκτός αυτής, γιατί εκεί παίζεται το τένις στο επίπεδο που αυτός, μπορεί να κυνηγήσει τη φιλοδοξία του, κάνοντας το ταλέντο του αποτέλεσμα. Και στις διακοπές επίσης υποθέτω, ότι κινούμαστε σε διαφορετικά μέρη. Αντιπαθής δεν μου είναι , αλλά και να μου ήταν πιθανολογώ ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου.

Είμαι θεατής του τένις κοντά στον μέσο όρο αυτών που το παρακολουθούν τηλεοπτικά στις μεγάλες διοργανώσεις. Έχω μεγαλώσει αγαπώντας τον Μποργκ, οπότε οι πρώτες μου παραστάσεις είναι κάπου εκεί στα βάθη του –τενιστικού- χρόνου.

Δεν μου καίγεται…εθνικό καρφάκι αν ο Τσιτσιπάς θα κερδίσει κάποιο μεγάλο τουρνουά, για να τραγουδήσω τον εθνικό ύμνο. Οι αθλητικές επιτυχίες ανήκουν σε αυτούς που τις κατακτούν, αλλά είναι και δικαίωμα του καθενός να τις χαίρεται με ότι μουσική επιθυμεί. Νιώθω χαρά όταν ο Τσιτσιπάς τα καταφέρνει γιατί –επαναλαμβάνω- κάνει το ταλέντο του αποτέλεσμα και δρέπει τους καρπούς της μεγάλης προσπάθειας του. Την οποία στήριξε η οικογένεια του και καλά έκανε. Το ίδιο νιώθω για όλους και όλες αυτούς και αυτές που καταφέρνουν το ίδιο σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας, χωρίς να έχουν γλείψει ή φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να αναδειχθούν.

Λόγω ηλικίας ο Τσιτσιπάς δεν θα μπορούσε να είναι φίλος μου. Κόντα στο γιος μου ίσως. Αναγνωρίζω την ελευθερία της έκφρασης, έστω και στην όποια υπερβολή της σε αυτή την ηλικία και δεν περιμένω να νιώσω περισσότερο ή λιγότερο «μουτζωμένος» από την κατάσταση που βιώνω ως Έλληνας πάνω από μια δεκαετία, από το τι θα ποστάρει ο Τσιτσιπάς στα social media. Θα μπορούσαμε όλοι να νιώθουμε καθημερινά προσβεβλημένοι πολλά άλλα χειροπιαστά θέματα.

Στο Αυστραλιανό OPEN, με τα λίγα που γνωρίζω για το άθλημα, είδα πιο ώριμο και συγκροτημένο Τσιτσιπά. Με μεγαλύτερο έλεγχο των συναισθημάτων του, κάτι που το επέτρεψε να μην αδικήσει το ταλέντο του. Δεν το θεωρώ μικρό βήμα, στον αθλητισμό υψηλών επιδόσεων, έχοντας δει σε πολλά αθλήματα μεγάλα ταλέντα να πλακώνονται από το βάρος της πνευματικής και ψυχολογικής διαχείρισης της προσδοκίας που υπάρχει από αυτά. Δεν μπορώ να μιλήσω τεχνικά. Ακούω, διαβάζω και μιλάω με αυτούς που ξέρουν περισσότερα και καταλαβαίνω ότι ο Τσιτσιπάς είναι σε σταθερά καλό δρόμο. Αισιόδοξο για εμένα γιατί μου αρέσει το στιλ του και το παιχνίδι του.

Εύχομαι να μείνει σε αυτόν σε αυτό τον δρόμο λοιπόν και σταθερά σε πρώτο πλάνο. Ο επιπλέον λόγος, πέρα από το να χαίρομαι με τη χαρά ενός ανθρώπου που δεν με έχει πειράξει σε κάτι (αν εκφράσει απόψεις που θα με θίξουν χρησιμοποιώντας τον ρόλο του ως προσωπικότητας ευρείας αποδοχής, δεν θα διστάσω να εκφράσω τη διαφωνία μου) είναι γιατί έμμεσα και χωρίς να ευθύνεται ο Τσιτσιπάς μου προσφέρει μεγάλη διασκέδαση, με τις αντιδράσεις στα απόνερα των αποτελεσμάτων του.

Τότε που οι δύο φυλές των social media οι «τσιτσί» και οι «αντιτσιτσί» μάχονται σκληρά με παράθεση επιχειρημάτων υπέρ ή κατά του αθλητή ή ανθρώπου Τσιτσιπά. Χωρίς στην συντριπτική τους πλειοψηφία να έχουν επαρκείς γνώσεις ή εικόνες για να κρίνουν το ένα ή το άλλο στον βαθμό τουλκάχιστον που φωνασκούν για αυτό. Στην πρώτη περίπτωση γνωρίζοντας, ίσως, τα βασικά του τένις στη δεύτερη τον Τσιτσιπά των social media.

Ασφαλώς και είναι δικαίωμα τους να κρίνουν. Όπως και όλους και όλα. Άλλωστε στη βάση της, η λογική δημιουργίας των social media είναι η αποτύπωση την πράξη της ατάκας του Dirty Harry περί των απόψεων. Ο Μαρκ ο Ζουκεμπεργκ κατάλαβε πως αν την κάνει μπίζνα θα βγάλει τρελά λεφτά με την ανάγκη μας να σχολιάζουμε οτιδήποτε, κοιτώντας με αγωνία το μέγεθος της αποδοχής αυτής της άποψης μέσω του like. Από το ειδικό κοινό, βέβαια, που έχουμε φτιάξει στον δικό μας σοσιαλμιντιακό μικρόκοσμο.

Οκ. Ομολογώ πως κάπως έτσι έβγαλα το ψωμάκι μου και σήμερα και εγώ. Η απορία μου όμως είναι ειλικρινής. Όλος αυτός ο εκνευρισμός και το…συστριγκλο δεν κουράζει εσάς που έχετε συνέχεια νεύρα; Και εντέλει αυτά τα νεύρα είναι πραγματικά;

Γιατί ο Τσιτσιπάς ή κάθε άλλος που θα βρεθεί στην θέση του, τουλάχιστον κουράζεται από τρείς μέχρι πέντε (αγωνιστικές) ώρες μέσα στο γήπεδο και πληρώνεται γι αυτό. Δεν πρέπει να νιώθουμε λίγο βλάκες εμείς που το κάνουμε τζάμπα για να κονομάει ο Μαρκ;