Ο δικός μου Μάρκος

Ο Μάρκος Παγδατής τα είχε όλα. Θυμάστε όσα λέγαμε για τον Γιάννη στο προηγούμενο κείμενο; Η καταγωγή είναι αφορμή για τη δημιουργία μίας σχέσης. Και το 2006 ξεκίνησε μία πολύ δυνατή επιρροή για μένα. Το tennis ήταν ένα πανέμορφο άθλημα που, όμως, δεν είχε τόση προβολή στην Ελλάδα. Κι εγώ είχα μεγαλώσει με μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Οπότε έπρεπε να ταιριάξει κάπως το πάθος με το οποίο έβλεπα τα αθλήματα με την ομορφιά του tennis.

Και ήρθε ο Μάρκος. Και ξεχείλιζε από προσωπικότητα. Και από το πουθενά το 2006 έφτασε στον τελικό του Αυστραλιανού. Έβλεπα κάθε γύρο και πανηγύριζα τους μεγάλους πόντους σαν γκολ. Το tennis αν το δεις… ποδοσφαιρικά έχει τρομερή ένταση. Μετά από μάχες ωρών νιώθεις κι εσύ που το βλέπεις ράκος.

Το παιχνίδι με τον Roddick, ο ημιτελικός με τον Nalbandian. Στην Αυστραλία οι ομογενείς να κάνουν τα δικά τους. Ναι, καταλαβαίνω ότι το tennis είναι ένα άθλημα που του ταιριάζει περισσότερο savoir vivre αλλά εμένα αυτό το χρώμα με τρέλαινε. Και ύστερα ο τελικός με τον Federer. Και το πρώτο σετ του Μάρκου. Το 2006. Στην αρχή της καριέρας του. Εκείνη ήταν η στιγμή που έφτασε πιο κοντά σε ένα grand slam. Δεν το ήξερα τότε. Δεν το ήξερε τότε. Δεν το πήρε ποτέ αλλά για 13 χρόνια ακόμα έζησα μαζί του τόσες ώρες αγωνίας να τον κοιτάζω να παλεύει με χαμόγελο, με νεύρα, με μυαλό, με συναίσθημα.

Μετά το Αυστραλιανό, αυτό που έκανα ήταν να ξεκινήσω να παίζω tennis. Πάρα πολύ ωραία αίσθηση να μπορείς να παίξεις. Ο Μάρκος μου το χάρισε αυτό. Και ύστερα πήγα να σπουδάσω στην Αγγλία. Και εκεί γνώρισα έναν από τους καλύτερους φίλους που έχω στη ζωή μου. Και ήταν από την Κύπρο. Και έπαιζε tennis. Και περάσαμε τόσες ώρες μαζί στα εσωτερικά γήπεδα με τη μπλε επιφάνεια. Και δεθήκαμε. Θα χαρεί να διαβάσει δημόσια ότι μαζί δεν χάσαμε ποτέ σε διπλό από τους συμφοιτητές μας από την Ολλανδία και την Πορτογαλία. Δεν θα χαρεί τόσο να διαβάσει δημόσια ότι μέχρι και σήμερα (τότε ήταν 2009) ακόμα να με κερδίσει σε μονό. Οι άνθρωποι γνωρίζονται μέσα από αφορμές και ύστερα αν ταιριάζουν δένονται. Την αφορμή στη σχέση μου με τον Λούη μας την έδωσε η καταγωγή μας και ο Μάρκος.

Και τα χρόνια πέρασαν και η παρέα στην Αθήνα μεγαλώνει και η καθημερινότητα γεμίζει. Αλλά όσο οι παρέες βρίσκουν πράγματα να κάνουν μαζί, τόσο δεν τους κερδίζει ο χρόνος. Κι εγώ είμαι πολύ περήφανος για την παρέα μου και αποφασισμένος να μην τη χάσω ποτέ. Μεταξύ αυτών που κάνουμε, λοιπόν, είναι κάθε Σάββατο να παίζουμε παρέα tennis. Αυτό είναι κάτι που το ξεκινήσαμε την τελευταία season οπότε δίνω μερίδιο της ευθύνης και στον Στέφανο. Αλλά δεν ξέρω αν εγώ δεν είχα ξεκινήσει tennis ποτέ αν θα φτάναμε να παίζουμε φέτος αυτό το άθλημα παρέα. Οπότε πόντος πάλι στον Μάρκο.

Ο Μάρκος κατάφερε να κερδίσει τον Nadal. Κατάφερε να κερδίσει τον Federer. Τρεις φορές κέρδισε τον Murray. Η πιο διάσημη του ήττα ήταν η επική μονομαχία στο US open με τον Agasi στην τελευταία νίκη του Αμερικάνου στην καριέρα του. Αλλά για μένα το παιχνίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν αυτό με τον μεγάλο αντίπαλο που δεν κέρδισε ποτέ, τον Djokovic. Ήταν καλοκαίρι του 2007. Προημιτελικός στο Wimbledon. Μία τρομερή μονομαχία πέντε ωρών με τον Μάρκο να λυγίζει στο πέμπτο σετ (7-6, 7-6, 6-7, 4-6, 7-5). Έχασε δύο σετ στο tie-break. Από έναν παίκτη σαν τον Djokovic. Και είχε τα ψυχικά αποθέματα να μη λυγίσει, να πάρει δύο σετ και να παλέψει το πέμπτο μέχρι το τέλος. Αυτός ήταν ο Μάρκος. Ποτέ δεν έχω δει κάτι που να με κουράσει τόσο πολύ. Γιατί η ανάσα μου ήταν σε ένταση σε κάθε πόντο. Τι υπέροχο συναίσθημα να μπορείς να βλέπεις κάτι, είτε καλλιτεχνικό είτε αθλητικό, χωρίς απάθεια.

Ο Μάρκος είχε πολλούς τραυματισμούς. Δεν ξέρω αν είχε πάντα το ίδιο κίνητρο. Δεν ξέρω αν δούλεψε το σώμα του όσο θα έπρεπε. Με τον φίλο μου τον Λούη πάντα λέγαμε ότι αν παίζει με κάποιον που είναι μετά το 100 στο ranking θα χάσει ενώ αν είναι top 10 θα κερδίσει. Επίσης, όταν θα έκανε μεγάλη νίκη, μετά φοβόμασταν ότι στο επόμενο ματς θα αποσυρόταν λόγω τραυματισμού. Και τελικά δεν κέρδισε όσα θα μπορούσε. Γιατί ήταν ένα φανταστικό ταλέντο με υπέροχο μυαλό στο court. Το tennis του ήταν διαφορετικό. Μπορεί να μην κέρδισε, αλλά κατάφερε κάτι σημαντικότερο.

Γοήτευσε. Παίκτες έρχονται και φεύγουν. Κάποιοι κερδίζουν πολλά και δεν τους θυμόμαστε για πάντα. Τον Μάρκο δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Γιατί αν ήταν χαρακτήρας σε ταινία θα ήταν καλογραμμένος. Εμένα μου αρέσει το συναίσθημα. Γιατί έχουμε μία ζωή και δεν προλαβαίνουμε να το θάψουμε στην καθημερινότητα. Πρέπει να ζούμε πραγματικά. Ο Μάρκος ήταν από αυτούς που μου το δίδαξαν.

Χθες δεν είχα δει το κινητό μου για αρκετή ώρα. Ο Λούης μου έστελνε μηνύματα. Έβλεπε το τελευταίο του παιχνίδι. Μπαίνω και τον βλέπω. Πρόλαβα. Ήταν το τελευταίο game. Παίρνει έναν τελευταίο πόντο. Φωνάζει. Χαμογελάει. Οι πόντοι τελειώνουν. Χάνει 3-0. Πέφτει στο έδαφος, φιλάει το γρασίδι. Βάζει τα κλάματα. Μοιράζει ρακέτες. Κάνει ότι θα σπάσει μία κοροϊδεύοντας τον εαυτό του. Το χειροκρότημα συνεχίζει. Ο Μάρκος με δάκρυα στα μάτια φεύγει από το γήπεδο. Κι αν ήταν ταινία, εκεί θα έπεφταν οι τίτλοι τέλους. Και θα έβγαινα από την αίθουσα και το πρώτο που θα έλεγα ξανά και ξανά θα ήταν "τι γοητευτικός χαρακτήρας".

Δομήνικος

Shake n' Bake Social Media

facebook | twitter | instagram

Shake n' Bake Podcast

spotify | itunes | mixcloud | youtube