Τσιτσιπάς: Βροντοφωνάζοντας επιτέλους στο Μεξικό

Ο Ντε Μινόρ χάνει την τελευταία μπάλα. Για τον Τσιτσιπά αυτήν ήταν η στιγμή του εξαγνισμού, την οποία έψαχνε εναγωνίως το τελευταίο διάστημα. Το τουρνουά στο Λος Κάμπος δεν έχει φυσικά τη βαρύτητα του Wimbledon, ούτε των δύο Masters που έρχονται πριν από το US Open. Για εκείνον όμως σήμαινε πολλά περισσότερα, ικανά να οδηγήσουν σε έναν πανηγυρισμό που έκρυβε μέσα του πέραν από χαρά και ανακούφιση.

Η σφιγμένη γροθιά του Τσιτσιπά έγραφε πάνω της φαρδιά-πλατια ένα τεράστιο «επιτέλους». Στο χώμα τα εμπόδια αποδείχθηκαν υψηλά, με μια προετοιμασία μπερδεμένη, αφού ο τραυματισμός που τον έθεσε -ουσιαστικά- εκτός του Sunshine Double, στέρησε ρυθμό στα πρώτα τουρνουά της επιφάνειας.

Ένα «επιτέλους» που άφησε πίσω όλες αυτές τις χαμένες ευκαιρίες, όπως κόντρα στον Γιούμπανκς. Μπορείς να χάνεις παρόλο που είσαι καλύτερος στη διάρκεια μιας αναμέτρησης. Στο τένις υπάρχει αυτό. Όμως όσο συμβαίνει σου κατατρώει το είναι. Η ανομβρία ενός και πλέον χρόνου ήταν υπέρ το δέον μεγάλο διάστημα για έναν τενίστα της πρώτης πεντάδας.

Ο Τσιτσιπάς συνέχισε από εκεί που το άφησε σε όλη τη σεζόν και ειδικότερα στο Wimbledon. Το σερβίς του δεν επέτρεπε όνειρα για break. Μια απλή ματιά στο 80%+ των κερδισμένων πόντων πίσω από το πρώτο, που είχε σε κάθε του παιχνίδι στο Μεξικό και τα μόλις τρία «σπασίματα» που δέχθηκε, αποτελούν αριθμούς που λένε την αλήθεια. Δεν υπήρχε κανείς για να τον κοιτάξει ως ίσο προς ίσο.

• Τσιτσιπάς: Κυνήγι... θησαυρού στο Μεξικό

Έτι περαιτέρω όταν τα χτυπήματα εδάφους βρίσκονται στο σημείο που ο ίδιος νιώθει άνετα. Η δεύτερη μπάλα του στο φορχαντ (ή το σερβίς-βολέ) δημιουργεί τις συνθήκες, ακόμα και με έναν αντίπαλο που «σκουπίζει» τη βασική γραμμή σαν τον Ντε Μινόρ. Το μυστικό για να αντιληφθεί κάποιος αν ο Τσιτσιπάς αισθάνεται άνετος, κρύβεται στο μπακχαντ. Οι φορές που δε διστάζει στην ευθεία, η αναπήδηση στη διαγώνιο και η πολύ μεγάλη βελτίωση στις slice και μπλοκ επιστροφές, μαρτυρούν την ανωτερότητα, που πλέον συνοδεύτηκε και με έναν ακόμα τίτλο, τον 10ο στο τουρ. Η επιλογή του Λος Κάμπος αποδείχθηκε εξαιρετική για εκκίνηση της προετοιμασίας ενόψει US Open.

Με ηρεμία από το μποξ του και δίχως παράλληλες φωνές να του στερούν την πνευματική διαύγεια, παρουσίασε την καλύτερη έκδοση του δικού του εαυτού, ακόμα και σε συνθήκες που έπρεπε να επιστρέψει στο σκορ, όπως κόντρα στον Τζάρι. Ο Τσιτσιπάς του Μαΐου δεν είναι δεδομένο πως θα έβρισκε τις λύσεις.

Για να έρθει έτσι και ο τίτλος, που εκτός των... ασημικών ξεκλειδώνει και κομμάτια αυτοπεποίθησης που έλειπαν από τη ρακέτα του, όσο τα αποτελέσματα δε συμβάδιζαν της απόδοσης. Ο Τσιτσιπάς παίζει καλά και στις ΗΠΑ, ειδικά αν διατηρήσει το Νο4, μπορεί να αποτελέσει έναν contender υπό συνθήκες. Με τον συνδυασμό σέρβις/φορχαντ να τον οδηγεί φυσικά!

Αυτό που δεν υπήρχε πριν το Λος Κάμπος ήταν η αύρα του νικητή, για έναν τενίστα που ποιοτικά ήταν πάντα εκεί αλλά του έλειπε ο πόντος της υπέρβασης. Όσο κυνικό και αν ακούγεται αυτό, στο τένις κρίνεσαι και από το φινάλε της διαδρομής, ακόμα και αν στην πορεία έχεις υπερβεί τον εαυτό σου. Για τον Τσιτσιπά των 37 νικών μέσα στη σεζόν, με έναν αστερίσκο που κράτησε περίπου 1,5 μήνα, τίποτα δεν αναγνωρίστηκε εύκολα. Ο εξαγνισμός ήρθε στο Λος Κάμπος και ο δρόμος πλέον μπορεί να περπατηθεί με καθαρό μυαλό.

Υ.Γ.: Όσα φέρνει μαζί του ένας τίτλος, είναι αυτά που θέλει να πάρει μαζί της φεύγοντας από την Ουάσινγκτον η Σάκκαρη, που έφτασε από ένα τρομερά δύσκολο ταμπλό στον τελικό. Και εκείνη ίσως να το χρειάζεται περισσότερο για να μπουστάρει τη δική της αυτοπεποίθηση!