Καλή η κουβέντα για τον GOAT, αλλά έχει λήξει εδώ και καιρό…
Όχι, δεν περιμέναμε τον τελικό των ATP Finals στο Τορίνο για να βγάλουμε το συμπέρασμα. Η επιβλητική νίκη επί του Γιανίκ Σίνερ δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικό, όμως ήταν μία ακόμη παράσταση του Τζόκοβιτς στο επίπεδο, όπου αισθάνεται περισσότερο άνετος από οποιονδήποτε άλλο αθλητή αυτή τη στιγμή. Όχι αθλητή του τένις, αθλητή γενικά. Το κορυφαίο επίπεδο.
Έχει γραφτεί πάμπολλες φορές, όμως καλό είναι να το επαναλαμβάνουμε από καιρό σε καιρό, γιατί ίσως και να το λησμονούμε: το τένις είναι ένα αδιανόητα δύσκολο ατομικό άθλημα. Το γεγονός πως τα τελευταία είκοσι χρόνια ζήσαμε την χρυσή εποχή τριών σούπερ σταρ που ισοπέδωσαν τα πάντα στο διάβα τους, κατακτώντας σχεδόν όλους τους διαθέσιμους τίτλους, είναι η (ομολογουμένως μεγάλη σε διάρκεια) εξαίρεση του κανόνα.
Αυτό που έκαναν τις δύο τελευταίες δύο δεκαετίες οι Ρότζερ Φέντερερ, Ράφα Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς δεν θα επαναληφθεί. Πώς θα ευθυγραμμιστούν ξανά οι πλανήτες του τένις για να προκύψουν τρεις τέτοιοι τύποι; Ναι, ποτέ μην λες ποτέ, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές.
Κι αφού πιάσαμε την κυνική πλευρά του εαυτού μας, ας παραδεχθούμε (όσοι δεν το έχουμε κάνει ως τώρα) και τον Σέρβο, ως τον GOAT. Γιατί είναι!
Αντικειμενικά ο πιο επιτυχημένος
Όλες οι κουβέντες για τον GOAT οποιουδήποτε αθλήματος εμπεριέχουν πάντα μία τεράστια δόση υποκειμενισμού. Ο καθένας έχει τα κριτήριά του και γι’ αυτό το λόγο αυτές οι κουβέντες έχουν πάντα πλάκα. Ίσως να μην έχουν και πολύ νόημα, όταν μπλέκεις αθλητές διαφορετικών εποχών, όμως στο αντρικό τένις, δεν ισχύει αυτός ο τελευταίος παράγοντας.
Φαντάζομαι πως δεν διαφωνεί κανείς πως ο GOAT του τένις είναι ένας εκ των τριών (Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς). Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά τους από όλους τους υπόλοιπους, που πραγματικά θα πρέπει να βρει κάποιος εκπληκτικά επιχειρήματα για να δικαιολογήσει μια επιλογή τύπου Σάμπρας ή Άγκασι ή Μποργκ ή Λεντλ ή Κόνορς. Ναι, αθληταράδες κι αυτοί, υπέρ-ταλαντούχοι, σούπερ σταρ ο καθένας για την εποχή του, αλλά η αγία τριάδα δεν σπάει με καμία λογική σύγκριση.
Και σ’ αυτή την τριάδα, τα αντεπιχειρήματα δίνουν και παίρνουν. Ο Ελβετός ήταν ο πιο elegant τενίστας όλων των εποχών, ένας χορευτής καλλιτεχνικού πατινάζ μέσα στα κορτ, που ποτέ δεν έτρεχε, αλλά πάντα γλιστρούσε αέρινα και χάιδευε την μπάλα, ψιθυρίζοντάς της πού ακριβώς θέλει να πάει. Κι αυτή πάντα υπάκουε στα θελήματά του, σ’ εκείνο το μπάκχαντ με το ένα χέρι, που θύμιζε περισσότερο πινελιά σε καμβά, παρά χτύπημα τένις.
Ο Ισπανός ήταν ο μαινόμενος ταύρος του τένις, ο πιο πεισματάρης από όλους, αυτός που έπρεπε να φτύσεις αίμα για να τον κερδίσεις. Μπορεί να ήσουν 2-0 σετ πάνω, και 40-0 στο 5-0 του τρίτου σετ, όμως αν τον είχες απέναντί σου, ήξερες ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει. Όχι μόνο νικητής, αλλά περισσότερο αρνητής ήττας, ο Βασιλιάς της Σκόνης, ένας σύγχρονος καουμπόι του τένις με εκείνο το αριστερό φόρχαντ λάσο που σου έκλεβε λίγο λίγο την ψυχή, μέχρι να σε αποτελειώσει.
Και ο Σέρβος… Ο Σέρβος είναι ένας συνδυασμός. Όχι των προηγούμενων δύο, αλλά ένας συνδυασμός θέλησης, πείσματος κι εγωισμού, που πολύ δύσκολα συναντάμε. Ένα παιδί που αναδύθηκε μέσα από τις στάχτες του πολέμου, που βρίζει, αντιδρά, νευριάζει και σε παγώνει με το βλέμμα του. Ένας άνθρωπος δύσκολος, Βαλκάνιος με όλη τη σημασία της λέξης. Ένας αθλητής που βάζει στόχους και δεν σταματάει, αν δεν τους πετύχει. Δεν παρεκκλίνει της πορείας του, δεν διαπραγματεύεται, δεν υποκύπτει σε πιέσεις. Θα ζήσει και θα πεθάνει, θα κερδίσει και θα χάσει, με τους δικούς του όρους.
Σε υποκειμενικό επίπεδο, ο καθένας μπορεί να έχει τις προτιμήσεις του, όμως αντικειμενικά έχουμε νικητή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο Νόβακ Τζόκοβιτς έχει κερδίσει τους περισσότερους τίτλους σε Grand Slams (24), ATP Finals (7) και ATP Masters (40), έχει βρεθεί τις περισσότερες εβδομάδες στο Νο.1 της παγκόσμιας κατάταξης (400) κι έχει τις περισσότερες νίκες απέναντι σε παίκτες του Τop-10 (257).
Τι του λείπει ακόμα
Λένε, ότι οι αριθμοί είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ψέματα, όμως σ’ αυτή την περίπτωση, λένε την πάσα αλήθεια. Σαν κρασί που γίνεται καλύτερο όσο περισσότερο ωριμάζει, ο Τζόκοβιτς τα τελευταία χρόνια είναι περισσότερο dominant από ποτέ. Το 2021 και το 2023 έφτασε ένα Major μακριά από το Grand Slam, την κατάκτηση δηλαδή και των τεσσάρων Majors σε ένα ημερογιακό έτος. Το ’21 του το στέρησε ο Ντανιίλ Μέντβεντεφ στη Νέα Υόρκη και το ’23 ο Κάρλος Αλκαράθ στο Παρίσι. Αυτός είναι ο ένας στόχος που του λείπει.
Ένας άλλος είναι η κορυφή της λίστας με τους περισσότερους τίτλους στο tour. Αυτή τη στιγμή είναι τρίτος με 98 και μπροστά του είναι οι Φέντερερ με 103 και Τζίμι Κόνορς με 109.
Ένας άλλος είναι το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ένας άλλος είναι… ίσως ο συνδυασμός δύο εκ των τριών με το Golden Slam, την κατάκτηση δηλαδή και των τεσσάρων Majors συν του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς σε μια ημερολογιακή χρονιά. Μόνο η Στέφι Γκραφ το έχει κάνει αυτό το 1988.
Ένας άλλος είναι… κάτι που θα κυνηγάει ο Τζόκοβιτς! Κάποιο ρεκόρ θα υπάρχει που εμείς δεν έχουμε σκεφθεί κι αυτός έχει λοκάρει το βλέμμα του πάνω του. Γιατί έτσι λειτουργεί ως άνθρωπος και ως αθλητής. Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, δεν θα ησυχάσει ποτέ, αν δεν κατακτήσει όλες τις κορυφές που θέλει.
Θα αλλάξει κάτι αν δεν κερδίσει το χρυσό στο Παρίσι το 2024; Ή αν δεν κατακτήσει και τα τέσσερα Majors μέσα σε μια χρονιά; Ή αν δεν περάσει και τον Κόνορς στη λίστα με τα περισσότερα τουρνουά; Η αλήθεια είναι πως όχι. Το legacy του Τζόκοβιτς έχει γραφτεί και ο Σέρβος απλά προσθέτει σελίδες, για να κάνει την ανάγνωση πιο απολαυστική.
Ο GOAT των GOAT;
Και για να προσθέσουμε λίγα μπαχαρικά ακόμη στην κουβέντα, ο Νόβακ έχει αφήσει πλέον πίσω του την κουβέντα για το αν είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών στο τένις κι έχει μπει σ’ αυτήν για τον GOAT των GOAT.
Αυτή κι αν είναι μια κουβέντα που δύσκολα βγάζει νόημα. Πώς να συγκρίνεις διαφορετικά αθλήματα σε διαφορετικές εποχές; Είναι σχεδόν αδύνατο, όμως επιτρέψτε μου να αφήσω ένα ερώτημα, έστω και ρητορικό: πόσους αθλητές ξέρετε που να ήταν τόσο dominant στο άθλημά τους για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Δεν μιλάμε για 2-3 σεζόν, αλλά για 15 χρόνια, στα οποία ο Τζόκοβιτς βρίσκεται στην κορυφή. Αντιμετώπισε τους Φέντερερ και Ναδάλ στα prime τους, επιβίωσε και είναι ακόμα εδώ, δυναστεύοντας το σπορ του. Ξεπέρασε τους τραυματισμούς του, τους δαίμονές του (ή τέλος πάντων έμαθε να ζει μ’ αυτούς) και συνεχίζει.
Έχουμε τον Τζόρνταν, έχουμε τον Φελπς, έχουμε τον Μπολτ, έχουμε τον Μοχάμεντ Άλι, έχουμε τον Μαραντόνα και τον Μέσι, τον Πελέ και τον Κριστιάνο, έχουμε τον Μίκαελ Σουμάχερ, έχουμε και τον Νόβακ. Όχι;
Ίσως όχι, η ιστορία άλλωστε θα δείξει.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
