Τσιτσιπάς, Μόντε Κάρλο: Κάποιες φορές αρκεί να βάλεις στο κορτ μία έξτρα μπάλα

• Αγαπημένη επιφάνεια το χώμα, αλλά…
• Ο Τσιτσιπάς βρήκε ρυθμό από το Νο12

Όταν δεν έχεις καμία άλλη επιλογή, η λύση πολλές είναι απλή. Να βάλεις άλλη μια μπάλα στο κορτ. Να φτάσεις τον αντίπαλό σου στα όριά του, να τον αναγκάσεις να σε κερδίσει. Μπορεί ο Γιανίκ Σίνερ να φάνηκε επηρεασμένος από το ζήτημα που αντιμετώπισε με τις κράμπες, μετά το προβάδισμά του με 4-2 στο 3ο σετ, αλλά αυτό δεν μπορεί να στερήσει τίποτα από την προσπάθεια του Στέφανου Τσιτσιπά για τα πρώτα δύο σετ και την πίστη στο φινάλε που τον οδήγησε στην ανατροπή.

Μία πίστη που μεταφράζεται σε μία έξτρα μπάλα, και άλλη μία και πάει λέγοντας. Όταν το μπάκχαντ έδειξε να εξασθενεί, ο δύσκολος δρόμος απαιτούσε να μπουν όσο το δυνατόν περισσότερες επιστροφές στο κορτ. Και τελικά ο Σίνερ, της μίας ήττας μέσα στο 2024, ήταν εκείνος που λύγισε πρώτος. Στην αρχή σωματικά, έπειτα πνευματικά, παραδιδόμενος πλέον στις ορέξεις του Έλληνα τενίστα.

Τι και αν το πρώτο σερβίς έπεσε κατακόρυφα στο 2ο σετ. Αν το μέτρημα των ευκαιριών για break έφτασε μέχρι το 1/13. Κάποιες φορές αρκεί να βάλεις στο κόρτ μία έξτρα μπάλα.

Ο 25χρονος επιστρέφει για τον τρίτο του τελικό στο Μόντε Κάρλο, τον τόπο εξαγνισμού του. Εκεί που πανηγύρισε το 2021 απέναντι στον Ρούμπλεφ το πρώτο του Masters και βροντοφώναξε πως ανήκει στην ελίτ. Στη δική του «Γη της Επαγγελίας» επιστρέφει σε έναν τελικό, αντιστρέφοντας μέσα σε μία εβδομάδα την αμφισβήτηση που -δικαίως- δέχτηκε το παιχνίδι του.

Και δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα. Θα μπορούσε ο Σίνερ να τον είχε κερδίσει στη λεπτομέρεια, όμως να μη σημαίνει κάτι για την εικόνα του όλη την εβδομάδα στο Μόντε Κάρλο. Ο Τσιτσιπάς εκκίνησε από το Νο12 του κόσμου, όντας πολύ μακριά από τη συζήτηση για τους μεγάλους τίτλους και με φανερές ατέλειες στο μπάκχαντ του.

• Τσιτσιπάς: «Αν δινόταν το διπλό λάθος, θα ήταν άλλο ματς»

Ζητήματα που έχει προλάβει όχι απλώς να καμουφλάρει, αλλά να τα μετατρέψει σε «όπλα», θυμίζοντας επί μία εβδομάδα τον τενίστα που έφτασε μία… ανάσα από το Roland Garros προ τριετίας.

Αγαπημένη επιφάνεια το χώμα, αλλά…

Προφανώς άπαντες περίμεναν ένα καλύτερο πρόσωπο από τον Τσιτσιπά στη χωμάτινη περίοδο, σε σχέση με το ξεκίνημα της σεζόν. Αφού πέραν από το πόσο ταιριαστό παραμένει το παιχνίδι του στο χώμα, ο τραυματισμός στη μέση έχει σταματήσει να τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα. Κάτι που φανερώνει και η επιστροφή (από το Miami Open) στο συνηθισμένο του σερβίς.

Αλλά η εβδομάδα του έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία, σε σχέση με το πού είχε τοποθετηθεί ο πήχης πριν την έναρξη του Μόντε Κάρλο. Η άνοδός του ήταν αναμενόμενη αλλά σε καμία περίπτωση δεδομένο το επίπεδο που έφτασε αυτήν την εβδομάδα. Το οποίο δεν έρχεται απλώς ως αποκύημα της επιφάνειας, αλλά ένεκα της δικής του βελτίωσης, που του πιστώνεται από το αψεγάδιαστο παιχνίδι απέναντι στον Ετσεβερί και έπειτα.

Ο Τσιτσιπάς για πρώτη φορά μετά από καιρό έχει εμπιστοσύνη στα χτυπήματά του, δε φοβάται να αλλάξει τον ρυθμό στο ράλι και με το μπάκχαντ του πηγαίνει αρκετά στην ευθεία. Το δείγμα για να καταλάβεις πως νιώθει καλά, δεν είναι άλλο από το παραπάνω. Έχοντας πλέον πολύ περισσότερο χρόνο για να σταθεί πίσω από αυτό το χτύπημα, εκμεταλλεύτηκε τη δυνατότητα να εκτελεί την μπάλα από σημεία που θέλει και κυρίως από το ύψος που θέλει, χωρίς να εκτίθεται, μιας και δεν του έχει βάλει κανείς -ακόμα- τον γρίφο με το βαρύ topspin.

Ο Τσιτσιπάς βρήκε ρυθμό από το Νο12

Η πτώση του Τσιτσιπά στο Νο12 τον έφερε στην ανάγκη ενός έξτρα παιχνιδιού, μιας και δεν είχε bye στον 1ο γύρο. Παίζοντας ένα έξτρα παιχνίδι απέναντι στον Τζέρε, μπήκε πολύ πιο έτοιμος να αντιμετωπίσει τα βαριά χτυπήματα του Ετσεβερί και του Ζβέρεφ. Για να έρθει τελικά η νίκη απέναντι στον Σίνερ μετά από δύο εξαιρετικά σετ.

Τόσο στο 1ο, όσο στο 2ο, η πίεση στον Ιταλό ήταν αφόρητη. Το ότι κατάφερε να βρει απαντήσεις με την ώρα να περνάει αποτελεί καθαρά θέμα της δικής του ποιότητας και ικανότητας να βρίσκει περάσματα από θέσεις άμυνας. Ο Τσιτσιπάς παρέμεινε το ίδιο επιθετικός, ένιωσε την απειλή στο μπάκχαντ του με τον χρόνο να περνά, αφού έπεσε αρκετά το ποσοστό των επιστροφών του από εκεί, αλλά τελικά κατέκτησε μια νίκη που σημαίνει πολλά περισσότερα από την επιστροφή στον τελικό. Κάτι που φάνηκε από τον τρόπο που πανηγύρισε στο φινάλε, πεσμένος στα γόνατα με σφιγμένες γροθιές. Όχι, δεν κατέκτησε τον τίτλο, αλλά από τον τελικό του 2023 στη Μελβούρνη και έπειτα πέρασε αρκετές δυσκολίες.

Χαμηλώνοντας σε πολλές των περιπτώσεων και το δικό του ταβάνι. Τα έχουμε συζητήσει αρκετά από αυτήν εδώ τη γωνιά. Αλλά ο τραυματισμός στον ώμο στο περσινό Sunshine Double, το πρόβλημα στη μέση στο κλείσιμο του 2023 και οι μαζεμένες ήττες από αντιπάλους που ανήκουν στο ίδιο επίπεδο, τον τοποθέτησαν σε μία μαύρη τρύπα σκέψεων.

Το να βλέπεις τον Σίνερ και τον Αλκαράθ να έρχονται με φόρα και να προσπερνούν μια ολόκληρη γενιά, πατώντας κορυφές που εσύ δεν πρόλαβες, στριφογυρίζει αρκετά στο μυαλό. Αν ο Σίνερ επικρατούσε και στον ημιτελικό του Μόντε Κάρλο, κανείς δε θα μπορούσε να αφαιρέσει το επιχείρημα της βελτίωσης, αλλά ο φαύλος κύκλος δε θα είχε «σπάσει».

Αντ’ αυτού όχι μόνο πανηγύρισε την πρόκριση κόντρα στον Σίνερ, αλλά διεκδικεί την ηχηρή επιστροφή στους τίτλους απέναντι στον σπεσιαλίστα του χώματος, Κάσπερ Ρούουντ. Και η δική του νίκη απέναντι στον Τζόκοβιτς, που ταλαιπωρήθηκε όλη την εβδομάδα με τις συνθήκες της ζέστης, μόνο έκπληξη δε θεωρείται.

Ο Τσιτσιπάς ακούμπησε αρκετές φορές το τέλειο στην επιθετική του προσέγγιση και τα χτυπήματά του ως τον τελικό. Αλλά ο Ρούουντ μπορεί να τον φτάσει στα δικά του όρια. Η υπομονή για να βρεθεί το καλύτερο χτύπημα, ίσως είναι και η σπουδαιότερη αρετή στον τελικό. Στο φινάλε, αρκεί μερικές φορές να βάλεις άλλη μία μπάλα στο κορτ.