Ναδάλ: Ο κανόνας του δικού του «Fight Club», πάντα να μιλάς για εκείνον

• Ο Ναδάλ και το «Fight Club»
• Τα δάκρυα
• Ο Ναδάλ είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένας τενίστας

«Έμαθα στην καριέρα μου να "απολαμβάνω" το πόσο υποφέρω». Ο Ράφα Ναδάλ έβαλε με τον τρόπο που ήθελε τον δικό του επίλογο, σε μία από τις μυθικότερες καριέρες από οποιοδήποτε σπορ. Μυθική κάτω από κάθε πρίσμα, σε κάθε της έκφανση, είτε μιλάμε για το τένις εντός του κορτ, είτε μακριά από αυτό.

Μία καριέρα που έφερε τίτλους οι οποίοι τον καθιέρωσαν στην ελίτ, σπουδαίες μονομαχίες, αναρίθμητα συναισθήματα που ο ίδιος δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει και με αυτόν τον τρόπο τα μετέδωσε. Γνήσιο τέκνο του αλέγρου ισπανικού ταπεραμέντου, στις 19 Νοεμβρίου του 2024 έβαλε τη δική του τελεία, αφού με τα χρώματα της χώρας του έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι.

Ένα τελετουργικό που άγγιζε τα όρια της ψύχωσης, ένα μαλλί που επιβεβαίωνε όλα τα σημάδια του χρόνου, μια σφιγμένη γροθιά και ένα «Vamos» στα χείλη. Για μια καριέρα ενός αθεράπευτου winner που γιγαντώθηκε αλλά δεν έπρεπε να υπάρξει.

Taking it all in 🥲#DavisCup #Rafa #GraciasRafa pic.twitter.com/GcmZIOxA2g

 

— Davis Cup (@DavisCup) November 19, 2024

Ο Ναδάλ και το «Fight Club»

Στο υπόγειο του μπαρ που είχε στην κατοχή του ο Λου, στήθηκε μία «αίρεση» που είχε έναν βασικό κανόνα. Να μη μιλάς ποτέ για αυτήν. Ο Τάιλερ Ντάρντεν ανέφερε στα μέλη της πως ο σπουδαιότερος πόλεμος ήταν πνευματικός.

Ο Ναδάλ υπήρξε το μεσαίο παιδί της ιστορίας, μπαίνοντας ανάμεσα στον πόλεμο της τελειότητας και του απόλυτου κυνισμού. Τι σημαίνει τελικά να υποφέρεις και να το απολαμβάνεις; Παραφροσύνη, έτσι;

Ο πνευματικός είναι τελικά ο σπουδαιότερος πόλεμος. Δε θα έπρεπε να υπάρχει κανένας τενίστας να αμφισβητήσει την κυριαρχία του αρτιότερου αθλητή στην ιστορία του αθλήματος. Ο Ναδάλ τελικά ύψωσε πρώτος το λάβαρο της επανάστασης απέναντι στον Φέντερερ, όχι με φόβο αλλά στεκόμενος μπροστά του ως ίσος.

Κανείς δε θα 'πρεπε να μπορεί να φτάνει σε τέτοια όρια το ανθρώπινο σώμα. Να επιστρέφει με διαλυμένα γόνατα μετά το 2009 για να παίξει ακόμα 15 χρόνια, να κερδίζει με παυσίπονη ένεση ένα Grand Slam και να γίνεται σύμβολο μιας πόλης μακριά από την πατρίδα του, να αψηφά τις παραινέσεις των ανθρώπων του να παρατήσει έναν προημιτελικό Wimbledon στη μέση στα 36 του και τελικά να βγαίνει νικητής. Χρειαζόταν κάποιος να προσπαθήσει για τους επόμενους και εκείνος πέτυχε για τον ίδιο. Ένας αλύγιστος θνητός στον κόσμο των αθανάτων.

Τα δάκρυα

Η καριέρα του Ισπανού θα έχει για πάντα χαραγμένα τα ανεξίτηλα ορόσημά της. Κορυφές που θα μείνουν ες αεί απάτητες, με σπουδαιότερη όλων την απόλυτη οικειοποίηση ενός εκ των τεσσάρων σημαντικότερων τίτλων στο τένις.

Η παρουσία του στο Roland Garros μπορεί να συγκριθεί μονάχα με αυτό που έκανε ο Αλεξάντρ Καρέλιν στην πάλη. Ο Ναδάλ έμαθε να ζει μια ζωή χωρίς να δείχνει τα αρνητικά του συναισθήματα, γιατί ένιωθε πως έχει περισσότερα τρωτά σημεία από τους αντιπάλους του. Δεν τα άφηνε να εκτεθούν, παρά μονάχα όταν αντιλήφθηκε μετά τις αρχές των '20s πως το μεγαλείο του αξίζει πολύ περισσότερο από την καταγραφή των τίτλων.

Το ρυτιδιασμένο, πλέον, πρόσωπό του βούρκωσε κατά την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου της Ισπανίας, προτού πατήσει για τελευταία φορά το κορτ.

An emotional anthem for @RafaelNadal 🥹#DavisCup | @RFETenis pic.twitter.com/wZNt3kmB9x

— Davis Cup (@DavisCup) November 19, 2024

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που καταλαβαίνεις πως το τέλος είναι κοντά. Η ώρα του αποχωρισμού υπερκερνά οποιαδήποτε ψυχολογική προετοιμασία μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους. Ο Ναδάλ έκλαψε πριν αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Ο δικός του σπουδαίος πόλεμος είχε πλέον τελειώσει. Ψηλότερος από την ίδια τη σημασία της στιγμής, κανείς δεν ενδιαφερόταν για το αποτέλεσμα της «μάχης» με τον Βαν Ντε Ζάντσχουλπ.

Ο Ναδάλ είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένας τενίστας

Κανείς δε θα 'πρεπε να υποφέρει τόσο για να γίνει σπουδαίος. Ο Φέντερερ θα είναι για πάντα το απόλυτο «10». Ο Τζόκοβιτς θα έχει (πιθανότατα για πάντα) τον μεγαλύτερο αριθμό Grand Slam. Και ο Ναδάλ τελικά δε χρειάζεται να αντιπαραβάλλει κανένα επιχείρημα στην παραπάνω συζήτηση.

Αφού μπορεί στην τελική να μην είναι o καλύτερος όλων, ούτε αυτός με τα περισσότερα Grand Slam στην τροπαιοθήκη του. Είναι αυτός που τη δική του ζωή δεν την είδε προδιαγεγραμμένη, αλλά πήρε τη ρακέτα του και τη ζωγράφισε από το ξεκίνημα στη σκόνη του Roland Garros.

Κανείς δε 'πρεπε να μπορεί να υπερβεί τη λογική. Αν κάποιος μπορούσε ήταν αυτός, αν δεν μπορούσε αυτός τότε κανείς δε θα ήταν ικανός να το κάνει. Κανείς δε θα μπορούσε να βλέπει μόνο θετικά μία καριέρα γεμάτη με εμπόδια. Ο τρόπος δεν είναι να τα προσπερνάς από το πλάι, αλλά να τα αντιμετωπίζεις.

Κανείς δε θα μπορούσε να τα βάλει με το τέλειο και να βγει νικητής. Να κρατά τα θετικά από τις δυσκολίες που του έβαζε το ίδιο του το σώμα και να στέκεται όρθιος. Ο Ναδάλ υπήρξε το μεσαίο παιδί της ιστορίας. Μιας ιστορίας που γιγάντωσε ένα άθλημα, φτάνοντάς το σε επίπεδα που κανείς δε φανταζόταν μέχρι τότε, απλώς και μόνο γιατί αρνήθηκε να παραδεχτεί πως το να υποφέρεις σημαίνει να τα παρατάς.

Ο Ναδάλ δεν είναι απλά αυτός που εκθρόνισε τον Φέντερερ από το... βασίλειό του στο Wimbledon, δεν είναι αυτός που έφτασε στα όρια τον Τζόκοβιτς, ούτε ο τύπος που στα 36 του έγραψε στα βιβλία της ιστορίας την επικότερη ανατροπή σε Major τελικό. Είναι το σύμβολο όλων εκείνων που τα έβαλαν με κάτι μεγαλύτερό τους, στο τένις, στα σπορ, στη ζωή. Στο τέλος νίκησαν ή έχασαν, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία αν έδωσαν αυτά που είχαν και κάτι παραπάνω. Ο Ναδάλ έγινε αυτά που φοβάσαι!

Rafa forever ❤️💛#DavisCup #Rafa #GraciasRafa pic.twitter.com/mX6OL2omzS

— Davis Cup (@DavisCup) November 19, 2024

Το μεσαίο παιδί της ιστορίας είχε και σκοπό αλλά και θέση σε αυτήν τη συζήτηση. Μπορεί να μην είναι τελικά ο καλύτερος, ούτε αυτός με τα περισσότερα Grand Slam στην τροπαιοθήκη του. Είναι δεδομένα ο σπουδαιότερος, γιατί εμφανίστηκε ενώ δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Και χρειάστηκε να διανύσει μια πολύ πιο δύσκολη διαδρομή έως ότου να μεταλλαχθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό, από ένα παιδί που κυνηγούσε κάθε χαμένη μπάλα σα να είναι η τελευταία, παλεύοντας με τους Θεούς του κορτ αλλά και τους δικούς του δαίμονες.

Στο «Fight Club» του Ράφα Ναδάλ, ο μοναδικός κανόνας είναι να μιλάς για εκείνον και όσα πέτυχε. Γιατί αν δε μιλάς για εκείνον, δε θα υπάρξει ποτέ ξανά κανείς να παλέψει σαν αυτόν.