Ναδάλ: Πως να ηττηθεί μια Μηχανή με καρδιά ταύρου;

Να είσαι 24 ετών πρωταθλητής στα ντουζένια σου. Να θεωρείσαι από όλους αυτή τη στιγμή ο πιο φορμαρισμένος αθλητής στο Tour. Να ετοιμάζεσαι για έφοδο προς το νούμερο 1 του ATP ranking με μια σπουδαία νίκη στο 1ο Grand slam της σεζόν. Να νικάς μάλιστα μετά από δυο ώρες αγώνα με 2-0 σετ τον 36αρη αντίπαλό σου. Κι αυτός μέχρι πριν από λίγο καιρό να μην είναι καν βέβαιο αν θα μπορεί να συμμετέχει στο Australian Open. Εδώ βάζουμε έναν αστερίσκο. Ποιον αντίπαλο όμως;

Ο Ραφαέλ Ναδάλ δεν είναι ένας απλός αθλητής. Όχι του τένις μόνο, γενικά. Έχει κάνει καριέρα πέραν του ταλέντου του με τη δύναμη και την καρδιά. Κατεβαίνοντας παλιότερα τα σκαλιά για τα αποδυτήρια στο Les Raquettes Tennis Club στην Θεσσαλονίκη υπήρχαν διάφορα καδραρισμένα πορτρέτα πρωταθλητών του τένις με ένα moto τους σαν υπότιτλο. Κάτω από το πορτρέτο του Ράφα Ναδάλ έγραφε, «το μόνο αντίδοτο στη δύναμη είναι περισσότερη δύναμη». Απέναντι στο Θείο χάρισμα και στη μεγαλοπρέπεια της τεχνικής του Ρότζερ Φέντερερ, ο Ισπανός έφερνε στο court κτηνώδη χτυπήματα και ιλιγγιώδες spin. Και τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο, προσπάθεια εκτός λογικής, μέχρι να απογοητευτεί ο αντίπαλος. Πως να εξαντλήσεις μια ball machine;

«Ο Ναδάλ είναι σπεσιαλίστας μόνο στο χώμα». «Ο Ναδάλ παίρνει αναβολικά». «Ο Ναδάλ με τα ocd κολλήματα, το βρακάκι, το σορτσάκι, το αυτάκι, το μυτάκι, εκνευρίζει τους αντιπάλους και δεν τους σέβεται για να τους προκαλέσει εκνευρισμό». «Ο Ναδάλ όποτε χάνει πηγαίνει τουαλέτα ή καλεί medical time out». Να συνεχίσω;

Ο Ραφαέλ Ναδάλ δεν είναι ο αγαπημένος μου τενίστας, τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Δε θα μπω καν στην κουβέντα του GOAT γιατί παρα είναι υποκειμενικό το θέμα, ειδικά στο τένις. Αυτό όμως που έκανε χτες, είναι κάτι μυθικό, ένα επίτευγμα μυαλού πρώτα, καρδιάς και μετά σώματος. «Μπορεί να χάσω, κανείς όμως δεν θα μπορεί να πει ότι δεν εξάντλησα τις πιθανότητες να νικήσω».

Αυτοί οι σφετεριστές του θρόνου των Big 3 μπορεί να ξέρουν καντάρια τένις, να έχουν περισσότερα σωματικά προσόντα, ψηλότερα κορμιά, πιο σύγχρονες ιδέες και προπονητικές μεθόδους, δεν έχουν όμως την εμπειρία να χτυπιούνται μεταξύ τους για ώρες ατελείωτες. Και δεν έχουν πολλές παραστάσεις από ματς που στραβώνουν αλλά αρνούνται να τα χάσουν.

Ο Ματαντόρ είναι ο σπεσιαλίστας της μάχης παντού και πάντα. Any court any time αλλά όχι NBA style, ATP style. Έχουν σπάσει πολλές ρακέτες αντίπαλοί του μπροστά σε αυτή την παράλογη άρνησή του να ηττηθεί. Ακόμα και τώρα που η δύναμη δεν είναι ίδια με παλιά, ακόμα και χωρίς πρώτο σερβίς σαν όπλο, έπαιξε χτες εκείνο το επικό ράλυ με τα 40 χτυπήματα σε σκληρή επιφάνεια, που το τελείωσε στη μικρή διαγώνιο γυρισμένος πλάτη με backhand που το μπαλάκι το «έστειλε» ο καρπός του. Είναι μάλλον η στιγμή που ο Ντανίλ Μεντβέντεφ σκέφτηκε όλα τα άντε ... του κόσμου. «Δεν μπορεί να αντέχεις να παίζεις τέτοιο πόντο» .

Στο τέλος ο Ναδάλ σερνόταν από τις κράμπες, ζητούσε καρέκλα στην απονομή, καθόταν άτσαλα με το τρόπαιο για να ποζάρει στους φωτογράφους και πήγαινε σαν βετεράνος του πολέμου βήμα βήμα προς το γυμναστήριο για αποθεραπεία στο ποδήλατο. Όλα αυτά όμως στο τέλος. Μέχρι το όποιο τέλος ήταν έτοιμος για αιματηρό tie break απέναντι στον Ρώσο φιναλίστ. «Δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ του χρόνου, θα το προσπαθήσω όμως». Υπόσχεση για τους λάτρεις του αθλήματος, απειλή για μια ντουζίνια πιτσιρικάδες που ονειρεύονται επιτέλους Gran Slam. «Όχι Θεέ μου, όχι πάλι αυτός!»