Στέφανος Τσιτσιπάς: Η αστερόσκονη της μοίρας

Μετά τον χαμένο τελικό του Roland Garros το 2021, έγραφα για τον Στέφανο Τσιτσιπά πως «Στον πρώτο του τελικό, στα 22 του, απέναντι στο Νο.1 της παγκόσμιας κατάταξης, ήταν έτοιμος να διαπράξει μια «ύβρη». Και ο πέλεκυς του Σέρβου υπερπρωταθλητή ήταν σκληρός. Αυτός που πέταξε έξω από το τουρνουά τον Ναδάλ, τον καλύτερο όλων και όλων των εποχών στο χώμα, αυτός «έπρεπε» να κερδίσει. Είναι ο νόμος της εξέλιξης, της φυσικής συνέχειας των πραγμάτων».

Ο Στέφανος του 2021 βρήκε την κρυφή χαραμάδα και χώθηκε σαν κλέφτης να αρπάξει όσα περισσότερα μπορούσε, όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Βιάστηκε, γιατί δεν ήξερε να κάνει διαφορετικά. Με την αθωότητα του πρωτάρη που προσπαθούσε να τα ζήσει όλα τώρα, γιατί ίσως και να μην υπάρχει αύριο. Απέναντί του, όμως, είχε την γριά αλεπού, τον μπαρουτοκαπνισμένο, που για μια στιγμή σάστισε, όμως επέστρεψε γιατί έπρεπε. Γιατί εκείνο το Roland Garros ήταν δικό του. Το είχε κερδίσει στον ημιτελικό από τον Βασιλιά. Είχε κάνει το χρέος του στην μοίρα και δεν θα ανεχόταν την ύβρη. Και δεν την ανέχτηκε.

• Τσιτσιπάς - Κατσάνοφ 3-1: Σούπερ Στέφανος έκλεισε θέση στον τελικό της Μελβούρνης!
• Τσιτσιπάς: Το πρωί της Κυριακής το μεγάλο ραντεβού στον τελικό
• Στέφανος Τσιτσιπάς: Η πορεία του στα Grand Slams

Ο Τσιτσιπάς του 2023 δεν έψαξε καμία χαραμάδα. Πήγε και στήθηκε στην πόρτα σαν όλους τους υπόλοιπους, την χτύπησε και περίμενε καρτερικά τη σειρά του. Με τις παρωπίδες στη θέση τους και τα μάτια μπροστά. Κι έναν αέρα γύρω του μυστικιστικό. Λες και δεν είναι ο Στέφανος που ξέραμε. Βρε, λέτε να εμφανίστηκε κάποιος άλλος με την κορδέλα στα μαλλιά και τη ρακέτα στα χέρια;

Οι μεγάλοι από τους πραγματικά μεγάλους ξεχωρίζουν στις λεπτομέρειες. Στις μικρές λεπτομέρειες, αυτές που βασανίζεις το κεφάλι σου για να τις βρεις. Και ο Στέφανος έχει βασανίσει πολύ το κεφάλι του τα τελευταία χρόνια. Τον βλέπαμε τουρνουά μετά το τουρνουά να βιάζεται και να σκοντάφτει, να ξεσπάει και να λυσσομανάει, να φωνάζει και να καταριέται. Αυτόν, την ομάδα του, την τύχη του, την ρακέτα του, τον αντίπαλό του. Τους Θεούς και τους Δαίμονές του.

Ο Στέφανος μέχρι κι αυτό το Grand Slam ήταν μεγάλος, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Υπερταλαντούχος, δουλευταράς, άξιος να ηγείται της γενιάς του. Ήταν το next big thing, αλλά το next δεν είχε ημερομηνία λήξης.

Στην Μελβούρνη το 2023, το γάλα μάλλον έπηξε επιτέλους. Ο Τσιτσιπάς πάτησε το πόδι του με σθένος στο πάτωμα και σηκώθηκε κάτι διαφορετικό. Όχι το χώμα του Παρισιού, όχι το χορτάρι του Λονδίνου, αλλά μια αύρα. Ένα νέφος αστερόσκονης.

Το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν αυτό το νέφος. Αρκετές φορές μάλιστα. Το κουβαλούν οι αθλητές, που μπαίνουν στον αγωνιστικό τους χώρο, όποιος κι αν είναι αυτός, και κάπως κομπιάζεις, βλέποντάς τους. Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι τους ανήκει το χορτάρι, το παρκέ, το κορτ, η πίστα.

Ο Στέφανος του 2021 δεν άνηκε ακόμα στον τελικό του Grand Slam. Δεν είχε συνομιλήσει με την μοίρα, έκλεψε στην ουρά και είχε πιστέψει ότι δεν θα τον πιάσουν.

Ο Τσιτσιπάς του 2023 την έχει κάνει την κουβέντα. Έφαγε τα μούτρα του ξανά και ξανά και ξανά, έμαθε και τώρα περιμένει.

Και κοίτα να δεις πως τα έφερε αυτή η ρουφιάνα η μοίρα και απέναντί του είναι ο Τζόκοβιτς. Αυτός που τον έβαλε στη θέση του το 2021. Αυτός που έχει κερδίσει εννιά φορές στην Μελβούρνη. Αυτός που είναι Βασιλιάς down under. Αυτός που κρατάει τα κλειδιά. Έτσι έπρεπε κι έτσι θα γίνει. Η σκυτάλη πρέπει να περάσει από τον Νόβακ. Δική του είναι για να τη δώσει.