Τσιτσιπάς: Ο επίδοξος βασιλιάς πρέπει να «σκοτώνει»!

Θα έδινε ο Στέφανος Τσιτσιπάς ένα εκατομμύριο δολλάρια για να σηκώσει ένα γκραν σλαμ με αντίπαλο στον τελικό τον Τζόκοβιτς; Θα το... χαράμιζε, σε μια σεναριακή συναλλαγή με τον "διάβολο" του τένις;

Η απορία μου δεν έχει να κάνει με το αν ο Στέφανος Τσιτσιπάς είμαι φιλοχρήματος. Προς Θεού δεν είναι αυτό το θέμα μας (και να ήταν δηλαδή δικαίωμα του). Αφορά το κατά πόσο ένας από τους πιο ταλαντούχους τενίστες της νέας γενιάς, αυτός που κατατάσσεται μέσα στους βασικούς μνηστήρες για τον θρόνο, θα καταφέρει να πείσει τον εαυτό του να βγει από την comfort zone της επιτυχίας και να παλέψει με τους δαίμονες του για την κυριαρχία.

Εξηγήση, για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Σε αυτή την comfort zone η οποία ορίζεται ως "τελικός σε γκραν σλαμ και αποδοχές ενός εκατομμυρίου δολλαρίων σε μια μόνο διοργάνωση" δεν έφτασε επειδή του έκανε κάποιος χάρη. Το άπλετο ταλέντο του και ο τεράστιος όγκος δουλειάς τον έφεραν εκεί με τόνους ιδρώτα και προσπάθειας. Αλλά (πάμε παρακάτω) όταν φτάνεις να παίζεις εκεί, σταθερά στην πρώτη πεντάδα της παγκόσμιας κατάταξης δηλαδή, μόνο ένας στόχος υπάρχει. Η σημαία σου στην υψηλότερη κορυφή.

Ναι ο Τσιτσιπάς δεν είναι τόσο μεγάλος ώστε να ανησυχεί για χαμένες ευκαιρίες. Αλλά δεν είναι και τόσο μικρός πια ώστε να είναι το wonderkind που έρχεται να εκπλήξει την υφήλιο. Είναι μέλος της ελίτ και υποψήφιος διάδοχος. Πιθανότατα βασιλιάς όταν ο Ναδάλ πρώτα και ο Τζόκοβιτς μετά αποχωρήσουν από τη σκηνή.

Αυτό το "όταν αποχωρήσουν" δημιουργεί μια συνθήκη που φτιάχνει τον χαρακτήρα του επόμενου "βασιλιά" και ορίζει το πώς θα γραφτεί το όνομα του στις σελίδες της ιστορίας του τένις.

Σε αντίθεση με τον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο (γιατί παλιά ήταν αλλιώς η υπόθεση) όπου οι διάδοχοι αναμένουν τη σειρά τους, με τον θάνατο του προηγούμενου μονάρχη, σε αυτόν του αθλητισμού η κυριαρχία επί του εν ενεργεία βασιλιά, στη μεταξύ τους μονομαχία, διαμορφώνει πολύ τον χαρακτήρα του νέου βασιλιά. Στην περίπτωση του Τσιτσιπά φαίνεται πως αυτό το νιώθει περισσότερο ο απερχόμενος παρά ο μνηστήρας.

Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη "λύσσα" του Τζόκοβιτς που καταφέρνει (στις δύσκολες στιγμές) να ισορροπεί υπέροχα ανάμεσα στην εμπειρία, το ταλέντο και τον εγωισμό του αυτοκράτορα.

Η εμπειρία δεν μπορεί να δικαιολογεί για πάντα τα πάντα. Υπάρχει και αυτό που λέγεται "μέταλλο". Αν δεν το έχεις, μπορεί και να το αποκτήσεις, αλλά με πολύ κόπο που θα κάνει τη διαδρομή σου για την κορυφή πολύ πιο κοπιαστική. Περισσότερο πνευματικά παρά σωματικά.

Μέχρι πρόσφατα και βλέποντας έναν αρκετά θολωμένο Τσιτσιπά για μεγάλο διάστημα αναρωτιόμουν αν εξακολουθεί να χαίρεται το τένις. Η επιστροφή του σε σταθερά καλά παιχνίδια δίνει την απάντηση. Όμως για να γίνεις ο Στέφανος στη θέση του Νόλε δεν αρκεί να το χαίρεσαι. Πρέπει να γουστάρεις να το κατακτήσεις. Πρέπει να μην σκέφτεσαι "καλά είμαστε και έτσι".

Συμβαίνει; Δεν ξέρω. Απλά παρατηρώ. Δεν αμφιβάλω ότι ο Τσιτσιπάς θα έχει τις δικές του όμορφες σελίδες στη εγκυκλοπαίδεια του τένις και αυτό είναι κάτι ξεχωριστό. Δικό τους τόμο όμως λίγοι κατάφεραν να έχουν αφιερωμένο. Το (άμεσο) μέλλον δείξει αν μπορεί να ειναι ένας από αυτούς.