Η ζωή στο Roland Garros μετά τον Ράφα

Το email που έφτασε στις 18 Μαΐου στα Εισερχόμενα των δημοσιογράφων που καλύπτουν το Roland Garros δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, δεδομένου ότι είχε προηγηθεί η συνέντευξη του ίδιου του Ναδάλ στην ακαδημία του στη Μαγιόρκα.

Του ανταποκριτή του Gazzetta στο Παρίσι, Αλεξ Κατσομήτρου

Ωστόσο ο τρόπος που διάλεξε η διοργανώτρια αρχή του Ρολάν Γκαρός να σχολιάσει την απουσία του Ναδάλ λόγω τραυματισμού προκάλεσε αίσθηση, με την Αμελί Μορεσμό, τη διευθύντρια του τουρνουά, να κάνει μια προσωπική δήλωση έμπλεη συναισθήματος για το πόσο θα λείψει ο Ναδάλ, μια ασυνήθιστη κίνηση για μεμονωμένο παίκτη, ακόμα κι αν αφορά τον πολυνίκη του θεσμού που μετρά 14 κατακτήσεις τα τελευταία 18 χρόνια.

Σχεδόν δύο εβδομάδες μετά, με το τουρνουά να έχει ξεκινήσει, η μορφή του μεγάλου απόντα μοιάζει να επισκιάζει τα πάντα, ακόμα και το ενδεχόμενο ο έτερος μεγάλος Νόβακ Τζόκοβιτς να κερδίσει τον 23ο του τίτλο grand slam και να ξεπεράσει τον Ναδάλ.

Αρκετοί θεατές φορούν μάσκες με το πρόσωπο του Ράφα, ίσως για να υπενθυμίζουν στους αθλητές ότι ο πραγματικός βασιλιάς είναι αλλού και καραδοκεί να τους κερδίσει το 2024. Τα αφιερώματα των Γαλλικών εφημερίδων στο φετινό Roland Garros δεν ξεκινούν με τον Τζόκοβιτς ή την περσινή νικήτρια Σβιόντεκ, ούτε με τις μάλλον φρούδες Γαλλικές ελπίδες διάκρισης, αλλά τον ένα και μοναδικό Ράφα. Κανέναν δεν λατρεύει το κοινό του Γαλλικού Όπεν τόσο παθιασμένα όσο τον Ισπανό μάγο των χωμάτινων επιφανειών. Μόνη ίσως εξαίρεση ο ντόπιος Γιανίκ Νοά, ο θρυλικός νικητής του τουρνουά ακριβώς πριν από τέσσερις δεκαετίες, η χαρακτηριστική μορφή του οποίου κοσμεί εδώ και λίγες ημέρες έναν τοίχο στo κτίριο των παικτών.

Όπως μας έλεγε Ισπανός συνάδελφος off-the-record, ίσως να έχει έρθει το τέλος για τον σχεδόν 37χρονο Ναδάλ, ακόμη κι αν δεν θέλει να το παραδεχτεί, προσδοκώντας σε μια εμφάνιση στο επόμενο Roland Garros ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι το 2024. Κατά μία ειρωνεία της τύχης, το τέλος της καριέρας του ίσως να μην είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του εξίσου επιτυχημένου Διόσκουρου του.

Κι αν ο Ρότζερ Φέντερερ αποσύρθηκε καταχειροκροτούμενος αλλά με μια γλυκόπικρη αίσθηση στο στόμα, τσακισμένος από τους τραυματισμούς, για τον Ράφα τα πράγματα ίσως να έρθουν λίγο καλύτερα. Αν μη τι άλλο, ακόμα κι αν δεν ξαναεμφανιστεί ποτέ στα χωμάτινα κορτ, ο Ναδάλ είχε την ευτυχία να αποχαιρετήσει το Roland Garros όπως του άξιζε, με ένα ατελείωτο χειροκρότημα και έναν τίτλο. Στην περσινή συνέντευξη τύπου μετά τον τελικό, είχε αφήσει ένα ερωτηματικό για το αν οι αλλεπάλληλοι τραυματισμοί του επιτρέψουν να συνεχίσει να επισκέπτεται το Philip Chartier με κοντά παντελονάκια και ρακέτα, αντί για κουστούμι και γραβάτα. Για την ώρα, η απάντηση είναι αρνητική, αλλά με τον Ράφα ποτέ δεν ξέρεις.

Μόνη παρηγοριά για τους φανατικούς φίλους του Ράφα αποτελεί το γεγονός ότι η αύρα του μοιάζει να έχει περάσει στη νέα γενιά, η οποία δείχνει πλέον πανέτοιμη να πάρει τα σκήπτρα. Αρκετοί επαΐοντες του αθλήματος που βρίσκονται στη Γαλλική πρωτεύουσα αναρωτιούνται ανοιχτά αν ο νέος βασιλιάς είναι ο Κάρλος Αλκαράθ - ή “Καρλίτος”, όπως τον αποκαλεί ο Στέφανος Τσιτσιπάς, ο οποίος όπως δήλωσε χθές στη συνέντευξη τύπου θαυμάζει την αλεγκρία που βγάζει ο νεαρός Ισπανός, τόσο εντός όσο και εκτός κορτ.

Στη Σαββατιάτικη κοινή τους προπόνηση που μάζεψε σχεδόν 10,000 θεατές, έδωσαν μια γεύση από το όχι τόσο μακρινό μέλλον του αθλήματος, όταν και οι τρεις μεγάλοι θα έχουν πλέον αποσυρθεί. Εξάλλου, ο κόσμος εδώ λατρεύει και το δικό μας Στέφανο Τσιτσιπά, ο οποίος κατέχει σε ικανοποιητικό βαθμό τη γαλλική γλώσσα και έχει χτίσει μια ζεστή σχέση του με το απαιτητικό κοινό του Roland Garros με τα χαρακτηριστικά λευκά καπέλα.

Στο χθεσινό αγώνα κόντρα στον Βέσελι, η συντριπτική πλειοψηφία της κερκίδας του Philippe Chatrier έμοιαζε να θέλει να σπρώξει τον Τσιτσιπά προς μία ακόμα τιτανομαχία με τον Τζόκοβιτς, έστω κι αν ο Τσέχος αποδείχθηκε σκληρό καρύδι.

Για το Παρίσι, το φετινό Roland Garros είναι μια ευκαιρία να ξεφύγει από ένα δύσκολο χειμώνα γεμάτο απεργίες, τόνους σκουπιδιών και ατελείωτες πολιτικές αντεγκλήσεις. Ο βροχερός καιρός του Μαΐου, που κάνει τη Γαλλική πρωτεύουσα να θυμίζει... Βομβάη κατά την περίοδο των μουσώνων, έχει δώσει τη θέση του σε έναν καλοκαιρινό ήλιο που υπόσχεται απολαυστικές τενιστικές εμπειρίες.

Το απόγευμα, το κοινό μαζεύεται στο γρασίδι μπροστά στη μεγάλη οθόνη που έχει στηθεί στον κεντρικό χώρο του τουρνουά, ειδικά διαμορφωμένο για όσους δεν έχουν εξασφαλίσει εισιτήρια για τα μεγάλα γήπεδα Philippe Chatrier και Suzanne Lenglen. Κι όλα αυτά υπό τους ήχους της ορχήστρας που παίζει σκοπούς προσαρμοσμένους στην περίσταση. Ακόμα και χωρίς τον κορυφαίο των κορυφαίων του Roland Garros, η ζωή και το παιχνίδι συνεχίζονται.