Roland Garros, Τσιτσιπάς: Το κόκκινο πανί και ο... ταύρος

• Ο Τσιτσιπάς να βρει ξανά το θάρρος

Στην Ισπανία οι καθιερωμένες ταυρομαχίες αποτελούν ακόμα και σήμερα έναν τρόπο ψυχαγωγίας. Με όλη τη βαρβαρότητα που τις περιβάλλουν θεωρούνται μια μορφή τέχνης. Ή αλλιώς ένας χορός μεταξύ ζωής και θανάτου, στην προσπάθεια του ταυρομάχου να τιθασεύσει την ορμή που έρχεται κατά πάνω του. Ο Μοχάμεντ Άλι έλεγε ότι «ο ταύρος είναι ο πιο δυνατός, αλλά ο ταυρομάχος ο πιο έξυπνος».

Τι συμβαίνει όμως στην αντίθετη περίπτωση; Όταν αυτό που έχεις απέναντί σου είναι πιο δυνατό και πιο έξυπνο από σένα; Ο Τσιτσιπάς επί δύο σετ έμοιαζε ανήμπορος να κουβαλήσει το φορτίο του ισάξιου απέναντι στον Αλκαράθ.

• Αλκαράθ - Τσιτσιπάς 3-0: Παράσταση από τον Ισπανό και αποκλεισμός από το Roland Garros

Η τράπουλα έμοιαζε ούτως ή άλλως σημαδεμένη. Οι βραδινές συνθήκες αφαίρεσαν το «όπλο» του topspin από το φόρχαντ του και οι λύσεις στέρεψαν από νωρίς. Το μπάκχαντ εκτέθηκε ανεπανόρθωτα και ο Ισπανός πραγματοποιώντας δύο συγκλονιστικά σετ έφερε στο φως όποια αδυναμία μπορούσε.

Σε αυτό το ζευγάρι το παιχνίδι του Τσιτσιπά μοιάζει γεμάτο με κόκκινα πανιά. Με κυριότερο όλων το πιο χαρακτηριστικό του, αυτό το μπάκχαντ με το ένα χέρι, που τελικά οριοθετεί και το ταβάνι του την τελευταία διετία στο χώμα. Στη διελκυστίνδα μεταξύ επιτυχίας και μη, το συγκεκριμένο επιχείρημα πάντοτε τραβάει πιο δυνατά το σχοινί και τον ρίχνει κάτω. Ο Αλκαράθ μπορούσε να το σημαδεύει όλο το βράδυ. Η ικανότητά του να γεννά ρυθμό στην μπάλα είναι αδιανόητη, το inside in φόρχαντ του αψεγάδιαστο, όπως και η ακρίβεια των χτυπημάτων του με τέτοιο βάθος. Τα drop shot δε χρειάστηκαν καν στον βαθμό που τα είδαμε στη Βαρκελώνη.

Όσα κάνει στο κορτ είναι εξωπραγματικά, είναι τρομακτικός, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, σε «πνίγει». Το παραδέχτηκε και ο ίδιος άλλωστε, πως είναι ίσως το καλύτερό του παιχνίδι. Δύσκολα ή εύκολα, αυτός θα έβλεπε πρώτος το φως στην άκρη του τούνελ, η έκβαση δε θα άλλαζε αν δε γινόταν κάτι πέραν της λογικής. Ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, όμως, είσαι υποχρεωμένος να παίξεις. Ο Τσιτσιπάς δέχτηκε break στο τρίτο game του πρώτου σετ και όταν σήκωσε το κεφάλι του είδε τον 2-0 σετ σα Δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι του.

• Τσιτσιπάς: «Δεν θα πάρω ξανά χάπια ύπνου»

Το τένις είναι πολύ σκληρό άθλημα, ενδεχομένως από τα πιο σκληρά. Επίπονο σε σώμα και μυαλό αλλά και συνάμα δίκαιο. Δεν μπορείς να τοποθετηθείς πίσω από την μπάλα για 90 λεπτά, ώστε να μακιγιάρεις μία ήττα, ούτε καν να δείρεις τον αντίπαλό σου για να τον κατεβάσεις στο δικό σου επίπεδο. Ο Αλκαράθ είναι ανώτερος αυτήν τη στιγμή, όχι από τον Τσιτσιπά, από όλους. Δεν μπορείς να το επηρεάσεις αυτό, αλλά καλείσαι να του το κάνεις όσο πιο δύσκολο γίνεται. Το δικό σου παιχνίδι ελέγχεις και όταν παίζεις σετ (το 2ο) με 46% πρώτο σερβίς, πνευματικά δεν είσαι εκεί που πρέπει. Αν τα κόκκινα πανιά ολοένα και πληθαίνουν τότε στον «χορό του θανάτου» έχεις τον ρόλο του θύματος. Τα άσχημα εκτελεσμένα φόρχαντ και οι μέτριες επιλογές στο φιλέ είναι απόρροια της αμφιβολίας που του τοποθέτησε ο Ισπανός στο μυαλό με τις άμυνές του, αλλά και δικής του πνευματικής αποσύνθεσης.

Πρέπει να γνωρίζεις ποιες από τις μπάλες είσαι υποχρεωμένος να βάλεις με κάθε κόστος στο κορτ. Μία τέτοια, μεταξύ άλλων, είναι δεδομένα αυτή στο 4-2 (0-15) του 3ου σετ, με τον 20χρονο να πέφτει σε δεύτερο σερβίς. Αλλά το kick serve του Καρλίτος στο μπάκχαντ εμφανιζόταν πάντοτε για να βγάλει το παιδί θαύμα από τη δύσκολη θέση, αφήνοντας τον Τσιτσιπά να κάνει το λάθος πρώτος. Όταν δεν είσαι ο πιο δυνατός, επιβάλλεται να είσαι ο πιο έξυπνος.

Το Philippe Chatrier έχει πάνω του γραμμένη μια φράση του Ναπολέοντα, του οποίου ο ίδιος ο Roland Garros, ως πιλότος μαχητικών αεροπλάνων ήταν λάτρης. «Η νίκη ανήκει στους πιο επίμονους» αναγράφει. Μία ήττα από τον Αλκαράθ επ ουδενί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «Βατερλώ» βεβαίως.

Ο τρόπος της όμως δε γίνεται να μην παράγει σκεπτικισμό. Ρούνε και Αλκαράθ μέσα σε δύο χρονιές του έφραξαν τον δρόμο στο Παρίσι, όπως και αρκετοί ακόμα στα τουρνουά της clay season με τον ίδιο τρόπο. Η παντελής απουσία slice και block επιστροφών από το μπάκχαντ του, έχει μετατρέψει τα παιχνίδια του πλέον σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα, που κάποιοι εκτελούν σωστά, άλλοι όχι. Το κόκκινο πανί όμως παραμένει εκεί.

Ο Τσιτσιπάς να βρει ξανά το θάρρος

Ο προαναφερθείς στρατηγός ανέφερε μεταξύ άλλων πως η πρώτη αρετή σε έναν στρατιώτη είναι η αντοχή στην κούραση. Το θάρρος είναι μόνο η δεύτερη. Από τον Στέφανο απουσίαζαν και τα δύο μέχρι ενός σημείου. Η αντοχή στην πνευματική κούραση άγγιξε το μηδέν. Ο θρασύτατος νέος που κέρδισε τον Φέντερερ στην Αυστραλία και κοίταξε στα μάτια επί δύο συναπτά έτη τον Τζόκοβιτς στο Παρίσι δε θα αναγνώριζε την ευκολία της παράδοσης.

Το θάρρος δε, ήρθε μόνο όταν πραγματικά δεν υπήρχε τίποτα άλλο για να χαθεί, στα match point του Αλκαράθ προς το φινάλε του 3ου σετ. Το μοναδικό κομμάτι του παιχνιδιού που έδειξε τον δρόμο για το μέλλον. Ο Ισπανός σε αναγκάζει να ρισκάρεις, να παίξεις με τις γραμμές, να οδηγηθείς στα όρια, για να οδηγήσεις και εκείνον στα δικά του, αν θες να τον κερδίσεις.

Το μπάκχαντ στην ευθεία κάποιες φορές θα πιάσει τη γραμμή, άλλοτε όχι. Για το παιχνίδι του Τσιτσιπά απέναντι στο φαινόμενο δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πέραν του ρίσκου προς ώρας. Τα βιβλία της ιστορίας λένε πως το σχέδιο δεν έχει δουλέψει έτσι και αλλιώς σε πέντε αναμετρήσεις. Δεν είναι δεδομένο ότι θα βγει στον απόλυτο βαθμό, όμως είπαμε, στο τένις δεν μπορείς να κρεμαστείς από τα δοκάρια.

Μόλις ο Αλκαράθ έχασε λίγο την αυτοκυριαρχία του, ο Φερέρο τον επανέφερε με δύο-τρία νοήματα. Δίχως πανικό και πλήθος απόψεων. Άνοιξε το γήπεδο για να τον θέσεις σε κίνηση ήταν η εντολή, ώστε να εκτεθεί και άλλο η γωνιά του μπάκχαντ. Αυτό ξαναμπήκε στη διόπτρα με την έναρξη του tiebreak και οι τελευταίοι πιστοί στο κεντρικό κορτ ψέλλισαν το τετέλεσται.

Αυτός ο ταύρος είναι πιο δυνατός, και πιο έξυπνος...

Υ.Γ. Από κάθε άποψη είναι φαβορί στον ημιτελικό ο Αλκαράθ απέναντι στον Τζόκοβιτς.

Υ.Γ.2: Όσο συνεχίζει ο Ισπανός να… διαλύει αντιπάλους με αυτόν τον τρόπο, οι μόνοι που θα τον στηρίζουν είναι οι δικοί του φίλοι, αφού τα 3-0 δεν τα λατρεύουν όσοι πληρώνουν ακριβά εισιτήρια. Παρόλα αυτά το να τον βλέπεις να παίζει έτσι παραμένει εντυπωσιακό και τρομακτικό ταυτόχρονα.