Ναδάλ, δεν είσαι φυσιολογικός ανθρωπέ μου!

Υπάρχουν άνθρωποι (καλή ώρα εγώ…) που ανεβαίνουν μία ανηφόρα και θέλουν φιάλη οξυγόνου για να συνέλθουν. Υπάρχουν επίσης οι αθλητές. Και μετά υπάρχει και ο Ναδάλ.... Τον βάζω σε μία ξεχωριστή κατηγορία μόνον του γιατί το παλικάρι αυτό δεν είναι φυσιολογικό.

Κάθε φορά που λέμε από την αρχή του 2022 ότι δεν θα αντέξει, κάθε φορά που λέμε ότι θα λυγίσει σε ένα ματς, δεν το κάνει. Τον είχαν όλοι ξεγραμμένο στη Μελβούρνη και το σήκωσε. Τον είχαν τριτο-τέταρτο φαβορί στο (δικό του) Roland Garros και το σήκωσε.

Και στις δύο διοργανώσεις ήταν αμφίβολο αν θα αγωνιστεί… Οταν το έκανε και πήρε την κούπα στο Παρίσι, έφυγε με… πατερίτσες. Ομως νίκησε τον χρόνο. Πρόλαβε και κατέβηκε στο Wimbledon. Και κερδίζει κι εκεί. Και είναι δύο βήματα μακριά από το 23ο.

Αυτό που έκανε (και) χθες, δείχνει την αυταπάρνηση ενός αθλητή που πρέπει να συμπεριληφθεί πλέον (θεωρώ) στο Top5 όλων των εποχών, όλων των σπορ. Κι ας πουν κάποιοι ότι αδικώ τον Φέντερερ ή τον Τζόκοβιτς.

Δεν είναι μόνο τα περισσότερα grand slam που έχει κερδίσει ο Ισπανός. Το αφήνω στην άκρη αυτό. Είναι ότι στη δύση της καριέρας του, συνεχίζει να βάζει τα γυαλιά σε όλους τους νεότερους αντιπάλους του, που όταν τον έχουν μπροστά τους και συνειδητοποιούν ότι μπορεί και να τον κερδίσουν, τότε έρχεται η στιγμή που χάνουν τα αυγά και τα πασχάλια. Γιατί τους προκαλεί δέος και μόνο που τον έχουν απέναντί του.

Ενας από αυτούς που πέταξε την ευκαιρία ήταν χθες και ο Φριτζ. Καλύτερη ευκαιρία δεν θα έχει στην καριέρα του. Να κερδίσεις τον Ράφα και να πας ημιτελικά σε grand slam…

Ο Ναδάλ είναι ένα «τέρας» της φυσικής, ένας μη φυσιολογικός αθλητής. Το απέδειξε και χθες όπου ζήσαμε την πιο ανατριχιαστική στιγμή της διοργάνωσης. Την ώρα που υπέφερε από πόνους στην κοιλιακή χώρα και ο πατέρας του, με το υπόλοιπο box του, απελπισμένοι του έλεγαν να τα παρατήσει και να εγκαταλείψει τον αγώνα, το πείσμα του δεν τον άφηνε. Και δικαιώθηκε. Δεν είναι και η πρώτη φορά που το κάνει αυτό βέβαια.

Παρόμοια κατάσταση έτυχε να ζήσω από κοντά στον τελικό του Australian Open με τον Στάνισλας Βαβρίνκα το 2014. Και τότε είχε έντονους πόνους την ώρα του αγώνα και αποσύρθηκε στα αποδυτήρια. Οταν γύρισε, σέρβιρε πολύ αδύναμα, όπως και χθες στο πρώτο σετ, με τον κόσμο να τον γιουχάρει μάλιστα! Ομως όσο περνούσε η ώρα έβρισκε τον ρυθμό του και ο πόνος περνούσε. Ωστόσο, ο Βαβρίνκα ήταν σε σπουδαία κατάσταση και πήρε το τρόπαιο.

Κάτι παρόμοιο έγινε και χθες, με την διαφορά ότι ο Φριτζ δεν είναι Βαβρίνκα και έχασε το ματς. Ο Ναδάλ έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τα παρακάλια της ομάδας του να εγκαταλείψει για να μην χειροτερέψει ο πόνος του, πήγε στα αποδυτήρια με τον γιατρό και όταν επέστρεψε ήταν θέμα χρόνου να γυρίσει το ματς. Και το έκανε με τον πιο επίπονο τρόπο καθώς χρειάστηκε να παίξει 4,5 ώρες. Και αύριο, αν καταφέρει και συνέλθει (γιατί το θέμα της ημέρας σήμερα θα είναι αν θα κατέβει στο ματς με το πρόβλημα που έχει), τον περιμένει άλλη μία ματσάρα με τον Κύργιο. Και στον τελικό (λογικά) άλλη μία με τον Τζόκοβιτς. Αν φτάσουν αμφότεροι ως εκεί.

Ο Ναδάλ είναι ένας υπεραθλητής που είμαστε τυχεροί που ζούμε στην εποχή του (και των Ρότζερ και Νόλε προφανώς). Τυχεροί γιατί μας δίνει το μήνυμα πως δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ. Μέσα από τον πόνο γίνεται νικητής. Και αν αντέξει άλλες τέσσερις ημέρες, τότε έχουμε ελπίδες να δούμε, ίσως για τελευταία φορά, έναν τελικό μεταξύ των δύο από τους τρεις κορυφαίους όλων των εποχών στο άθλημα. Ισως αυτή να είναι η τελευταία παράσταση σε τελικό grand slam μεταξύ Νόλε και Ράφα. Γιατί δύσκολα θα δούμε ξανά τόσο μακριά τον Φέντερερ.

Οι… γέροι (που μόνο γέροι δεν είναι όπως αποδεικνύουν στο court) αρνούνται να χάσουν, αρνούνται να τα παρατήσουν και γυρίζουν παιχνίδια διεκδικώντας έναν ακόμη τίτλο. Οι υπόλοιποι απλά παρακαλούν να αποσυρθούν (επιτέλους) μπας και δουν άσπρη μέρα…