Wimbledon: Ο Αλκαράθ δεν είναι το μεσαίο παιδί της ιστορίας

Μόνο όταν χάσεις τα πάντα, είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις. Στο Royal Box του κεντρικού κορτ του Wimbledon βρέθηκε ο Μπραντ Πιτ, όχι ως Τάιλερ Ντάρντεν, αλλά ως μάρτυρας της ιστορίας. Ο Κάρλος Αλκαράθ από τη στιγμή που πάτησε στα τενιστικά κορτ, έχει τη δική του χολιγουντιανή υπόσταση.

Μετά από σχεδόν 45 λεπτά στο Λονδίνο έμοιαζε να τα έχει χάσει όλα. Ο Τζόκοβιτς ήταν ο πιο δυνατός, ο πιο συγκεντρωμένος, αυτός που παίζει με τις γραμμές. Η πιο επιθετική βερσιόν του Σέρβου μπορούσε να φανεί ικανή για να λυγίσει τον οποιονδήποτε. Ο τενίστας που είχε να χάσει μία δεκαετία στο κορτ του τελικού, στρίμωξε στα σχοινιά έναν 20χρονο. Σαν έναν άδικο αγώνα μεταξύ ίσων στο Fight Club.

• Αλκαράθ - Τζόκοβιτς 3-2: Ο Καρλίτος έκθρόνισε τον Τζόκοβιτς και έβαλε στον... πάγο το 24ο!
• Τζόκοβιτς σε Αλκαράθ: Νόμιζα ότι θα είχα πρόβλημα μαζί σου μόνο στο χώμα
  

Ο Αλκαράθ έπρεπε πρώτα να τα χάσει όλα για να περάσει τη μαγική επιστροφή του και να υποχρεώσει τον Τζόκοβιτς να χάσει ένα tiebreak. Ο Νόλε είδε το σώμα του να ποτίζεται με το ίδιο δηλητήριο που αυτός εκτόξευε στους αντιπάλους του. Από τη στιγμή που ο 20χρονος αντιλήφθηκε πως μπορεί να σταθεί στην αντίπερα όχθη του κορτ, ο τελικός είχε περάσει από τον έλεγχο του Σέρβου στην ισορροπία.

Μόλις ο Ισπανός μπόρεσε να βάλει μερικές μπάλες στην ευθεία με το μπάκχαντ του, συνδυάζοντάς τις με το εκπληκτικό footwork, πήρε και το πάνω χέρι της αναμέτρησης. Το σερβίς του Τζόκοβιτς άρχισε να πέφτει δραματικά σε ποιότητα για περίπου δύο σετ και αυτό έμελλε να του κοστίσει. Ο πρώτος κανόνας του Fight Club είναι ο ίδιος με τον δεύτερο. Μη μιλάς για το Fight Club. Αν το ρινγκ στηθεί στο κεντρικό κορτ του Wimbledon, τότε ο τρίτος κανόνας θα έχει να κάνει με το σερβίς.

Στο δεύτερο και το τρίτο σετ ο Σέρβος περιορίστηκε στο 60% των περασμένων πρώτων. Και δυστυχώς για εκείνον, είχε απέναντί του έναν από τους καλύτερους returner παρότι μόλις 20 ετών. Έναν returner που του μοιάζει, όσο μοιάζει στον Ναδάλ στον τρόπο που χτίζει τους πόντους του από τη βασική γραμμή και άλλο τόσο στον Φέντερερ με τα μαγικά του αγγίγματα στο φιλέ.

Το overhitting και τα λάθη από το φόρχαντ του κράτησαν μόλις ένα σετ. Τόσο πήρε στον Αλκαράθ να μετρήσει το κορτ. Δεν ήταν ολοκληρωμένος, δεν ήταν τέλειος, αλλά υπήρξε αυτός που εξελισσόταν όσο περνούσε η ώρα στην αναμέτρηση, ενώ ο Τζόκοβιτς για πρώτη φορά έμοιαζε θνητός στον κόσμο των αθανάτων. Μετά από καιρό έχασε την πλειονότητα των κρίσιμων πόντων που παίχτηκαν. Δύο αβίαστα λάθη από αυτά που δεν έκανε ποτέ στο tiebreak του δευτέρου σετ, αντί να τον φέρουν στο 0-2, κράτησαν στο κέντρο τη διελκυστίνδα του τελικού και η βενζίνη στο δικό του ρεζερβουάρ τελικά ήταν λιγότερη.

Όχι τόσο λιγότερη για να κέρδιζε αν είχε οποιονδήποτε άλλον απέναντί του. Ο Νικ Κύργιος έγραψε μετά το 2-1 του Αλκαράθ, πως αν ο Τζόκοβιτς βρει τρόπο να γυρίσει το παιχνίδι, θα τον πείσει ότι δεν πρόκειται για άνθρωπο. Οι δυνάμεις σούπερ ήρωα του Σέρβου βρέθηκαν ξανά εκεί, αφού στο σερβίς μπορεί να κινήθηκε λίγο πάνω από τη μετριότητα, όμως στις επιστροφές του βρήκε την απαιτούμενη ασφάλεια αλλά και το ρίσκο να πιέσει και να βάλει προβλήματα στον αντίπαλό του.

Μόνο ο Αλκαράθ αυτήν τη στιγμή μπορεί να σταθεί ως ισάξιός του και τελικά να τον κερδίσει στο φινάλε. Για να ηττηθεί ο άνθρωπος που έχει κάνει επάγγελμα το να μη χάνει, χρειάστηκε να βρεθεί στο διάβα του ένας τενίστας κατά 15 χρόνια νεότερός του, που από τα εφηβικά του χρόνια θεωρεί αυτονόητο πως πρέπει να κερδίζει τους πάντες και παντού. Να σερβίρει με άνεση για τον τίτλο την ώρα που η βελόνα των σφυγμών πάλλεται στο κόκκινο. Ακόμα και ο Φέντερερ δεν το είχε καταφέρει από το 40-15 πριν μερικά χρόνια. Βουτηγμένος στο μείγμα όλων των προτερημάτων της Big-3 που κυριάρχησε στο τένις από τις αρχές της χιλιετίας μέχρι και σήμερα.

Για εκείνον ο τελικός του Wimbledon θα παραμείνει σε περίοπτη θέση, οτιδήποτε και αν πετύχει στην καριέρα του από τώρα και στο εξής. Και ο Μεντβέντεφ μπόρεσε να κερδίσει, από τη νέα γενιά, σε Major τελικό τον Τζόκοβιτς, αλλά όχι να κάνει την ίδια δήλωση. Ο Αλκαράθ βροντοφώναξε μπροστά στο πρόσωπο του Σέρβου και οποιουδήποτε άλλου θελήσει να το αμφισβητήσει, πως πλέον υπάρχει αυτός και κανένας άλλος.

Αυτός είναι ο τύπος που πρέπει να κερδίσουν όσοι ονειρεύονται κάτι σπουδαίο, όπως ήταν ο Φέντερερ στο Λονδίνο, ο Τζόκοβιτς στην Αυστραλία και ο Ναδάλ στο Παρίσι. Η φωτογραφία που τον δείχνει να σωριάζεται στο γρασίδι για να αντιληφθεί τι ακριβώς πέτυχε, με τον Τζόκοβιτς απογοητευμένο στην απέναντι πλευρά, θα αποτελεί για αρκετό καιρό το Νο1 επίτευγμα της τενιστικής του καριέρας.

Όπως το 2001, όταν ο Σάμπρας ηττήθηκε από τον Φέντερερ στο κεντρικό κορτ του Wimbledon. Το παιχνίδι που στιγμάτισε την αλλαγή των σκήπτρων. Όπως το 2008 που ο Ναδάλ υπέταξε τον «βασιλιά» και απέκτησε μία τεράστια βούλα στα επιχειρήματα που παρουσίαζε για να σταθεί ως ίσος απέναντί του.

Η 16η Ιουλίου του 2023 για το τένις αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ημερομηνίες πλέον. Η μέρα που η άκρη στο τούνελ των big-3 άρχισε να φαίνεται ολοένα και πιο καθαρά. Ο Καρλίτος ολοκλήρωσε έναν κύκλο κυριαρχίας μετά τις σκληρές επιφάνειες και το χώμα. Βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα με το Wimbledon, γνωστοποίησε προς άπαντες πως θέλει να τα κάνει όλα δικά του και κανείς από τους Μεντβέντεφ, Ζβέρεφ, Τσιτσιπά, Σίνερ δεν μπορεί να τον σταματήσει, παρά μόνο να τον καθυστερήσει στον δρόμο προς τον απόλυτο τενιστικό θρόνο.

Παιδί της τρίτης γενιάς μετά τους τρεις σπουδαιότερους του αθλήματος, μάζεψε πάνω του όλο το ταλέντο του πλανήτη για να μη γίνει το... μεσαίο παιδί της ιστορίας, αλλά το σημείο αναφοράς στους αιώνες των αιώνων. Αυτός που έρχεται και δεν έχει τίποτα σημαντικό να επιδείξει μετά το κύμα που τα σάρωσε όλα. Δεν είναι οι τίτλοι, αλλά το τένις του. Η ανάγκη που σου μεταφέρει να το παρακολουθήσεις. Η αύρα του σταρ που πήρε από το χέρι το τένις και θα το πάει ένα βήμα παραπέρα. Η τελειότητα!

Ο Τζόκοβιτς δεν κατάφερε να πιάσει τα 24 Grand Slam της Μάργκαρετ Κορτ. Τον Αλκαράθ στο μέλλον, ποιος θα τον σταματήσει;

Ο Τάιλερ Ντάρντεν θα ήταν περήφανος.