Wimbledon, Αλκαράθ: Το... παιδί που κρατάει αναμμένη τη φλόγα!

• Το step up του Αλκαράθ στον τελικό
• Το μεγαλείο και η ουτοπία

Είναι φορές που στη ζωή αναρωτιέσαι, πώς αυτή θα αλλάξει μόλις έρθει το πλήρωμα του χρόνου σε μία σχέση. Το τένις θα συνέχιζε να… ζει και μετά την εποχή των big 3. Κανείς όμως δεν μπορούσε να ισχυριστεί πως τόσο η ποιότητα, όσο και η δημοφιλία του θα έφθινε.

Η σκέψη ολοένα και γιγαντώνεται. Μετά τον Φέντερερ, τον Ναδάλ και τον Τζόκοβιτς τι; Μέχρι που το άστρο του Κάρλος Αλκαράθ ανέτειλε απότομα. Τόσο που στο διάβα του έχει σπάσει οποιοδήποτε ρεκόρ βρήκε μπροστά του και όχι απλώς αντιστέκεται απέναντι σε αυτούς που κέρδισαν τα πάντα, αλλά τους κερδίζει με τον τρόπο τους, στο παιχνίδι τους, δείχνοντας καθόλα έτοιμος να ξεπεράσει το δικό τους ταβάνι.

Ο Αλκαράθ είδε ξανά στην άλλη πλευρά του κορτ τον Τζόκοβιτς, στην επανάληψη του περσινού τελικού. Όμως σε αυτόν τον έναν χρόνο, ο Ισπανός μεγάλωσε τόσο, που έσβησε οποιοδήποτε σημάδι αμφισβήτησης θα μπορούσε να μπει στον δρόμο για το repeat. Η κυριαρχική του εμφάνιση στο κορτ ήρθε αβίαστα, ακόμα και αν ο Σέρβος παρουσιάστηκε εμφανώς επηρεασμένος από τον τραυματισμό του.

Ακόμα και έτσι, με αυτά ως δεδομένα, το mindset του Αλκαράθ θυμίζει ακριβώς τους προκατόχους του, με έναν τρόπο που δεν είναι φυσιολογικός!

Το step up του Αλκαράθ στον τελικό

Τα δεδομένα πριν τον τελικό ήταν τα εξής. Ο Αλκαράθ δεν έπαιξε το τένις το οποίο τον έστεψε κάτοχο του Wimbledon έναν χρόνο πριν, αλλά το επίπεδό του παρέμενε υψηλό. Τον Τζόκοβιτς από την άλλη συνόδευαν ερωτηματικά σχετικά με την κατάστασή του, μιας και αποτελούσε πραγματικότητα πως δε δοκιμάστηκε αγωνιστικά στην πορεία του ως τον τελικό, μετά την επέμβαση στο γόνατό του.

Το ότι θα προσπαθούσε με το σερβίς του να δημιουργήσει τις συνθήκες για εύκολους πόντους ήταν φανερό. Η παρουσία του, όμως, στο φιλέ υπήρξε η χειρότερη ίσως της καριέρας του. Κομμάτι στο οποίο έχουν μερίδιο αμφότεροι. Εξ' αρχής ο 21χρονος έμοιαζε να του... ρουφάει το οξυγόνο λίγο λίγο και από λίγο, για να τον πείσει πως δεν έχει τύχη. Τόσο στο φιλέ, όσο και στα χτυπήματα εδάφους, ο Σέρβος δεν ήταν έτοιμος, έμπαινε διαρκώς με λάθος στάση σώματος και εμφανίστηκε πιο αργός, δικαιολογημένα, από ό,τι επιβάλλουν οι περιστάσεις ενός τελικού.

To win here is special. To defend here is elite.

Carlos Alcaraz is the 2024 Gentlemen’s Singles Champion 🏆#Wimbledon pic.twitter.com/kJedyXf0vn

— Wimbledon (@Wimbledon) July 14, 2024

Απ’ την άλλη ο Αλκαράθ του έκανε τη ζωή όσο δυσκολότερη γίνεται με τις επιστροφές, ειδικά στο δεύτερο σερβίς, ειδικότερα με το φόρχαντ του. Μερικές φορές ξεχνάμε πως ο Ισπανός γεννήθηκε το 2003, αφού πλέον το δείγμα και τα επιτεύγματά του, τον έχουν κατατάξει δικαίως ανάμεσα στους κορυφαίους, ενδεχομένως και πρώτο μεταξύ ίσων τη στιγμή που μιλάμε. Παραμένει ωστόσο αδιανόητη η πνευματική του ετοιμότητα για τα μεγάλα ραντεβού. Μετά και τον χθεσινό τελικό του Wimbledon, o Καρλίτος μετράει το απόλυτο 4/4 στους τελικούς. Σε παιχνίδια που πάντοτε παρουσιάζεται σαν έτοιμος από καιρό. Μια σκηνή που έχει κατακτήσει σχεδόν αυτόματα, αλλά το αστείρευτο ταλέντο δεν αρκεί.

Αυτός ο απίστευτος τύπος στάθηκε απέναντι στον καλύτερο returner του τουρ και από το 72% των κερδισμένων πόντων που είχε στο τουρνουά, άγγιξε μέχρι και το 87% σε ένα σημείο του τελικού, για να κλείσει με το… ταπεινό 84% (47/56). Έδωσε στον Τζόκοβιτς λίγο από το δικό του «δηλητήριο» με τις επιστροφές, ενώ παράλληλα σέρβιρε με ακρίβεια Πιτ Σάμπρας. Ακόμα και για τον λαβωμένο Νόλε, οι σκηνές «αιχμαλωσίας» στο κεντρικό κορτ ξεπερνούσαν κάθε λογική. Τους νόμους και τους κανόνες της, άλλωστε, ο Αλκαράθ τους έχει καταργήσει τη στιγμή που πάτησε στα κορτ.

Το μεγαλείο και η ουτοπία

Μετά το φινάλε του τελικού, ο Νικ Κύργιος έκανε ένα τουίτ στο οποίο ανέφερε πως είναι η πρώτη φορά που μπορούμε να μιλάμε για την αλλαγή φρουράς. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η αλλαγή έχει συμβεί προ πολλού. Ο Αλκαράθ δεν ήταν κάποιος 21χρονος που έψαχνε τρόπο για να φορέσει την μπέρτα του θριάμβου.

Wow. Love Djokovic, but is this maybe the first time we can say the ‘changing of the guard’ ?!?!

— Nicholas Kyrgios (@NickKyrgios) July 14, 2024

Μπήκε στον τελικό ως ο υπερασπιστής του τίτλου, «έσπασε» τον Τζόκοβιτς από το πρώτο κιόλας game, δεν έχασε ποτέ το προβάδισμα, παρά μόνο κόμπιασε τη στιγμή που σέρβιρε για τον τίτλο στο 40-0 του 12ου game. με το σκορ στο 2-0. Ο τέταρτος Major τίτλος του ήρθε με απόσταση σχεδόν 1,5 μήνα από τον τρίτο.

Μετά το Roland Garros και την αργή χωμάτινη επιφάνεια του Παρισιού, παρέμεινε ο βασιλιάς του Λονδίνου στο γρασίδι. Μόλις ο έκτος τενίστας στην ιστορία που το καταφέρνει. Για ποια αλλαγή φρουράς να συζητήσουμε ακριβώς; Τη σκυτάλη της διαδοχής την έχει αρπάξει προ πολλού. Με κάθε βεβαιότητα, αν μπορούσαμε να κάνουμε μια προβολή της καριέρας του σε 15 χρόνια, το όνομά του θα μπει σε αυτήν την αέναη συζήτηση περί του σπουδαιότερου όλων των εποχών.

Ο Ναδάλ λιγότερο και ο Τζόκοβιτς περισσότερο, έκαναν πολλές φορές αυτοσκοπό της καριέρας τους να συγκεντρώσουν τα περισσότερα Grand Slam που μπορούν σε αυτήν την κούρσα. Με τον ρυθμό που συνεχίζει ο Αλκαράθ, φαντάζει δεδομένο πως θα τους ξεπεράσει. Κάποτε το ρεκόρ των 14 τίτλων του Σάμπρας έμοιαζε απλησίαστο. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Φέντερερ, για να έρθουν οι Ναδάλ και Τζόκοβιτς και να τοποθετούν ολοένα και ψηλότερα τον πήχη.

Πλέον τα 24 του Τζόκοβιτς, αν δεν μπορέσει να κατακτήσει κάτι ακόμα ως το δικό του φινάλε, δε φαντάζουν ουτοπικά. Και αυτό είναι τρομακτικό! Συνάμα ένας τρόπος για να αντιληφθεί κανείς το μεγαλείο του. Αν δεν υπήρχε αυτός, τώρα η συζήτηση θα γυρνούσε γύρω από τον Νόλε, αφού ακόμα και με τραυματισμένο γόνατο, δεν υπήρξε κάποιος να τον κοιτάξει στα μάτια.

Κανείς πέρα από το παιδί που κρατάει τη φλόγα… αναμμένη. Τα ρεκόρ που θα σπάσει ήδη ακούγονται πολλά, ίσως γίνουν και αμέτρητα. Η κόντρα που θα δημιουργήσει με τον Σίνερ θα εκτοξεύσει ξανά το ενδιαφέρον ως το rivalry που διαδέχεται τους κορυφαίους όλων. Ωστόσο οι δύο φορές που υπέταξε τον Τζόκοβιτς στο All England Club θα αποτελούν για πάντα την κορωνίδα των επιτευγμάτων του. Όπως ακριβώς και το Wimbledon που κατέκτησε ο Ναδάλ το 2008, όταν ανέτρεψε τη… βασιλεία του Φέντερερ, ω τι σύμπτωση, σε χρονιά που η Ισπανία κατέκτησε το Euro.

Κανείς δε φαντάζεται πού μπορεί να φτάσει το τένις ο Αλκαράθ, αλλά δίχως να αποτελεί την παραμικρή υποτίμηση σε όσα θα δούμε από αυτόν στο μέλλον, μπορεί να είδαμε ήδη τη μεγαλύτερη στιγμή του. Την ημέρα που υπερασπίστηκε τον τίτλο του, καθαρά, ως ανώτερος και απόλυτος, με τον Τζόκοβιτς στην άλλη πλευρά του κορτ, 37 ημέρες μετά τον τίτλο του στο Παρίσι.