Φλόρα Ντάφι: Η IronWoman που έβαλε τις Βερμούδες στον χάρτη των χρυσών

Το νησί των Βερμούδων έστειλε δύο αθλητές στο Τόκιο. Κανείς από τους 63.918 κατοίκους, όμως, δεν είχε αμφιβολία ότι οι πιθανότητες τους για ένα μετάλλιο ήταν υψηλότερες από ποτέ. Τελευταία και μοναδική φορά που κέρδισαν κάτι ήταν το μακρινό 1976, όταν ο Κλάρενς Χιλ είχε φορέσει το χάλκινο στην πυγμαχία των ανδρών.

Ωστόσο, στη φετινή διμελή αποστολή της δέσποζε η παρουσία μιας αθλήτριας παγκοσμίως κορυφαίας στο άθλημά της.

Με τη συμπλήρωση 45 ετών από τη δοξασμένη εκείνη μέρα στο Μόντρεαλ, το μικρό νησιωτικό σύμπλεγμα που στολίζει τον Ατλαντικό στα βορειοδυτικά, γνωστό για τις ροζ αμμουδιές του και την έμπνευση που χάρισε στον Γουίλιαμ Σέικσπιρ για το τελευταίο του χρονικά έργο «Η Τρικυμία», απέκτησε τη δική του ξεχωριστή θέση στο πάνθεον των χρυσών Ολυμπιονικών, δυσανάλογα μεγάλη σε σύγκριση με την έκταση των μόλις 53 τετραγωνικών χιλιομέτρων του.

Golden glory!

Flora Duffy wins the women's #Triathlon - it's #BER's first ever Olympic gold!@WorldTriathlon pic.twitter.com/stRcyD1uoo

— Olympics (@Olympics) July 26, 2021

Η Φλόρα Ντάφι, γεννημένη στην ενορία Paget των 6.000 κατοίκων, κατάφερε να κάνει αυτό το νησί τη μικρότερη χώρα που παίρνει χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αφαιρώντας τον άτυπο τίτλο από τη Γρενάδα των 110.000 κατοίκων (2012, χρυσό στα 400 μ.). Δεν χρειαζόταν βέβαια να τερματίσει πρώτη στην περιμετρική διαδρομή του Odaiba Marine Park, με φόντο τη γέφυρα του Ουράνιου Τόξου στο συννεφιασμένο πρωινό της 27ης Ιουλίου για να τους κάνει περήφανους. Για τους Βερμουδιανούς, η 34χρονη σήμερα Ντάφι αποτελούσε εδώ και χρόνια το «χρυσό κορίτσι» του νησιού, τη μόνιμη εκπρόσωπό της στους Αγώνες από το 2008 στο Πεκίνο.

Με τον εντυπωσιακό χρόνο 1:55:36 και παρά το ότι μετά το πρώτο μίλι στο κολύμπι βρισκόταν στην 6η θέση, η Ντάφι σάρωσε τα πάντα στο διάβα της κι άφησε πίσω της με 74 δευτερόλεπτα διαφορά τη Βρετανίδα Τέιλορ-Μπράουν, φτάνοντας συγκινημένη στη γραμμή του τερματισμού.

Ένα επίτευγμα μεγαλύτερο από την ίδια, όπως δήλωσε, που όμως, έχει σπουδαίο σημαίνον για τον δικό της μύθο. Μιας αθλήτριας που δεν έχει προπονητή ή μηχανικό για το ποδήλατό της. Μιας αθλήτριας που το 2008 χτύπησε στη διάρκεια της διαδρομής και δεν τερμάτισε καν και που το 2012 μια πτώση από το ποδήλατο είχε συνέπεια να τερματίσει 45η.

Δεν είναι απλά το «βάρος» του χρυσού μεταλλίου, αλλά η αντοχή στην πίεση του να θεωρείσαι το φαβορί για μια πενταετία και να έχεις πιθανόν την τελευταία ευκαιρία να πετύχεις το όνειρό σου. Οι δύο σερί παγκόσμιοι τίτλοι το 2016 και το 2017, το εξωφρενικό ρεκόρ χρόνου σε κολύμπι, ποδήλατο και τρέξιμο στην ΙΔΙΑ διοργάνωση (η μόνη που το έχει πετύχει στην ιστορία του τριάθλου) και οι συνεχόμενες πρωτιές της στα υπόλοιπα μίτινγκ συνηγορούσαν ότι η Ντάφι θα είχε τα φώτα στραμμένα αποκλειστικά πάνω της.

Πόσω μάλλον, η επιστροφή από έναν σοβαρό τραυματισμό στο πόδι, που την άφησε νοκ-άουτ για μία ολόκληρη σεζόν (2018-2019) και σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να αποβεί «μοιραίος» για τη συνέχεια της καριέρας της. Στα τέλη του 2020 απείχε από τις προπονήσεις με φλεγμονή στο γόνατο, μα ούτε αυτό το πρόβλημα ήταν ικανό να εκτροχιάσει τον προδιαγεγραμμένο θρίαμβο.

«Έχω οικογένεια στην Αγγλία κα αυτό είναι ξεχωριστό, αλλά για μένα οι Βερμούδες ήταν πάντα το σπίτι μου. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Νομίζω ότι το πιο σπουδαίο για αυτό το μετάλλιο είναι ότι όλοι οι κάτοικοι του νησιού έχουν... τρελαθεί. Όλη αυτή η πίεση του να είσαι φαβορί, την οποία δεν θα συνιστούσα σε κανέναν, άξιζε εντελώς τον κόπο», δήλωσε με όση ψυχή της είχε απομείνει από το λυτρωτικό σπριντ εν μέσω αποθέωσης. Και το νησί των Βερμούδων, η μαγευτική τοποθεσία του Ατλαντικού που είναι μικρότερη κι από τα Ιωάννινα, πανηγυρίζει για χάρη της το πιο συμβολικό χρυσό.