Θοδωρής Τσελίδης: Ο «γίγαντας» που γελάει με τα μάτια

Αποστολή στο Παρίσι: Πηνελόπη Γκιώνη

Οι στιγμές που μας χάρισε ο Θοδωρής Τσελίδης μέσα και έξω από την αρένα Champs-de-Mars θα πρέπει να μνημονεύονται για καιρό. Και το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο που κατέκτησε επάξια ίσως να ήταν η τελευταία στιγμή στη λίστα.

Αυτό που είδαμε ήταν ένας φωτεινός άνθρωπος. Δεν ξέρω ποιες είναι οι σωστές λέξεις για να μπορέσω να σας το περιγράψω αλλά ο Τσελίδης ερχόταν προς τα εμάς και έλαμπε, έλαμπε ολόκληρος, ακτινοβολούσε. Γελούσαν τα μάτια του. Και αυτό το “βουνό” που βλέπαμε στον αγώνα, στην πραγματικότητα ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος. Και δεν είναι πως η φυσιογνωμία του δεν το μαρτυρά, στο πρόσωπό του βλέπει συχνά κανείς το χαμόγελο ενώ με τις πράξεις του λέει όλα αυτά που δεν λέγονται με λέξεις.

Στη μεγάλη του στιγμή, την κορυφαία στιγμή της καριέρας του και μία από τις κορυφαίες του ελληνικού αθλητισμού, εκείνη τη στιγμή φάνηκε ποιος είναι. Εκείνη τη στιγμή που αντί να δώσει τα χέρια με τον αντίπαλό του και να πανηγυρίσει το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο που μόλις είχε κατακτήσει, εκείνος προτίμησε να σταθεί δίπλα του και να τον παρηγορήσει για την ήττα του, να πέσει κάτω μαζί του και να τον αγκαλιάσει. Γιατί ξέρει. Ξέρει πόσο πολύ πονάει να χάνεις το όνειρο μέσα από τα χέρια σου, να πρέπει να περιμένεις ξανά και η αβεβαιότητα να σε πνίγει. Ακόμη και ο πανηγυρισμός του, μετά, ήταν ήσυχος. Σεβόταν.

Και αυτό το έκανε σε κάθε αγώνα που νικούσε. Ο αντίπαλος για εκείνον δεν ήταν κάποιος που μισούσε αλλά ένας άνθρωπος που είχε το ίδιο όνειρο με εκείνον. Απλά, την Τετάρτη 31 Ιουλίου ήταν η μέρα του Τσελίδη.

Όταν, μάλιστα, τον ρωτήσαμε να μας πει ποιο ήταν το πιο δύσκολο σημείο των αγώνων απάντησε πως ήταν ο αγώνας των ρεπεσάζ που κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον καλό του φίλο και για πολύ καιρό συναθλητή (προπονούνταν μαζί), Αράμ Γκριγκοριάν (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). «Γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον, είμαστε φίλοι πολλά χρόνια και προπονούμασταν μαζί. Ήταν πολύ δύσκολο να είμαστε αντίπαλοι», είπε βάζοντας τη φιλία πάνω από κάθε αγώνα, πάνω από ήττες και νίκες, πάνω από μετάλλια.

Η συζήτησή μας δεν έγινε στα ελληνικά αλλά στα αγγλικά γιατί ο Τσελίδης δεν μιλάει καλά ελληνικά. Βλέπετε, ο ίδιος γεννήθηκε στην Ελλάδα όμως από πολύ μικρός βρέθηκε στη Ρωσία όπου και έμαθε το τζούντο. Από πατέρα Έλληνα με ποντιακή καταγωγή, άκουγε πάντα για την Ελλάδα και συνδέθηκε με τις ρίζες του. Από το 2018 άφησε τη Ρωσία και αγωνίζεται ως Έλληνας στις μεγάλες διοργανώσεις, για να φτάσει να χαρίσει στη χώρα μία τεράστια επιτυχία. «Η Ελλάδα μου έχει δώσει όλες τις ευκαιρίες που είχα, χαίρομαι πάρα πολύ που μπορώ να δώσω κάτι πίσω», έλεγε και έβγαινε από την καρδιά του. Κανείς ποτέ, όμως, δεν του ζήτησε τίποτα. Ένας τέτοιος άνθρωπος να φορά το εθνόσημο και να παλεύει γι’ αυτό, μόνο περηφάνια μπορεί να είναι για τη χώρα.

Όταν τον ρωτήσαμε πως θα γιορτάσει αυτό το μετάλλιο μας είπε πως ποτέ δεν πίνει (αλκοόλ) όμως σίγουρα θα κάνει ένα πάρτι ενώ επεσήμανε πως θα θελήσει να ξεκουραστεί, επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Εκεί που βρίσκεται και η μητέρα του. Ο Τσελίδης επέλεξε να αφιερώσει το μετάλλιο σε εκείνη που τον έβλεπε από την Ελλάδα. Στη μαμά του το αφιέρωσε. Χωρίς να σκεφτεί τίποτα άλλο, χωρίς να προλάβουμε να ολοκληρώσουμε την ερώτηση σχεδόν ήξερε πως αυτό το μετάλλιο ανήκει σε εκείνη που θυσίασε τα πάντα για εκείνον. Ήταν το ευχαριστώ.

Τα μάγουλά του σίγουρα πονούσαν από το μόνιμο χαμόγελο που είχε και σήμερα που θα έχει ξυπνήσει και θα έχει δει στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι του, πως το μετάλλιό του είναι ακόμη εκεί και πως δεν ήταν απλά ένα όνειρο, θα πονέσουν κι άλλο. Μακάρι να ήταν έτσι η κάθε μέρα του.