Εθνική γυναικών: Απέτυχε και δεν είναι κακό να το λέμε

Στην Ελλάδα η επιτυχία έχει πολλούς γονείς, όσο γίνεται περισσότερους. Η αποτυχία από την άλλη όχι απλά δεν έχει κανέναν, αλλά στην χώρα μας απαγορεύεται αυστηρά να λες αυτή την λέξη. Πάντα θα υπάρχει ένα «ναι μεν αλλά», ειδικά για τις Εθνικές ομάδες, εκτός του ποδοσφαίρου για την οποία έχουν γραφτεί πολλά, από τα οποία δεν είναι λίγα τα όσα έχουν αγγίξει τα όρια της αδικίας. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση ή προκριματικά, πάντα βρίσκεται μια δικαιολογία, ακόμα και όταν η εικόνα που βλέπουμε είναι κατώτερη των περιστάσεων.

Θα πείτε και με το δίκιο σας γιατί γράφω όλα τα παραπάνω. Γιατί πολύ απλά, προσωπικά δεν φοβήθηκα ποτέ την λέξη αποτυχία, είναι ίσως η λέξη που αν την συνηθίσεις και δεν την κρύβεις κάτω από το χαλάκι, μπορεί να σε οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες. Και η συγκεκριμένη λέξη (αποτυχία) είναι αυτή που αρμόζει στην πορεία της Εθνικής γυναικών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Εννοείται πως δεν είμαι μηδενιστής και θεωρώ πως είναι εξαιρετικά σημαντικό το να καταφέρνει η Ελλάδα να βρίσκεται στα τελικά μιας τόσο μεγάλης διοργάνωσης. Μας είχε λείψει για πολλά χρόνια αυτό και φυσικά από μόνο του θεωρείται επιτυχία. Θα είναι άδικος όπως θεωρεί πως μια πρόκριση σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν είναι επιτυχία. Άδικος και κακεντρεχής.

Εδώ όμως υπάρχει και ένα μεγάλο αλλά. Και το αλλά έχει να κάνει με την πορεία της Εθνικής στο τουρνουά. Γιατί μιλάμε για δύο εντελώς ξεχωριστά πράγματα η πρόκριση και η παρουσία στο Ευρωπαϊκό. Η πρόκριση όπως τονίσαμε και δεν θα σταματήσουμε να το κάνουμε, είναι μια επιτυχία για την Εθνική. Η παρουσία από την άλλη στην Βουλγαρία κρίνεται ξεκάθαρα αποτυχημένη.

Και όταν λέω ξεκάθαρα το εννοώ όσο δεν πάει. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα όντως είχε μια δύσκολη κλήρωση, καθώς ο όμιλος ήταν ισορροπημένος και όσο άνετα μπορούσε μια ομάδα να προκριθεί, τόσο άνετα μπορούσε και να αποκλειστεί. Ωστόσο όχι μόνο ο αποκλεισμός, αλλά η εικόνα της ομάδας στο σύνολο των αγώνων ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Ουσιαστικά και χωρίς καμία δόση υπερβολής, τα κορίτσια του Γκιγιέρμο Ναράνχο δεν πήγαν στην Βουλγαρία έτοιμες πνευματικά για ένα τόσο σημαντικό τουρνουά. Αυτό φάνηκε και στα 4 παιχνίδια, όταν η ομάδα έπαιρνε μια σχετικά μεγάλη διαφορά, την έχανε με την πρώτη ευκολία.

Σε αυτό φυσικά φέρει μερίδιο ευθύνης ο ομοσπονδιακός προπονητής που δεν ετοίμασε την ομάδα σωστά στον τομέα της ψυχολογίας. Όπως μερίδιο ευθύνης έχει και η Ομοσπονδία με την μη συμμετοχή της Εθνικής στο European League, καθώς φάνηκε ξεκάθαρα πως έλειπαν επίσημα παιχνίδια από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Γιατί καλά τα φιλικά, δεν λέω, αλλά δεν μπορούν να συγκριθούν με τα επίσημα. Και θα πείτε όσοι ξέρετε πως τα οικονομικά προβλήματα στην Ομοσπονδία είναι μεγάλα, πως δεν μπορούσαν να βρεθούν χρήματα για το European League. Μαζί σας, αλλά ότι αυτό έκανε κακό στην ομάδα δεν γίνεται να μην αναφερθεί γιατί στο κάτω-κάτω ισχύει στον απόλυτο βαθμό.

Για να μην μακρηγορούμε όμως και πάλι, τα πράγματα είναι απλά. Η Εθνική στην Βουλγαρία απέτυχε, τόσο βαθμολογικά με τον αποκλεισμό, όσο κυρίως αγωνιστικά. Αυτό και ισχύει και πρέπει να αναφέρεται. Από την άλλη όμως αυτή η ομάδα πραγματικά έχει μέλλον και προσωπικά το πιστεύω όσο δεν πάει. Όταν έχεις παίκτριες που έχουν πετύχει σημαντικά πράγματα στο εξωτερικό και μάλιστα σε καλή ηλικία, τότε μόνο να ελπίζεις μπορείς. Να ελπίζεις όχι μόνο να συνεχίσεις να πηγαίνεις σε μεγάλες διοργανώσεις, αλλά να διεκδικείς και κάτι σε αυτές.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει αρχικά να αφήσουν όλοι πίσω την πορεία στην Φιλιππούπολη και να δώσουν ακόμα μεγαλύτερη προσοχή σε αυτή την ομάδα. Σε αυτά τα κορίτσια που σε Βουλγαρία μπορεί να αδίκησαν τους εαυτούς τους, αλλά πραγματικά είναι σε θέση να φέρουν κάτι πολύ καλό στο ελληνικό βόλεϊ. Το υλικό φυσικά και υπάρχει, αλλά θέλει παιχνίδια. Θέλει κάθε καλοκαίρι εκτός των προκριματικών και συμμετοχές στα Ευρωπαϊκά Λιγκ και η δικαίωση δεν θα αργήσει να έρθει.

ΥΓ: Για την αποτυχία στο Ευρωπαϊκό υπάρχουν και πολλά αγωνιστικά ζητήματα, αλλά δεν χρειάζεται να γίνει παραπάνω αναφορά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα πάντως ήταν η υποδοχή, κάτι που στοίχισε, ειδικά σε μεγάλα σερί των αντιπάλων.

ΥΓ1: Ακόμα δεν έχω καταλάβει το γιατί δεν πήρε ευκαιρίες η Πολυνοπούλου. Η νεαρή κεντρική με δεδομένο το θέμα που υπήρξε στην θέση αυτή θα έπρεπε να παίξει περισσότερο. Φυσικά και αν έπαιζε δεν θα άλλαζε τόσο πολύ η ομάδα, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε γιατί πολύ απλά δεν έπαιξε.

ΥΓ2: Η λέξη αποτυχία δεν πρέπει να είναι απαγορευμένη, ειδικά όταν ισχύει. Θα πρέπει να την παραδεχόμαστε και να βάζουμε τα δυνατά μας να την ξεπεράσουμε και να οδηγηθούμε στις επιτυχίες. Ακριβώς αυτό πρέπει και μπορεί να κάνει και η Εθνική γυναικών και φυσικά όλοι ευχόμαστε να τα καταφέρει να το πετύχει.

ΥΓ3: Κλείνω με αυτό που ανέφερα και στο κείμενο. Η Εθνική πήγε στην Βουλγαρία χωρίς να έχει προετοιμαστεί πνευματικά για ένα τόσο σημαντικό τουρνουά. Χωρίς τα κορίτσια να έχουν πειστεί πως θα τα καταφέρουν, κάτι που ξεκάθαρα φάνηκε στα σημεία των αγώνων που ενώ είχαν σημαντικές διαφορές, τις έχαναν με μεγάλη ευκολία.