Ημιτελικός «αιωνίων» που μπορεί να κρίνει όλη την χρονιά!

Την πρώτη στιγμή που έγινε η κλήρωση του φετινού Challenge Cup, οι φίλοι του βόλεϊ είχαμε «κλειδώσει» τον ημιτελικό της διοργάνωσης, ελπίζοντας φυσικά πως θα βλέπαμε ένα ντέρμπι αιωνίων. Θα βλέπαμε για πρώτη φορά σε ημιτελικό μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, τους Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, τις δύο μεγαλύτερες ομάδες της χώρας στο συγκεκριμένο άθλημα, να παλεύουν για μια θέση στον τελικό. Ένα ζευγάρι που φάνταζε εξαιρετικά πιθανό να έρθει, από την στιγμή που ο δρόμος και για τους δύο μόνο στρωμένος με αγκάθια δεν ήταν και ευτυχώς ήρθε, μετά την πολύ πιο δύσκολη από όσο αναμενόταν πρόκριση του «τριφυλλιού» επί της Όριον και την πιο εύκολη των Πειραιωτών επί της Στεάουα.

Το ευτυχώς, δεν χρειάζεται ανάλυσης, καθώς ο καθένας που αγαπάει το συγκεκριμένο άθλημα καταλαβαίνει πως είναι σημαντικό μετά από χρόνια που η χώρα μας και συγκεκριμένα το ελληνικό βόλεϊ αντιμετώπισε σοβαρότατα προβλήματα, να έχει δύο ομάδες σε ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Φυσικά και μιλάμε για το τρίτο σε δυναμικότητα, Challenge Cup, αλλά αν σκεφτούμε πως υπήρξαν χρονιές που οι ομάδες μας δεν βγήκαν καθόλου εκτός συνόρων λόγω οικονομικών θεμάτων, το να βλέπουμε έναν Ελληνικό ημιτελικό μόνο ασήμαντο δεν είναι.

Ένας ημιτελικός στο οποίο κατά την άποψή μου βέβαια, παίζεται ουσιαστικά όλη η χρονιά και για τις δύο ομάδες και παρακάτω θα προσπαθήσω να εξηγήσω τους λόγους. Φυσικά και ο καθένας καταλαβαίνει πως για κάθε Σύλλογο, ο κάθε τίτλος είναι σημαντικός. Αυτό δεν το συζητάμε καν, όπως και το ότι η ομάδα ή οι ομάδες που θα τους κατακτήσουν, εννοείται πως θα τους χαρούν, τόσο οι παίκτες και το προπονητικό επιτελείο, όσο φυσικά και ο κόσμος.

Αυτό ξαναλέμε είναι αδιαπραγμάτευτο, όμως πάμε να δούμε γιατί θεωρώ πως αυτοί οι δύο ημιτελικοί είναι όλη η χρονιά. Δύο αγώνες που σε μεγάλο βαθμό θα κρίνουν αν οι «πράσινοι» ή οι «ερυθρόλευκοι» έχουν πετυχημένη ή αποτυχημένη χρονιά. Γιατί σε αυτή την χώρα πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε στο λεξιλόγιό μας και την λέξη αποτυχία. Μέσα στην ζωή είναι και αυτή και δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε να την πούμε και να την γράψουμε. Είτε μικρές, είτε μεγάλες, ο αθλητισμός έχει και αποτυχίες και μία από αυτές θα είναι για την ομάδα που θα αποκλειστεί από το «ελληνικό εμφύλιο». Και αν θα είναι μεγάλη θα εξαρτηθεί με το αν αυτός που θα προκριθεί θα κατακτήσει το τρόπαιο.

Αρχικά από μόνο του το ότι οι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα βρεθούν σε ημιτελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης στο βόλεϊ, είναι ικανό να χαρακτηρίσει μια χρονιά πετυχημένη ή όχι. Οι δύο «αιώνιοι» θα παλέψουν για μια πρόκριση που θα είναι ιστορική, καθώς θα είναι η πρώτη σε τέτοιο επίπεδο. Όπως και να το κάνουμε ειδικά για λόγους γοήτρου δεν είναι λίγο το να λες πως στην παρθενική φορά που έπαιξες απέναντι στον μεγάλο σου αντίπαλο τον απέκλεισες και προκρίθηκες στον τελικό.

Ένας ακόμα σοβαρός λόγος είναι πως φέτος είναι χρυσή ευκαιρία για τις δύο ελληνικές ομάδες να φτάσουν ως το τέλος. Λόγω του αποκλεισμού των Ρωσικών ομάδων, υπήρξαν φέτος ανακατατάξεις στα τρία ευρωπαϊκά Κύπελλα και στο Challenge Cup δεν συμμετείχαν σύλλογοι από Ιταλία, Πολωνία, Τουρκία, Γερμανία και Γαλλία. Μιλάμε για μια χρυσή ευκαιρία, καθώς δεν ξέρουμε αν αυτό επαναληφθεί και την επόμενη χρονιά. Μια ευκαιρία που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χαθεί κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά και οι δύο «αιώνιοι».

Και εδώ πάμε στον τρίτο λόγο. Οι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός γνωρίζουν όπως αναφέραμε πως φέτος είναι μια τεράστια ευκαιρία χωρίς ομάδες από τις προηγμένες βολεϊκά χώρες να φτάσουν στην κατάκτηση ενός Ευρωπαϊκού τίτλου (1ου για τους «πράσινους» και 3ου για τους «ερυθρόλευκους») και το καλοκαίρι ενισχύθηκαν όσο περισσότερο γινόταν με στόχο την κατάκτηση του Challenge Cup. Έφεραν παίκτες όπως ο Ερνάντες, ο Κόβαρ, ο Ιντάλγκο, ο Στερν, που η αλήθεια είναι πως είχαμε χρόνια να δούμε στην χώρα μας, ανεβάζοντας σε μεγάλο βαθμό το μπάτζετ τους.

Μια ενίσχυση που δεν σταμάτησε στο καλοκαίρι, καθώς και τον Ιανουάριο, «πράσινοι» και «ερυθρόλευκοι» έβαλαν και πάλι το χέρι στην τσέπη για να κάνουν και άλλες μεταγραφές. Οι «πράσινοι» πιο βαθιά παίρνοντας τον Αμερικανό ακραίο, Μπρέντεν Σάντερ (αδερφό του παγκοσμίου φήμης Τέιλορ), ενώ και οι «ερυθρόλευκοι» πήραν επίσης 5ο ξένο και συγκεκριμένα τον Βραζιλιάνο κεντρικό, Γκουστάβο Μπονάτο (Γκουσταβάο). Ουσιαστικά και για τους δύο μιλάμε για μπάτζετ άλλων εποχών, για να μην πούμε και άλλης διοργάνωσης (CEV Cup άνετα), που ανέβηκε για έναν και μοναδικό λόγο που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του Challenge Cup, καθώς μην ξεχνάμε πως δικαίωμα συμμετοχής στις εγχώριες διοργανώσεις έχουν 4 ξένοι. Οπότε ο ένας επιπλέον αποκτήθηκε καθαρά για τον τίτλο στην Ευρώπη.

Εν κατακλείδι όταν σε μία χρονιά που απέναντι σου δεν είναι μεγαθήρια από χώρες που δεν σταματούν να κατακτούν τους τίτλους στην Ευρώπη, έχεις ενισχυθεί σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό, όχι μόνο το καλοκαίρι, αλλά και τον χειμώνα με στόχο το Ευρωπαϊκό, το αν θα το κατακτήσεις ή όχι κρίνει σε μεγάλο βαθμό το αν η χρονιά θεωρηθεί πετυχημένη ή αποτυχημένη, συν φυσικά και το γόητρο, καθώς μιλάμε για ντέρμπι «αιωνίων».

Το σημαντικό ωστόσο είναι να απολαύσουμε δύο ωραίους αγώνες, από δύο ομάδες που έχουν αποδείξει πως μπορούν να μας προσφέρουν πλούσιο θέαμα και αυτή που θα προκριθεί να φέρει το Ευρωπαϊκό στην χώρα μας. Το έχει ανάγκη το ελληνικό βόλεϊ, ειδικά μετά τα όσα έχει περάσει στο παρελθόν…

ΥΓ: Οι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός μπορεί να παίξουν αντίπαλοι σε 3 τελικούς φέτος (Πρωτάθλημα, Κύπελλο και League Cup, με το τελευταίο να είναι σίγουρο, ενώ τα άλλα δύο καθόλου απίθανο), αλλά η κρισιμότητα των δύο ημιτελικών του Challenge Cup δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα από αυτά τα ματς, που φυσικά και έχουν την δική τους σημασία.

ΥΓ1: Όταν ο Ολυμπιακός το 2018 είχε προκριθεί στον τελικό του Challenge Cup κόντρα στην Ραβένα, είχα γράψει πως αγωνιστικά θα έπρεπε οι Πειραιώτες να παίξουν τη ρεβάνς στο Ρέντη που είχαν περισσότερες πιθανότητες διάκρισης από το αχανές ΣΕΦ, που ναι μεν ήταν μια γιορτή για το άθλημα, αλλά στέρησε από τους «ερυθρόλευκους» το αβαντάζ της έδρας. Τα ίδια λέω στην προκειμένη και για τον Παναθηναϊκό. Καλό το ΟΑΚΑ, έχει άλλη αίγλη και οικονομικό κίνητρο, αλλά ο Άγιος Θωμάς είναι σαφώς πιο δυνατή έδρα, όπως και το γεμάτο Ρέντη.

ΥΓ2: Βέβαια δεν θα υπήρχε κάτι καλύτερο για το ελληνικό βόλεϊ, να βλέπαμε δύο ημιτελικούς από τις δύο μεγαλύτερες ομάδες της χώρας, στα δύο μεγαλύτερα γήπεδα που έχουμε. Μιλάμε για ιδανική διαφήμιση που θα έκανε όλη την Ευρώπη να έχει στραμμένα τα βλέμματα στην Ελλάδα που για χρόνια δεν υπήρχε στο βολεϊκό χάρτη…

ΥΓ3: Εννοείται πως όποιος αποκλειστεί θα έχει αποτύχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα σταματήσουν όλα εκεί. Υπάρχει πρωτάθλημα, Κύπελλο και League Cup και φυσικά ο ηττημένος του ημιτελικού θα πρέπει να παλέψει για να τα κατακτήσει. Και για να μετριάσει την αποτυχία, αλλά για τους τίτλους που έχουν την δική τους σημασία και όποιος τους κατακτά αξίζει να τους χαρεί.

ΥΓ4: Για τις ομάδες και το πόσο έχουν αλλάξει με τις τελευταίες προσθήκες θα γράψουμε τις επόμενες ημέρες. Άλλωστε φέτος αν δεν αλλάξουν κάτι δραματικά οι ΠΑΟΚ και Φοίνικας, θα «βαρεθούμε» να τους βλέπουμε να παίζουν μαζί, οπότε θα έχουμε και χρόνο για αναλύσεις.