Αυτός ο Ολυμπιακός δεν γινόταν να χάσει το 3ο Ευρωπαϊκό

Δεν υπάρχει αθλητής σε οποιοδήποτε άθλημα και ειδικά στο βόλεϊ με το οποίο ασχολούμαστε σε αυτό εδώ το blog, που να μην θέλει να ζήσει όσα έζησαν την Τετάρτη το βράδυ οι παίκτες του Ολυμπιακού. Οι Πειραιώτες σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ έζησαν στιγμές που θα τις θυμούνται για μια ζωή, στιγμές που όσο ψυχρός επαγγελματίας και να είσαι δεν πρόκειται να τις ξεχάσεις με τίποτα.

Γιατί στο κάτω-κάτω σε αθλήματα που δεν σου εξασφαλίζουν και την ζωή όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι, τι θέλεις; Να κατακτάς τίτλους, ειδικά Ευρωπαϊκούς και να γνωρίζεις την αποθέωση από χιλιάδες φίλους της ομάδας που αγωνίζεσαι. Ακριβώς δηλαδή αυτό που βίωσαν στο ΣΕΦ οι παίκτες του Αλμπέρτο Τζουλιάνι. Στιγμές πρωτόγνωρες, που και οι ίδιοι δυσκολεύονταν να διαχειριστούν. Στιγμές που ευχή όλων όσοι ασχολούμαστε με το άθλημα αυτό, είναι να τις ζουν ακόμα και κάθε χρόνο παίκτες ελληνικών ομάδων και να επιστρέψει το άθλημα στην χώρα μας εκεί που αξίζει να βρίσκεται.

Ξεκίνησα με τα όσα έζησαν χθες οι «ερυθρόλευκοι» γιατί πραγματικά μόνο που τους έβλεπες πως το χαιρόντουσαν, καταλάβαινες πόσο μεγάλη επιτυχία ήταν η κατάκτηση ενός ακόμα Ευρωπαϊκού και συγκεκριμένα του τρίτου για τον Ολυμπιακό. Πως το ζούσαν μαζί με τον κόσμο σε μια μεγάλη γιορτή σε ένα κατάμεστο γήπεδο. Οι Πειραιώτες έχοντας κερδίσει μέσα στο Ισραήλ είχαν δείξει πως είναι τουλάχιστον μια κλάση πάνω από την Μακάμπι και απλά έπρεπε να το δείξουν και πάλι για να σηκώσουν την κούπα.

Και το έκαναν με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Πραγματικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάτσεις να ασχοληθείς με το αγωνιστικό μέρος του συγκεκριμένου τελικού. Και είναι δύσκολο γιατί πολύ απλά οι «ερυθρόλευκοι» δεν άφησαν με εξαίρεση το 6-10 του πρώτου σετ, το παραμικρό περιθώριο αντίδρασης στους Ισραηλινούς. Και στο ξεκίνημα το έκαναν γιατί τα είχαν «χαμένα» με τον κόσμο και το γεμάτο ΣΕΦ και ήθελαν τον χρόνο τους να προσαρμοστούν.

Μόλις το έκαναν, όλα πήραν τον δρόμο τους και έγινε το άνετο 3-0. Το είχαμε γράψει άλλωστε και μετά το πρώτο ματς στο Ισραήλ (και πριν από αυτό για να είμαστε σωστοί), πως ο πραγματικός τελικός ήταν ουσιαστικά ο ημιτελικός με τον Παναθηναϊκό. Από την στιγμή που ο Ολυμπιακός τον κέρδισε και μάλιστα με απόλυτη ανατροπή καθώς βρέθηκε πίσω με 1-0 και πήρε 4 συνεχόμενα σετ μαζί με το χρυσό, δεν γινόταν να χάσει την κούπα από την Μακάμπι. Ναι καλή ομάδα οι Ισραηλινοί, αλλά ως εκεί. Δεν θα μπορούσαν να κοιτάξουν στα μάτια τον Ολυμπιακό, αν οι παίκτες του Αλμπέρτο Τζουλιάνι έπαιζαν σοβαρά.

Και αυτό ακριβώς έκαναν και στο ΣΕΦ μετά το Τελ Αβίβ. Με μεγάλο όπλο το μπλοκ, όπου σε τρία μόλις σετ είχαν 15 πόντους πάνω στο φιλέ (τεράστιος αριθμός για έναν τελικό και σε 3 σετ) και αν βάλουμε και τα σπασίματα της μπάλας, τότε μπορούμε να καταλάβουμε που κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό το χθεσινό ματς. Το άλλο ήταν η υποδοχή των Κουμεντάκη και Ιντάλγκο που είχαν 73% και 63%, ποσοστά που έκαναν ακόμα πιο εύκολη την δουλειά και του τεράστιου Ντράγκαν Τράβιτσα.

Ο Κροάτης ήταν απολαυστικός ειδικά σε επιθέσεις πρώτου χρόνου και πάιπ. Όταν άλλωστε μια ομάδα έχει συνολικό ποσοστό στην επίθεση 59%, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στον πασαδόρο και χθες ο πολύπειρος αρχηγός ήταν για ακόμα μία φορά ο ορισμός του κάπτεν. Αλλά για να μην πλατιάζουμε, τα πράγματα είναι απλά. Ο Ολυμπιακός είναι δύο κλάσεις πάνω από την Μακάμπι, έπαιξε σοβαρά, δεν λύγισε από το βάρος του φαβορί και το άγχος και την πίεση που είχε παίζοντας σε ένα γεμάτο γήπεδο και απλά δεν γινόταν να χάσει αυτό το ραντεβού με την ιστορία του.

ΥΓ: Στον τελικό με την Ραβέννα πριν πέντε χρόνια, είχα γράψει (πριν το ματς) πως ο Ολυμπιακός αν έπαιζε στο Ρέντη θα είχε περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει το Challenge Cup (γιατί μεταξύ άλλων η Ραβέννα δεν είχε μάθει σε μικρά γήπεδα και σε καυτή ατμόσφαιρα). Για χθες η απόφαση για το ΣΕΦ είναι απόλυτα σωστή, γιατί η Μακάμπι σίγουρα δεν είναι της δυναμικής της Ιταλικής ομάδας, οπότε δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να συνδυάζεις κατάκτηση Ευρωπαϊκού σε ένα γεμάτο γήπεδο. Και τα έσοδα πολλαπλασιάζεις και το πρεστίζ ως Σύλλογος.

ΥΓ1: Όχι επειδή χθες έκανε 7 μπλοκ, αλλά χωρίς αμφιβολία ο Γκουσταβάο είναι ο παίκτης που μόλις αποκτήθηκε έκανε την διαφορά και μάλιστα χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια. Εξαιρετικός στο μπλοκ, καλός στην επίθεση, μια κίνηση που έφτασε πιο κοντά τους Πειραιώτες στο πολυπόθητο Challenge Cup.

ΥΓ2: Για Κουμεντάκη τα έχουμε γράψει και άλλες φορές. Ο Έλληνας ακραίος μετά την περσινή εξαιρετική χρονιά που έκανε συνεχίζει ακόμα πιο δυνατά και δείχνει πως εκτός από σπουδαίος παίκτης, είναι πλάον και ο ορισμός του ηγέτη. Με 13 πόντους έχοντας 71% στην επίθεση και 73% στην υποδοχή, έκανε παιχνίδι πολυτιμότερου παίκτη.

ΥΓ3: Πραγματικά μακάρι όσο γίνεται πιο συχνά το ελληνικό βόλεϊ να ζει στιγμές όπως οι χθεσινές. Να υπάρχει μια ομάδα της χώρας που να κατακτά Ευρωπαϊκό σε ένα μεγάλο και γεμάτο γήπεδο και το άθλημα βολεάκι μας συνεχώς να μεγαλώνει γιατί πραγματικά το αξίζει...