Κρίμα γιατί μπορούσε την πρόκριση η Εθνική

Όνειρο ήταν και πάει αν σήμερα δεν έχουμε το θαύμα από την Ρουμανία. Και λέμε θαύμα γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο και οι Ρουμάνοι να κερδίσουν με 3-1, αλλά και να μας βολεύει η διαφορά των πόντων, προκειμένου να πάρουμε εμείς την πρόκριση για τους «16» της διοργάνωσης. Μια πρόκριση που ναι μεν χάθηκε από μια καλύτερη τα τελευταία χρόνια ομάδα, η οποία έχει φτάσει στο σημείο να αγωνίζεται και με επιτυχία μάλιστα στο Volleyball Nations League, ωστόσο από την άλλη έτσι όπως ξεκίνησε η Εθνική, έδειχνε πως η νίκη θα ερχόταν και τα παιδιά του Ανδρεόπουλου θα συνέχιζαν την περιπέτειά τους στην Λιουμπλιάνα.

Ένα ξεκίνημα που δεν απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί ιδανικό, κυρίως όταν μετά το 11-12, έγινε ένα 4-0, έφερε την Εθνική στο 15-12 και στην συνέχεια στο 1-0. Στο διάστημα αυτό με εξαίρεση τα σερβίς τα οποία χανόντουσαν το ένα μετά το άλλο, τα υπόλοιπα πήγαιναν ρολόι και ειδικά τα άκρα με τους Πρωτοψάλτη, Φράγκο, αλλά και στην διαγώνιο όπου ο Ζουπάνι είχε επίσης εξαιρετικά ποσοστά. Το άνετο 25-19, είχε αφήσει πολλές υποσχέσεις για την συνέχεια, όπως υποσχέσεις είχαν αφήσει η εικόνα ου αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος και τα χαμόγελα από τους παίκτες μας.

Χαμόγελα που κράτησαν μέχρι και το 9-3 του δεύτερου. Η Εθνική είχε μπει με ορμή στο τάραφλεξ και έδειχνε έτοιμη να πάρει και το δεύτερο και μαζί και τη νίκη-πρόκριση. Και εκεί που όλα έδειχναν ιδανικά και ήδη εμείς που βλέπαμε την αναμέτρηση κάναμε σχέδια για την αναμέτρηση με την Ρωσία, υπήρξε η κατάρρευση. Όχι τόσο η αγωνιστική, όσο η ψυχολογική. Η ομάδα σαν να άδειασε όπως είπαν και μετά το ματς ο κόουτς με τους παίκτες. Ένα άδειασμα που δεν έπρεπε να έρθει, ειδικά στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Και δεν έπρεπε γιατί από την αρχή του τουρνουά ξέραμε πως η Εθνική έπρεπε να εστιάσει ΜΟΝΟ σε δύο αναμετρήσεις, με Ρουμανία και Πορτογαλία και να χαρεί όσο μπορεί αυτές με τα μεγαθήρια Βουλγαρία, Ιταλία και Γαλλία. Κόντρα σε Ιταλούς και Γάλλους θα μπορούσαμε να είχαμε βάλει περισσότερο το μυαλό μας στην συντήρηση δυνάμεων, κάτι που έκαναν οι Πορτογάλοι, δεν το κάναμε όμως και αυτό μας στοίχισε. Και το κρίμα δεν είναι πως η Εθνική αποκλείστηκε, δεν μας είχε συνηθίσει άλλωστε σε επιτυχίες και ένας αποκλεισμός μας πέφτει βαρύς, το κρίμα είναι πως πραγματικά μπορούσε να βρεθεί στους «16».

Ναι μετά κόντρα σε Ρωσία, ούτε με θαύμα δεν θα συνέχιζε, αλλά στο Μονπελιέ τα παιδιά έδειξαν πως το είχαν. Ναι κενά υπήρχαν, αλλά η ομάδα στα περισσότερα σετ είχε παρουσιάσει ένα το λιγότερο καλό πρόσωπο. Δυστυχώς όμως άφησε το χειρότερο για το τέλος. Άφησε μια ήττα που θα σημάνει και τον αποκλεισμό εκτός εξαιρετικού απροόπτου, άφησε σκυθρωπά πρόσωπα, ενώ σε όλο το τουρνουά υπήρχαν χαμόγελα και κυρίως άφησε ένα γαμώτο στους παίκτες που και οι ίδιοι ήξεραν πως ήταν σε θέση να πάρουν το εισιτήριο για την επόμενη φάση.

Δεν το πήραν και τώρα πρέπει να διαχειριστούν την γκρίνια που σίγουρα θα υπάρξει, να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν ακόμα πιο σκληρά για να επιστρέψουν σε μεγάλη διοργάνωση. Να σταματήσουν να χάνονται γενιές παικτών που δεν πέτυχαν τίποτα με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Η περιπέτεια της Γαλλίας πέρασε, το πρόσημο δεν αρνητικό, αλλά ούτε φυσικά και θετικό. Στο χέρι των παικτών, του προπονητικού τιμ και της Ομοσπονδίας, είναι να το κάνουν θετικό και για να το καταφέρουν πρέπει να δουλέψουν 10 φορές περισσότερο, σε αντίθετη περίπτωση θα περνάνε οι διοργανώσεις χωρίς εμάς ή αν πηγαίνουμε μία στο τόσο θα φεύγουμε από την πρώτη φάση και θα λέμε και ευχαριστώ.

Τώρα όσον αφορά το ματς με Πορτογαλία, εκτός από το άδειασμα μπαταρίας κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό στις κινήσεις του Σίλβα. Ο τεχνικός των Πορτογάλων άλλαξε μετά ο 9-3 σχεδόν όλη την ομάδα, κάνοντας 4 αλλαγές, του έκατσαν ο αναπληρωματικός πασαδόρος και κυρίως ο λίμπερο, η ομάδα του απέκτησε ψυχολογία και όλα της βγήκαν. Εμείς ειδικά όταν βλέπαμε τους αντιπάλους να μειώνουν την διαφορά, δεν είχαμε την αντίδραση που θα έπρεπε από τον πάγκο και στο βόλεϊ που είναι καθαρά ψυχολογικό άθλημα, αλλάζουν τα πάντα όταν χαθεί μια τόσο σημαντική διαφορά.

Βέβαια βλέπεις τα στατιστικά και σκέφτεσαι πως γίνεται να χάνεις όταν έχεις τον Φράγκο με 16 πόντους και 61% στην επίθεση, τον Ζουπάνι με 17 και 52% και τον Πρωτοψάλτη με 22 και 64%. Ε όπως φάνηκε γίνεται. Όταν ο αντίπαλος κάνει 18 λάθη και εσύ 29, δηλαδή ένα σετ και 4 πόντους σε λάθη, όσο και να πιέζεις στο σερβίς και να έχεις τόσο καλή επίθεση, θα την πατήσεις. Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο γαμώτο, πως σε μια μέρα με εξαιρετικό ξεκίνημα, εξαιρετικά ποσοστά και στην επίθεση, αλλά και στην υποδοχή, χάσαμε γιατί έχουμε εύκολο το λάθος. Ας ελπίσουμε πως θα μας γίνει μάθημα και όταν επιστρέψουμε σύντομα σε μεγάλη διοργάνωση θα δώσουμε ακόμα μεγαλύτερη προσοχή στον τομέα αυτόν. Ως τότε ας ελπίσουμε σε σημερινό θαύμα και αν δεν έρθει να ξεκινήσει αμέσως η δουλειά για να βλέπουμε την Εθνική όπως πρέπει να είναι. Παρούσα στα μεγάλα ραντεβού...

ΥΓ: Οι Πορτογάλοι το χειρίστηκαν πιο έξυπνα το τουρνουά, με εξαίρεση την Βουλγαρία που πίστεψαν ακόμα και στη νίκη και το πάλεψαν όσο δεν πήγαινε, κόντρα σε Ιταλία και Γαλλία έκαναν περισσότερο συντήρηση δυνάμεων, κοιτάζοντας τα ματς με εμάς και την Ρουμανία. Έτσι όταν η μπάλα έκαιγε φάνηκαν πιο φρέσκοι. Εκ των υστέρων λέμε πως ίσως θα έπρεπε να το κάνουμε και εμείς, αλλά ποιος δεν χάρηκε για το σετ που πήραμε κόντρα στους Ιταλούς;

ΥΓ1: Η νέα διοίκηση της ΕΟΠΕ πραγματικά δίνει βάρος στις Εθνικές ομάδες. Με τα λιγοστά χρήματα που υπάρχουν γίνεται προσπάθεια και υπάρχει και μεράκι καθώς όλοι γνωρίζουν πως η βιτρίνα του αθλήματος είναι τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα. Όμως η ανακοίνωση του Γιώργου Καραμπέτσου πριν το ματς της Ρουμανίας με την Πορτογαλία δεν χρειαζόταν. Ενώ υπάρχουν έστω και λιγοστές μαθηματικές ελπίδες για πρόκριση, δεν βγάζεις δήλωση αναφερόμενος στην πορεία της Εθνικής. Ας περίμενες μία ημέρα, δεν είναι κάτι τόσο τραγικό.

ΥΓ2: Το πρόβλημα με τους κεντρικούς ειδικά στον τελικό με Πορτογαλία, αλλά και συνολικά στο τουρνουά δεν ήταν οι πόντοι από το μπλοκ που δεν ήρθαν, αλλά οι πόντοι από επίθεση. Σε μια μέρα που η υποδοχή άγγιξε το 83% με τις τέλειες να φτάνουν το 46% (πραγματικά εξαιρετικά νούμερα), το 5 πόντοι του Πετρέα με 5/10 επιθέσεις και το επίσης 5 του Πελεκούδα με 4/10 ήταν σημαντικός παράγοντας γι' αυτό το 1-3.

ΥΓ3: Η απογοήτευση και η γκρίνια δεν υπάρχουν όταν πριν από κάποια διοργάνωση ξέρουμε πραγματικά ποιοι είμαστε. Προσωπικά δεν θεωρώ αποτυχημένη την παρουσία, καθώς δεν περίμενα ούτε μία νίκη, αλλά από την άλλη η ίδια η ομάδα ανέβασε τον πήχη με την εικόνα που είχε στα περισσότερα σετ. Και το κρίμα είναι πως τον ανέβασε και στον τελικό με τους Ίβηρες, παρότι ξεκίνησε ιδανικά δεν μπόρεσε να τον πηδήξει...