Εθνική ανδρών: Έδειξε πως μπορεί, αλλά έχασε μεγάλη ευκαιρία

Κρίμα, κρίμα, κρίμα. Αυτός θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος της πρεμιέρας της Εθνικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ένα κρίμα που έχει να κάνει με την προσπάθεια των παικτών του Δημήτρη Ανδρεόπουλου στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα με την Ουκρανία. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ηττήθηκε με 3-2, μια ήττα που μπορεί να αποβεί μοιραία, σε μια αναμέτρηση που έδειχνε να την ελέγχει στα τρία πρώτα σετ.

Η ομάδα πραγματικά ήταν όπως θα έπρεπε σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Οι παίκτες μας μπήκαν με το «μαχαίρι στα δόντια», πίεσαν στο σερβίς, είχαν λύσεις από τα άκρα, αλλά και το κέντρο και όπως έδειξαν στο πρώτο σετ, ήταν καλύτεροι από τους αντιπάλους τους. Ναι στα σημεία, δεν μιλάμε για διαφορά κλάσης, αλλά καλύτεροι. Καλύτεροι θα λέγαμε πως ήταν και στα τρία πρώτα, κάτι που δεν εκμεταλλεύτηκαν όμως για να κάνουν το 3-0 και τώρα τρέχουν.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και το πρώτο σετ. Τι είδαμε εκεί; Είδαμε τους Κοκκινάκη και Ανδρεόπουλο να βγάζουν εξαιρετικές υποδοχές, είδαμε τον Κασαμπαλή να είναι αλάνθαστος και τον Πρωτοψάλτη να είναι ασταμάτητος. Είδαμε κυρίως ένα πάθος από όλους τους παίκτες, τόσο στην άμυνα, όσο ακόμα και στους πανηγυρισμούς. Οι διεθνείς πραγματικά πίστεψαν πως θα μπορούσαν να ξεκινήσουν με νίκη και να πάρουν κεφάλι στην υπόθεση πρόκριση και το έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο στο τάραφλεξ, κάνοντας σχετικά άνετα το 1-0.

Τα ίδια πάνω-κάτω είδαμε και στο δεύτερο σετ, ένα σετ που ξεκίνησε με μια μαγική άμυνα του Πρωτοψάλτη, σε μια φάση που θύμισε Βλάντιμιρ Γκρμπιτς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Μια φάση που ανέβασε ακόμα περισσότερο την ψυχολογία, με την Εθνική να κάνει το 10-5. Κάπου εκεί ίσως πιστέψαμε πως μπορεί να τελείωσαν όλα, με τους Ουκρανούς να κάνουν άμεσα το 10-10, γιατί μας πίεσαν ακόμα περισσότερο στο σερβίς. Και όμως και μετά το 0-5, δεν υπήρξε κατάρρευση, με τους παίκτες να συνεχίζουν να προσπαθούν και να παίζουν στο μεγαλύτερο μέρος, όμορφο βόλεϊ. Αυτό έκαναν και μέχρι το 22-19, όταν η απώλεια της διαφοράς και του σετ, ίσως να σήμανε και την απώλεια του αγώνα.

Και ναι, θα πείτε και με το δίκιο σας, πως στο τρίτο η Εθνική αντέδρασε και πάλι και προηγήθηκε. Το έκανε και μπράβο της, ωστόσο αν εκεί γινόταν το 2-0, το πιο πιθανό είναι να είχαμε ένα άνετο 3-0 που ουσιαστικά θα μας οδηγούσε στην επόμενη φάση. Με τα αν δουλειά δεν γίνεται όμως. Το σετ χάθηκε όχι γιατί το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέθεσε τα όπλα, αλλά και γιατί βρέθηκε σε έναν Πλοτνίτσκι που «πυροβολούσε» από παντού και ειδικά από το σερβίς. Ο ακραίος της Περούτζια, έδειξε στα δύσκολα γιατί παίζει σε μια από τις καλύτερες ομάδες του πλανήτη, ήταν ο ορισμός του ηγέτη και έτσι αντί για το 2-0, είχαμε το 1-1.

Παρά την απογοήτευση για τον τρόπο που χάθηκε το 2ο, στο τρίτο είδαμε και πάλι μια καλή Εθνική, με τον Κασαμπαλή να βάζει ακόμα περισσότερο στο παιχνίδι τους Μούχλια και το κέντρο (Πετρέα, Παπαλεξίου). Η ομάδα έβγαλε ωραίες φάσεις, είχε το πάθος που έπρεπε να έχει σε μια τέτοια διοργάνωση και έκανε το 2-1, πιο άνετα από όσο δείχνει το 25-22. Προσωπικά και με δεδομένο το ό,τι δεν περίμενα και περιμένω, κάποια διάκριση στο φετινό Eurovolley από τους άνδρες (κάτι που περίμενα από τις γυναίκες), η εικόνα στα τρία πρώτα σετ μόνο αισιοδοξία μπορούν να με γεμίζουν, όχι μόνο για το φετινό Ευρωπαϊκό, αλλά και για το μέλλον.

Σε αντίθεση με τα άλλα δύο, όπου όλα πήγαν λάθος. Η υποδοχή κατέρρευσε, το καθαρό μυαλό έλειψε από όλους, τα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο και η ομάδα στο μεγαλύτερο μέρος των δύο αυτών σετ, έπαιξε πραγματικά άσχημο βόλεϊ. Για την ακρίβεια στο τάι μπρέικ θα λέγαμε πως δεν έπαιξε καθόλου βόλεϊ, όχι απλά άσχημο. Εν' κατακλείδι από την σημερινή Εθνική κρατάμε δύο πράγματα. Την πολλή καλή εικόνα στα τρία πρώτα σετ, το πάθος, τις φάσεις που έβγαλε και το καθαρό μυαλό. Αν αυτά τα έχει κόντρα στην Πορτογαλία μπορεί να πάρει τη νίκη που υπό προϋποθέσεις μπορεί να της δώσει και την πρόκριση (αν παίξει έτσι γιατί να μην διεκδικήσει κάτι και με Βέλγιο λέω εγώ). Αν από την άλλη στα επόμενα παιχνίδια δείξει το μπλακ άουτ στο 2ο μετά το 22-19 και την εικόνα στο μεγαλύτερο μέρος του 4ου και σε όλο το τάι μπρέικ, δεν δικαιούται να ελπίζει σε τίποτα...

ΥΓ: Πολλά είναι τα αν, αλλά με τα αν δουλειά δεν γίνεται. Αν θα έπρεπε να παίξει ο Ζουπάνι αντί του Μούχλια. Φυσικά, αλλά και ο μικρός ναι μεν είχε 8/20 επιθέσεις, αλλά στο πρώτο ουσιαστικά μεγάλο παιχνίδι της καριέρας του, έκανε μόλις 3 λάθη. Όσο για το αν θα έπρεπε να μπει κάποιος από τους Κουμεντάκη ή Ράπτη στη θέση του Ανδρεόπουλου. Πάλι θα πω πως μπορούσε, αλλά ο Χαράλαμπος εκτός του ότι είχε 52% στην επίθεση, κράτησε σε μεγάλο βαθμό την υποδοχή. Αλλά ξαναλέμε, με τα αν δουλειά δεν γίνεται. Η ομάδα πραγματικά πάλεψε και αν παλέψει έτσι στην συνέχεια, κρατώντας τα τρία πρώτα σετ και πετώντας στα σκουπίδια τα άλλα δύο, μπορεί να ελπίζει ακόμα σε πρόκριση.

ΥΓ1: Ναι προσπάθησε, ναι πάλεψε, ναι πολλοί δεν περίμεναν κάτι σε αυτό το Ευρωπαϊκό. Και πάλι όμως μια πικρία μας μένει, ειδικά για το πως χάθηκε το δεύτερο σετ. Ένα σετ που αν είχε κατακτηθεί, ίσως τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά για την Εθνική μας.

ΥΓ2: Το παιχνίδι για την Εθνική μας γύρισε σε σημαντικό βαθμό και στην αλλαγή πασαδόρου της Ουκρανίας. Ο Στσίτκοφ μοίρασε ιδανικά το παιχνίδι. Έπαιξε από το κέντρο και όχι μόνο με τον Πλοτνίτσκι και τον Βιέτσκι και θα λέγαμε πως ήταν ο πιο κομβικός παίκτης των Ουκρανών. Περισσότερο και από τον ακραίο της Περούτζια.