Εθνική ανδρών: Μεγάλο το κρίμα, μεγαλύτερη η χαρά της εμφάνισης

Με το που έγινε η κλήρωση της τελικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, όλοι λέγαμε πως δύο είναι τα παιχνίδια στα οποία η Εθνική δεν έχει καμία απολύτως τύχη, αυτά με Πολωνία και Σερβία. Μιλάμε για δύο υπερδυνάμεις, με τους Πολωνούς να έχουν κατακτήσει το τελευταίο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και να προέρχονται από μια αποτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τους Σέρβους να έχουν σηκώσει το προηγούμενο Eurovolley.

Ακόμα και όταν ο Χέινεν αποφάσισε να κατεβάσει την δεύτερη εξάδα του, τα προγνωστικά ήταν εναντίον του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, καθώς όταν μιλάμε για δεύτερη εξάδα Πολωνών μιλάμε για τον Λόματς στην πάσα, τον Κάζμαρεκ διαγώνιο, τους Σλίβκα και Σεμένιουκ ακραίους και τους Μπιένιεκ, Νοβακόφσκι στο κέντρο. Σε απλά ελληνικά μιλάμε για μια εξάδα που άνετα χτυπούσε θέση στην 8άδα του Ευρωπαϊκού και αναλόγως τον αντίπαλο στα προημιτελικά ακόμα και τετράδα. Αυτό το γράφω για να καταλάβουμε όλοι το μέγεθος της Πολωνίας και κυρίως το βάθος που έχει ως ομάδα.

Τα πράγματα για την Ελλάδα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα όταν στο πρώτο σετ με τα σερβίς του Μπιένιεκ και του Κάζμαρεκ και τον Νοβακόφσκι να κάνει πάρτι πάνω στο φιλέ, οι οικοδεσπότες όχι μόνο έκαναν το 0-1, αλλά το έκαναν με χαρακτηριστική άνεση. Στο διάστημα αυτό η Εθνική δεν μπορούσε καν να κοιτάξει την αντίπαλό της στα μάτια. Η υποδοχή δεν τράβηξε, επιθετικά δεν απειλούσε και απλά είναι σαν να φαινόταν πως περίμενε απλά να τελειώσει το σετ.

Για να είμαστε και σωστοί, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστεψαν πως θα μπορούσε να πάρει κάτι από το παιχνίδι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, ειδικά μετά και το 0-1 και την εικόνα που είχε. Θα πείτε και με το δίκιο σας πως ουσιαστικά δεν πήρε τίποτα, καθώς το σετ δεν της δίνει κάτι χειροπιαστό. Εγώ από την άλλη θα πω πως πήρε πολλά. Πήρε περισσότερα από ότι στα δύο προηγούμενα παιχνίδια, καθώς κατάφερε να κοντράρει στα ίσια ένα μεγαθήριο του Παγκόσμιου βόλεϊ.

Με τον Ζουπάνι να ξεκινάει αντί του Μούχλια, η Εθνική μας όχι απλά ήταν ανταγωνιστική στο δεύτερο, αλλά έφτασε μέχρι το 20-20 να είναι μαζί με την Πολωνία και να βάζει δύσκολα στην ομάδα του Χέινεν. Στο σετ αυτό, η υποδοχή δεν άφησε τους οικοδεσπότες να κάνουν το πάρτι που έκαναν στο πρώτο, ο Κασαμπαλής έπαιξε πολύ πρώτο χρόνο με Παπαλεξίου, ενώ επιθετικά οι Πρωτοψάλτης και Ζουπάνι τραβούσαν την ομάδα. Ίσως αν μετά το 20-20 υπήρχε πιο καθαρό μυαλό να μπορούσαν τα παιδιά να διεκδικήσουν ακόμα παραπάνω το σετ, αλλά σίγουρα η εικόνα τους ήταν ίσως η καλύτερη στο φετινό Eurovolley, αν σκεφτούμε βέβαια και ποιος ήταν ο αντίπαλος.

Και αν η εικόνα στο δεύτερο ήταν η καλύτερη στο Ευρωπαϊκό, αυτή στο τρίτο και στο τέταρτο ήταν η καλύτερη της τελευταίας δεκαετίας, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό. Αρχικά στο τρίτο η Εθνική όχι απλά κατάφερε να πάρει γρήγορα-γρήγορα μια διαφορά 6 πόντων (12-6) και να αντέξει όταν οι Πολωνοί μείωσαν στους 3 (15-12), αλλά ανάγκασε και τον Χέινεν να βάλει στο ματς τους Κούρεκ, Λέον, Κοτσανόφσκι και Ντρίζγκα μήπως μπορέσει και το γυρίσει. Κάτι που δεν κατάφερε γιατί η ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου έπαιξε πραγματικά ωραίο βόλεϊ. Έβγαλε πάθος, δεν άφηνε μπάλα να πέφτει κάτω στην άμυνα, πίεσε λίγο παραπάνω στο σερβίς και έτσι έγινε το 1-2. Δεν παίρνουμε κάθε φορά σετ από τόσο σπουδαίες ομάδες και μπορεί να δείχνει μια ηττοπάθεια το να χαιρόμαστε τόσο απλά για ένα σετ, αλλά μιλάμε για υπερδύναμη. Προσωπικά δεν θα το έλεγα ηττοπάθεια, αλλά ρεαλισμό.

Και αν η εμφάνιση στο τρίτο ήταν εξαιρετική, αυτή στο τέταρτο ήταν ακόμα καλύτερη και ας χάθηκε το σετ. Και ήταν γιατί απέναντι στην βασική εξάδα των Πολωνών, η Εθνική πάλεψε κι με το παραπάνω. Δεν παρέδωσε τα όπλα ακόμα και όταν οι Πολωνοί προηγήθηκαν με 4 πόντους (8-12) και κατάφεραν να φτάσουν στο 16-16. Στο σημείο εκείνο έβλεπες στα πρόσωπα των σπουδαίων Λεόν και Κούρεκ πως ο αντίπαλος που είχαν δεν είναι τόσο του χεριού τους όσο θα πίστευαν στην αρχή του αγώνα. Και δεν ήταν γιατί όλα πήγαιναν ιδανικά για την Εθνική. Η υποδοχή σήκωνε όλα τα αντίπαλα σερβίς με τον Κοκκινάκη να είναι εξαιρετικός, ο Κασαμπαλής εκτός από τον Παπαλεξίου, έβαλε και τον Πετρέα στο παιχνίδι, οι Ζουπάνι και Πρωτοψάλτης είδαν και τον Ράπτη να τους βοηθάει με επιθέσεις και έτσι η Ελλάδα πήγαινε πόντο-πόντο με την Πολωνία μέχρι και το 24-24 και αφού πρώτα υπήρξε η τεράστια αντίδραση όταν το 21-23 έγινε 23-23 και λέμε τεράστια γιατί σε αυτό το σημείο μια διαφορά δύο πόντων από έναν τέτοιον αντίπαλο, με τέτοια επιθετικά όπλα, μόνο εύκολα δεν μπορεί να τα καλύψει κάποιος.

Και η Εθνική το έκανε, σε ένα σετ που μόνο να ελπίζουμε μας έκανε και ας το χάσαμε. Να ελπίζουμε πως αυτά τα παιδιά αν παίξουν με ψυχή μπορούν να πετύχουν αν όχι πολλά, σίγουρα περισσότερα από μια απλή συμμετοχή σε Eurovolley. Όταν κοιτάς στα μάτια την Πολωνία, σου μένει μια πικρία για τις ήττες από Ουκρανία και Βέλγιο. Όταν φτάνεις στο σημείο να κοντράρεις ένα μεγαθήριο παίζοντας με ψυχή και παρότι ο αντίπαλος είχε 15 μπλοκ και εσύ μόλις 4, δείχνεις πως ουσιαστικά στα δύο προηγούμενα παιχνίδια αδίκησες τον εαυτό σου. Και μην πει κανείς πως η Πολωνία δεν πήρε στα σοβαρά το ματς, καθώς αρχικά οι αναπληρωματικοί θα χτυπούσαν όπως ανέφερα αρχικά το λιγότερο οκτάδα, ενώ μετά αναγκάστηκε ο Χέινεν να παίξει με τους βασικούς, τους οποίους και πάλι δυσκόλεψαν όσο δεν πάει.

Πραγματικά αυτή την Εθνική θέλουμε να βλέπουμε σε όσα περισσότερα παιχνίδια γίνεται. Ας παίζει έτσι, ας βγάζει τόσο πάθος, αν έχει τα στοιχεία σε επίθεση και άμυνα που είχε με Πολωνούς και ας χάνει βρε αδερφέ. Αν καταφέρει να παίζει έτσι, θα καταφέρει και να κερδίζει και να πηγαίνει σε μεγάλες διοργανώσεις ζητώντας κάτι παραπάνω από μια απλή συμμετοχή που και αυτή είναι σημαντική, ειδικά από την στιγμή που για χρόνια δεν πηγαίναμε στις γιορτές του βόλεϊ, αλλά το υλικό για κάτι παραπάνω υπάρχει. Και αυτό το υλικό, οι παίκτες δηλαδή, θα πρέπει να αποκτήσουν διάρκεια και να πιστέψουν πως η εικόνα με την Πολωνία δεν είναι η εξαίρεση, αλλά μπορεί να γίνει ο κανόνας...

ΥΓ: Δεν έγραψα για την φάση του 24-24 και το βίντεο τσεκ που πάρθηκε, γιατί πραγματικά θα ήταν κρίμα για την προσπάθεια των παικτών, αλλά και του προπονητικού τιμ (γιατί όλοι είναι μια ομάδα) να σταθούμε εκεί. Αρχικά όντως δεν μπορούσαν στον πάγκο να περιμένουν να τελειώσει ο πόντος, γιατί η εξέταση γίνεται στην τελευταία φάση. Δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο και το VAR που μπορεί να γυρίσει ακόμα και δύο λεπτά πίσω. Η δικιά μου ένσταση είναι πως σε αυτό το σημείο για να διακόψει το ματς με κίνδυνο να χάσεις τον πόντο πρέπει να είσαι 10000% σίγουρος πως υπήρξε παράβαση. Και όταν λέμε παράβαση είναι φιλέ, πέρασμα ποδιού στο αντίπαλο τερέν, πάτημα γραμμής και όχι πιαστό. Φυσικά και υπήρξε πιαστό, αλλά το βίντεο τσεκ δεν εξετάζει τέτοια παράβαση. Σε απλά ελληνικά και επειδή όλα κρίνονται εκ' του αποτελέσματος η κίνηση αυτή ήταν λανθασμένη. Αν από την άλλη υπήρχε παράβαση θα λέγαμε για μαγκιά που ίσως να μας έδινε και το σετ και έναν υπερπολύτιμο πόντο που θα μπορούσε να μας οδηγήσει ακόμα και στους «16», αλλά όπως έχω γράψει εκατοντάδες φορές, με το αν δεν νίκησε κανείς...

ΥΓ1: Μπορεί ο Μούχλιας να γίνει ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του ελληνικού βόλεϊ και προσωπικά το του εύχομαι με όλη μου την ψυχή γιατί είναι ένα παιδί χαμηλών τόνων που φαίνεται πως δουλεύει. Φαίνεται πως ξέρει βόλεϊ και πως έχει το μέλλον μπροστά του. Ωστόσο αυτή την στιγμή δεν γίνεται να μην είναι βασικός διαγώνιος ο Ζουπάνι. Μακάρι να είχαμε παίκτες όπως ο Τζούριτς στην θέση αυτή, αλλά δεν έχουμε και ο κεντρικός πλέον του Ολυμπιακού είναι αυτή την στιγμή ο πιο αξιόπιστος σκόρερ.

ΥΓ2: Δύο παιχνίδια μένουν. Ουσιαστικά η Εθνική κυνηγάει ένα θαύμα και ακόμα και αυτό μπορεί να μην φτάνει. Ας παίξει και κόντρα σε Σερβία και Ουκρανία το βόλεϊ που έπαιξε με Πολωνία, πρώτα από όλα για τους ίδιους τους παίκτες και το προπονητικό τιμ που πάλεψαν για να φτάσει η ομάδα στα τελικά του Eurovolley και μετά για όλους τους άλλους.