Ευκαιρία να ανέβουν επίπεδο και να δείξουν πως οι ματσάρες με Πολωνία και Σερβία δεν ήταν πυροτέχνημα (vids)

Η αλήθεια είναι πως μετά από μια τόσο τεράστια εμφάνιση κόντρα σε Σερβία, θα έπρεπε να ασχοληθούμε μόνο με το ματς αυτό. Όμως επειδή μιλάμε για Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το οποίο δεν είναι στάσιμο αλλά συνεχίζεται, δεν γίνεται να μην ξεκινήσουμε με τον σημερινό τελικό με την Πορτογαλία και φυσικά θα υπάρχει και χώρος και για την ΜΑΤΣΑΡΑ με τους Σέρβους.

Ένας αγώνας με τους Ίβηρες που είναι τελικός, από την στιγμή που η Ουκρανία μας έκανε την «χάρη» νικώντας το Βέλγιο με 3-1. Ένα ματς που αν ήσουν Έλληνας και σου άρεσε το βόλεϊ, δύσκολα μπορούσες να δεις χωρίς οι σφυγμοί να πάνε στον Θεό. Και δεν γινόταν να μην πάνε, όταν τα τρία από τα τέσσερα σετ που παίχτηκαν κρίθηκαν κυριολεκτικά στις λεπτομέρειες, με τις εναλλαγές συναισθημάτων να είναι συνεχόμενες.

Τέλος καλό, όλα καλά όμως. Η Ουκρανία όπως αναφέραμε μας έκανε την χάρη, τυπικά την έκανε στον εαυτό της μιας και με τη νίκη αυτή πήρε την πρόκριση για την επόμενη φάση χωρίς να περιμένει την τελευταία ημέρα, αλλά το σημαντικό για εμάς είναι πως κράτησε την Εθνική «ζωντανή». Μια Εθνική που κρατάει τις τύχες στα χέρια της, καθώς αν επικρατήσει με 3-0 ή 3-1 της Πορτογαλίας προκρίνεται στους «16», όπου αν το κάνει θα παίξει με την Ολλανδία του Αμπντέλ Αζίζ.

Φυσικά το ματς αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολο. Όποιος το πει αυτό θα είναι το λιγότερο άσχετος με το άθλημα, ωστόσο η ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου ύψωσε από μόνη της τον πήχη με την εικόνα που έδειξε κόντρα σε Πολωνία και Σερβία. Μια εικόνα εξαιρετική που πραγματικά μας γέμισε με αισιοδοξία για την συνέχεια. Αυτή την εικόνα πρέπει να δείξει και σήμερα και αν το καταφέρει τότε θα προκριθεί και μετά όπου βγάλει γιατί και οι «οράνιε» δεν είναι μεγαθήριο, όπως ήταν οι άλλοι δύο αντίπαλοί της στον όμιλο.

Για να δείξει όμως αυτή την εικόνα, πρέπει να καταλάβουν οι ίδιοι (που σίγουρα το έχουν καταλάβει), πως δεν υπάρχει καλύτερο παιχνίδι από το σημερινό για να δείξουν πως οι ΜΑΤΣΑΡΕΣ με Πολωνούς και Σέρβους δεν είναι ένα πυροτέχνημα. Είναι αλλιώς να παίζεις απέναντι σε μεγαθήρια γνωρίζοντας πως ακόμα και με ήττα με 3-0 κανείς δεν θα σου πει τίποτα και αλλιώς να έχεις κοιτάξει αυτά τα μεγαθήρια στα μάτια και να πρέπει να κερδίσεις έναν πολύ δυνατό αντίπαλο, αλλά σίγουρα σε καμία περίπτωση ανίκητο.

Αν η Ελλάδα καταφέρει να κάνει αυτό το 3-0 ή 3-1 απέναντι στους Πορτογάλους, θα είναι δέκα φορές μεγαλύτερο κατόρθωμα ακόμα και από αυτό το φοβερό 2-3 απέναντι στη Σερβία. Και θα είναι γιατί θα έχει κερδίσει και την Πορτογαλία, αλλά και το άγχος του πρέπει. Το άγχος της απόδειξης πως όντως αυτή η ομάδα εκτός από μέλλον που φαίνεται ξεκάθαρα πως έχει, έχει και παρόν. Ο σημερινός τελικός (χωρίς εισαγωγικά) είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να σε ανεβάσει πιο γρήγορα από όσο περίμενες επίπεδο. Όχι αγωνιστικά, αλλά πνευματικά που είναι και το πιο σημαντικό. Μακάρι όντως αυτό να γίνει και το βράδυ στις 12 να πανηγυρίζουμε μια μεγάλη πρόκριση. Εξαιρετικά μεγάλη θα έλεγα γιατί αν έρθει θα έχει έρθει μετά από νίκη σε τελικό, σε παιχνίδι που έκρινε τα πάντα…

Πάμε τώρα να μιλήσουμε για την τεράστια εμφάνιση με Σερβία. Μια εμφάνιση που προσωπικά αδυνατώ το τι να αναφέρω πρώτα. Τα δύο σετ που πήρε η ομάδα ή το πρώτο που έχασε με 25-23, ενώ βρέθηκε πίσω με 17-8; Είναι απίστευτο να παίζεις κόντρα στην προηγούμενη κάτοχο του Eurovolley και ομάδα που σε κάθε μεγάλη διοργάνωση πάει για μετάλλιο, να βρίσκεσαι πίσω με 17-8, να μην σου πηγαίνει απολύτως τίποτα καλά και να αντιδράς, φτάνοντας να μειώσεις σε 24-23. Μια επική αντίδραση που μπορεί να μην συνδυάστηκε με την κατάκτηση του σετ, αλλά έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως η εμφάνιση κόντρα στην Πολωνία δεν ήταν η εξαίρεση, ενώ γέμισε αυτοπεποίθηση και την ομάδα για την συνέχεια του αγώνα.

Μια αυτοπεποίθηση που είδαμε σε μεγάλο βαθμό στο δεύτερο. Εκεί που μετά το 8-8 οι παίκτες του Ανδρεόπουλου έκαναν ένα 4-0 σερί και κράτησαν το προβάδισμα μέχρι το τέλος. Είναι εξαιρετικά δύσκολο απέναντι σε τέτοιον αντίπαλο να κρατάς προβάδισμα από 8-12, αλλά η Εθνική το έκανε. Και το έκανε γιατί όλα πήγαν όπως πρέπει, όπως είχε σχεδιάσει το προπονητικό τιμ. Η υποδοχή βγήκε σωστά, δεν λέμε τέλεια, αλλά σωστά χωρίς λάθη και ψηλά, ο Κασαμπαλής για ακόμα μία φορά μοίραζε με τον καλύτερο τρόπο το παιχνίδι και επιθετικά οι Ζουπάνι και Πρωτοψάλτης είχαν δίπλα τους και τον Ράπτη που υπήρξαν φορές που έκανε επίθεση πάνω από το αντίπαλο μπλοκ. Αν βάλουμε μέσα και την τακτική στο δικό μας μπλοκ που ήταν εξαιρετική, όχι μόνο στα κιλ, αλλά και στα σπασίματα, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί έγινε σχετικά άνετα το 1-1.

Και αν στο ξεκίνημα της αναφοράς μου στον αγώνα με την Σερβία έγραφα για την αντίδραση στο πρώτο σετ μετά το 17-8, τι να πούμε γι’ αυτή στο τέταρτο και ενώ το τρίτο είχε χαθεί με 25-16; Είναι φοβερό το να χάνεις από μια τέτοια ομάδα σετ με 25-16, αλλά να βρίσκεις την ψυχική δύναμη να αντιδράσεις και να πηγαίνεις το σετ μέχρι το τέλος. Στο 4ο η ομάδα έκλεισε ακόμα καλύτερα το μπλοκ, ο Πετρέας πήρε μπάλες, ενώ ο Ζουπάνι από ένα σημείο και μετά ήταν αδύνατο να κοπεί. Η φάση όμως όχι του ματς, αλλά ίσως και του Ευρωπαϊκού αν η Εθνική προκριθεί, δεν ήταν ο άσος του Πρωτοψάλτη που έκανε το 28-30, αλλά το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ μονό μπλοκ του ίδιου παίκτη στον Ατανασίεβιτς. Ένα μπλοκ που έδειχνε όλη την πίστη της ομάδας για κάτι καλό απέναντι σε ένα μεγαθήριο.

Ένα τέτοιο μπλοκ, μια τέτοια επίθεση, μια τέτοια άμυνα, μια τέτοια υποδοχή και ένα τέτοιο σερβίς, περιμένουμε από όλους τους παίκτες σήμερα κόντρα στην Πορτογαλία. Να βγει αυτή η ψυχή που βγήκε με Πολωνία και Σερβία και αν βγει όλα θα πάνε καλά. Κάποια στιγμή με την δουλειά που γίνεται και το ταλέντο που υπάρχει, θα γίνει και αυτή η αλλαγή επιπέδου που πιστεύουμε, ε ας γίνει νωρίτερα, ας γίνει σήμερα και μετά όπως ανέφερα, όπου μας βγάλει…

ΥΓ: Στο πέμπτο σετ δεν αναφέρθηκα γιατί μετά το 2-2 οι παίκτες έδειχναν να έχουν «αδειάσει», κάτι λογικό μετά από τέτοια υπερπροσπάθεια και κόντρα σε έναν τόσο μεγάλο αντίπαλο.

ΥΓ1: Τα ποσοστά των παικτών σε επίθεση ήταν εξαιρετικά. Και δεν αναφέρομαι στα τελικά νούμερα, αλλά στα δύο σετ που η ομάδα τα κέρδισε και στο πρώτο που έκανε το 17-8, 24-23. Αν δει κάποιος αυτά τα δυόμιση σετ, θα καταλάβει πως μιλάμε για σχεδόν τέλειο παιχνίδι.

ΥΓ2: Με Πορτογαλία πρέπει να προσέξουμε λίγο παραπάνω το σερβίς. Ναι έπρεπε με Σερβία να πιέσεις την υποδοχή, αλλά τα συνολικά 25 χαμένα (ένα ολόκληρο σετ) είναι μεγάλος αριθμός, στα θετικά από την άλλη είναι στην επίθεση τα λάθη ήταν μόλις 7. Μικρός αριθμός αν σκεφτούμε πως αντίπαλος ήταν η Σερβία και πως τα δύο από τα τρία σετ που χάθηκαν, χάθηκαν με μεγάλη διαφορά.

ΥΓ3: Και στο σημείο αυτό θα ξαναγράψω. Μπορεί Μούχλιας να γίνει ο μεγαλύτερος παίκτης της Ελλάδας και του το εύχομαι με όλη μου την ψυχή, αλλά και σήμερα φάνηκε πως ο Ζουπάνι δεν γίνεται να μην ξεκινάει τα ματς.