Ώρα να επαναπροσδιοριστούν οι στόχοι της Εθνικής ομάδας

Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε φίλος του βόλεϊ που να μην πίστευε σε πρόκριση της Εθνικής ομάδας τουλάχιστον στους «16». Και λέμε τουλάχιστον γιατί σε έναν όμιλο χωρίς μεγαθήρια, εκτός της Γαλλίας και με δεδομένη την διασταύρωση με αυτόν της Βουλγαρίας που επίσης δεν είχε την ανίκητη ομάδα, υπήρχαν και οι πιο αισιόδοξοι που δεν έκρυβαν την πίστη τους ακόμα και οκτάδα. Από την άλλη και γιατί να μην το πίστευαν, από την στιγμή που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πήγε στο Ισραήλ με όλα του τα αστέρια. Με παίκτες πρωταγωνιστές στις ομάδες τους και έχοντας κάνει πειστικές εμφανίσεις στα προκριματικά με αποκορύφωμα τις δύο νίκες επί της Κροατίας που μην ξεχνάμε πως στον όμιλο της Βουλγαρίας στο Eurovolley βγήκε 2η και συνεχίζει με αξιώσεις.

Δυστυχώς όμως άλλο τι περίμεναν οι αισιόδοξοι και λιγότερο αισιόδοξοι φίλοι της Εθνικής και άλλο τι είδαμε στο τάραφλεξ του γηπέδου του Τελ Αβίβ. Η ομάδα μας δεν έμεινε εκτός συνέχειας, αλλά τερμάτισε και στην τελευταία θέση χάνοντας μια μεγάλη ευκαιρία για κάτι καλό. Την πορεία της στο Ισραήλ μπορεί ο καθένας να την πει όπως θέλει. Να την πει αποτυχημένη, όχι πετυχημένη, μέτρια, όπως του αρέσει στο κάτω κάτω, το σίγουρο πάντως είναι πως χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για κάτι πραγματικά καλό και πως η αποτυχία στο Τελ Αβίβ (εγώ έτσι την λέω), είναι μια χρυσή ευκαιρία για να επαναπροσδιοριστούν οι στόχοι της Εθνικής.

Δηλαδή και σε απλά ελληνικά, τι θέλουμε από εδώ και πέρα; Θέλουμε απλά να βρισκόμαστε σε Eurovolley και όλα καλά; Γιατί χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να θέλουμε να μην προκριθούμε, από την στιγμή που πλέον προκρίνονται 24 ομάδες, δεν γίνεται. Οπότε αν θέλουμε μόνο αυτό, δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα παραπάνω. Η ομάδα θα είναι σίγουρα στις 24 που θα παίζουν στην τελική φάση, δεν θα υπάρχουν απαιτήσεις, δεν θα χρειάζεται να δίνονται επίσημα παιχνίδια πριν τα Eurovolley για προετοιμασία και για ακόμα μεγαλύτερη οικονομία, δεν θα χρειάζονται ούτε φιλικά και όλα καλά.

Αν πάντως το ζητούμενο δεν είναι απλά η δεδομένη ξαναλέω πρόκριση, αλλά το κάτι παραπάνω, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά και κυρίως το βάρος που πρέπει να πέσει στην Εθνική από όλους. Αρχικά από την ΕΟΠΕ που κάθε καλοκαίρι θα πρέπει να την έχει στα European League και σε όποια άλλη επίσημη διοργάνωση μπορεί, από την ΕΣΑΠ που θα πρέπει να αναβαθμίσει στις πράξεις και όχι στα λόγια το πρωτάθλημα της Volley League, καθώς μόνο με δυνατό πρωτάθλημα θα έχουμε παίκτες που θα μπορούν να κάνουν την διαφορά. Και φυσικά και οι παίκτες θα πρέπει από μόνοι τους να ζητήσουν και να παλέψουν για το κάτι παραπάνω, από την στιγμή που και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως πλέον δεν είναι επιτυχία μια απλή συμμετοχή στα τελικά.

Το τρένο χάθηκε και φέτος, το να καθόμαστε να κλαίμε την μοίρα μας και να ψάχνουμε δικαιολογίες που σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν, δεν κερδίζουμε απολύτως τίποτα. Πλέον θα πρέπει να κοιτάξουν όλοι το μέλλον, αρκεί φυσικά να αποφασιστεί πως στόχος είναι η διάκριση και όχι η απλή συμμετοχή. Αν πάλι στόχος είναι το δεύτερο, τότε τζάμπα ασχολούμαστε και όλα καλά και όλα ωραία...

ΥΓ: Νορβηγία, Κύπρος. Είναι οι δύο ομάδες που άφησε εκτός η Εθνική για να προκριθεί στο Eurovolley, ενώ από τους άλλους ομίλους έμειναν εκτός το Αζερμπαϊτζάν, τα Νησιά Φερόε, η Ισλανδία, η Βοσνία, η Αλβανία. Για να δούμε πως δεν είναι επιτυχία μια πρόκριση στα τελικά...

ΥΓ1: Στα αγωνιστικά δεν πρόκειται να μπω, αλλά μόνο ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Είσαι ομοσπονδιακός προπονητής, παίρνεις πάσα τον Γαλιώτο και ας αναπληρωματικό ένα νέο παιδί που κρίνοντας και από τις κινήσεις σου στα παιχνίδια, ούτε εσύ πιστεύεις; Δηλαδή ουσιαστικά πας σε τέτοια διοργάνωση με μόνο έναν πασαδόρο;

ΥΓ2: Πέρσι δύο άνετες νίκες επί της Κροατίας. Φέτος οι Κροάτες ένα επίπεδο πάνω από την Εθνική. Τα ίδια είχαν γίνει και με Σλοβενία πριν από χρόνια αλλά και άλλες ομάδες. Δεν μπορεί πάντα να βλέπουμε τους αντιπάλους μας να ανεβαίνουν επίπεδο και εμείς να μένουμε στάσιμοι. Και αυτό να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση...

ΥΓ3: Για παίκτες ξεχωριστά δεν θέλω να αναφερθώ με εξαίρεση τον Δημήτρη Μούχλια. Ουσιαστικά ο νεαρός διαγώνιος ήταν το μοναδικό θετικό από αυτό το τουρνουά. Ένας παίκτης που έπεσε στα βαθιά και έβγαλε εξαιρετική εικόνα. Αν μάλιστα καταφέρει να βρει διάρκεια, που θα τα καταφέρει παίζοντας περισσότερα δυνατά παιχνίδια, τότε η Εθνική θα έχει καλό διαγώνιο για πολλά χρόνια.