Ο ΠΑΟΚ που πατάει γκάζι στην τελική ευθεία και ο Παναθηναϊκός που δείχνει να έχει ξεμείνει από καύσιμα

Το ημερολόγιο έγραφε 14/1/2023, όταν ο Παναθηναϊκός συνεχίζοντας τις τότε εξαιρετικές εμφανίσεις πέρασε από την Πυλαία επικρατώντας του ΠΑΟΚ με 3-1. Μια νίκη που ήταν η 5η συνεχόμενη των «πράσινων» επί των «ασπρόμαυρων», με την ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου να φαντάζει ανίκητη και αυτή του Γιόσκο Μιλενκόσκι να παίζει μεν όμορφο βόλεϊ, αλλά να μην μπορεί να πάρει ένα ντέρμπι.

Από εκείνη την ημέρα έχουν αλλάξει πολλά στις δύο ομάδες, για την ακρίβεια τίποτα δεν είναι ποια το ίδιο. Από την μία οι Θεσσαλονικείς που μερικές φορές σου έδειχναν πως φοβούνται να νικήσουν έχουν ανέβει επίπεδο και κυρίως έχουν βρει επιτέλους γι' αυτούς τον τρόπο να παίρνουν τις νίκες και από την άλλη οι Αθηναίοι δεν έχουν καμία, μα καμία όμως σχέση με την ομάδα που δεν σταματούσε να κερδίζει.

Για το τι έχει αλλάξει θα αναφερθούμε ξεχωριστά. Πάμε όμως αρχικά να δούμε τι έγινε στον χθεσινό ημιτελικό. Εκεί που ο ΠΑΟΚ ουσιαστικά βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο χάνοντας το πρώτο σετ παρότι είχε 3 σετ μπολ, με τα δύο μαζεμένα και το τρίτο να είχε και κόντρα μπάλα και αντί να τα χάσει όπως γινόταν τις περισσότερες φορές στις πέντε συνεχόμενες ήττες από το «τριφύλλι», όχι μόνο αντέδρασε, αλλά πήρε μια μεγάλη και ουσιαστικά εύκολη νίκη-πρόκριση επικρατώντας με 3-1.

Ουσιαστικά θα λέγαμε πως το πρώτο σετ ήταν το μοναδικό στο οποίο βρέθηκε στο τάραφλεξ του κλειστού της Τέντας ο Παναθηναϊκός που βλέπαμε πριν τον επαναληπτικό με τον Ολυμπιακό για τα ημιτελικά του Challenge Cup ή για να είμαστε και ακόμα πιο σωστοί, ήταν το μόνο σετ στο οποίο ο ΠΑΟΚ έδωσε το δικαίωμα στους «πράσινους» να θυμίσουν την ομάδα που πήγαινε από νίκη σε νίκη. Μετά από το 0-1, καθώς οι «ασπρόμαυροι» ήταν τυπικά γηπεδούχοι, είδαμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα στο τάραφλεξ.

Και την είδαμε γιατί αρχικά ο Γιόσκο Μιλενκόσκι κατάφερε να κλείσει εξαιρετικά στο μπλοκ τους Κόβαρ και Ερνάντες. Ο Τσέχος που πριν τον τραυματισμό του είχε σχεδόν σε κάθε ντέρμπι 60 με 70% στην επίθεση, ολοκλήρωσε την αναμέτρηση με το καλό μεν 43%, που ωστόσο απέχει παρασάγγας από τα δικά του στάνταρ, ενώ δέχθηκε και 3 μπλοκ. Ο Κουβανός από την άλλη είχε μόλις 33%, δέχθηκε 5 μπλοκ και θέλοντας να αποφύγει το «τείχος» που έστησαν πάνω στο φιλέ οι Θεσσαλονικείς, υπέπεσε και σε 7 λάθη στην επίθεση.

Ε από την στιγμή που στον ΠΑΟΚ κατάφεραν να βγάλουν εκτός ρυθμού, για να μην πούμε και εκτός αγώνα συνολικά, τους δύο ηγέτες του Παναθηναϊκού, είχαν εύκολο έργο για να φτάσουν στη νίκη. Και το εύκολο δεν είναι καθόλου υπερβολή. Ειδικά στο 2ο και 3ο σετ, μόνο οι «ασπρόμαυροι» έδειχναν να υπάρχουν μέσα στη Τέντα, κυριαρχώντας κατά κράτος, ενώ και στο 4ο που είχαμε και πάλι ντέρμπι, φαινόταν πως εύκολα ή δύσκολα οι Θεσσαλονικείς θα έκαναν το 3-1, όπως και έγινε. Ουσιαστικά δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω για το ματς αυτό, ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος, πιο φορμαρισμένος, πιο φρέσκος και με καλύτερη ψυχολογία και πήρε δικαιότατα την πρόκριση στον τελικό. Τόσο απλό.

Πάμε τώρα να δούμε τι έχει αλλάξει συνολικά για τις δύο ομάδες και έχουν οι ίδιες αλλάξει τόσο πολύ. Αρχικά στον ΠΑΟΚ, τον μεγάλο χθεσινό θριαμβευτή η μεγάλη διαφορά σε σχέση με την ομάδα που «φοβόταν» να κερδίσει ντέρμπι, ακούει στο όνομα, Μπραμ Βαν ντεν Ντρις. Ο Βέλγος διαγώνιος έχει ανεβάσει στροφές, όπως κάνει την περίοδο που κρίνονται οι τίτλοι. Ωστόσο μόνος του δεν θα μπορούσε να φέρει τα κάτω-πάνω σε μια ομάδα που όπως πολλές φορές έχω γράψει, έπαιζε πραγματικά όμορφο βόλεϊ, αλλά αδυνατούσε να κάνει το βήμα παραπάνω.

Για να ελευθερωθεί αγωνιστικά ο Βέλγος χρειάστηκε αρχικά η απόκτηση του Σκρντάου. Ο Λευκορώσος απειλεί περισσότερο με συνέπεια να κρατάει το αντίπαλο μπλοκ, όπως έγινε και στον ημιτελικό της Καλαμάτας και κάνει πιο εύκολο το έργο του Βαν ντεν Ντρις. Φυσικά για να υπάρξουν τα δύο προηγούμενα, χρειάζεται η υποδοχή κυρίως των Γιόρνα και Κοκκινάκη, αλλά και αυτή του Ράπτη που έχει ανέβει σε μεγάλο βαθμό σε ένα μέρος του παιχνιδιού που δεν ήταν και το καλύτερό του, αλλά και στην κατακόρυφη άνοδος του Ουόλς. Ο Καναδός πασαδόρος έχει μειώσει σε μεγάλο βαθμό τα λάθη του, έχει στο μεγαλύτερο μέρος των αγώνων σωστές επιλογές, εκμεταλλεύεται όλους τους συμπαίκτες του και έχει συμβάλλει στην συνολική άνοδο του ΠΑΟΚ. Ένας ΠΑΟΚ που πλέον εκτός από ωραίο βόλεϊ, έχει βρει και τον τρόπο να κερδίζει τα ντέρμπι, αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον.

Από την άλλη ο Παναθηναϊκός, ξαναλέμε πως δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα που μέχρι το ματς με τον Ολυμπιακό στον Άγιο Θωμά, πήγαινε από νίκη σε νίκη. Οι «πράσινοι» είναι σαν ένα πανάκριβο αυτοκίνητο που δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα άλλα επίσης ακριβά αυτοκίνητα, επειδή πολύ απλά ξέμεινε από βενζίνη. Είναι σαν μετά τον αποκλεισμό από τους «ερυθρόλευκους» στο Challenge Cup να μην έχουν ποια δυνάμεις και κυρίως ψυχολογία. Αυτό φαίνεται στα πρόσωπα παικτών και στις αντιδράσεις που υπάρχουν, ειδικά όταν ένα παιχνίδι «στραβώσει» όπως έγινε στον ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ.

Η ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου μετά το 1-1 έδειχνε σαν να μην μπορεί να αντιδράσει και να μπει και πάλι στο παιχνίδι, με εξαίρεση μερικά ξεσπάσματα κυρίως στο 4ο σετ. Προβλήματα ειδικά τραυματισμών υπήρξαν και μάλιστα σημαντικών παικτών όπως ο Κόβαρ και ο Ερνάντες, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει την τόσο μεγάλη αλλαγή στην εικόνα. Είναι σε απλά ελληνικά σαν να είχε πέσει όλο το βάρος στην κατάκτηση του Challenge Cup και από την στιγμή που χάθηκε αυτός ο στόχος, χάθηκε μαζί του και το έδαφος κάτω από την ομάδα. Το αν μπορεί αυτό να γυρίσει το ξέρουν φυσικά μόνο στον Παναθηναϊκό. Το σίγουρο είναι πως η διαφορά όσον αφορά την εικόνα προ της ρεβάνς με Ολυμπιακό σε Άγιο Θωμά, σε σχέση με αυτό του μετά τη ρεβάνς, είναι τεράστια και αυτό φαίνεται και στα αποτελέσματα και ειδικά στο 0-3 με τον ΠΑΟΚ.

ΥΓ: Κερδίζεις το πρώτο σετ μετά από μεγάλη ανατροπή και στα επόμενα δύο ουσιαστικά δεν υπήρχες στο γήπεδο. Αυτό προσωπικά δεν έχω καταλάβει πώς έγινε. Όχι πώς έκανε ο ΠΑΟΚ το 2-1, αυτό θα μπορούσε να το κάνει και με τα δύο σετ να λήγουν με 26-24, αλλά το πώς εξαφανίστηκαν από το γήπεδο οι «πράσινοι».

ΥΓ1: Ναι συμφωνώ πως είναι αδικία η τόσο μικρή αναφορά σε Ολυμπιακό, αλλά από την άλλη για τους Πειραιώτες το Final-4 αρχίζει και τελειώνει με τον τελικό. Κόντρα στον Μίλωνα απλά έδειξαν σε ακόμα ένα ματς πως βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση και πως εκτός από την άνοδο της αγωνιστικής τους εικόνας, έχει ανέβει πάρα πολύ και η ψυχολογία, ειδικά μετά την κατάκτηση και του Challenge Cup.

ΥΓ2: Στερν – Βαν ντεν Ντρις, Κουμεντάκης – Ράπτης, Παγένκ – Σκρντάου, τρομερά ενδιαφέροντα δίδυμα στον σημερινό τελικό, αλλά προσωπικά τα βλέμματα θα πέσουν σε αυτό του Τζιάβρα με τον Κοκκινάκη. Τα δύο λίμπερο που είναι το μέλλον και το παρόν στη θέση αυτή αντίστοιχα, είναι σίγουρο πως θα μας προσφέρουν όμορφο θέαμα, όπως συνολικά και οι δύο ομάδες. Ας το απολαύσουμε και ας πάρει την κούπα ο καλύτερος, κάτι που άλλωστε γίνεται στο βόλεϊ, γιατί μην ξεχνάμε πως είναι και το πιο δίκαιο άθλημα...