Ο ΠΑΟΚ εκτός από εξαιρετική ομάδα βρήκε τον τρόπο να κερδίζει τα ντέρμπι και έφτασε στην κούπα (vids)

Η αλήθεια είναι πως από πολύ νωρίς στο ξεκίνημα της χρονιάς είχαμε αναφερθεί από αυτό εδώ το blog στον ΠΑΟΚ που μπορεί να μην κέρδιζε τα ντέρμπι, ωστόσο έπαιζε όμορφο βόλεϊ. Προσωπικά θεωρούσα και συνεχίζω φυσικά να θεωρώ τους Θεσσαλονικείς ως την καλύτερη ομάδα αυτή την χρονιά. Προσέξτε, δεν λέω για καλύτερες μονάδες ή μεγαλύτερο ταβάνι, αλλά καλύτερη ομάδα. Μια ομάδα που παίζει όμορφο βόλεϊ και από το ξεκίνημα έδειχνε πως παίζουν όντως ένας για όλους και όλοι για έναν.

Μια ομάδα όμως που έβλεπε στα ντέρμπι να βρίσκεται κοντά στη νίκη, αλλά στο τέλος έχανε. Ουσιαστικά φέτος είχε κερδίσει μόνο τον Φοίνικα Σύρου, ωστόσο ακόμα και στις ήττες έπαιζε όμορφο βόλεϊ. Πάλευε, έφτανε κοντά στην βρύση, αλλά δεν κατάφερνε να πιει νερό. Δεν το έκανε από συγκυρίες γιατί ειδικά στις πέντε συνεχόμενες ήττες από τον Παναθηναϊκό υπήρχαν παιχνίδια που έχανε το ένα σετ μπολ μετά το άλλο; Δεν το έκανε γιατί δεν είχε βγει μπροστά κάποιος ηγέτης; Ότι και να αποφασίσει κάποιος, δεν θα πέσει ούτε αόλυτα μέσα, αλλά ούτε και απόλυτα έξω. Όμτως υπήρξαν ντέρμπο που χάθηκαν γιατί απουσίαζε η τύχη, υπήρξαν και ντέρμπι που χάθηκαν γιατί απουσίαζε ένας ηγέτης. Το γεγονός όμως ήταν ίδιο, ο ΠΑΟΚ πήγαινε από ήττα σε ήττα στα μεγάλα ματς, μένοντας με την γλυκόπικτη γεύση της καλής εμφάνισης και των μπράβο που άκουγε από τους φίλους του βόλεϊ για την αγωνιστική του εικόνα.

Πραγματικά δεν ξέρω αν άλλη ομάδα είχε το αρνητικό σερί που είχε ο «δικέφαλος του βορρά» στα ντέρμπι, εκεί δηλαδή που όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα επάνω σου, θα κατάφερνε να είχε τέτοια αντίδραση και να το γύριζε τούμπα όλο αυτό. Το σίγουρο είναι πως ο ΠΑΟΚ το έκανε και με το παραπάνω. Οι «ασπρόμαυροι» όχι απλά δεν το έβαλαν κάτω από τα τις ήττες στα μεγάλα ματς, αλλά ήταν σαν αυτές οι αποτυχίες να τους άνοιξε περισσότερο την όρεξη για δουλειά, τα αποτελέσματα της οποίας φαίνονται ξεκάθαρα το τελευταίο διάστημα με αποκορύφωμα τα δύο μεγάλα ματς στο Final-4 της Καλαμάτας με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και την κατάκτηση του Κυπέλλου.

Δύο ματς που εκτός του όμορφου βόλεϊ που συνέχισε να παίζει η ομάδα του Γιόσκο Μιλενκόσκι, είχε δύο διαφορετικούς ηγέτες. Την Παρασκευή τον Μπραμ Βαν ντεν Ντρις που ήταν εντυπωσιακός με 29 πόντους και το Σάββατο στον τελικό τον Αλέξανδρο Ράπτη που ήταν μυθικός με 28 και απίστευτα ποσοστά στην επίθεση. Ηγέτες που βγήκαν μπροστά και στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα και που κάνουν τους φίλου του ΠΑΟΚ να πιστεύουν πως μια χρονιά που ξεκίνησε με χαμηλά το κεφάλι και χωρίς πολλά πολλά λόγια, αλλά σκληρή δουλειά, να ολκληρωθεί με τίτλους, έχοντας ήδη κατακτηθεί ο πρώτος.

Αφήνουμε όμως τα γενικά και πάμε στα ειδικά και στον τελικό. Αρχικά στην Τέντα της Καλαμάτας έβλεπες από την μία μια ομάδα που διψούσε για τίτλο, για να δείξει πως δουλεύει και πως δεν είναι μόνο θεαματική αλλά μπορεί να βγάλει και ουσία και από την άλλη μια ομάδα που το μυαλό έχει ακόμα παραμείνει στην κατάκτηση του Challenge Cup. Είναι μεγάλο πράγμα η κατάκτηση ενός Ευρωπαϊκού και είναι λογικό το μυαλό να έχει ξεφύγει λίγο. Αυτό στον ΠΑΟΚ το περίμεναν και ήθελαν να το εκμεταλλευτούν, κάτι που τελικά και έκαναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Στο αγωνιστικό κομμάτι του μεγάλου τελικού, το πρώτο σετ πήγε με άνεση στον Ολυμπιακό γιατί αρχικά οι Πειραιώτες έκαναν τα αυτονόητα, πίεσαν στο σερβίς (ειδικά τον Ράπτη) που είναι και το μεγάλο τους όπλο, έκλεισαν στο μπλοκ και είδαν τον Τράβιτσα να ξεκινάει πολύ καλά. Στο ίδιο διάστημα ο ΠΑΟΚ έβγαλε σημάδια κούρασης από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Ο Ουόλς χωρίς λόγο φόρτωσε πολύ τον Γιόρνα που είχε 0/7 επιθέσεις, έδωσε μόλις 2 μπάλες στον Ράπτη, ενώ και ο Βαν ντεν Ντρις έδειχνε σημάδια κόπωσης μετά την μεγάλη του εμφάνιση στον ημιτελικό.

Μετά το τέλος του σετ αυτού όμως ήταν σαν να γύρισε ο διακόπτης στον ΠΑΟΚ και κυρίως στον Ουόλς. Γιατί φυσικά και ο Ράπτης ήταν μαγικός, όχι απλά καλός, αλλά η απόδοση των μετέπειτα Κυπελλούχων ανέβηκε όταν ο Καναδός πασαδόρος αποφάσισε να δείξει πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Μοίρασε εξαιρετικά το παιχνίδι (θα μπορούσε βέβαια να παίξει λίγο παραπάνω πρώτο χρόνο, αλλά με τέτοιο Ράπτη ήταν λογικό να τον φορτώσει όσο γίνεται παραπάνω) και συνέβαλλε τα μέγιστα στη νίκη.

Μια νίκη που κατακτήθηκε με τον Γιόρνα να έχει μόλις 2/18 επιθέσεις και τον Βαν ντεν Ντρις μόλις 12/40. Αυτο όμως πάει να πει ομάδα, να μπορεί δηλαδή ο ένας να καλύπτει την κακή ημέρα του άλλου χωρίς γκρίνια για μια χαμένη επίθεση ή κλωτσιές στα μπουκάλια που είδαμε στον ημιτελικό από τον Παναθηναϊκό, αλλά με στήριξη. Μια στήριξη που υπήρχε όλη την χρονιά και κάποια στιγμή θα απέδδε καρπούς, όπως και η δουλειά. Μένει να δούμε αν θα υπάρξει και συνέχεια για έναν ΠΑΟΚ που είτε έπαιρνε το Κύπελλο, είτε δεν έπαιρνε τίποτα, θα συνεχίζαμε να λέγαμε πως παίζει όμορφο βόλεϊ. Απλά τώρα θα το κάνει και με έναν τίτλο στην κατοχή του, ενώ φυσικά θα παλέψει και με το παραπάνω και για το πρωτάθλημα όπου αναμένεται να δούμε μεγάλους τελικούς...

ΥΓ: Θα ξαναπώ πως είναι λογικό οι παίκτες του Ολυμπιακού να έχουν «αδειάσει» λίγο μετά τον Ευρωπαϊκό θρίαμβο. Ίσως μάλιστα η απώλεα του Κυπέλλου να είναι το καλύτερο καμπανάκι εν' όψει τελικών΄του πρωταθλήματος που ουσιαστικά έχουν προκριθεί.

ΥΓ1: Μπορεί σε πόντους να μην φαίνεται, αλλά η απόκτηση του Σκριέντοφ ήταν κομβική. Ο Λευκορώσος δυνάμωσε το μπλοκ επειδή έδεσε πάρα πολύ με τον Βαν ντεν Ντρις και απελευθέρωσε σε πολλές φάσεις τον Βέλγο, αλλά και τον Ράπτη κρατώντας τον αντίπαλο κεντρικό επάνω του.

ΥΓ2: Η εμφάνιση του Ράπτη στον τελικό ήταν μυθική όχι γα τους 28 πόντους με το εντυπωσιακό 76% στην επίθεση, αλλά γιατί αυτό έγινε την στιγμή που ο Ολμπιακός με το καλύτερο σερβίς στην Ελλάδα τον πίεζε στην υποδοχή σημαδεύοντάς τον 38 φορές, όταν Γιόρνα και Κοκκινάκης είχαν μαζί 31 υποδοχές!!!