Η έκπληξη στον ημιτελικό «αιωνίων» ήταν το σετ που πήρε ο Παναθηναϊκός όχι η νίκη του Ολυμπιακού

Χωρίς την παραμικρή έκπληξη ολοκληρώθηκε η ημιτελική φάση του Final-4 Κυπέλλου Γυναικών που διεξάγεται στο Λουτράκι, καθώς την Παρασκευή είδαμε τα δύο μεγάλα φαβορί να παίρνουν το εισιτήριο για τον τελικό. Η ΑΕΚ, ναι μεν δυσκολεύτηκε περισσότερο από όσο και η ίδια θα περίμενε κόντρα στον Άρη, αλλά έκανε αυτό που με βάση την διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων, έπρεπε να κάνει, να κερδίσει δηλαδή και την Κυριακή θα διεκδικήσει το δεύτερο συνεχόμενο Κύπελλο.

Η ομάδα του Γιουνούς Οτσάλ κατέβηκε αγχωμένα καθώς ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί, δίνοντας ελπίδες στις «κίτρινες» του Γιάννη Τσαϊρέλη. Ο Άρης έβαλε δύσκολα στον αντίπαλό του γιατί κατέβηκε να παίξει χωρίς το παραμικρό άγχος. Πίεσε στο σερβίς, έκλεισε καλά στο μπλοκ και εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την πίεση που είχαν και έβγαζαν στα δύο πρώτα σετ οι «κιτρινόμαυρες», με αποτέλεσμα να φτάσει μια ανάσα από το να κατακτήσει τουλάχιστον ένα, χάνοντάς και τα δύο στις λεπτομέρειες.

Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν έπαιρνε ένα και προσέθετε ακόμα περισσότερο άγχος και πίεση στην ΑΕΚ, καθώς με το αν δουλειά δεν γίνεται, όμως σίγουρα στον Άρη μπορούν να νιώθουν πως έφυγαν από το Λουτράκι προσπαθώντας και με το παραπάνω για το θαύμα. Από την άλλη η Ένωση από τον πρώτο ημιτελικό μπορεί να κρατήσει μόνο την πρόκριση, γνωρίζοντας πως αν κόντρα στον Ολυμπιακό έχει ανάλογη απόδοση είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνει το δύο στα δύο.

Και πάμε τώρα στο ντέρμπι «αιωνίων». Η αλήθεια είναι πως στο φετινό Final-4 ο Ολυμπιακός κατέβηκε στο Λουτράκι ως το μεγάλο φαβορί για το τρόπαιο. Η ομάδα του Λορέντζο Μιτσέλι από την στιγμή που έγινε Ελληνίδα η Κούμπουρα και αγωνίζεται ως τέταρτη ξένη η Φαριόλ, δείχνει ένα επίπεδο πιο πάνω από τις αντιπάλους της. Αυτό η αλήθεια είναι πως δεν φάνηκε στα δύο πρώτα σετ του ημιτελικού με τον Παναθηναϊκό, αλλά η νίκη κατακτήθηκε μαζί και η πρόκριση στον τελικό. Όσον αφορά το γιατί δεν φάνηκε είχε να κάνει με δύο λόγους.

Αρχικά γιατί οι «πράσινες» ειδικά στην άμυνα έκαναν ίσως το καλύτερο παιχνίδι που έχει κάνει σε αυτόν τον τομέα ελληνική ομάδα εδώ και πολλά πολλά χρόνια, αλλά και γιατί οι «ερυθρόλευκες» παίζοντας με το βάρος του φαβορί έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο, ειδικά στην υποδοχή και την δικιά τους άμυνα, ενώ και η Καράρο έδειχνε έξω από τα νερά της, ειδικά στις συνεργασίες της με το κέντρο και τις Φαριόλ και Εμμανουηλίδου.

Η ομάδα του Γιάννη Καλμαζίδη με την Γκρόθες λίμπερο (στο πρώτο σετ ειδικά ήταν φανταστική), την Άτκινσον ασταμάτητη με 7 πόντους και την Γενιτσαρίδη παίρνοντας φανέλα βασικής να βοηθάει σε μεγάλο βαθμό στην επίθεση με 5 πόντους και στην υποδοχή με 46%, πρόσθεσε πίεση στις «ερυθρόλευκες» και θα λέγαμε πως έκανε πιο άνετα το 0-1 από όσο δείχνει το 23-25. Στο διάστημα αυτό το συγκρότημα του Λορέντζο Μιτσέλι όπως αναφέραμε με κάκιστη υποδοχή είχε μόλις 25% στην επίθεση, με την Κούμπουρα μάλιστα που είναι και το μεγάλο επιθετικό του όπλο, να έχει 18% με 3/17 επιθέσεις. Το ότι ακόμα και έτσι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε αυτός να κάνει το 1-0, δείχνει αυτό που λέγαμε πριν το Final-4, πως είναι δηλαδή ένα επίπεδο πιο πάνω.

Το 1-0 πρόσθεσε ακόμα περισσότερο άγχος στις τυπικά γηπεδούχες, απελευθέρωσε ακόμα περισσότερο τις φιλοξενούμενες και έτσι είδαμε και πάλι ντέρμπι ως το τέλος. Ο Ολυμπιακός έφτιαξε σε μεγάλο βαθμό στην υποδοχή με την Αρτακιανού να ανεβάζει κατακόρυφα την απόδοσή της, η Κούμπουρα ήταν φανταστική με 9 πόντους και 9/10 επιθέσεις, αλλά με τις «πράσινες» να κυνηγάνε κάθε μα κάθε φάση στην άμυνα, δεν μπορούσε να ξεφύγει στο σκορ. Αν μάλιστα η Άτκινσον δεν έκανε εκείνο το αψυχολόγητο λάθος που αντί να περάσει την μπάλα ούσα μόνη πάνω στο φιλέ και γινόταν το 0-2, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Με το αν όπως αναφέραμε και πιο πάνω, δουλειά δεν γίνεται, γιατί άνετα μπορεί να πει κάποιος πως η διαφορά των δύο ομάδων είναι τέτοια που και με το 0-2 θα μπορούσε να γίνει η ανατροπή. Το 0-2 δεν έγινε όμως ποτέ και στα υπόλοιπα 2 σετ είχαμε ουσιαστικά έναν άλλον ημιτελικό. Έναν ημιτελικό στον οποίο ο Ολυμπιακός κυριάρχησε ολοκληρωτικά. Οι Νίζετιχ και Μλεΐνκοβα ήταν ως σύνολο δύο επίπεδα πιο πάνω από τις Καρκάσες και Γενιτσαρίδη, οι «ερυθρόλευκες» παίζοντας απελευθερωμένα μετά το 1-1 εκτός από την υποδοχή που λόγω της Αρτακιανού είχαν ήδη φτιάξει από το 2ο σετ, έφτιαξαν και την άμυνα κυνηγώντας και αυτές κάθε φάση και με την απόδοσή τους έδειξαν πως η έκπληξη ήταν το χαμένο πρώτο σετ και η κόντρα στο δεύτερο και όχι η πρόκρισή τους στον τελικό.

Τώρα όσον αφορά την Κυριακή, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Το μεγάλο φαβορί είναι οι «ερυθρόλευκες» και αν κρατήσουν στην υποδοχή και η Καράρο παίξει καλύτερα από ότι την Παρασκευή, δύσκολα θα συναντήσουν προβλήματα, όσο καλά και αν παίξει η ΑΕΚ. Αν πάλι δώσουν δικαιώματα στις «κιτρινόμαυρες» θα τα εκμεταλλευτούν και θα έχουμε ντέρμπι...

ΥΓ: Ναι οι αριθμοί είναι ένας εύκολος τρόπος να πεις ψέματα, αλλά αυτό το 13-6 στα μπλοκ στο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός δείχνει πως το μεγάλο πρόβλημα στις «πράσινες» είναι η απόδοση της Σάμανταν. Η κεντρική από την Κροατία σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι δεν πήρε ούτε έναν πόντο από μπλοκ συνεχίζοντας τις κακές εμφανίσεις του τελευταίου διαστήματος.

ΥΓ1: Ε όταν η βασική του κεντρική δεν έχει μπλοκ και η βασική του ακραία (Καρκάσες) έχει 9/37 επιθέσεις και το ότι πάλεψε ο Παναθηναϊκός τα 2 πρώτα σετ είναι έκπληξη.

ΥΓ2: Κοιτώντας τα στατιστικά θα πει κανείς πως η Φαριόλ στον ημιτελικό δεν έκανε την διαφορά, καθώς τα 3 από τα 4 μπλοκ τα έκανε στα 2 τελευταία σετ που έδειχναν να έχουν κριθεί όλα. Ωστόσο η Αργεντίνα ήταν ο βασικός λόγος με τα σπασίματα της μπάλας που η Καρκάσες είχε τόσο χαμηλό ποσοστό στην επίθεση.

ΥΓ3: Δεν γίνεται να υπάρχει ένας φωτεινός πίνακας και αυτός συνεχώς να σβήνει και να μην δείχνει το σκορ. Ειδικά στον δεύτερο ημιτελικό αυτό ήταν τρομερά εκνευριστικό, όπως εκνευριστικό ήταν να ακούς τον εκφωνητή να παρουσιάζει τις παίκτριες και να μην πετυχαίνει κανένα όνομα. Πόσο δύσκολο ήταν να κάτσει 10 λεπτά και να διαβάσει ρωτώντας πως λένε ειδικά τις ξένες;

ΥΓ4: Και στους δύο ημιτελικούς κρατήθηκε ενός λεπτού σιγής στη μνήμη της Ρούξι Ντουμιτρέσκου και στους δύο δεν ακούστηκε ούτε κιχ. Ο κόσμος αναγνωρίζει τους μεγάλους και η Ρούξι δεν ήταν απλά μεγάλη, ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ...