Παναθηναϊκός: Η χθεσινή αντίδραση που τόσο του έλειψε χαρακτηρίζοντας αποτυχημένη την χρονιά

Αρχικά ας ξεκινήσουμε με το αυτονόητο. Καμία, μα καμία ομάδα, όσο μεγάλη και αν είναι, όσα λεφτά και αν έχει δώσει, δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία. Μπορείς να πάρεις τους καλύτερους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα κατακτήσεις τίτλους. Μεγαλύτερο παράδειγμα όσον αφορά το βόλεϊ από την Περούτζια δεν υπάρχει. Με τους Ιταλούς να αποκτούν κάθε χρόνο τους καλύτερους διαθέσιμους παίκτες και στο τέλος να μην παίρνουν το Champions League, μένοντας φέτος και εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος Ιταλίας.

Από αυτό το δεδομένο δεν εξαιρείται κανείς και φυσικά δεν εξαιρείται και ο Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» ναι μεν κατέκτησαν το League Cup με την δεύτερη νίκη τους επί του Ολυμπιακού, αυτή την φορά στο ΟΑΚΑ, ωστόσο η χρονιά θεωρείται αποτυχημένη. Και θεωρείται γιατί η ομάδα μετά από δεκαετία έκανε την οικονομική υπέρβαση, φτάνοντας το μπάτζετ στο εκατομμύριο, προκειμένου να κατακτήσει το Challenge Cup, το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο (αυτά κυρίως) και τελείωσε με ένα Σούπερ Καπ και ένα League Cup.

Το γιατί υπήρξε αυτή η αποτυχία δεν είναι κάτι τόσο απλό. Προσωπικά θεωρώ πως η ομάδα στήθηκε λάθος από το καλοκαίρι. Έφυγαν κομβικοί παίκτες που την έκαναν ΟΜΑΔΑ και αποκτήθηκαν καλύτεροι ατομικά, αλλά που τους έλειπε το ομαδικό πνεύμα. Σημαντικός λόγος είναι επίσης όπως έχω ξαναγράψει και το ότι το καλοκαίρι ξεκινώντας από την διοίκηση, ανέβηκε εξαιρετικά ψηλά ο πήχης για ένα τμήμα που για πολλά πολλά χρόνια, ακόμα και σε αυτά που υπήρχαν παράγοντας που έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη, η λογική που επικρατούσε ήταν σεμνά και ταπεινά.

Όταν στα τέλη του καλοκαιριού ξεκινούσε η χρονιά με στόχο όλους τους τίτλους και μεγάλα λόγια, έφτανε μια αποτυχία να φέρει τα πάνω-κάτω. Και φυσικά η αποτυχία ήταν ο αποκλεισμός από τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό του Challenge Cup. Ένας αγώνας ορόσημο για την φετινή χρονιά του «τριφυλλιού» που θα πρέπει όμως να λειτουργήσει και ως φάρος για τα επόμενα χρόνια. Ως φάρος για το πως θα πρέπει να μην επαναλάβει όσα επανέλαβε μετά την απώλεια του Ευρωπαϊκού.

Τώρα θα πείτε και με το δίκιο σας πως δεν γίνεται αρχικά να γράφω πως καμία ομάδα στον κόσμο δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, αλλά να κάνω λόγω για αποτυχία του Παναθηναϊκού που αντί να πάρει πέντε τρόπαια, πήρε δύο. Το ζήτημα με τους «πράσινους» δεν είναι η απώλεια των τροπαίων αυτή κάθε αυτή. Είναι η αντίδραση ή για να είμαστε ακριβείς η μη αντίδραση μετά τον αποκλεισμό από τους Πειραιώτες. Μετά το 1-1 στον Άγιο Θωμά που έγινε με άσο του Γκουσταβάο στον καλύτερο υποδοχέα του Παναθηναϊκού, τον Κόβαρ, υπήρξε κατάρρευση. Και την συγκεκριμένη λέξη δεν την βάζουμε σε εισαγωγικά γιατί ισχύει.

Από εκείνο το παιχνίδι και μέχρι τους δύο τελικούς του League Cup και κυρίως τον χθεσινό, σε κανένα παιχνίδι δεν είδαμε την ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου που είχαμε δει μέχρι το κομβικό εκείνο ντέρμπι. Βλέπαμε όμως μόνο σκυμμένα κεφάλια, νεύρα μεταξύ των παικτών, με αποκορύφωμα τον ημιτελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στην Καλαμάτα, απαισιοδοξία και φυσικά κακό βόλεϊ. Και όσο το συγκρότημα του έμπειρου προπονητή έπαιζε άσχημα, γνώριζε την μία ήττα μετά την άλλη και τους αποκλεισμούς από τους τελικούς σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο.

Ήταν μάλιστα τέτοια η κατάρρευση που προσωπικά δεν είμαι σίγουρος πως αν οι ημιτελικοί του League Cup με τον Μίλωνα ήταν μετά τις 16/2 θα περνούσε ο Παναθηναϊκός στον τελικό. Η για να είμαι πιο σωστός, θα κινδύνευε σοβαρά να μείνει εκτός. Και θεωρώ πως θα κινδύνευε γιατί μετά το ματς με τους «ερυθρόλευκους» δεν αντέδρασε ποτέ όταν κάτι του πήγε στραβά.

Κάτι που έκανε μετά από σχεδόν δύο μήνες χθες. Για την ακρίβεια μόνο η χθεσινή αντίδραση θύμισε Παναθηναϊκό, όταν οι «πράσινοι» βρέθηκαν πίσω με 1-2 και 2-6 στο 4ο σετ, ένα σετ που αν κατακτούσαν οι Πειραιώτες θα έπαιρναν και το τρόπαιο. Εκεί που όλα έδειχναν χαμένα, εκεί σαν να θίχτηκε ο εγωισμός που σε καμία περίπτωση δεν έβγαλαν μετά τον Άγιο Θωμά και πήραν τη νίκη και το League Cup. Ένας τίτλος προς τιμήν τους και στο «τριφύλλι» παραδέχθηκαν πως σε σχέση με αυτούς που χάθηκαν δεν είναι και τόσο σημαντικός, όμως σημαντική είναι η αντίδραση όχι για φέτος. Φέτος τα λάθη έγιναν και μάλιστα ήταν μεγάλα και στοίχισαν, αλλά για τις επόμενες χρονιές.

Όλα αυτά τα χρόνια αυτό το τμήμα έβγαζε και στα δύσκολα ψυχή, μια ψυχή που σε καμία περίπτωση δεν έβγαλε φέτος ειδικά μετά τον αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό, παρότι όχι μόνο δεν ήταν δύσκολη χρονιά, αλλά ήταν η πιο εύκολη της δεκαετίας όσον αφορά τα οικονομικά. Μια ψυχή, αντίδραση, όπως θέλετε πείτε που έβγαλε χθες και αυτή πρέπει να κρατήσει για την συνέχεια περισσότερο από ένα τρόπαιο που από τα πέντε που διεκδίκησε ήταν και το πιο ασήμαντο…

Τώρα όσον αφορά τον Ολυμπιακό η αλήθεια είναι πως μετά την κατάκτηση του Challenge Cup οι Πειραιώτες δείχνουν να έχουν «αδειάσει». Χθες έφτασαν μια ανάσα από το να κάνουν δικό τους και το League Cup, αλλά στο τέλος τους βγήκε η κούραση. Περισσότερα όμως για τους «ερυθρόλευκους» θα πούμε μόλις ολοκληρώσουν την χρονιά τους. Μέχρι τώρα έχουν πάρει την πιο σημαντική (με διαφορά της δεύτερης) κούπα που διεκδίκησαν, ενώ ετοιμάζονται για τους τελικούς του πρωταθλήματος που είναι η 2η πιο σημαντική. Εννοείται πως θα ήθελαν και το Κύπελλο και το League Cup, αλλά σίγουρα η χρονιά όχι απλά μόνο αποτυχημένη δεν είναι, αλλά ξεκάθαρα πετυχημένη, ακόμα και αν χαθεί και το πρωτάθλημα…

ΥΓ: Βλέποντας το ΟΑΚΑ χθες δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός θα νικούσε τον Ολυμπιακό στον 2ο ημιτελικό του Challenge Cup (η αν έπαιρνε τα 2 σετ που ήθελε), είμαι όμως σίγουρος πως ο αγώνας θα γινόταν την ίδια μέρα και κανονικά με κόσμο. Και το γράφω παρότι δεν είχα κρύψει πως ήμουν υπέρ της απόφασης να γίνει η ρεβάνς στον Άγιο Θωμά. Εκ του αποτελέσματος έγινε λάθος. Ένα λάθος που πληρώθηκε εξαιρετικά ακριβά…

ΥΓ1: Και μιας και μιλάμε για την Ευρώπη, ένας σημαντικός λόγος που ο Ολυμπιακός πέρασε στον τελικό και πήρε την κούπα, πέρα από το γηπεδικό και των όσων έγιναν στον Άγιο Θωμά, ήταν και η ενίσχυση τον Ιανουάριο. Ο Γκουσταβάο και πολύ πιο φθηνός ήταν και σαφώς μεγαλύτερη διαφορά έκανε από τον πανάκριβο Σάντερ. Οι Πειραιώτες με τον Βραζιλιάνο έκαναν την κίνηση ματ, πήραν το τρόπαιο και «οδήγησαν» σε κατάρρευση (μέχρι χθες) τον μεγάλο τους αντίπαλο.

ΥΓ2: Πέντε χρόνια πρόσφερε τα πάντα. Ήρθε στην χώρα μας από την μικρή βολεϊκά Δανία και κατάφερε να γίνει αγαπημένος του κόσμου. Ο μοναδικός λόγος που είχε αξία το χθεσινό League Cup για τον Παναθηναϊκό, ήταν ο Άξελ Γιάκομπσεν. Ο 38χρονος πασαδόρος στον τελευταίο του αγώνα με το «τριφύλλι» αποθεώθηκε όπως του άξιζε και έκλεισε όπως του άξιζε, με ένα τρόπαιο. Μακάρι τα επόμενα χρόνια να βλέπουμε στην χώρα μας παίκτες όχι μόνο με το ταλέντο, αλλά κυρίως με το ήθος του Δανού.

ΥΓ3: Πείτε το γκρίνια, αλλά τελειώνει ένας τελικός, η ομάδα που νίκησε είναι όλη αγκαλιά και πανηγυρίζει. Για την ακρίβεια όχι όλη, καθώς δύο παίκτες αντί να πάνε με τους συμπαίκτες τους, κοιτάζουν να πάνε πρώτα στον κόσμο. Είναι κάτι που γίνεται από το ξεκίνημα της χρονιάς και δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα δεν μου φαίνεται ωραίο…