Παναθηναϊκός: Πήγε στο Ρέντη αποφασισμένος να το πάρει και το πήρε

Το καλύτερο για το τέλος μας άφησαν οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, καθώς πραγματικά ο 5ος τελικός ήταν ο καλύτερος της σειράς. Οι «πράσινες» κατάφεραν να κατακτήσουν τον τίτλο που ήταν και ο 25ος στην ιστορία τους επικρατώντας με 3-1 και εμείς απολαύσαμε ένα πολύ ωραίο βόλεϊ, από τις δύο καλύτερες ομάδες στο γυναικείο βόλεϊ και την φετινή χρονιά, αλλά και στην ιστορία του αθλήματος. Ένα θέαμα που δυστυχώς όπως και όλο το πρωτάθλημα δεν το είδαμε από τις τηλεοράσεις, αλλά από το YouTube, κάτι που πραγματικά είναι μεγάλο κρίμα, μειώνοντας σε μεγάλο βαθμό τις προσπάθειες των κοριτσιών όλων των ομάδων.

Ένα θέαμα από την άλλη που θα μπορούσαμε να χαρούμε και στην Volley League Ανδρών, αν η ΕΣΑΠ είχε αποφασίσει το αυτονόητο, να έχει δηλαδή playoffs και να έχουμε μια κορύφωση του πρωταθλήματος με ματσάρες όπως είδαμε και στις γυναίκες. Ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός και ο κυπελλούχος ΠΑΟΚ ήθελαν playoffs, αλλά Ολυμπιακός, Φοίνικας όχι, με χαμένους σε αυτή την απόφαση να είναι και το άθλημα, αλλά και οι φίλοι του βόλεϊ που δεν μπόρεσαν να δουν ακόμα περισσότερα μεγάλα παιχνίδια.

Ας τα αφήσουμε αυτά και ας πάμε όμως στο χθεσινό παιχνίδι, κάνοντας αρχικά μια αναφορά στον φετινό Παναθηναϊκό. Οι «πράσινες» φτιάχτηκαν φέτος με μοναδικό στόχο την κατάκτηση της κορυφής και το έκαναν. Η διοίκηση του Ερασιτέχνη, συνεργάστηκε άψογα με τον χορηγό του τμήματος, Θάνο Αραγιάννη και μαζί έφτιαξαν ένα ρόστερ που στα ¾ της κανονικής διάρκειας έδειχνε ανίκητο, πηγαίνοντας από νίκη σε νίκη και φτάνοντας στο σημείο εκτός από το Κύπελλο, που ήταν ο πρώτος τίτλος μετά από 10 χρόνια, να αποκτήσουν και μια διαφορά 7 βαθμών.

Τότε άρχισαν τα προβλήματα με τον κορονοϊό (κόλλησαν οι Γκρόθες, Κρος και Στεπανένκο), ήρθε ο αποκλεισμός από την Ευρώπη (στα προημιτελικά) και συγκεκριμένα από την Λαγκούνα, χάθηκε η διαφορά και το πλεονέκτημα έδρας στο πρωτάθλημα τερματίζοντας στην 2η θέση και υπήρξε και η αλλαγή προπονητή, με τον Μπράνκο Γκάιτς να παίρνει τη θέση του Απόστολου Οικονόμου.

Η αλήθεια είναι πως στο σημείο εκείνο δεν ήταν λίγοι που φοβήθηκαν πως η χρονιά θα μπορούσε να στραβώσει, αλλά αυτό τελικά δεν έγινε με τον Παναθηναϊκό να επιστρέφει στην κορυφή μετά από 11 χρόνια. Ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός για μια ομάδα που είχε ήδη 24 πριν το φετινό, αλλά και λίγος αν σκεφτούμε πως το τμήμα αυτό έφτασε στο σημείο να παίξει στην Pre League επειδή λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν κατέβηκε να παίξει μια χρονιά στην Volley League.

Αυτά όμως είναι λίγο μακρινό παρελθόν. Πάμε να δούμε το πιο κοντινό και συγκεκριμένα τον 5ο τελικό. Έναν τελικό που οι «πράσινες» κατέκτησαν γιατί κατέβηκαν αποφασισμένες και διαβασμένες στο Ρέντη. Αποφασισμένες να επιστρέψουν στην κορυφή, έχοντας και την ανάλογη δίψα, αλλά και διαβασμένες να σταματήσουν τα ατού των αντιπάλων. Για την ακρίβεια προσπάθησαν να κρατήσουν όσο πιο χαμηλά γίνεται την Άγκοστ και το αντίπαλο κέντρο, κάτι που κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό, ενώ πίεσαν πολύ στο σερβίς χαλώντας σε μεγάλο βαθμό και την υποδοχή, αλλά και τα ποσοστά των Σάλας και Χίπε. Η Κουβανή και η Γερμανίδα είχαν βέβαια από 20 και 19 πόντους, αλλά με 19/44 και 18/47 και ειδικά στο 4ο σετ φάνηκαν πιο κουρασμένες καθώς κουβάλησαν την ομάδα τους στο μεγαλύτερο διάστημα.

Εκτός από το σερβίς (8-4 οι άσοι) έκλεισαν και στο μπλοκ με το 13-7 υπέρ τους να μιλάει από μόνο του, ενώ κρατώντας σε μεγάλο βαθμό στην υποδοχή, έδωσαν το δικαίωμα στην Αθηνά Παπαφωτίου να πραγματοποιήσει ακόμα μία εξαιρετική εμφάνιση. Ωστόσο όλα αυτά δεν θα έφταναν αν δεν υπήρχε η Μάρετ Γκρόθες. Ο 5ος τελικός ενός πρωταθλήματος είναι για μεγάλους παίκτες και η Ολλανδέζα είναι εξαιρετικά μεγάλη αν δούμε το τι έχει πετύχει στην καριέρα της. Η 34χρονη θύμισε στο Ρέντη τον Αμαράλ Ντάντε στο ίδιο γήπεδο με τη φανέλα του ΠΑΟΚ στον επίσης 5ο τελικό.

Και τότε ο Βραζιλιάνος παικταράς, έχοντας μια όχι και τόσο φοβερή χρονιά δείχνοντας πως είναι γεννημένος για τέτοια παιχνίδια, ουσιαστικά το πήρε μόνος του (1-3 και τίτλος για Θεσσαλονικείς), έτσι και χθες η επίσης ακραία Γκρόθες, που σίγουρα στο μεγαλύτερο διάστημα του πρωταθλήματος δεν είχε κάνει τα φοβερά παιχνίδια, ανάλογα του μεγάλου της ονόματος, το πήρε επάνω της. Δεν είναι μόνο οι 23 πόντοι με το εξαιρετικό (ειδικά για γυναικείο βόλεϊ) 21/37 επιθέσεις, ούτε καν το 65% στην υποδοχή ή τα 2 μπλοκ. Είναι η συνολική της παρουσία σε κάθε κρίσιμη φάση και είναι βέβαια και η μαγική εμφάνιση στο 4ο σετ όπου ήταν κάποιες φορές σαν να έπαιζε μόνη της και ο Ολυμπιακός να μην μπορεί να την σταματήσει.

Φυσικά και αν η Κωνσταντίνου δεν είχε ακόμα μία θετικότατη εμφάνιση στη θέση της διαγώνιας, αν η Χαντάβα δεν έπαιρνε κρίσιμους πόντους όπως ο άσος που έκανε το 2-1 και η λαβωμένη Κρος δεν είχε τους 10 πόντους σφίγγοντας τα δόντια σε ένα ακόμα παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός δεν θα κέρδιζε, αλλά πραγματικά η χθεσινή εμφάνιση της Γκρόθες θα μείνει στην ιστορία, όπως έχει μείνει και αυτή του Αμαράλ Ντάντε.

Από την άλλη ο Ολυμπιακός τα περίμενε όλα από τις Σάλας και Χίπε. Το μπλοκ δεν πήγε καλά, το σερβίς δεν πίεσε σε τόσο μεγάλο βαθμό, ενώ ο Παρίζι ίσως θα έπρεπε να εμπιστευτεί και πάλι την Κόστα και όχι την Άγκοστ. Όλα αυτά δεν έγιναν και έτσι είχαμε μετά από 8 συνεχόμενα πρωταθλήματα, οι «ερυθρόλευκες» έμειναν στην 2η θέση. Μια απώλεια τίτλου που λογικά θα θίξει τον εγωισμό του Συλλόγου και θα κάνει τις κινήσεις που πρέπει για να δυναμώσει και άλλο, κάτι που μόνο σε καλό μπορεί να βγει για το άθλημα, καθώς είναι δεδομένη και η μεγαλύτερη ενίσχυση του Παναθηναϊκού.

Αυτό το πρωτάθλημα τελείωσε, το κατέκτησε δίκαια ο Παναθηναϊκός και ήδη μας άνοιξε η όρεξη για το επόμενο. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως θα υπάρχει ακόμα πιο δυνατή και η ΑΕΚ που μπαίνοντας τον ποδοσφαιρικό τμήμα στην «Αγιά Σοφιά» ο Ερασιτέχνης θα έχει περισσότερα χρήματα, ενώ και ο ΠΑΟΚ με τον Αμοιρίδη θα έχει ως στόχο την κορυφή. Αν όλα αυτά τα δούμε και στην τηλεόραση και όχι μέσω ίντερνετ τότε θα μιλάμε για ιδανική χρονιά…

ΥΓ: Σε συνέντευξη που μας είχε δώσει στον Gazzetta ο αντιπρόεδρος του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, Δημήτρης Βρανόπουλος, είχε πει πως είναι αντίθετος στην λογική των πολλών χορηγών στα τμήματα. Προσωπικά πάντως είμαι ξεκάθαρα υπέρ της συγκεκριμένης λογικής. Ανθρώπους όπως ο Αμοιρίδης, ο Αραγιάννης στο βόλεϊ και άλλους σε άλλα αθλήματα, τους έχει ανάγκη ο ελληνικός αθλητισμός, καθώς βοηθάνε τις ομάδες ακόμα παραπάνω και ανεβάζουν και το επίπεδο των πρωταθλημάτων.