Παναθηναϊκός: Ήταν καλύτερος στην μεγαλύτερη διάρκεια και το κατέκτησε δίκαια

Ναι ναι το έχετε διαβάσει πολλές φορές από αυτό εδώ το μπλογκ και δεδομένα θα το διαβάσετε ακόμα περισσότερες γιατί ισχύει στο 100%. Το λατρεμένο μας βολεάκι είναι με διαφορά του δεύτερου το πιο δίκαιο άθλημα. Και λέμε δίκαιο γιατί σε κάθε αγώνα όποιος παίξει καλύτερα θα κερδίσει. Σε κάθε πρωτάθλημα, όποιος είναι καλύτερος στο μεγαλύτερο διάστημα θα το κατακτήσει, χωρίς μα και μου. Φυσικά δεν μιλάμε για εξαιρέσεις του να έχεις μια ομάδα να είσαι στην κορυφή και να σου τραυματιστούν όλα τα αστέρια. Μιλάμε για καταστάσεις που ζήσαμε και φέτος.

Στο φετινό πρωτάθλημα ξέραμε από την αρχή πως αυτοί που θα πάλευαν για τον τίτλο ήταν 4. Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ και ο Φοίνικας. Και οι τέσσερις υπήρξαν στιγμές που έδειξαν να έχουν το πάνω χέρι, που έδειξαν να είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους τους, που έδειξαν έτοιμοι να κατακτήσουν τον τίτλο. Αυτός όμως που το έκανε περισσότερες φορές, αυτός που είχε και την μεγαλύτερη διάρκεια, ήταν αυτός που στο τέλος κατάφερε να το πάρει.

Οι «πράσινοι» μετά το 3-1 επί του Ολυμπιακού μέσα στο Ρέντη έκαναν δικό τους το δεύτερο πρωτάθλημα τα τρία τελευταία χρόνια. Μια ομάδα που πέρασε πολλά, έφτασε μακριά από την κορυφή για 14 χρόνια, κινδύνεψε σοβαρά σε σημείο να υπάρχουν χρονιές που δεν ήξερε το καλοκαίρι αν θα κατέβει τον χειμώνα να αγωνιστεί, δείχνει πλέον να έχει αφήσει αυτά τα χρόνια στο παρελθόν και να κοιτάζει το μέλλον.

Ένα μέλλον που φυσικά δεν γίνεται να αναφερθούμε σε αυτό γιατί πολύ απλά δεν το ξέρουμε. Αν το ξέραμε άλλωστε, θα παίζαμε τζόκερ και μετά θα καθόμασταν για την υπόλοιπη ζωή μας. Επειδή λοιπόν δεν το ξέρουμε και δεν θα κάτσουμε στην υπόλοιπη ζωή μας, πάμε να δούμε το παρόν και το πρωτάθλημα που ναι μεν έχει ακόμα μια αγωνιστική να ολοκληρωθεί, αλλά τυπικά τελείωσε. Θα πείτε και με το δίκιο σας πως αν είχε playoffs θα υπήρχε και αγωνία ως το τελευταίο ματς, αλλά αφού αυτός ο τρόπος ψηφίστηκε, αυτόν είχαμε, αν και φέτος σε σχέση με πέρσι θα ήμασταν άδικοι αν δεν λέγαμε πως μας κράτησε περισσότερο σε αγωνία.

Η ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου άξιζε αυτόν τον τίτλο γιατί όπως αναφέρθηκε και πριν έπαιξε το καλύτερο βόλεϊ στο μεγαλύτερο διάστημα του πρωταθλήματος. Προσωπικά, όσο και αν αυτό ακουστεί κάπως, ο ΠΑΟΚ ίσως να είχε μεγαλύτερο ταβάνι, κάτι που έδειξε μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές και μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας. Στο ίδιο διάστημα πάντως και οι «πράσινοι» έπαιζαν όμορφο βόλεϊ και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έλεγαν πως οι δύο συγκεκριμένες ομάδες όχι μόνο ήταν τα φαβορί για να φτάσουν ως το τέλος, αλλά πραγματικά χαιρόσουν να βλέπεις τα παιχνίδια τους.

Οι Θεσσαλονικείς όμως στη Β’ φάση είχαν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, σε αντίθεση με το «τριφύλλι» που με εξαίρεση δύο άσχημα παιχνίδια, είχε διάρκεια, έπαιζε όμορφο βόλεϊ και έδειχνε να μην του προκαλεί άγχος ο ρόλος του φαβορί, έναν ρόλο που είχε κερδίσει με το σπαθί του με την εικόνα του στο τάραφλεξ. Ο Παναθηναϊκός στα καλά του ήταν δύσκολο να μπορεί κάποιος αντίπαλος να τον κερδίσει.

Και όταν λέμε καλά του, εννοούμε να υπάρχει η πίεση στο σερβίς από τον Πρωτοψάλτη, τον Βαν ντεν Ντρις, τον Ανδρεόπουλο, αλλά και τον Γιάκομπσεν και να σκεπάζουν το φιλέ οι Ρανγκέλ, Στάλεκαρ (αποκάλυψη του φετινού πρωταθλήματος) και ο Βέλγος από την μία. Και από την άλλη να βγαίνει η υποδοχή με τους δύο ακραίους και τον Γκαρά και ο Δανός να μην έχει ποιον θα πρωτοπαίξει στην επίθεση. Με καλή υποδοχή ήταν δύσκολο να σταματήσεις επίθεση του «τριφυλλιού», καθώς και άκρα με επιθετικές αρετές είχε και καλό διαγώνιο και κέντρο που τελείωνε φάσεις και μόνο αν πίεζες στα όρια του λάθους στο σερβίς είχες ελπίδες. Και όταν όντως αυτή η πίεση υπήρξε και συγκεκριμένα από ΠΑΟΚ και Φοίνικα, οι Θεσσαλονικείς και οι Συριανοί είχαν κερδίσει. Και είχαν κερδίσει γιατί ναι μεν ο Παναθηναϊκός ήταν κατά γενική ομολογία η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο βόλεϊ σε σύνολο χρόνου, αλλά σίγουρα δεν ήταν ανίκητος. Είχε όμως ένα πλάνο από την τεχνική ηγεσία, το κράτησε ως το τέλος και δικαιώθηκε απόλυτα.

Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές, σε ένα πρωτάθλημα με τόσους αγώνες όλοι είναι χρήσιμοι. Ακόμα και οι παίκτες που δεν αγωνίστηκαν, αλλά βοήθησαν στις προπονήσεις. Προσωπικά θα σταθώ σε δύο και συγκεκριμένα στους δύο ακραίους. Αρχικά στον Θανάση Πρωτοψάλτη που ήταν ο ορισμός του ηγέτη, ειδικά στα παιχνίδια στα οποία ο Βαν ντεν Ντρις δεν βρισκόταν με τον Γιάκομπσεν. Ο 28χρονος βολεϊμπολίστας έπαιζε σε πολλά παιχνίδια ως «διαγώνιος» (όχι τυπικά), παίρνοντας δηλαδή τις περισσότερες «σκοτωμένες» μπάλες, άλλαζε την ροή ενός αγώνα με το σερβίς του, ενώ ξεσήκωνε την ομάδα του όταν χρειαζόταν να πηδήξει και πινακίδες για να βγάλει μια άμυνα.

Δίπλα του ο Χαράλαμπος Ανδρεόπουλος στην ίσως καλύτερη χρονιά της καριέρας τους. Ο νεαρός ακραίος ήταν εξαιρετικός στην άμυνα και στην υποδοχή, κάτι που άλλωστε ήταν γνωστό, αλλά φέτος έκανε σημαντικά πράγματα και επιθετικά. Τελείωνε σχεδόν όλες τις κρίσιμες επιθέσεις και δεν είναι τυχαίο που ένας τόσο έμπειρος πασαδόρος όπως ο Γιάκομπσεν τον προτιμούσε όταν η μπάλα «έκαιγε». Αν βάλουμε μέσα και τα κρίσιμα μπλοκ, μπορεί ο καθένας να καταλάβει το πόσο σημαντικός ήταν στο φετινό πρωτάθλημα και ας άκουσε πολλά από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το βόλεϊ, μόνο και μόνο επειδή είναι γιος του προπονητή του Παναθηναϊκού.

Με τους δύο ακραίους να κάνουν τόσο καλό πρωτάθλημα, όταν στην Β’ φάση ανέβηκε και ο Βαν ντεν Ντρις οι «πράσινοι» έγιναν το μεγάλο φαβορί, γιατί στο βόλεϊ όπως λέμε συνέχεια κερδίζει πάντα αυτός που παίζει πιο καλά από τον αντίπαλο…

ΥΓ: Ειδική αναφορά χρειάζεται στον Σάσο Στάλεκαρ. Ο άνθρωπος ήρθε στην χώρα μας ως ένας παίκτης που το μόνο σημείο αναφοράς του ήταν το ύψος του και (λογικά) φεύγει όντας ένας κεντρικός που δεδομένα ανέβηκε επίπεδο και ετοιμάζεται να το εκμεταλλευτεί αυτό και οικονομικά. Μαγκιά του που δούλεψε και φυσικά μαγκιά και στον Ανδρεόπουλο που τον μεταμόρφωσε σε τέτοιο βαθμό.

ΥΓ1: Ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι έτσι όπως στήθηκε ο Ολυμπιακός, έκανε θαύματα. Ο Ιταλός πήγε να οδηγήσει τους Πειραιώτες στο πρωτάθλημα, από την στιγμή που καθαρά βολεϊκά το στήσιμο του ρόστερ τους ήταν για την 4η θέση. Όμως δούλεψε πολύ, αυτή η δουλειά βγήκε και μπορεί να μην έκανε την απόλυτη υπέρβαση αλλά σίγουρα έδειξε το τι μπορεί να κάνει.

ΥΓ2: Ο ΠΑΟΚ από την άλλη μετά το νωθρό ξεκίνημα έδειχνε σχεδόν ανίκητος, αντιμετώπισε θέματα με τραυματισμούς και κορονοϊό, όμως στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και ενώ προερχόταν από την κατάκτηση του Κυπέλλου έκανε ένα πισωγύρισμα που κανείς δεν περίμενε και δικαίως έμεινε τόσο πίσω,

ΥΓ3: Όσον για τον Φοίνικα, η αλήθεια είναι πως οι Συριανοί με έναν καλύτερο ακραίο από τον κακό φέτος Στερν θα μπορούσαν να κάνουν πολλά περισσότερα, αλλά με το αν δουλειά δεν γίνεται.

ΥΓ4: Το ευχάριστο είναι πως οι ομάδες μας έχουν βάλει μυαλό και πριν καν τελειώσει το πρωτάθλημα κάνουν τις κινήσεις τους για τη νέα χρονιά. Μεγάλο πράγμα ο προγραμματισμός.

ΥΓ5: Και μιας και αναφέρθηκε ο Πρωτοψάλτης, αξίζει να αναφερθεί πως αν δεν είχε επέμβει ο χορηγός του γυναικείου βόλεϊ, Θάνος Αραγιάννης, ίσως και να μην είχε κλείσει στο «τριφύλλι» και η ιστορία να γραφόταν αλλιώς...