Αρχίζουμε φυσικά με τον Αλμπέρτο Τζουλιάνι. Έναν προπονητή που δεν περίμενε την φετινή εξαιρετική χρονιά του Ολυμπιακού για να δείξει ποιος είναι. Ο Ιταλός έχει μια τεράστια καριέρα τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Βέβαια και αυτός δεν γλίτωσε την κριτική στην χώρα μας όπου όλοι νομίζουν πως ξέρουν τα πάντα, ωστόσο με την σκληρή δουλειά βελτίωσε τους παίκτες του, αλλά και τα στοιχεία της ομάδας όπως το μπλοκ και την οδήγησε σε Ευρωπαϊκό και πρωτάθλημα. Ξαναλέμε πως έτσι και αλλιώς κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα για έναν τόσο πετυχημένο προπονητή.
Αφού αρχίσαμε με τον κανονικό προπονητή, ας συνεχίσουμε με αυτόν μέσα στο γήπεδο. Ο Ντράγκαν Τράβιτσα ήρθε στην χώρα μας κουβαλώντας και αυτός μια τεράστια καριέρα και στα δύσκολα έδειξε την αξία του. Παίκτης-μηχανή που όταν η μπάλα «έκαιγε» έπαιρνε πάντα ή σχεδόν πάντα για να μην είμαστε υπερβολικοί την πιο σωστή απόφαση. Εκτός από την ανάπτυξη του Ολυμπιακού, βοήθησε σε μεγάλο βαθμό τόσο στο σερβίς, όσο και στο μπλοκ. Κυρίως όμως ήταν ουσιαστικά ο προπονητής της ομάδας μέσα στο γήπεδο, αυτός που έδινε συμβουλές σε συμπαίκτες του για να γίνουν καλύτεροι και αυτός που πήγαινε πρώτος να πει ένα «δεν πειράζει» μετά από λάθος. Ο ορισμός του αρχηγού δηλαδή.
Και μόνο που πέρσι στο απείρως πιο δυνατό πρωτάθλημα της Τουρκίας είχε καταφέρει να κερδίσει τους περισσότερους άσους, καταλάβαινε κανείς την δύναμη του Ιντάλγκο από την τελική γραμμή. Μια δύναμη που έδειξε και στον Ολυμπιακό ο Γερμανοκουβανός ακραίος. Η αλήθεια είναι πως αρχικά είχε θέματα με την υποδοχή, αλλά και με την σταθερότητα στο σερβίς. Γενικά την σταθερότητα θα λέγαμε.
Τους τελευταίους μήνες όμως όταν και κρινόντουσαν οι τίτλοι, ο Ιντάλγκο ήταν εξαιρετικός. Όταν μάλιστα ανέβασε και την υποδοχή του έγινε ο παίκτης που πάνω του στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό ο Ολυμπιακός για να φτάσει σε αυτή την χρονιά. Και φυσικά επιθετικά στην μέρα του ήταν ασταμάτητος, ειδικά στις λεγόμενες «σκοτωμένες» μπάλες.
Συνεχίζουμε με τον έτερο ακραίο. Έναν παίκτη που για πολλά χρόνια όσοι έγραφαν γι' αυτόν τόνιζαν πως ναι μεν έχει εξαιρετικά στοιχεία, αλλά όχι μόνο δεν έχει φτάσει το ταβάνι του, αλλά ούτε καν το έχει προσεγγίσει. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως ο 30χρονος εκτός από καλός παίκτης που αδιαμφισβήτητα είναι, έγινε και ηγέτης. Ένας ακραίος που θα πάρει και θα τελειώσει κάθε δύσκολη φάση (ειδικά στο να κερδίζει παίκτες με μπλοκ άουτ δεν υπάρχει καλύτερος).
Ένας παίκτης που παρά τα 205 εκατοστά του είναι εξαιρετικός στην υποδοχή, έχει καλό μπλοκ, βαράει στο σερβίς και όπως είπαμε τελειώνει και κάθε δύσκολη μπάλα. Τι άλλο δηλαδή να έκανε την φετινή χρονιά για να είναι στους πρωταγωνιστές του Ολυμπιακού;
Στον διαγώνιο ο Τόντσεκ Στερν ήρθε στην χώρα μας ως μεγάλο όνομα, καθώς μιλάμε για τον παίκτης που ήταν μέλος της Εθνικής Σλοβενίας κατακτώντας μαζί της αργυρά μετάλλια σε Eurovolley. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν κάποιοι που θα περίμεναν το κάτι παραπάνω από τον Σλοβένο, αλλά μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι ο Τζουλιάνι τον στηρίζει. Σε κάθε ανατροπή του Ολυμπιακού ο Στερν ήταν αυτός που άλλαζε τους Πειραιώτες ανεβάζοντας την απόδοσή του. Εννοείται πως δεν είναι ο διαγώνιος που θα κερδίσει 30 πόντους, αλλά θα πιέσει στο σερβίς και θα είναι εκεί στα δύσκολα. Και ξαναλέμε πως από την στιγμή που ο Ιταλός προπονητής τον στηρίζει και με το παραπάνω, σίγουρα θα ξέρει περισσότερα από όλους μας.
Στο κέντρο δεσπόζει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία η παρουσία του Άλεν Παγένκ. Ο 37χρονος Σλοβένος είναι ο MVP του Ολυμπιακού την φετινή χρονιά. Ένας παίκτης που δεν πιάνεται επιθετικά στην καλή του μέρα (και ήταν πάρα πολλές αυτές), θα πιάσει όχι πολλά, αλλά κρίσιμα μπλοκ, ειδικά στα ντέρμπι, ενώ τα σερβίς του είναι εντυπωσιακά.
Είναι από τους ελάχιστους κεντρικούς που έχουμε δει στην χώρα μας που θα μπορούσε να αλλάξει την ροή ενός ντέρμπι από τα σερβίς του. Και φέτος το έκανε αν όχι σε όλα, σχεδόν σε όλα. Εννοείται πως για να φτάσει ο Ολυμπιακός στην φετινή επιτυχία όλοι πήγαν καλά, αλλά ο Στερν πήγε καλύτερα από όλους...
Ο μόλις 24 ετών λίμπερο ξεκίνησε την φετινή χρονιά με δεδομένο πως θα ήταν δεύτερος πίσω από τον Γκαρά, Ο τραυματισμός του σαφώς; πολύ πιο έμπειρου παίκτη, έφερε τον νεαρό βασικό σε μια εξαιρετικά νευραλγική θέση και αυτός όχι μόνο δεν μάσησε, αλλά έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά.
Η φετινή χρονιά θα μπορούσε χωρίς υπερβολή να χαρακτηριστεί και χρονιά του Τζάβρα. Ο 24χρονος τα πήγε πολύ καλά στην υποδοχή και εξαιρετικά στην άμυνα συμβάλλοντας τα μέγιστα στο να κατακτηθούν το Challenge Cup και η Volley League.
Ο φετινός Ολυμπιακός στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό και στον πάγκο του. Είχε δηλαδή παίκτες που έκαναν την διαφορά, όπως ο Δαλακούρας ή ο Παπαγγελόπουλος, ειδικά ο τελευταίος στη νίκη επί του ΠΑΟΚ στον 3ο τελικό. Και μόνο το ότι αναπληρωματικός διαγώνιος ήταν ο βασικός της Εθνικής τα τελευταία χρόνια (Ζουπάνι), καταλαβαίνει κανείς το βάθος στο ρόστερ των «ερυθρολεύκων».
Φυσικά μην ξεχάσουμε και την παρουσία του Λινάρδου που ήταν σταθερότατος στα περισσότερα παιχνίδια, κάνοντας ειδικά στο πρωτάθλημα μια μεστή χρονιά. Κλείνοντας επειδή μιλάμε για συνολικά την φετινή χρονιά, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Γκουσταβάο. Ο Βραζιλιάνος κεντρικός ήταν το «κρυφό χαρτί» στο μανίκι του Τζουλιάνι στα ματς της Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό με την απόδοσή του να βοηθά σε μεγάλο βαθμό τους «ερυθρόλευκους» στο να πάρουν την πρόκριση.
